Light of Day, Day of Darkness

Σήμερα αλλάξαμε τα ρολόγια μας στη χειμερινή ώρα. Πράγμα που σημαίνει ότι η μέρα διαρκεί λιγότερο και η νύχτα έρχεται πιο γρήγορα. Λιγότερο φως, περισσότερο σκοτάδι. Αυτά τα δύο είναι τα βασικά συστατικά του άλμπουμ Light of Day, Day of Darkness (2002) από τους Νορβηγούς Green Carnation.

Το μνημειώδες εγχείρημά τους άφησε πολλούς άναυδους όταν πρωτοκυκλοφόρησε πρίν οκτώ χρόνια. Κι αυτό επειδή το άλμπουμ αποτελείται από ένα και μοναδικό κομμάτι, διάρκειας 60 λεπτών! Για να ηχογραφηθεί χρειάστηκαν αφενός η επεξεργασία περίπου 600 διαφορετικών ηχητικών δειγμάτων και 150 κομματιών, και αφετέρου η συμμετοχή 30 μουσικών και οπερετικής και παιδικής χορωδίας!

Εαν η σύλληψη ενός τέτοιου άλμπουμ είναι δύσκολη, τότε η σύνθεσή του είναι ακόμη δυσκολότερη! Κι όμως, οι Green Carnation κατάφεραν αυτό που αρκετοί προσπάθησαν μα ελάχιστοι πέτυχαν: ένα concept άλμπουμ σε ένα και μόνο κομμάτι! Η διάρθρωση των μερών είναι ξεκάθαρη από την πρώτη κιόλας ακρόαση, με την εισαγωγή, τα ''κεφάλαια'' και τον επίλογο να είναι εμφανή. Θα έλεγε κανείς ότι μπορείς να τα ''σπάσεις'' σε μεμονωμένα κομμάτια αλλά η δομή τους είναι τόσο σφιχτή που η παραμικρή αλλαγή στα μέρη θα συνιστούσε καταστροφή. Και αυτό ακριβώς είναι το σημείο που φαίνεται ότι το άλμπουμ γράφτηκε ως μία ενιαία σύλληψη και όχι ως ένα κολάζ.

Με καθαρά progressive καταβολές, τα τοπία αλλάζουν από ηλεκτρικά σε ακουστικά και το ανάποδο, σχηματίζοντας μικρούς αυτοτελείς μουσικούς κύκλους που ενώνονται σαν αλυσίδα. Μία μεγάλη ποικιλία σε μουσικά όργανα (πέρα από τους συνήθεις υπόπτους κιθάρα (ηλεκτρική & ακουστική), μπάσο, ντραμς, έχουμε επίσης σαξόφωνο, σιτάρ, σύνθεσάιζερ και εκκλησιαστικό όργανο) κεντούν μία διαδρομή από το σκοτάδι στο φως και αντίστροφα, συνοδευόμενη ως επι το πλείστον από καθαρά φωνητικά - ναι, έχουμε και λίγα γρυλίσματα. Και όλα αυτά με μία τέλεια, προσεγμένη παραγωγή, που δίνει σε αυτό το επικό άλμπουμ μία βέβαιη θέση ανάμεσα στα μεγαλόπνοα εγχειρήματα της πολυσχιδούς Σκανδιναβικής σκηνής.

Καλούμαστε λοιπόν να πάρουμε μέρος σε ένα ταξίδι. Ατμοσφαιρικό, σκοτεινό, αισθαντικό. Και να ταξιδέψουμε με μία υπέροχη μουσική που δεν γνωρίζει στεγανά, αφού διασταυρώνει εναλλακτικούς ροκ/τζαζ ήχους του παρελθόντος με διαφορετικά μέταλ είδη του παρόντος. Όσοι πιστοί, πάρτε μία γεύση...



Ολόκληρο το άλμπουμ εδώ

Εσείς αγαπάτε το μπέικον?

To μπέικον είναι ίσως το πιο γνωστό μέρος του ζώου γρουν (γουρούνι) και είναι ιδιαίτερα αγαπητό ως φαγητό σε εκατομμύρια ανθρώπους. Διακρίνεται σε φρέσκο (παστώνεται με μπόλικο αλάτι είτε καπνίζεται με φυσικό τρόπο για μέρες ή μήνες) και μαγειρεμένο μπέικον (βράζεται προτού συσκευασθεί). Υπάρχει επίσης μία διάκριση με βάση το μέρος του χοιρινού κρέατος από το οποίο προέρχεται το μπέικον, όπως για παράδειγμα το λεγόμενο streaky μπέικον το οποίο παίρνουμε από την κοιλιά και έχει περισσότερο λίπος από το συνηθισμένο μπέικον.

Ιστορικά, το μπέικον απαντάται σε πάμπολλες αναφορές εντός και εκτός Ευρώπης από πολύ παλιά, ενω μέχρι και σήμερα υπάρχουν μέρη όπου το μπέικον χρησιμοποιείται στο μαγείρεμα αντί λαδιού ή βουτύρου - το γνωστό λαρδί. Γλωσσολογικά, το OED  αναφέρει ότι ο πιο κοντινός συγγενής της λέξης μπέικον είναι το μεσαιωνικό bacon της γαλλικής γλώσσας. Αν είχε τότε την ίδια γεύση με αυτή που έχει τώρα, θα σας γελάσω! Φιλοσοφικά πάντως, σας λέω με πάσα σιγουριά ότι η μόνη σχέση του μπέικον με τις υψηλές νοητικές διεργασίες του ανθρώπινου νου είναι αυτή :o)

Το μπέικον δεν είναι απλά ένα ακόμη φαγητό. Στις μέρες μας έχει αποκτήσει φανατικούς οπαδούς, με αποτέλεσμα να κάνουμε λόγο για bacon mania! Οι περισσότεροι το βάζουμε σε σάντουιτς, σε πίτσες ή μπέργκερς, σε ομελέτες ή το τρώμε σκέτο με το πρωινό μας, αλλά τί θα λέγατε αν δοκιμάζατε μπέικον με σοκολάτα ή βάζατε στη σαλάτα σας αλάτι-μπέικον? Είναι μόνο δύο από τους πολλούς συνδυασμούς για τους μανιώδεις με τη γεύση του μπέικον - και όπως πολλοί θα γνωρίζετε, η ανθυγιεινή αυτή λατρεία ξεκίνησε από τις ΗΠΑ περί το 1990... Σήμερα, αυτή η μανία με το μπέικον που ''πάει με όλα'' (όπως η Κοκα Κολα) έχει εξαπλωθεί κυρίως σε Καναδά και Ηνωμένο Βασίλειο, ενω υπάρχουν σεφ οι οποίοι με κάθε σοβαρότητα αφιερώνουν ιδιαίτερες δημιουργίες σε αυτή την τάση. Τα αληθινά ''διαμάντια'' της κουζίνας του μπέικον ωστόσο προέρχονται από τους αρχάριους αλλά τα μάλα ενθουσιώδεις, καθημερινούς ανθρώπους...

Λες και δεν του έφτανε το μπριζολίνι ανάμεσα στα τυρολιωμένα τοστ, το παλικάρι έβαλε και 400 γρ. μπέικον να ομορφύνει η εικόνα...

Ένα σάντουιτς που μας κάνει να συνειδητοποιήσουμε την ανθρώπινη αδυναμία μας μπροστά στα πάθη μας - και ένα βήμα πιο κοντά στο bypass! Αυτή η δημιουργία είναι η λύση για όσους το ''πολύ μπέικον'' δεν είναι ποτέ αρκετό...

Ο ύμνος στην τελειότητα του μπέικον έχει μορφή και όνομα: bacon explosion! Αμερικανικής καταγωγής, αυτό το χοιρινό ρολό είναι τίγκα στο μπέικον και σαν να μην έφτανε αυτό, έχει επίσης μία κρούστα μπέικον αλλειμένη με σάλτσα bbq! Δεν έχω λόγια.

Αυτά για σήμερα. Δεν έχει επίλογο. Πάω να φάω βλήτα. Εσείς πάλι, θυμηθείτε αυτή την καταπληκτική μπύρα, ότι πιο κοντινό υπάρχει στο μπέικον σε υγρή μορφή - thnx Dark Chef που μου τη θύμησες!  

El Secreto De Sus Ojos

Είδα προχθές την ταινία El Secreto De Sus Ojos (Το μυστικό στα μάτια της) που κέρδισε το φετινό Όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας, την οποία ήθελα να δω μετά μανίας εδώ και καιρό επειδή είχα διαβάσει πολλές διθυραμβικές κριτικές... Καλά δομημένο δράμα-θρίλερ, ενδιαφέρουσα πλοκή και σενάριο, σκηνοθετικά όμορφη, πολλές καλές ερμηνείες αλλά όχι και για όσκαρ βρε παιδιά... Αν και φαντάζομαι ότι η επιτροπή είναι η ίδια που προσπέρασε ταινίες όπως το Un Prophete, σωστά;

Υπόθεση: Ο Benjamin Esposito (Ricardo Darin) είναι ένας συνταξιούχος δικαστικός επιμελητής, ο οποίος αποφασίζει να γράψει ένα βιβλίο για να γεμίσει τις ελεύθερές του ώρες. Το βιβλίο στηρίζεται σε μια υπόθεση βιασμού και φόνου μίας νεαρής κοπέλας με την οποία άρχισε να ασχολείται πριν από 25 χρόνια. Μοναδική του βοήθεια έχει την Irene (Soledad Villamil), παλιά αφεντικίνα του με την οποία είναι ακόμη ερωτευμένος. Η συγγραφή του βιβλίου και η εμμονή του με την υπόθεση, αλλά και η επαφή του με την Irene, θα ξυπνήσουν στη μνήμη του Esposito παλιά συναισθήματα που θα τον κάνουν να δει τη δική του ζωή και ευτυχία από διαφορετική οπτική.

Η ταινία κυλά ευχάριστα και τα 127 λεπτά που κρατά δεν κουράζουν καθόλου - ίσως το πρώτο μέρος της να κυλά κάπως αργά τώρα που το σκέφτομαι αλλά προσωπικά δεν με πειράζει καθόλου. Ο Αργεντίνος σκηνοθέτης J. J. Campanella δένει όλα τα κομμάτια όμορφα, διατηρεί το ενδιαφέρον του θεατή με αναδρομές στο παρελθόν και μία αύρα μυστηριού που πρέπει να έχει μία τέτοια ταινία, και μάλιστα προσθέτει νότες χιουμορ στη συνταγή για να μείνουν όλοι ευχαριστημένοι (που για μένα χαλάνε το συνολικό παζλ αλλά τέλος πάντων). Αυτό που ωστόσο απουσιάζει σχεδόν ολοκληρωτικά είναι τα ισχυρά συναισθήματα, που θα αρπάξουν τον θεατή και θα τον κάνουν ένα με την υπόθεση. Μπορεί να έχουν προηγηθεί μερικές ''σκληρές'' σκηνές, πλάνα αναζητήσεων ντετεκτιβ και μία απολαυστική καταδίωξη στο στάδιο, αλλά τέτοια συναισθήματα έρχονται μόνο προς το τέλος της ταινίας με την επίσκεψη του Esposito στο σπίτι του Ricardo Morales (άνδρας της δολοφονημένης κοπέλας) και ένα υπέροχο twist στην πλοκή. Μέχρις εκείνο το σημείο, όλα καλά και όλα ωραία αλλά ως εκεί. Νομίζεις ότι θα φύγεις από το σινεμά έχοντας δει κάτι που μοιάζει με κάτι άλλο που δεν θυμάσαι εκείνη τη στιγμή, αλλά ούτως ή άλλως δεν είναι και κάτι φοβερό.

Και πέρα απ' αυτά, υπάρχει και το τέλος που για πολλούς είναι ο μισός βαθμός της ταινίας. Εκεί στο τέλος λοιπόν, εκεί που νομίζεις ότι έφτιαξε το πράγμα με την ανατροπή και την αγωνία στο κόκκινο, έρχεται εκείνη η ρημάδα η τελευταία σκηνή με την πόρτα και σου γ@μα το σύμπαν... Γιατί να πρέπει να υποκείψεις στο κλισέ και να χαλάσεις όλη την προηγούμενη προσπάθεια που έφτιαξες στο τελευταίο 20λεπτο κε Campanella μου; Θα μου πεις, ''ό,τι και να λες Δόκιμε, εγώ το Όσκαρ μία φορά το καβάντζωσα!'' Και δυστυχώς αυτή είναι η αλήθεια.

Όσοι δεν έχετε δει το El Secreto De Sus Ojos, να το πράξετε. Αξίζει να το δείτε κι ας μην άξιζε το Όσκαρ ;o)

The Velvet Underground under review

Ένα ντοκιμαντέρ 75 λεπτών που κυκλοφόρησε το 2006 και ρίχνει φως σε διάφορες πτυχές αυτού του πραγματικά πρωτοποριακού συγκροτήματος. Ο μουσικός κριτικός Lester Bangs έφτασε μάλιστα στο σημείο να τους χαρακτηρίσει ''αρχή της μοντέρνας μουσικής''.

Η τετράδα των Lou Reed, John Cale, Maureen Tucker και Sterling Morisson μιλάει για τη μουσική της μέσα από διάφορες συνεντεύξεις της περιόδου 1993, ενω γίνεται αναφορά στον Andy Warhol (παραγωγού του πρώτου και κατά πολλούς κορυφαίο τους δίσκου) και τη Nico. Το ντοκιμαντέρ περιέχει επίσης αποσπάσματα από μερικές σπάνιες ζωντανές εμφανίσεις των Velvet Underground, και μία υπέροχη εκτέλεση του Heroin από τον Lou Reed. Δείτε το στο YouTube:

Malleus Maleficarum: Tο σφυρί των μαγισσών

Το Malleus Maleficarum είναι ίσως το διασημότερο βιβλίο που σχετίζεται με το κυνήγι των μαγισσών κατά την Πρώιμη Νεότερη περίοδο (χοντρικά, αν και πολλοί δεν συμφωνούν, από το 1500 μέχρι το 1800). Γράφτηκε από δύο ιεροεξεταστές της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, τους Heinrich Kramer και Jacob Sprenger, και εκδόθηκε για πρώτη φορά το 1487 στη Γερμανία, πιθανότατα στην πόλη Speyer.

Βασικοί στόχοι του βιβλίου ήταν:
- να περιγράψει μεσω κειμένων και εικόνων τη δράση και τα έργα των μαγισσών, αποδεικνύοντας έτσι με επιχειρήματα την ύπαρξή τους
- να εκπαιδεύσει τους υπεύθυνους για το κυνήγι μαγισσών σε διαδικασίες που θα τους βοηθήσουν να τις ανακαλύψουν και να τις καταδικάσουν
- να πείσει τον κόσμο (τουλάχιστον όσους μπορούσαν να διαβάσουν και να καταλάβουν δύο πράγματα) ότι η πλειοψηφία των υποθέσεων με μάγισσες είχαν να κάνουν με γυναίκες

Για να κατανοήσουμε την επίδραση του βιβλίου, το οποίο είχε δεκάδες εκδόσεις το 16ο και 17ο αιώνα και έγινε ένα από τα αγαπημένα αναγνώσματα της εποχής παρα την απαγόρευσή του, να πούμε λίγα για το χρονικό πλαίσιο της κυκλοφορίας του. Η Ευρώπη βρίσκεται σε μία κοινωνική, πολιτική, οικονομική και θρησκευτική κρίση. Εκμετάλλευση των πολλών φτωχών από τους λίγους προύχοντες, συνεχείς πολέμοι, αιρέσεις. Ελάχιστοι γνωρίζουν γραφή και/ή ανάγνωση, ακόμη πιο λίγοι μπορούν να μορφωθούν. Οι λαικές δοξασίες (που σήμερα ονομάζουμε δεισιδαιμονίες) είναι βαθιά ριζωμένες στο μέσο άνθρωπο, που αδυνατεί για παράδειγμα να εξηγήσει πολλά φυσικά φαινόμενα και αποδίδει τη λειτουργία τους σε ανώτερες δυνάμεις. Η πεποίθηση ότι ο κόσμος είναι ένα πεδίο μάχης ανάμεσα στο Θεό και το Διάβολο για τις ψυχές των ανθρώπων είναι απόλυτα σοβαρή. Θα λάβει δε ακόμη μεγαλύτερες διαστάσεις μετά την έναρξη της Θρησκευτικής Μεταρρύθμισης από το Λούθηρο, η οποία θα εξαπλωθεί με την ίδια ταχύτητα που εξαπλώνονταν οι μολυσματικές ασθένεις τότε, όπως η πανούκλα και η σύφιλη.

The Triumph of Death, ελαιογραφία του Peter Bruegel the Elder, 1562

Σε όλα τούτα, συνυπολογίστε την καθημερινή αγωνία των ανθρώπων για επιβίωση, καθώς σχεδόν όλα όσα θεωρούμε δεδομένα σήμερα (φαγητό, νερό, καθημερινή υγιεινή, ενημέρωση, μετακίνηση, διασκέδαση, κ.α) αποτελούσαν στόχους ζωής για τους περισσότερους Ευρωπαίους τότε...

Με άλλα λόγια, το Malleus Maleficarum εκδόθηκε σε μία μεταβατική εποχή φόβου και καχυποψίας που έκανε δυνατή την εξάπλωση και την επιτυχία του. Σε αυτό βοήθησαν φυσικά και τα ''γλαφυρά'' περιεχόμενά του βιβλίου, το οποίο είναι χωρισμένο σε 3 μέρη (ύπαρξη της μαγείας-μορφές και είδη της μαγείας-εντοπισμός και εξόντωση των μαγισσών). Σύμφωνα με τους ιεροεξεταστές-συγγραφείς, οι μάγισσες είχαν συναντήσεις κάθε Σάββατο με τον Όξαποδω, πετούσαν στον ουρανό πάνω σε σκουπόξυλα ή καλάμια, επηρέαζαν τον καιρό και κατέστρεφαν τις σοδειές, δηλητηρίαζαν το νερό, μεταμόρφωναν ή θανάτωναν ζώα και ανθρώπους, προκαλούσαν στειρότητα σε άνδρες και γυναίκες, διέδιδαν ασθένειες και άλλα διάφορα. Το καλύτερο σημείο ήταν η taboo περιγραφή των έκλυτων πράξεών τους: γυμνές έτρεχαν στα χωράφια ή κρύβονταν σε σπηλιές, έρχονταν σε συνουσία με δαίμονες και μερικές φορές με τον ίδιο το Διάβολο, κατά τη διάρκεια της οποίας η μήτρα τους πάγωνε και έπεφταν σε λήθαργο ή έβλεπαν οράματα! Καταλαβαίνετε τί εικόνες δημιουργούσαν τέτοιου είδους περιγραφές στη φαντασία των ανθρώπων, οι οποίοι συσχέτιζαν ατυχή γεγονότα της καθημερινότητάς τους με την πρόκληση κακού (maleficium). Έτσι, δεν απορούμε όταν διαβάζουμε κατηγορίες μαγισσών από συγχωριανούς τους, όπως ένα Γάλλο αγρότη που έριξε το φταίξιμο στην ανύπαντρη γειτόνισσά του επειδή ''έκανε μάγια'' και ψόφησε η αγελάδα του. Μία μέρα πρίν, η γειτόνισσα είχε χτυπήσει την πόρτα του ζητώντας λίγο γάλα αλλά εκείνος είχε αρνηθεί...

The Witches Sabbath, ξυλογραφία του Hans Baldung Grien, 1510

Για να βάλουμε λοιπόν μία τελεία σε αυτή τη μικρή παρουσίαση ενός πολύ ενδιαφέροντος αλλά τεράστιου θέματος. Το Malleus Maleficarum είναι ίσως το σημαντικότερο έργο σχετικά με το διωγμό των μαγισσών, και ένα πρακτικό εγχειρίδιο κυνηγού μαγισσών. Δανείζεται υλικό από τις Γραφές και τους Πατέρες της Εκκλησίας αλλά αποτελεί κυρίως μία συστηματική ανάλυση πεποιθήσεων και πρακτικών που ηδη υπήρχαν στην κοινωνία. Έπαιξε βασικό ρόλο σε αμέτρητες δίκες και καταδίκες χιλιάδων περιπτώσεων σε όλη τη Δυτική Ευρώπη, συνήθως ανύπαντρες γυναίκες, μαίες και θεραπεύτριες. Έχει ένα ξεκάθαρο σεξιστικό χαρακτήρα, θεωρώντας τις γυναίκες κατώτερα πλάσματα, αδύναμου χαρακτήρα και επιρρεπείς στην αμαρτία. Το ύφος του κειμένου είναι σοβαρό και όλες οι πληροφορίες παρουσιάζονται ως 100% αξιόπιστες, γογονός που ενίσχυσε τη φήμη του. Δεν είναι τυχαίο ότι το βιβλίο συνδέεται έμμεσα με τις διάσημες δίκες των μαγισσών του Σάλεμ στη Μασσαχουσέτη το 17ο αιώνα, οι οποίες έγιναν ταινία και σειρά σε πολλές χώρες. Τέλος, το Malleus Maleficarum υπήρξε πολύ επιδραστικό και πηγή δημιουργίας πολλών έργων της λογοτεχνίας, του κινηματογράφου ή της μουσικής με ανάλογη θεματική.


Θέλετε να μάθετε κι άλλα; Κοιτάξτε κι εδώ


Y.Γ: Οι πιο ψαγμένοι θα γνωρίζετε ότι οι Pestilence κυκλοφόρησαν το 1988 το δίσκο τους Malleus Maleficarum. Πλέον γνωρίζετε και από πού πήρε το όνομά της αυτή η (μέτρια) κυκλοφορία..

Μπυροπαρουσίαση: Brodies Prime

Καλό μήνα σε όλους! Καιρό δεν έχουμε να μιλήσουμε για καμιά μπύρα εδώ μέσα? Ας δούμε μία αξιόλογη ετικέτα από το Νησί...

Στην πανέμορφη περιοχή του Lake District, στην αγγλική Cumbria, ιδρύθηκε το 2002 από τον Alex Brodie η ζυθοποιία Hawkshead. Στην αρχή στεγάστηκε σε ένα τροποποιημένο αχυρώνα του 17^ου αιώνα, λίγο έξω από το ομώνυμο χωριό απ’ όπου πήρε το όνομά της. Εξαιτίας της αύξησης της παραγωγής όμως, μεταφέρθηκε το 2006 στις νεόκτιστες εγκαταστάσεις της στο Staveley, στις όχθες του ποταμού Kent. 

Η Hawkshead είναι επίσης μέλος της SIBA (Society of Independent Brewers) και υπερηφανεύεται ως ένα μικρό κομμάτι της ανανεωτικής κίνησης στο χώρο της μπύρας που γίνεται τα τελευταία χρόνια στη Βρετανία.

Μία από τις ετικέτες της Hawkshead είναι η Brodies Prime, το όνομα της οποίας αναφέρεται φυσικά στον ιδρυτή της ζυθοποιίας. Ο Alex Brodie, ο οποίος έχει δουλέψει χρόνια ως ανταποκριτής σε πολλές χώρες, λατρεύει τη μπύρα και έχει ως μότο το ''Μπύρα από την καρδιά!'' (Beer from the heart). Η Brodies Prime είναι απόδειξη αυτής ακριβώς της φολοσοφίας, αφού μιλάμε για μία ωραιότατη και απολαυστική ετικέτα που κερδίζει τις εντυπώσεις χωρίς να είναι κάτι τρομερό ή εξεζητημένο!

Με περιεκτικότητα σε αλκοόλ 4.9% ανα φιάλη και μαύρο χρώμα που συνοδεύεται από μπεζ, κρεμώδη αφρό, η μπύρα τούτη έχει κατά βάση χαρακτηριστικά stout, αλλά με ένα περίεργο τρόπο μου θυμίζει αρκετά brown ale. Ίσως να φταίει γι’ αυτό και το μείγμα από αγγλικές και αμερικάνικες ποικιλίες λυκίσκου που χρησιμοποιήθηκαν (Fuggles, Bramling Cross, Cascade). Όπως και να’ χει, δεν συμφωνώ με την κατηγοριοποιήσή της ως stout οπότε θα τη βαφτίσω απλά dark ale...

Το άρωμά της είναι αρκετά πλούσιο, με κυρίαρχη την καβουρδισμένη βύνη και τα μαύρα φρούτα. Γίνεται εντονότερο καθώς η μπύρα ζεσταίνεται. Γευστικά, η πολυπλοκότητα είναι αρκετά μεγαλύτερη καθώς εκτός από τα παραπάνω στοιχεία (ψημένα malts και φρούτα), εμφανίζεται σοκολάτα (ειδικά στο τελείωμα) και καφές. Μπορεί αυτά να είναι κύρια χαρακτηριστικά της οικογένειας stout αλλά τα μπαχάρια της μπύρας και η φρουτώδης-ζαχαρένια αίσθηση που εμφανίζει την ξεχωρίζουν. Γεμάτη, πλούσια γεύση. Μία πολύ καλή, ισορροπημένη ετικέτα, με αρκετά γεμάτο σώμα και μέτρια προς υψηλή ενανθράκωση. Καθόλου βαριά, ούτε απαιτητική, μου άφησε πολύ καλή εντύπωση!

Τσεκάρω λοιπόν νοητά όλα τα κουτάκια ευχαρίστησης και ελπίζω να την ξαναπετύχω κάπου σύντομα! Στην υγειά του Brodie – και τη δική σας!