Τρίτη 28 Φεβρουαρίου 2012

Κοιμητήριο Père Lachaise

Είχα ξαναπάει στο Παρίσι δύο φορές τα προηγούμενα χρόνια αλλά σε καμία δεν είχα καταφέρει να επισκεφτώ το διάσημο κοιμητήριο Père Lachaise, όπου σε μία τεράστια έκταση βρίσκονται θαμμένοι επιφανείς άνθρωποι των γραμμάτων και των τεχνών. Αυτή τη φορά όμως είχα σχεδιάσει τόσο καλά το πρόγραμμά μου, που πέρασα σχεδόν 3 ώρες περπατώντας ανάμεσα στις τελευταίες κατοικίες μουσικών, ποιητών και λογοτεχνών, το έργο των οποίων σε κάνει να θαυμάζεις το ανήσυχο πνεύμα και την αστείρευτη δημιουργικότητα του ανθρώπου.


Το κοιμητήριο πήρε το όνομά του από τον François de la Chaise (1624-1709), Ιησουίτη εξομολογητή του Λουδοβίκου ΙΔ'. Άνοιξε το 1804 από το Ναπολέοντα αλλά αρχικά οι Χριστιανοί το απέφευγαν επειδή βρισκόταν μακριά από το κέντρο του Παρισιού - και κυρίως επειδή δεν το είχε ευλογήσει η Εκκλησία. Οι αρμόδιοι, σε μία προσπάθεια να αυξήσουν την επισκεψιμότητα και τη χρήση του χώρου (δλδ να προσελκύσουν κηδείες και ταφές!), οργάνωσαν με κάθε επισημότητα τη μεταφορά των λειψάνων του Μολιέρου και του Λα Φονταίν (τους τάφους των οποίων έφαγα σχεδόν 40 λεπτά να ψάχνω μέσα στη βροχή, και τελικά δεν τους βρήκα...) στο κοιμητήριο. Το 1817, έκαναν το ίδιο με τα (υποτιθέμενα) λείψανα του μεσαιωνικού θεολόγου-φιλοσόφου Αβελάρδου και της καλόγριας Ελοίζ, οι οποίοι είχανε φάει τρελό κόλλημα μεtαξύ τους και στο τέλος φασωθήκανε (quel scandale!). Η στρατηγική πέτυχε αφού ο λαός ήθελε να θαφτεί ανάμεσα σε διάσημους πεθαμένους, και έτσι το κοιμητήριο το 1830 είχε πάνω από 33.000 τάφους.

Σάββατο 25 Φεβρουαρίου 2012

Babette's feast (1987)

Γαλλο-δανέζικης παραγωγής, αυτή η ταινία-ποίημα είναι βασισμένη σε μία ιστορία της Δανής συγγραφέος Karen Blixen. Σχετικά άγνωστη στο ευρύ κοινό, ''το τσιμπούσι της Babette'' δεν είναι απλά μία ταινία για το φαγητό (το οποίο λειτουργεί ως background) αλλά μία σπουδή στη σχέση του ανθρώπου με τη θρησκεία, ρίχνοντας παράλληλα ματιές στην προτεσταντική ηθική, τις πνευματικές αναζητήσεις και την ενδοσκόπησή του ατόμου.


Άριστα σκηνοθετημένη από τον Gabriel Axel, η ταινία αφηγείται την ιστορία της Babette, μίας καθολικής Παριζιάνας του 19ου αιώνα που βρίσκει καταφύγιο σε ένα μικρό παραθαλάσσιο, πάμφτωχο, ανεμοδαρμένο χωριό της Δανίας. Εκεί, οι ηλικιωμένες Μαρτίνα και Φιλίππα, κόρες του πεθαμένου προ πολλού λουθηρανού πάστορα του χωριού (ο οποίος εξακολουθεί να λατρεύεται μετά θάνατον ως ένας άγιος άνθρωπος) την δέχονται στο σπίτι τους ως υπηρέτρια / μαγείρισσα. Με αναδρομές στο παρελθόν, η ταινία ρίχνει φως στη νεότητα της Μαρτίνας και της Φιλίππας και την εξ' ολοκλήρου αφοσίωσή τους στη θρησκεία, αγνοώντας τις ευκαιρίες που τους παρουσιάστηκαν για ρομάντζο και απέχοντας από γαστριμαργικές απολαύσεις. Όταν όμως η Babette κερδίζει το λαχείο και αποφασίζει με τα χρήματα να οργανώσει ένα πλουσιοπάροχο ευχαριστήριο δείπνο προς τιμήν του πάστορα, θα τους δοθεί μία δεύτερη ευκαιρία (και μαζί στους υπόλοιπους καλεσμένους) να γνωρίσουν συναισθήματα που μέχρι τώρα καταπίεζαν και αγνοούσαν - μαζί με νέες, λαχταριστές γεύσεις. Επειδή η δύναμη του φαγητού μπορεί να είναι θεραπευτική, εως και μεταμορφωτική...

Για όσους ενδιαφέρονται, σινεφίλ, λάτρεις του καλού φαγητού ή προτιμότερο και τα δύο μαζί, η ταινία είναι διαθέσιμη στο γιουτούμπι. Αφού παρακολουθήσετε το πρώτο μέρος, απλά επιλέξτε τα επόμενα για να δείτε και τα 10 μέρη της.



Αγαπημένη σκηνή Δόκιμου: η παρέλαση τροφίμων μέσα στο χωριό, όταν η Babette κουβάλησε τη μισή Γαλλία σε προμήθειες (μαζί και μία χελώνα!) για τις προετοιμασίες του δείπνου!

Πέμπτη 23 Φεβρουαρίου 2012

Σε απευθείας σύνδεση με τον Κύριο

 

Περπατάς στο δρόμο και νιώθεις ευάλωτος στους πειρασμούς που σε πολιορκούν από παντού / σε βασανίζουν τύψεις για τις διάφορες αμαρτίες που δεν σταματάς να κάνεις καθημερινά / σε πιάνει απελπισία όταν σκέφτεσαι τη σωτηρία της ψυχής σου / είσαι θεοσεβούμενος/η και έχεις ανάγκη για μία διαρκή επαφή με τα θεία; Κανένα πρόβλημα βρε κουτό! Χώσου στο θάλαμο, κατέβασε το ειδικό υποστήριγμα, γονάτισε και πες τον πόνο σου στον αρμόδιο!

Δεν έχω άλλα λόγια, απλά δώστε στο άτομο που το σκέφτηκε ένα βραβείο, ένα συγχωροχάρτι, κάτι τέλος πάντων!

Κυριακή 19 Φεβρουαρίου 2012

Pause temporaire

Ναι, το ξέρω, έφυγα και δεν άφησα ούτε ένα σημείωμα στο Στύλο...

Με μεγάλη καθυστέρηση λοιπόν - και χρησιμοποιώντας το δωρεάν wi-fi του café όπου αράζω - σας ενημερώνω ότι την τελευταία εβδομάδα βρίσκομαι εδώ


τρώω συχνά τέτοια φουρνιστά καλούδια (το πλακωμένο με gruyere, το σκαρφαλωμένο με lardons)


και παράλληλα δουλεύω στα χειρόγραφα - τα οποία κάποτε θα με κάνουν πλούσιο και διάσημο...


Μέχρι να επιστρέψω στο Νησί και να επανέλθει ο Στύλος στην κανονική του ροή, bonne soirée!

Σάββατο 11 Φεβρουαρίου 2012

The Breakfast Club (1985)

Ταινία-επιτομή των αγαπημένων 80s η οποία θα σας διασκεδάσει αλλά και θα σας ανεβάσει ψυχολογικά, το Breakfast Club είναι η πρόταση του Στύλου για αυτό το σ/κ.


Η υπόθεση είναι απλή: 5 έφηβοι διαφορετικού χαρακτήρα και με διαφορετικά ενδιαφέροντα, οι οποίοι παράλληλα αντιπροσωπεύουν βασικούς χαρακτήρες που συναντούμε στα γυμνάσια (ο σπασίκλας, η ντροπαλή-παραμελημένη, ο αθλητής, η ''πριγκιπέσσα'' και ο μελλοντικός αληταράς), πρέπει να περάσουν 9 ώρες μαζί σε μία αίθουσα ως τιμωρία. Μέσα από τις συζητήσεις τους που σταδιακά τους φέρνουν πιο κοντά, αντιλαμβάνονται ότι τα στερεότυπα και η εικόνα που έχουν ο ένας για τον άλλο δεν ισχύουν αφού στην πραγματικότητα έχουν πολλά περισσότερα κοινά απ'όσα νομίζουν.

Η ταινία σχολιάζει θέματα όπως οι εφηβικές ανησυχίες για την ενηλικίωση και τις σχέσεις με το άλλο φύλο, η εκπαίδευση, η μεταβαλλόμενη και δύσκολη σχέση του έφηβου με τους γονείς, κ.α., δοσμένα απλά και με πολύ χιούμορ. Δεν μιλάμε μεν για αριστούργημα αλλά για μία αρκετά διεισδυτική και έξυπνη ματιά σε μία δεκαετία του παρελθόντος που αγαπάμε στο Στύλο. Το γεγονός ότι παρά το μικρό μπάτζετ της η ταινία είναι καλογυρισμένη και παραμένει ευχάριστη ακόμη και σήμερα, δικαιολογεί τη φήμη της ως μία από τις 50 καλύτερες νεανικές/σχολικές ταινίες όλων των εποχών.

Παρακολουθήστε τη εδώ!

Τρίτη 7 Φεβρουαρίου 2012

Beer float με Nøgne ø Porter

Η αγάπη μου για τη μπύρα και τους πειραματισμούς στην κουζίνα με έκαναν να δοκιμάσω να φτιάξω το πρώτο μου beer float τις προάλλες! Για όσους δεν γνωρίζουν, το beer float είναι ένα γρήγορο αυτοσχέδιο επιδόρπιο που το τιμάνε ιδιαιτέρως στις ΗΠΑ, και φτιάχνεται πανεύκολα με την προσθήκη παγωτού σε ένα ποτήρι μπύρα! Παλαιότερα, η μπύρα που χρησιμοποιούσαν ήταν συνήθως τζίντζερ (βρίσκεται εύκολα, είναι ευκολόπιοτη και δίνει έξτρα γλύκα με τη ζαχαρούχα γεύση της) αλλά πλέον με την άνοδο της craft beer πολλά μαγαζιά προσφέρουν beer floats με ξανθές, μαύρες, καστανές ή κόκκινες μπύρες. Τις απαραίτητες προυποθέσεις για να πετύχει τούτο το παράξενο επιδόρπιο τις μαντεύετε: καλής ποιότητας παγωτό και φυσικά καλή μπύρα!


Έτσι κι εγώ, γεμάτος περιέργεια για νέες γεύσεις, αποφάσισα να χρησιμοποιήσω μία Nøgne ø Porter για το πρώτο μου σπιτικό beer float. Εντάξει, τις Nøgne ø δεν τις βρίσκω στο μπακάλικο ούτε είναι φτηνές αλλά είμαι του σκεπτικού ''αν είναι να κάνεις κάτι, να το κάνεις σωστά''! Γεμίζω λοιπόν τα 3/4 ενός ποτηριού pint με την ποιοτικότατη μαυρόμπυρα από τη Νορβηγία και ρίχνω μέσα δύο μεγάλες μπάλες παγωτό βανίλια. Φροντίζω να ρίξω λίγη ακόμα μπύρα από πάνω και ευθύς το τοπίο αφρίζει.


Το παγωτό σταδιακά διαλύεται στη μπύρα και μετά από μερικά λεπτά έχουμε στο ποτήρι μας ένα ιδιαίτερα κρεμώδες, μαυρου-μπεζ χρώματος συνονθύλευμα. Γευστικά, είναι από τα πιο ιδιαίτερα επιδόρπια που έχω δοκιμάσει. Στην αρχή η γεύση είναι περίεργη επειδή άλλα πράγματα περιμένεις οπτικά και άλλα γεύεσαι. Ειδκά η πικρίλα του λυκίσκου με τη γλύκα του παγωτού φαίνοντουσαν ασυμβίβαστες. Καθώς όμως περνά η ώρα, η μπύρα ενώνεται καλύτερα με την παγωτίλα και ταυτόχρονα ο ουρανίσκος σας εκπαιδεύεται... Οι γενναίες ποσότητες καβουρδισμένων malts με γεύσεις σοκολάτας και καφέ της Nøgne ø Porter δημιουργούν μία πολύ καλή αντίθεση με το παγωτό βανίλια (και παγωτό με γεύση μόκα θα πήγαινε πολύ τώρα που το σκέφτομαι). Μοιάζει αρκετά με ένα παχύρευστο, μπυρώδες milkshake! Δοκιμάστε το οι τολμηροί μπυρο-γλυκατζήδες!

Κυριακή 5 Φεβρουαρίου 2012

Κυριακάτικο ιντερνετικό χαλάρωμα

Η Κυριακή είναι μέρα ανάπαυσης. Αν και στη μονή πολλές φορές δεν τηρούμε τούτο τον κανόνα, δεν αφήνουμε την ευκαιρία να πάει εντελώς χαμένη και ξεκλέβουμε μερικές ώρες για κωλοβάρεμα και ξεκούραση. Σήμερα λοιπόν οι ώρες κωλοβαρέματος περιελάμβαναν ταυτόχρονα μουσική (παράδειγμα), γιγαντιαία φρουτοσαλάτα και ιντερνετικό χαλάρωμα.* Ας σταθούμε λίγο στο τελευταίο.

*ιντερνετικό χαλάρωμα = δόκιμος όρος που αναφέρεται στο διαδικτυακό σερφάρισμα απροσδιόριστου χρόνου (από 5 λεπτά μέχρι 5 ώρες) και σκοπού. Η φύσις του είναι πάντοτε χαλαρή και γι'αυτό δεν πρέπει να συνοδεύεται από τσεκάρισμα ηλεκτρονικής αλληλογραφίας και γενικά οποιαδήποτε μορφή εργασίας στο ιντερνέτι. Συνήθως ξεκινά με επισκέψεις σε ιστοσελίδες ποικίλης ύλης, blogs, ενημερωτικά/αθλητικά/μουσικά sites, και επεκτείνεται με το πάτημα ατελείωτων λινκιδίων που είναι πάντοτε διαθέσιμα παντού. Τυχαίο παράδειγμα: ξεκινάς να διαβάζεις για την αυτοσχέδια λαική που στήθηκε στο Σύνταγμα από διαμαρτυρόμενους αγρότες, πετυχαίνεις κατόπιν ένα πολύ καλό άρθρο για μία συγκεκριμένη ποικιλία λυκίσκου στη Ν. Ζηλανδία και μετά από 45 λεπτά έχεις καταλήξει να βλέπεις βιντεάκια με ζώα στο γιουτούμπι. You got the picture. Αγνές, ακοντρολάριστες δόσεις ίντερνετ.

Ορίστε μερικές εικόνες που βρήκαμε στο σημερινό ιντερνετικό χαλάρωμα, οι οποίες μας έκαναν να (χαμο) γελάσουμε.

Οι πρόστυχες
Καλά μιλάμε, τα καγκουρό του δίνουν και καταλαβαίνει!

Παρασκευή 3 Φεβρουαρίου 2012

Οι Arcturus στην Αθήνα!

Οι αμίμητοι Arcturus (από τα αγαπημένα συγκροτήματα του Στύλου) θα παίξουν ζωντανά το Σάββατο 4 Φεβρουαρίου, στο Gagarin 205 στην Αθήνα! Οι Νορβηγοί με τον ιδιαίτερο ήχο που δεν χωράει σε ταμπέλες και κατηγορίες, αφού συνδυάζει αμέτρητα στοιχεία και επιρροές, από black και death μέχρι progressive και avant-garde, έχουν κυκλοφορήσει μόλις 4 ολοκληρωμένα άλμπουμ στην εικοσαετή πορεία τους - αλλά όλα είναι ένα κι ένα: Aspera Hiems Symfonia (1995), La Masquerade Infernale (1997), The Sham Mirrors (2002) και Sideshow Symphonies (2005).


Το 2007 οι Arcturus είχαν διαλυθεί αλλά το 2011 επανενώθηκαν, έδωσαν μία συναυλία το Σεπτέμβρη που μας πέρασε και πλέον όλοι οι οπαδοί ελπίζουν (και ο Δόκιμος μαζί) όχι μόνο σε μελλοντικές ζωντανές εμφανίσεις αλλά και σε ένα καινούργιο δίσκο. Η συναυλία τους στην Αθήνα θα έχει την παρακάτω σύνθεση:

Steinar Sverd Johnsen - πλήκτρα
Jan Axel "Hellhammer" Blomberg - ντραμς

Knut Magne Valle - κιθάρα
Hugh "Skoll" Mingay - μπάσο
Tore Moren - κιθάρα
ICS Vortex -φωνητικά

Κάντε το δώρο στον εαυτό σας και πηγαίνετε το Σάββατο, θα με θυμηθείτε. Κι ας χρειαστεί να τρέφεστε με corn flakes και γάλα για τις επόμενες δύο εβδομάδες. Η αισθητική των Arcturus και η ατμόσφαιρα που δημιουργούν στις εντυπωσιακές ζωντανές εμφανίσεις τους θα σας προκαλέσει συναισθήματα που δύσκολα θα ξαναζήσετε σε συναυλία... 

Τετάρτη 1 Φεβρουαρίου 2012

Mikkeller Ris a la M’ale (2011)

Ποιός είπε ότι τα Χριστούγεννα έχουν τελειώσει; Νο2. Μπορεί το ημερολόγιο να δείχνει 1 Φεβρουαρίου, οι μέρες των εορταστικών τραπεζωμάτων να έχουν περάσει (ανεπιστρεπτί;) και να ξε-στολίσατε το σπίτι, αλλά εμείς εδώ δεν καταλαβαίνουμε από τέτοια! Και συνεχώς ψάχνουμε καινούργιες αφορμές για να συνεχίσουμε να ζούμε σε γιορτινούς ρυθμούς. Γι' αυτό σήμερα θα σας κεράσουμε μία (ακόμη) ειδική χριστουγεννιάτικη μπύρα που μας έκανε καλή εντύπωση και ξεφεύγει από τα καθιερωμένα. Φυσικός αυτουργός είναι (πάλι) ο μουρλο-Mikkel Borg Bjergsø, ο γνωστός περιπλανώμενος ζυθοποιός της Mikkeller από τη Δανία, ο οποίος δεν σταματά να μας εκπλήσσει με τις δημιουργίες του.

Η συνήθεια πολλών ζυθοποιών να ζυμώνουν μία σκούρου χρώματος, βαριά, γλυκιά μπύρα με υψηλό ποσοστό αλκοόλ για τις γιορτινές μέρες των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς, είναι μία παράδοση που δεν ασπάζεται ο Mikkel. Γνωστός για τις ρηξικέλευθες ιδέες του και τους πειραματισμούς του, ο τύπος αποφάσισε να ζυμώσει για τα φετινά Χριστούγεννα τη Happy lovinChristmas (μία IPA για την οποία μιλήσαμε εδώ) ΑΛΛΑ και μία νέα βερσιόν της Ris a la M’ale, μίας επετειακής μπύρας η οποία βασίζεται στο ομώνυμο παραδοσιακό χριστουγεννιάτικο γλυκό της Δανίας. 

 
Ο Mixos μας είχε εξάψει την περιέργεια για αυτή τη μπύρα πάνω από ένα χρόνο πριν και να που τελικά έφτασε η στιγμή να τη δοκιμάσουμε... Πρόκειται για μία φρουτόμπυρα με περιεκτικότητα σε αλκοόλ 8% α.φ., η οποία ζυμώθηκε με ρύζι, βανίλια, ζάχαρη, αλάτι, κρέμα γάλακτος, κεράσια και αμύγδαλα! Τα συστατικά παραπέμπουν περισσότερο σε συνταγή γλυκίσματος παρα μπύρας – και μεταξύ μας, αυτός είναι και ο λόγος που τα έσκασα αφού για κάτι τέτοια είμαι θύμα...

Εμφάνιση: κόκκινο θολό χρώμα με λευκό αφρό που διατηρείται για λίγο

Άρωμα: όχι έντονο, γλυκό, κατά βάση κεράσια μαζί με κάτι άλλο απροσδιόριστο

Γεύση: στην αρχή θυμίζει βελγική kriek (όχι τις ορίτζιναλ, αυτές με την ευχάριστη ξινίλα τύπου π.χ. Bacchus) αλλά μετά κυριαρχεί η γλυκιά πλευρά. Μπόλικα κεράσια, ζάχαρη, malts. Όταν η μπύρα ζεσταθεί ελαφρώς, εμφανίζεται επίσης μία ''γαλατένια'' αίσθηση, μάλλον εξαιτίας της προσθήκης κρέμας γάλακτος. Τελείωμα κάπως παράξενο, ελαφρώς ξινό και πικρό, μέτριας διάρκειας.


Το σώμα της μπύρας είναι μεσαίο και η ενανθράκωσή της ελαφριά. Το αλκοόλ εμφανίζεται πολύ διακριτικά. Η αίσθηση στο στόμα είναι αρκετά κρεμώδης.

Γενικά, μιλάμε για μία ξεχωριστή εορταστική (και όχι μόνο) μπυρο-πρόταση για τους λάτρεις των γλυκών γεύσεων! Ενδιαφέρουσα μεν αλλά δεν με τρέλανε, ίσως επειδή λόγω ονόματος περίμενα πράματα και θάματα. Μπορεί η βερσιόν του 2010 να ήταν καλύτερη, δεν ξέρω. Αξίζει να τη δοκιμάσετε αλλά δεν αξίζει να τη χρυσοπληρώσετε όπως εγώ!