Περού!

Όταν σε καλούν κάπου πρέπει να πηγαίνεις. Ιδίως όταν σε καλεί το πρόσωπο και αυτό το κάπου δεν είναι αυτό που λέμε προορισμός Σ/Κ.

Το πρόγραμμα ήταν σχεδιασμένο μέρα με τη μέρα ή καλύτερα ώρα με ώρα αφού ταξίδι χαράματα και άφιξη πρωί είναι ό,τι καύτερο για να μη χαραμίζεις ούτε δευτ/πτο.

Το ταξίδι δυστυχώς μεγάλο. Από Μαδρίτη απευθείας 12 ώρες... Το καλό είναι ότι τα αεροπλάνα με βάζουν οι εταιρείες για υπερατλαντικά έχουν και καθίσματα με ατομική τηλεόραση (ταινίες κατ'επιλογή κτλ) οπότε δε λιώνεις... Προσωπικά βέβαια έριξα κάτι ύπνους και στην ουσία κατάλαβα μόνο 4 ώρες ταξίδι...

Προσγείωση λοιπόν και ευτυχώς το Χόρχε Τσάβες είναι σύγχρονο αεροδρόμιο... Με όλα τα καλά αλλά και τα κακά δηλ. ατελείωτους ελέγχους ασφαλείας λες και έρχομαι να ανατινάξω τι χώρα ένα πράγμα. Φυσικά περιλαμβάνεται και συμπλήρωση κάρτας μετανάστευσης (μόνο σε χώρες Λατινικής Αμερικής ισχύει αυτό το βάσανο όπως μου είπαν) όπου ο μπατσοφύλακας αφού μπερδεύτηκε αρκετά προσπαθώντας να προφέρει ελληνικό επώνυμο με έστειλε στην ευχή της Παναγίας...
Ο δρόμος από αεροδρόμιο προς το κέντρο δε θα ενθουσιάσει για τα αξιοθέατα του αλλά είναι μια πρώτη εντύπωση... Κάτι από λεωφόρο Καβάλας μου θύμισε. Μετά λοιπόν από ένα 30λεπτο ταξιδάκι έφτασα στο παραθαλάσσιο προάστιο της Μιραφλόρες όπου φιλόξενοι άνθρωποι θα παρείχαν στην αγιότητα μου στέγη και κλίνη. Η θέα στον ωκεανό απίστευτη. Ιδιώς όταν ο γειτονικός λόφος σκεπαζόταν από ομίχλη, το τοπίο δε θύμιζε σε τίποτα κάτι που έχω δει στη Ευρώπη. Στη θάλασσα αν και χειμώνας και χαράματα οι σχολές σέρφιν δουλεύουν κανονικά.


Λίγα λόγια για τη Λίμα. Μεγάλη πόλη με ένα κέντρο που θέλει να μοιάσει σε αμερικανική μεγαλούπολη δηλ. ουρανοξύτες, malls, σικ καφετέριες και εστιατόρια, μεγάλοι και άνετοι δρόμοι. Φυσικά δε λοίπουν και παθογένειες αναπτυσσόμενων χωρών όπως οδηγοί δολοφόνοι, φτώχια στους δρόμους (καμία σχέση όμως με Ινδία, Αίγυπτο και λοιπά αφού στα ακριβά και δημοφιλή προάστια ούτε θα σου κολήσουν και κέρματα ούτε παίζει να σε κλέψουν στο ξέμπαρκο) αλλά και ανοργανωσιά... Από κει και πέρα υπάρχουν και φαβέλες λίγο έξω που όμως κανένας ξένος δεν υπάρχει περίπτωση να πατήσει αλλά και στο ιστορικό κέντρο, που πρόσφατα αυξήθηκε η αστυνόμευση όπως μου είπαν, δεν πας μόνος...

Το πρόγραμμα μετά έλεγε Μάτσου Πίτσου και παραμονή στο Κούσκο, την πρωτεύουσα των Ίνκας. Πραγματική περιπέτεια. Να είσαι ο μοναδικός Έλληνας της περιφέρειας παλεύεται αλλά όλοι οι υπόλοιποι της παρέας να είναι ισπανόφωνοι και τα αγγλικά τους να μην είναι αυτό που λέμε στρέιτ φρομ Λόντον ... εντάξει θέλει μια προσπάθεια ή με άλλα λόγια ΜΑΘΕ ΙΣΠΑΝΙΚΑ.

Λόγω του υψομέτρου οι ντόπιοι συνιστούν τσάι από φύλλα κόκας. Ναι το γνωστό αλλά καμία σχέση με τη σκόνη. Προσωπικά δε με οφέλησε και πολύ αφού δυο-τρεις ώρες από την προσγείωση ήμουν χάλια. Ευτυχώς υπάρχουν και κλασσικά φαρμακεία. Ούτε κατάλαβα τι είχαν τα χάπια αλλά την επόμενη μέρα ήμουν περδίκι...
Το Κούσκο βέβαια ως ένα από τα πιο ιστορικά μέρη στο Περού είναι τουριστικό μέρος οπότε τουλάχιστον οι αγγλόφωνοι ξεναγοί και ιδιοκτήτες καταστημάτων είναι πολλοί. Μέχρι και γυράδικο βρήκα αλλά όχι ελληνικό φυσικά. Απλά ο ιδιοκτήτης ήξερε ότι gyros και doner έχουν πέραση στους Ευρωπαίους τουρίστες...

Τα μέρη εντυπωσιακά και τα ιστορικά μνημεία το ίδιο. όλες ξεναγήσεις χωρίζονται σε τρεις μέρες. Πρώτη είναι η ξενάγηση της πόλης με κύριο σημείο το ιερό περίβολο με το ναό του Ήλιου και τα άλλα ιερά κτίσμα ή ότι έχει απομείνει από αυτά αφού οι Ισπανοί έχτισαν καθολική Μονή επάνω στα θεμέλια... Δεύτερη μέρα η ξενάγηση γίνεται στις γύρω ιερές πόλεις όπου έμαθα ότι οι φίλοι μας οι Ίνκας τη γούσταραν την ανθρωποθυσία αρκετά και την τρίτη μέρα τρενάκι από Ογιανταϊτάμπο για το μικρό χωριό στους πρόποδες του Μάτσου Πίτσου. Η διαδικασία είναι ως εξής: Ξυπνάς κατά τις έξη και παίρνεις λεωφορειάκι (άνετότατο) και σε ανεβάζει στην είσοδο. Είκοσι λεπτά κάνει να φτάσει αλλά είναι καλό να είσαι νωρίς. Μία η ώρα πρέπει να έχεις τελειώσει γιατί μετά λόγω του τροπικού κλίματος αρχίζει δυνατή βροχή και δεν είναι το καλυτερο μέρος για να βρίσκεσαι... Γενικά το βουνό θέλει πολύ περπάτημα. Αυτό σημαίνει καλές αντοχές αλλά και σταθερό ρυθμό γιατί το υψόμετρο είναι επικίνδυνο. Η ιστορία του μέρους εντυπωσιακή αλλά αυτό που κάνει εντύπωση είναι ότι ποτέ δεν καταλήφθηκε από τους Ισπανούς. Ίσως γιατί κανένας ίνκας δεν αποκάλυψε την τοποθεσία του. Βρέθηκε από έναν Αμερικάνό καθηγητή το 1911 αν και φήμες λένε ότι είχαν ήδη επισκεφτεί το μέρος Περουβιανοί καθηγητές αλλά no money no honey. Η φωτογραφική μαρτύρησε...

Ο τύπος μου χάλασε την τέλεια φωτογραφία την τελευταία στιγμή...

Ο Ναός της Αστραπής στο πεδίο όπου έγινε η πιο σημαντική μάχη των Ίνκας με τους κατακτητές.
Η κεντρική πλατεία του Cuzco με τον καθεδρικό στο κέντρο. Ο πρώτος ναός που έχτισαν οι Ισπανοί στο Περού. Φουλ στο χρυσάφι μέσα.
Και φυσικά εγευτήκαμεν cuy. Το τοπικό έδεσμα - ινδικό χοιρίδιο στα κάρβουνα.




Μετά από σύντομη επιστροφή στη Λίμα ήρθε η ώρα για Μάνκορα (Mancora)!!! Η παραλία που έχει πάντα καλοκαίρι, κέντρο για σέρφερς και μοναχούς που αναζητούν κοκταίηλς και καθαρά νερά...
Μετά από προσγείωση σε ένα μέτριο αεροδρόμιο και στριμωγμένος σε ένα βαν με άλλα 8 άτομα(!!) για ένα ταξίδι 4 ωρών μέσα στην έρημο ξεπρόβαλλε η θάλασσα και δε μπόρεσα να κρατηθώ! Θάλαττα Θάλαττα!!! Και νασου τα μαγαζάκια με τα τουριστά είδη, εξοπλισμό για σέρφ και φυσικά φαγάδικα με άφθονο σεβίτσε...
Εντελώς χίππικη κατάσταση και το ξενοδοχείο που διαλέξαμε μέσα στο κλίμα. Αιώρες παντού, δωμάτια και τοίχοι από μπαμπού αλλά όλα καθαρά και τέλεια και φυσικά ασύρματο ίντερνετ που πέταγε. Ενδεικτική τιμή 30 ευρώ η μέρα με πρωινό από χυμό φρέσκο μπανανας ή μαγκο φρουτοσαλάτα, αυγά, καφές και ποτάκι μετά για χαλάρωμα... Οι ντόπιοι το ίδιο χαλαροί όπως ο τόπος τους. Για μία μέρα μετακινηθήκαμε και σε μια άλλη παραλία με το όνομα Punta Sal . Κάπως έτσι πρέπει να είναι ο παράδεισος...

Punta Sal...
Καταπληκτικότατο σεβίτσε σερβιριμένο στην παραλία. Με φιλέτο γλώσσας... σλουρπ...
Ανετότατο...



Έπρεπε να ασκηθεί βία για να μπω πάλι στο αεροπλάνο της επιστροφής...
Αλλά πριν φύγω έπρεπε να δω και κάτι ακόμα...

Μια τελευταία (νόμιζα) εκδρομούλα πριν φύγω για να δω την Ica και το Paracas την άξιζα. Η μεν Ica για τους αμμόλοφους και την έρημα της που έμοιζε με Σαχάρα αλλά και τον αρχαίο πολιτισμό της και το Paracas για την φοβερή θαλάσσια ζωή του. Το σύστημα είχε οργανωθεί ως εξής: ταχύπλοα σε παίρνουν από την ακτή κατά την επτά το πρώι και αφού φοράς το σωσιβιάκι σου πάν για τα κοντινά βραχώδη νησιά όπου θαλάσσιοι λέοντες πουλιά και καμιά φάλαινα αν είσαι τυχερός κάνουν πάρτι. Στη διαδρομή βλέπεις και το Candelabra. Εγώ φάλαινες είδα στη Μάνκορα δε μπορώ να πω ότι αποφοητεύθηκα που δε με υποδέχτηκαν αλλά από τα υπόλοιπα δεν έχω παράπονο...Λεπτομέρεια: στην ακτή υπήρχε βίλλα χτισμένη σε ύφος ελληνικο νησιώτικο και στη είσοδο επιγραφή "Κόκκινος Πύργος"...





Και στηνεπιστροφή για Λίμα μου έκατσε... Lunahuana

Κανα τριωράκι από τη Λίμα με το αυτοκίνητο αν και το είχαμε προγραμματήσει για δύωρο με αποτέλεσμα να φτάσουμε κατά τα μεσάνυχτα, μετά από οδήγηση σε αυτοκινητόδρομους, στενά δρομάκια, στρογιλίκια σε βουνά και χωματόδρομους χωρίς σήμανση... Σε κάποιο σημείο χαθήκαμε κιόλας σταματήσαμε στη μέση του πουθενά να ρωτήσουμε προς τα πού κάποιους που έκαναν ωτοστόπ (στο Χάρο??) και δόξα τον Ύψιστο φτάσαμε κατά τα μεσάνυχτα στο χωριό που θύμιζε κάτι από Αράχωβα... Που να ζητάς τώρα όμως ζεστή σοκολάτα...
Το πρώτο ξενοδοχείο μας απέρριψε... Το δεύτερο δε μπορούσε. Αφού άφησα πράγματα βγήκα να δω τη θέα και λοιπόν όλο το χωριό ήταν χτισμένο στην όχθη ενός ορμητικού ποταμού και όλη η περιοχή είχε να κάνει με extreme sports... Το είχα ακούσει αλλά έκανα πως δεν καταλάβαινα.



Την επόμενη μέρα σκίσαμε το ποτάμι... Ορμή και ταχύτητα φοβερή. Τί να μας πουν οι βαρκάδες στο Λάιντεν... Ευτυχώς δεν τουμπάραμε (επιδέξιες κινήσεις μου φυσικά το πρόφτασαν)... Στα υπόλοιπα εξτρήμ δεν ακολούθησα... έχουμε και ένα θεματάκι με τα ύψη...

Επόμενη μέρα επιστροφή, φαγητό του σκασμού γιατί με περίμενε ταξίδι, πικρός αποχαιρετισμός και πτήση για το τρισάθλιο Μπαράχας (Μαδρίτη).
Θα ξαναγυρίσω συντόμως. Άφραγκος ή μη (πρώτα ο Θεός).