Ιεραποστολή στη νότιο Ιταλία, μέρος ε'

Το τελευταίο μέρος του ταξιδιού στη νότιο Ιταλία (δείτε εδώ το προηγούμενο μέρος) περιλάμβανε επισκέψεις στην Πομπηία και το μαγευτικό Αμάλφι.

Ξεκινήσαμε το πρωί για την Πομπηία, ελληνική αποικία του 5ου αιώνα η οποία άνθησε ως θέρετρο των πλουσίων τα ρωμαικά χρόνια. Η πόλη, η οποία φημιζόταν για τις πολυτελείς βίλες και το κρασί της, έμεινε στην ιστορία εξαιτίας της βιβλικής καταστροφής της από την έκρηξη του Βεζούβιου το 79 μ.Χ., όταν μία ''βροχή'' ηφαιστειακών πετρωμάτων και στάχτης σκέπασε τα πάντα σε ύψος αρκετών μέτρων, θάβοντας ζωντανούς πάνω από 2.000 κατοίκους της. Η ίδια ηφαιστειακή στάχτη ωστόσο ήταν ο κύριος λόγος που το μεγαλύτερο μέρος της πόλης έχει διασωθεί σε μεγάλο βαθμό μέχρι σήμερα, αφού δημιούργησε ένα προστατευτικό στρώμα ύψους πολλών μέτρων που διατήρησε τα αρχαία κτίσματα μέχρι τις ανασκαφές του 18ου και 19ου αιώνα.

Περιδιαβαίνοντας τους πλακόστρωτους δρόμους της Πομπηίας

Σύγχρονοι αμπελώνες σε ένα από τα σημεία που οι κάτοικοι της Πομπηίας καλλιεργούσαν... αμπέλια!

Άποψη του αμφιθεάτρου των μονομάχων, το οποίο ολοκληρώθηκε ένα μόλις χρόνο πριν την έκρηξη του Βεζούβιου

Ολόκληρα οικοδομικά τετράγωνα έχουν προστατευθεί από τη φθορά του χρόνου, φανερώνοντάς μας πέρα από ιδιωτικές κατοικίες και πολλά δημόσια κτίρια όπως ναούς, θέατρα, αψίδες, ταβέρνες, καταστήματα, λουτρά, την αγορά, κ.α. Ώρες ολόκληρες περάσαμε να εξερευνούμε τη νεκρή πολιτεία, σε ένα καταπληκτικό ταξίδι πίσω στο χρόνο που μας αποκάλυψε πολλές λεπτομέρειες για την καθημερινή ζωή των κατοίκων της.

Άποψη της αγοράς της πόλης

Το θέατρο και στο βάθος η αυλή των μονομάχων

Άποψη των λουτρών

                                                           Φαστ φουντάδικο της εποχής!

Διασώθηκαν επίσης πολλές επαύλεις με πολυάριθμες τοιχογραφίες, αρκετές εκ των οποίων σε πολύ καλή κατάσταση.

Αφήνοντας πίσω μας τα ερείπια της Πομπηίας, σιωπηλούς μάρτυρες της ακμής μα και του ξαφνικού θανάτου της, κινήσαμε οδικώς για την ακτογραμμή του Αμάλφι. Η διαδρομή ήταν υπέροχη, με το δρόμο να κατεβαίνει από το βουνό προς τη θάλασσα περνώντας μέσα από γραφικά χωριά και μικρές πόλεις σκαρφαλωμένες στα βράχια.

Το κέντρο της πανέμορφης περιοχής είναι το Amalfi, πόλη ιστορική και σημαντική ναυτική δύναμη κατά τους μεσαιωνικούς χρόνους. Σήμερα φημίζεται για τις ψαροταβέρνες, το χειροποίητο χαρτί και το τοπικό λικέρ από λεμόνι (limoncello). Πατήστε εδώ για να δείτε μία πανοραμική άποψη της πόλης.

Ο καθεδρικός ναός του Απ. Ανδρέα που δεσπόζει σε κεντρική πλατεία της πόλης, στον οποίο φυλάσσονται λείψανα του αποστόλου. Χτίστηκε τον 9ο αιώνα και συνδυάζει αρχιτεκτονικά στοιχεία από διαφορετικές περιόδους.

Το δείπνο στο Αμάλφι περιλάμβανε, τί άλλο, ψάρι! Σε μία ωραία ταβέρνα χωθήκαμε λοιπόν και παραγγείλαμε τσιπούρα στα κάρβουνα για όλη την παρέα, την οποία συνοδεύσαμε με χόρτα βραστά στα οποία είχαν προστεθεί κρεμμύδια, ελιές και μπόλικο σκόρδο! Πεντανόστιμα όλα! Και για επιδόρπιο, σφηνάκια limoncello!

Φαγωμένοι και κατευχαριστημένοι, πήραμε το δρόμο της επιστροφής για τη Νάπολη και το αεροδρόμιο το επόμενο πρωί. Στο αεροπλάνο του γυρισμού, συμφωνήσαμε όλοι πως αυτή η ιεραποστολή στη νότιο Ιταλία ήταν η καλύτερη που έχουμε κάνει...
...
...
... ως τώρα!