Της αρέσει να ταξιδεύει. Πολύ όμως.

Έχω μία μη Ελληνίδα φίλη που της αρέσει να ταξιδεύει. Πολύ. Πάρα πολύ. Δεν έχετε ιδέα πόσο πάρα πολύ. Βασικά, αν υπήρχε μετρητής για το πόσο αρέσουν σε κάποιον τα ταξίδια, η φίλη μου θα τον είχε τερματίσει. Χαλαρά όμως. Τα ταξίδια είναι η ζωή της ή για να είμαι πιο ακριβής, η τύπισσα ζει για να ταξιδεύει!

Είναι μόλις 26 χρονών αλλά ηδη έχει πάει σε πάνω από 50 (!) διαφορετικές χώρες σε όλο τον κόσμο και έχει πατήσει το πόδι της σε όλες τις ηπείρους! Και δεν σκοπεύει να σταματήσει το γυρολόι... Για του λόγου το αληθές, την περασμένη βδομάδα μου έστειλε e-mail με φωτογραφίες από τις τελευταίες της περιπέτειες στη μινι περιοδεία που έκανε πρίν λίγο καιρό σε... Καζακστάν και Ουζμπεκιστάν! Ξέρετε μωρε, απλούς καθημερινούς προορισμούς που πετάγεται ο καθένας μας το Σαββατοκύριακο.


Το πρόβλημα είναι ότι η φίλη μου έχει αρχίσει να ανησυχεί ότι αυτή η παθολογική αγάπη της να ταξιδεύει συνεχώς δεν θα της βγει σε καλό στο μέλλον. Έχει δύο πτυχία σε δύο διαφορετικά αντικείμενα τα οποία τελείωσε με καθυστέρηση πολλών μηνών εξαιτίας των αδιάκοπων ταξιδιών της. Πλέον αποφάσισε ότι κανένα από τα δύο αντικείμενα σπουδών δεν της αρέσει και ξεκίνησε τρίτο. Έχει δουλέψει σε διάφορες δουλειές στο παρελθόν αλλά σε μικρό χρονικό διάστημα βαριέται και δηλώνει παραίτηση και παίρνει τρένα, αεροπλάνα και βαπόρια και χάνεται.

Η ίδια νοοτροπία οδηγεί και τις συναισθηματικές της σχέσεις, με άφθονα διαλλείματα, χωρισμούς και ''περίμενέ με και μόλις επιστρέψω από την Κουάλα Λουμπούρ σε 15 μέρες το συζητάμε, ναι;'' φάσεις. Η ίδια μου είχε πει μεταξύ αστείου και σοβαρού σε παλαιότερη συνάντησή μας ότι ψιλοφοβάται μήπως δεν μπορεί να στεριώσει κάπου μόνιμα. Για να δουλέψει, να παντρευτεί, να ανοίξει σπίτι, να μεγαλώσει παιδιά. Έχει ενδόμυχα το φόβο ότι κάποια στιγμή θα βαρεθεί τα πάντα και θα σηκωθεί να φύγει.

Και εδώ είναι που δεν μπορεί να βρει τη λύση, τη χρυσή τομή. Επειδή η φίλη μου θέλει οπωσδήποτε να κάνει οικογένεια αλλά δεν θέλει να συμβιβαστεί και να κόψει τα πολυαγαπημένα της ταξίδια, ούτε καν προσωρινά! Θέλει μάλιστα να βρει έναν τύπο που να είναι πρόθυμος να κάνει οικογένεια μαζί της αλλά να μοιράζεται και την τρέλα της για να μπορούν να ανανεώνουν παρέα τα διαβατήρια και τις βίζες για τους επόμενους εξωτικούς προορισμούς. ''Κι εμένα μου αρέσουν τα ταξίδια'', της λέω, ''αλλά υπάρχει και μέτρο. Αν δεν βρεις μία δουλειά (που να σου αρέσει) στα επόμενα χρόνια, δεν θα μπορείς να κάνεις όλα αυτά που θες. Άσε που δεν θα έχεις και τα απαιτούμενα χρήματα για να επισκεφτείς τις υπόλοιπες περιοχές του πλανήτη''. Με καταλαβαίνει αλλά δεν θέλει να παραδεχθεί μερικά πράγματα. Ζει για το τώρα, για το επόμενο ταξίδι, χωρίς να τη νοιάζει το μετά.

Ίσως η φίλη μου ωριμάσει κάποτε και καταλάβει ότι δεν μπορεί να τα έχει όλα σε αυτή τη ρημάδα τη ζωή, και πως πρέπει κάποια στιγμή να πάρει αποφάσεις και για το μέλλον. Άλλωστε, κανένας δεν της απαγορεύει να συνεχίσει τα ταξίδια της, απλά θα πρέπει να μπούνε σε άλλο πλαίσιο. Ίσως πάλι να ξέρει καλύτερα από όλους μας. Και κάποτε να βρει τον αιώνιο τουρίστα σύζυγο που πάντοτε αναζητούσε και να μεγαλώσουν ευτυχισμένοι τα παιδιά τους σε λιμάνια, αεροδρόμια και πιάτσες ταξί. ;-)