Πέμπτη 30 Σεπτεμβρίου 2010

Οι Spiritual Beggars ζωντανά στην Αθήνα

To hard rock/stoner συγκρότημα από τη Σουηδία θα εμφανιστεί την Παρασκευή 1 Οκτωβρίου στο Κύτταρο (Ηπείρου 48 & Αχαρνών). Ο πολυπράγμων κιθαρίστας Michael Ammot, ιδρυτικό μέλος των Beggars, θα φέρει μαζί του αυτή τη φορά τον δικό μας Apollo Papathanassio στα φωνητικά (όσοι ακούτε ελληνικό μεταλ θα γνωρίζετε τη θητεία του στους Firewind) και τον πληκτρά Per Wiberg (ναι, ο γνωστός των Opeth). Μαζί τους ο μπασίστας Sharlee D'Angelo (Arch Enemy) και ο ντράμερ Ludwig Witt. Η συναυλία κοστίζει 25 ευρω και ξεκινά στις 7.30, ενω εισιτήρια μπορείτε να βρείτε κλασικά και στο Ticket House. Θα έχει και προθέρμανση...


Οι Spiritual Beggars δεν χρειάζονται συστάσεις καθώς είναι ιδιαίτερα αγαπητοί στην Ελλάδα. Από την ίδρυσή τους το 1993 έχουν κυκλοφορήσει 7 άλμπουμ, με τελευταίο το Return to Zero (2010). Τα Ad Astra (2000) και On Fire (2002) μάλιστα είναι από τα αγαπημένα του Στύλου και δύο ''αντιπροσωπευτικά'' έργα τους για να τους γνωρίσει κάποιος.
Πιθανά κομμάτια που θα παίξουν το βράδυ της Παρασκευής:









Τυχεροί όσοι θα πάτε μία βόλτα...

Δευτέρα 27 Σεπτεμβρίου 2010

Οι Atenistas ξαναχτύπησαν!

Έκτακτο ποστ για να σας μεταφέρω το νέο εγχείρημα των Atenistas, οι οποίοι φαίνεται ότι πήραν φόρα και δεν σταματάνε - μακάρι! Ένα μεγάλο μπράβο στα παιδιά, όσοι κατοικείτε Αθήνα και έχετε όρεξη και χρόνο, βοηθήστε τους!

Μπορείτε να διαβάσετε τί ακριβώς κάνανε και πού, καθώς και να δείτε περισσότερες φωτογραφίες από το νέο εγχείρημά τους, στα παρακάτω λινκ:

http://athensville.blogspot.com/2010/09/o_25.html

http://www.atenistas.gr/?p=835

Κυριακή 26 Σεπτεμβρίου 2010

Η νυχτερινή ζωή στο Νησί: ένα τρελό κοινωνικό φαινόμενο

Σε όλες σχεδόν τις πόλεις της Αγγλίας, μικρές ή μεγάλες, υπάρχει ένα θέμα με τις νυχτερινές εξόδους: o κόσμος βγαίνει, χορεύει, τα πίνει μέχρι θανάτου και κατόπιν κάπου τα σκηνικά ξεφεύγουν προς την άγρια πλευρά... Τσακωμοί, φωνές και βρισίδια, καυγάδες που καταλήγουν σε ματωμένα κεφάλια, στριπτίζ και φασώματα στη μέση του δρόμου, τύποι που κάνουν την ανάγκη τους ενω τύπισσες βγάζουν τα σωθικά τους στο πεζοδρόμιο, και άλλα πολλά τέτοια που αναγκάζουν την αστυνομία (και τα ασθενοφόρα) σε συχνές περιπολίες και ακόμη συχνότερες επεμβάσεις. Ειδικά στην κεντρική Αγγλία και συγκεκριμένα στις περιοχές του Coventry και Stoke-on-Trent, μέρη διάσημα για τα ξεσαλώματα των νέων, τέτοιες καταστάσεις είναι ο κανόνας και όχι η εξαίρεση. Είμαι βέβαιος ότι ακόμη και οι αδελφοί-αναγνώστες που δεν έχουν ποτέ πατήσει πόδι σε αγγλικό έδαφος, θα έχουν δει παρόμοια σκηνικά (μικρότερου βαθμού) από βρετανούς τουρίστες στα ελληνικά νησιά.


Θα κάνω εδώ μία σημαντική παρατήρηση. Επειδή στο Στύλο δεν μας αρέσει το τσουβάλιασμα απόψεων και θεωρούμε τις γενικεύσεις επικίνδυνες, διαχωρίζουμε τέτοια συμβάντα από την άποψη που έχουν πολλοί ότι ''οι Άγγλοι δεν ξέρουν να διασκεδάζουν, μόνο να μεθάνε και να κάνουν φασαρίες''. Σαφώς και υπάρχουν πάμπολλα μέρη όπου μπορείς να πιεις το ποτό σου, να διασκεδάσεις και να περάσεις όμορφα χωρίς να τρελαθούν τα πράγματα - και μάλιστα υπάρχουν παρα πολλοί Άγγλοι που αναζητούν τέτοια μέρη και αποφεύγουν τα μαγαζιά με ''προιστορία επεισοδίων''. Να αναφέρουμε ωστόσο τρείς σημαντικές παραμέτρους:

1. τη συνήθεια πολλών να βγαίνουν το βράδυ ειδικά για να γίνουν λιώμα, με ο,τι αυτό συνεπάγεται. Αυτή η συνήθεια πηγάζει κυρίως από την αντίληψη που έχει κακώς συνδέσει το ποτό με την ''απελευθέρωσή'' του ατόμου από την καθημερινότητα και τα διάφορα προβλήματά του, ερωτικά, εργασιακά, οικογενειακά και λοιπά. Πανανθρώπινη αντίληψη θα μου πείτε αλλά με ιδιαίτερη εφαρμογή στην Αγγλία
 2. τους αμέτρητους φοιτητές και νεαρούς εργαζόμενους που ψάχνονται για εμπειρίες πάσης φύσεως. Οι πρώτοι θέλοντας να αποδείξουν στον κολλητό ή την απέναντι ότι μεγάλωσαν, οι δεύτεροι έχοντας σκοπό να διώξουν τις σκοτούρες τους. Έχουμε έτσι δύο γκρουπ αυξημένης επικινδυνότητας, ειδικά μετά τα 4-5 pints. Για να μην προσθέσω τους καυγάδες για οπαδικά θέματα και την κατάντια της Λίβερπουλ...
3. τη σχετικά φθηνή -και συνήθως ελεεινής ποιότητας- μπύρα που βρίσκεις άνετα παντού. Είναι δυνατόν να μην κάνουν άσχημο κεφάλι με τέτοια ζουμιά που πάνε και πίνουν?! Άντε μετά να ελέγξουν τους εαυτούς τους! Carling και παρόμοιες μ@λ@κιες...

Καταλαβαίνετε λοιπόν ότι οι ισορροπίες είναι εύθραυστες τη νύχτα στο Νησί, και γι' αυτό βλέπουμε σκηνικά όπως αυτά που ακολουθούν


Το θέμα έχει απασχολήσει τις αρχές, όχι μόνο στην Αγγλία αλλά σε όλη τη Μ. Βρετανία, σε μεγάλο βαθμό ειδικά τα τελευταία 10-15 χρόνια. Έχουν συνταχθεί πλήθος μελετών και ληφθεί διάφορα μέτρα για την αντιμετώπιση του φαινομένου και για να είμαστε δίκαιοι, έχει γίνει κάποια πρόοδος. Οι θιασώτες όμως της άποψης ότι τέτοια σκηνικά αντανακλούν μία νοσηρή πραγματικότητα και εν μέρει, την προβληματική πτυχή της αγγλικής κοινωνίας, παραμένουν αμετάπειστοι...

Παρασκευή 24 Σεπτεμβρίου 2010

Poveglia, η στοιχειωμένη νήσος

Απόψε έχουμε πανσέληνο... Η σελήνη, άρρηκτα δεμένη με θρύλους και περίεργες ιστορίες από τη μυθολογία, φανέρωνε πάντα την απόκρυφη φύση του Κόσμου και του ανθρώπου, και στοίχειωνε το μυαλό και τη φαντασία του... Μία τέτοια ιστορία είναι το αποψινό θέμα του Στύλου, για να υμνήσουμε τη δύναμη και τη μαγεία της πανσέληνου του Σεπτέμβρη.

Η ιστορία μας έχει να κάνει με μία νήσο. Όχι με μία οποιοδήποτε νήσο αλλά ίσως την πιο στοιχειωμένη στον κόσμο, τη μικρή Poveglia που βρίσκεται στη βόρεια Ιταλία, μεταξύ Βενετίας και Λίντο. Την εποχή της Ρωμαικής αυτοκρατορίας, η Poveglia χρησίμευε ως καραντίνα για όσους υπέφεραν από ανίατες ασθένειες ή είχαν χτυπηθεί από την πανώλη.

 Αργότερα, και συγκεκριμένα το 14ο αιώνα, όταν ο Μαύρος Θάνατος ξεκλήριζε σχεδόν το 1/3 του πληθυσμού της Ευρώπης, το νησί μετατράπηκε σε υπαίθριο νεκροτομείο. Η Βενετία, μην έχοντας που να θάψει τα θύματα της πανώλης που αυξάνονταν με γοργούς ρυθμούς και θέλοντας να αποφύγει τη δημιουργία εστιών μόλυνσης, αποφάσισε να μεταφέρει τα πτώματα στο νησί, όπου αργότερα τα έκαιγε. Όταν ωστόσο η ασθένεια απέκτησε τη μορφή πανδημίας και απλώθηκε παντού στην πόλη, μαζί της απλώθηκε και ο πανικός. Οι αρχές, μη μπορώντας να ελέγξουν την κατάσταση, αποφάσισαν να ''εξορίζουν'' στο νησί όσους παρουσίαζαν τα πρώτα συμπτώματα... Έτσι, χιλιάδες άνθρωποι, ανάμεσά τους και παιδιά, μεταφέρονταν με βάρκες στη Poveglia όπου αφήνονταν να πεθάνουν βασανιστικά ανάμεσα σε πτώματα και καμένες σωρούς. Η στάχτη τους αναμείχθηκε με το χώμα και δημιούργησε μία κολλώδη λάσπη που σώζεται μέχρι και σήμερα, ενω οι ακτές του νησιού παραμένουν γεμάτες με απομεινάρια ανθρώπινων οστών.

Η τραγική ιστορία της Poveglia ωστόσο συνεχίστηκε τον 20ο αιώνα. Τη δεκαετία του 1920, χτίστηκε μία ψυχιατρική κλινική που χρησίμευε στο διευθυντή-γιατρό για να κάνει πειράματα σε νέες ιατρικές μεθόδους. Χωρίς τη χρήση αναισθητικού, ο γιατρός εφάρμοζε στους ασθενείς ''πρωτοποριακές'' τεχνικές όπως λοβοτομή με τρυπάνι ή κατσαβίδι... Μετά από χρόνια, άρχισε να παραπονιέται ότι έβλεπε τα φαντάσματα των ανθρώπων που πέθαναν από την πανώλη, τρελάθηκε και αυτοπυροβολήθηκε. Η δεύτερη εκδοχή αναφέρει ότι πήδηξε από το παράθυρο του γραφείου του αλλά πέφτοντας στο έδαφος ήταν ακόμη ζωντανός. Τότε μία σκιά βγήκε από το έδαφος και τον έπνιξε. Από τότε, η κλινική έκλεισε και η είσοδος στο νησί απαγορεύτηκε σε όλους.

Πρίν από μερικά χρόνια, μία ιταλική οικογένεια θέλησε να αγοράσει το νησί και να χτίσει τουριστικά καταλύματα, έτσι ζήτησε άδεια από τις αρχές για να το επισκεφτεί. Μετά την επίσκεψή τους όμως δήλωσαν ότι αποσύρουν την πρότασή τους. Όταν δημοσιογράφοι τους ζήτησαν να σχολιάσουν το λόγο, αρνήθηκαν να κάνουν δηλώσεις. Αργότερα μαθεύτηκε ότι μετά την επιστροφή τους από το νησί πήγαν κατευθείαν στο νοσοκομείο, καθώς στο πρόσωπο της κόρης τους υπήρχε μία πληγή που χρειάστηκε 20 ράμματα για να κλείσει... Παρά τις ρητές απαγορεύσεις της αστυνομίας, ορισμένοι ντόπιοι έχουν κατάφερει κατά καιρούς να αποβιβαστούν στην Poveglia. Όλοι τους δήλωσαν ότι ήθελαν να φύγουν οσο το δυνατόν γρηγορότερα: η ατμόσφαιρα ήταν αποπνικτική, ο αέρας μύριζε και υπήρχε μία αφιλόξενη και απειλητική αίσθηση παντού γύρω. Κάποιοι μάλιστα είπαν ότι άκουσαν μακρινές φωνές και κλάματα. Οι ψαράδες της περιοχής έχουν σταματήσει να ψαρεύουν κοντά στο νησί και έχουν αναφέρει στις αρχές ότι πολλές φορές τη νύχτα βλέπουν φώτα από μακριά...

Σήμερα, η Poveglia παραμένει ακατοίκητη. Mόνο ένα μικρό τμήμα της χρησιμοποιείται για καλλιέργεια αμπελώνων με ειδική άδεια.


Σάββατο 18 Σεπτεμβρίου 2010

Ωδή στον καμπινέ, μέρος δεύτερο

Αφού στο προηγούμενο ποστ ασχοληθήκαμε με τη σημαντικότητα του καμπινέ και τα διάφορα είδη του, σήμερα θα ρίξουμε μία προσεκτικότερη ματιά σε διάφορα ''περιφερειακά'' θέματα που έχουν να κάνουν με αυτόν... 

Πρώτο και καλύτερο το τα μαλα υποτιμημένο κωλόχαρτο. Απαραίτητο και αρκετές φορές δυσεύρετο (ειδικά σε δημόσιες τουαλέτες ή ένδοξα φοιτητικά σπίτια), είναι το α και το ω κάθε καμπινέ, οσο ευρύχωρος, άοσμος ή όμορφα διακοσμημένος κι αν είναι. Αν δεν υπάρχει άφθονο, χέσε μέσα (pun intended)!

Η βιομηχανία, σε μία προσπάθεια να διώξει ντροπές και σεμνοτυφίες από τον καταναλωτή, έχει κάνει θαύματα με το σχεδιασμό του κωλόχαρτου. Ξεχάστε το απλό πλην βαρετό λευκό ή τα χαρούμενα χρώματα με τα οποία τυλίγεται το κουτάβι που βλέπετε στις διαφημίσεις της tv. Πλέον, η μόδα στο κωλόχαρτο λέγεται εναλλακτικότητα και κάθε άνθρωπος που σέβεται τον καμπινέ του πρέπει να την ακολουθήσει. Παραθέτουμε δύο παραδείγματα.

1. Ο Μπετόβεν: κωλόχαρτο για μουσικούς, συνθέτες ή απλά μουσικόβιους. Γράψτε στις τυπωμένες παρτιτούρες ή απλά απολαύστε τη δική σας ''μουσική''... Παρέχει μάλιστα και κάλυψη σε ντροπαλούς σε περίπτωση που έχει τελειώσει και δεν θέλουν να φωνάζουν ''χαρτίίίίί'' μέσα στο σπίτι: ''Mαίρη, μου φέρνεις ένα Μπετόβεν σε παρακαλώ?!''

2. Η χαρά του παιδιού: αγαπάτε τα σταυρόλεξα? τις σκιαγραφήσεις? το sudoku? Περάστε ευχάριστα το χρόνο σας στον καμπινέ με το αγαπημένο σας παιχνίδι, χωρίς να κουβαλάτε περιοδικά και εφημερίδες. Καινοτόμος εταιρία τυπώνει ρολα ανάλογα με το γούστο και τις προτιμήσεις σας. Αφήστε που οι επισκέπτες σας θα μείνουν με το στόμα ανοιχτό!



Πέρα από το ένδοξο κωλόχαρτο, ένα άλλο μεγάλο θέμα που έχει να κάνει με τον καμπινέ όταν βρισκόμαστε εκτός σπιτιού είναι οι ταμπέλες. Η ευρηματικότητα ορισμένων ξεπερνά κάθε φαντασία και σε ορισμένες περιπτώσεις αγγίζει τα όρια της τέχνης! Απλά απολαύστε!

1. Αγοράκια / κοριτσάκια


2. Αγοράκια / κοριτσάκια - μινιμαλιστική βερσιόν


3. Αγοράκια / κοριτσάκια - δεν κρατιέμαι βερσιόν


4. Τούνελ και τρένο - πρωτότυπο, αλλά ο τυπάς που το σχεδίασε έχει ακόμη δουλειά?


5. Για τους λάτρεις των παραμυθιών


6. Για τους ματάκηδες - έχουν κι αυτοί ψυχή!


7. Μιναρές και θόλοι - η ''διακριτική'' βερσιόν


8. Απολαύστε με 50c. την μαγική ατμόσφαιρα - φοβερό, επικροτούμε! Τα αξίζει τα λεφτά του!


9. Κάτω δεξιά ο λόγος που αυτή η κατα τ' άλλα βαρετή ταμπέλα βρίσκει μία θέση στο πάνθεον


10. Η ελληνική βερσιόν, πιθανότατα κάπου στου Ψυρρή, Αθήνα...


Bonus: δύο ταμπέλες που δεν βοηθούν μεν στον προσανατολισμό όσων ψάχνουν τον καμπινέ, αλλά οφείλουν να τις διαβάσουν!

11. Την διαβάσατε?! Τρέξτε, έχει ουρά...


12. Ξηγημένα πράγματα. Κάθε σοβαρός καμπινές πρέπει να έχει μία τέτοια!
 

Δυστυχώς δεν θα θίξουμε εδώ το τεράστιο θέμα του καζανακίου (και δη του χαλασμένου), δεύτερου σε σημαντικότητα μετά το κωλόχαρτο για ευνόητους λόγους, και του παρεξηγημένου στην Ελλάδα μπιντέ. Ίσως στο μέλλον, σε ένα τρίτο μέρος καμπινε-αφιερώματος...

Ο Κύριος μεθ΄ υμών, και να σας φυλάει από τις κακοτοπιές!
Δόκιμος

Τρίτη 14 Σεπτεμβρίου 2010

Ωδή στον καμπινέ, μέρος πρώτο

Τουαλέτα. Αποχωρητήριο. Ανακουφιστήριο. Μπάνιο. Απόπατος. Μέρος. Ουρητήριο. Χαλές. Χρεία. ''Πρόεδρος''. Όπως και να το πούμε, καταλαβαίνετε ότι το σημερινό ποστ δεν θα είναι σοβαρό... Το θέμα του ποστ ωστόσο είναι σοβαρότατο, παγκόσμιο και... αναπόφευκτο! Μην ξεχνάτε ότι μέσα στον ταπεινό -και ενίοτε βρωμερό- καμπινέ μπαίνουν όλοι ανεξαιρέτως: πλούσιοι και φτωχοί, μορφωμένοι και αγράμματοι, διάσημοι και άσημοι. Είναι ένα δωμάτιο όπου ως δια μαγείας εξισώνονται οι κοινωνικές διαφορές, οι ηλικίες, τα φύλα και οι ράτσες! Η υγεία του εκάστοτε ανθρώπινου οργανισμού εξαρτάται μάλιστα σε τεράστιο βαθμό από τον ''ποιοτικό χρόνο'' που αφιερώνει μέσα στον καμπινέ. Όλα μετράνε.

Επίσης, είναι αποδεδειγμένο ότι τούτος ο ''μαγικός'' χώρος του σπιτιού έχει βοηθήσει στην πρόοδο ολάκερης της ανθρωπότητας! Η χαλαρή ατμόσφαιρα που δημιουργεί σε συνδυασμό με ένα αίσθημα ανακούφισης, βοηθά στην κριτική σκέψη και τη σύλληψη ιδεών. Κλασικά παραδείγματα αυτού του θεωρήματος ο μέγας Αρχιμήδης (η Ιστορία δεν αναφέρει φυσικά ότι πρίν μπει στην μπανιέρα και του έρθει θεία επιφοίτηση για την άνωση, είχε πρώτα φροντίσει να ξαλαφρώσει) και χιλιάδες άλλοι που γράφουν αναφορές για τις εταιρίες τους ή λύνουν sudoku καθισμένοι στη λεκάνη... :o)

Για τους παραπάνω λόγους αγαπητοί αναγνώστες, παρακαλώ όπως δείτε τα παρακάτω με την πρέπουσα σοβαρότητα...

1. Στενάχωρες βερσιόν του τόπου του εγκλήματος

2. Δημόσιες βερσιόν (εξ Ανατολής)


3. Κινητή βερσιόν παντός καιρού

4. Τεχνολογική βερσιόν - στείλτε e-mail, fax, κάντε κλήσεις

5. Αυστηρά γυναικεία xxx βερσίον

6. Χαμούρικη - ρομαντίκ βερσιόν

7. Εκκλησιαστική βερσιόν - Stylos likes this!

8. Καθαρόαιμη ελληνική βερσιόν

9.Υπερ-εξοπλισμένη βερσιόν

10. Χέσε-ψηλά-κι-αγνάντευε βερσιόν

 Θα ακολουθήσει δεύτερο μέρος...

Σάββατο 11 Σεπτεμβρίου 2010

Atenistas: Αθηναίοι στην πράξη!

Ποστάρω κάτι που είδα σήμερα στο athensville και πιστεύω ότι πρέπει να διαδοθεί σε οσο το δυνατόν περισσότερους. Πρόκειται για μία ομάδα πολιτών που αγαπάνε την πρωτεύουσα αλλά δεν αντέχουν την κατάντια της - γι' αυτό και σχεδιάζουν να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους! Το όνομα της ομάδας; Atenistas!
Το μανιφέστο τους πάει κάπως έτσι:
Μια ανοιχτή κοινότητα πολιτών της Αθήνας που αγαπάνε την πόλη τους και πιστεύουν ότι ο συμβιβασμός με τις πιο προβληματικές της πλευρές διαιωνίζει έναν φαύλο κύκλο ανορθολογισμού, στασιμότητας, δυσφήμησης, υπανάπτυξης και τελικά αυτοϋπονόμευσης των προοπτικών της. Για μας η Αθήνα όχι μόνο δεν είναι μια «τελειωμένη ιστορία» αλλά ένα αχανές πεδίο ευρηματικών και αποτελεσματικών δράσεων που θα μας κάνει να συνειδητοποιήσουμε τις τεράστιες δυνατότητές της ως μητροπολιτικό κέντρο της Ανατολικής Μεσογείου. Αντλούμε δύναμη και ενέργεια από την κοινωνία των πολιτών, τους χιλιάδες ανυπεράσπιστους Αθηναίους που θέλουν να κάνουν κάτι για την πόλη τους και μέχρι σήμερα δεν έβρισκαν ένα κανάλι δημιουργικής συμμετοχής στις ανοιχτές υποθέσεις της Αθήνας. Δεν είμαστε κομματικός οργανισμός, ούτε δημοτική παράταξη, αλλά μια ζωντανή κοινότητα που θέλει να μοιραστεί την πίστη της για μια πολύ καλύτερη Αθήνα πιστεύοντας στη αναζωογονητική δύναμη της δράσης. Κουραστήκαμε να γκρινιάζουμε, να μας φταίνε πάντα οι άλλοι ή το «κράτος». Είμαστε εδώ μόνο για να κάνουμε. Επτά ημέρες την εβδομάδα, 365 ημέρες το χρόνο.

Όσοι πιστοί ενδιαφέρονται να βοηθήσουν, μπορούν να διαβάσουν περισσότερα στη σελίδα των Atenistas, όπου επίσης μπορούν να πάρουν πληροφορίες σχετικά με το πώς να γίνουν μέλη
http://www.atenistas.gr/

Μπράβο στα παιδιά, μακάρι τέτοιες κινήσεις να πολλαπλασιαστούν για να ξυπνήσουν και εκείνοι που πρέπει! Νισάφι πια!

Σάββατο 4 Σεπτεμβρίου 2010

Η επάνοδος - και καλό φθινόπωρο!

''Βασικά καλησπέρα σας!'' που έλεγε και ο Στάθης σε μία καλτ ταινία εποχής...

Ελπίζουμε να είχατε ένα καλό καλοκαίρι, επειδή (για να γίνουμε κυνικοί) πάει, πέρασε, έφυγε και πάει... Όσοι ρομαντικοί το νοσταλγείτε ακόμη, αποχαιρετήστε το και αγκαλιάστε το Φθινόπωρο, την εποχή που σας προετοιμάζει ψυχολογικά -θέλετε δεν θέλετε- για τη νέα ''σχολική'' χρονιά! Εσείς υποτίθεται ότι είστε έτοιμοι, με φορτισμένες μπαταρίες αλλά άδειες τσέπες, ξοδεμένα πάθη μεν, νέες ιδέες και στόχους δε, και τα λοιπά γνωστά..

Ο Στύλος λοιπόν επιστρέφει στα ιντερνετικά ταξίδια και πάλι. Ο Δόκιμος στις επάλξεις, συνεχίζει το έργο του με τα χειρόγραφα του 16ου αιώνα και την αναζήτηση του τέλειου pint... Ο διδάσκαλος Στηλίτης έχει πλέον μεταφερθεί σε νέο περιβάλλον όπου χωρίς να χάσει καθόλου χρόνο, ξεκίνησε διδαχές σε αμαρτωλούς και προσκυνήματα σε μέρη που συχνάζουν οι αμαρτωλοί... Ελπίζουμε να βρίσκει χρόνο για καμιά παρέμβαση που και που - και να μάθει να διαβάζει τις ετικέτες των προιόντων στα σουπερ μαρκετ.. ;-)

Σας αφήνουμε με τραγουδάκι για την ώρα, καλό Σαββατόβραδο σε όλους!