Περί Θεών και Ανθρώπων

Είδα προχτές την πολύ όμορφη ταινία Of Gods and Men (2010) του σκηνοθέτη Xavier Beauvois. Είναι ένα δράμα εποχής βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα, με την πλοκή να εξελίσσεται γύρω από τη ζωή οκτώ Γάλλων Σιστερσιανών μοναχών που ζουν στην Αλγερία τη δεκαετία του 1990. Καλύτερη ταινία δεν θα μπορούσε να διαλέξει ο Δόκιμος, δεν νομίζετε?! Προειδοποιώ ευθύς εξ' αρχής τους εκατομμύρια πιστούς που θα με διαβάσουν και θα τους πάρω στο λαιμό μου ότι η ταινία είναι αργή - και δίωρη. Και λόγω θεματολογίας ίσως για πολλούς βαρετή. Και μπορεί να απαιτεί να έχετε κάποια σχετική εξοικείωση με ευρωπαικό κινηματογράφο, δεν μιλάμε για ταινία box-office... Aφού ξεμπερδέψαμε με αυτά και συνεχίζετε ακόμη να διαβάζετε, πάμε και στην ουσία!

Το Of Gods and Men είναι ένα δημιούργημα για τον άνθρωπο και τη θρησκεία. Οκτώ Γάλλοι καλόγεροι ζουν σε ένα μοναστήρι στο όρος Άτλας της Αλγερίας, ενω η χώρα σπαράσσεται από εμφύλιο πόλεμο. Στην αρχή η ταινία παρουσιάζει τη συνύπαρξή τους με τους μουσουλμάνους κατοίκους του γειτονικού χωριού μέσα από πολύ ωραίες εικόνες. Οι καλόγεροι προσφέρουν ιατρικές υπηρεσίες σε μάνες και παιδιά, πουλάνε το μέλι που παράγουν στην τοπική αγορά και γενικώς έχουν αναπτύξει ισχυρούς δεσμούς με την αλλόθρησκη κοινότητα. Τα πράγματα αλλάζουν όταν ένα συνεργείο από ξένους εργάτες σφαγιάζεται από μία ομάδα φανατικών ισλαμιστών, γεγονός που φέρνει φόβο και αμφιβολία στην περιοχή. Ο στρατός θα προτείνει προστασία στο μοναστήρι όμως οι μοναχοί θα αρνηθούν. Και εδώ είναι που ξεκινά το ομορφότερο μέρος της ταινίας, γύρω από το δίλημμά τους αν πρέπει να εγκαταλείψουν τη μονή και να πάνε σε ασφαλέστερο μέρος ή να παραμείνουν...



Αδερφότητα. Κοινότητα. Χριστιανισμός. Μωαμεθανισμός. Πίστη. Βία. Μαρτύριο. Είναι μερικά από τα βασικά θέματα που πραγματεύεται ο σκηνοθέτης για να κάνει ένα σχόλιο όχι απλά για τη συνύπαρξη των δύο μεγαλύτερων θρησκειών στον πλανήτη αλλά για τον άνθρωπο και τις αξίες που καθορίζουν τη ζωή του. Έχουμε να κάνουμε με μία πολύ καλή δουλειά που γίνεται ακόμη καλύτερη εξαιτίας των πολύ καλών ερμηνειών των ηθοποιών και ειδικά του ''ηγουμένου'' Christian. Τα ''υλικά'' και οι ιδέες που χρησιμοποιεί ο Beauvois είναι απλά, όπως οι λευκοί χιτώνες των μοναχών-πρωταγωνιστών του, αλλά το πάντρεμά τους επιτυχημένο. Όλα καλοστημένα, τίποτα περιττό. Στα συν η υπέροχη προτελευταία σκηνή με το δείπνο των μοναχών, κάτω από τους ήχους κλασικής μουσικής.

Εν κατακλείδι, με τα όμορφα τοπία της φύσης της βόρειας Αφρικής να δίνουν ξεχωριστή βαρύτητα στις συζητήσεις περί Θεών και ανθρώπων, το Of Gods and Men είναι μία ταινία που γεννά προβληματισμούς αν και νομίζω ότι στο τέλος δεν προκαλεί το θεατή να νιώσει κάτι δυνατό - πέρα ίσως από ένα παθητικό θαυμασμό για την ιστορία. Παρα ταύτα, δίκαια πιστεύω βραβεύτηκε στις Κάννες και όσοι έχετε εστω μία μικρή περιέργεια με αυτά που διαβάσατε, δείτε τη.