Mumme Bier: η γεύση μίας μεσαιωνικής μπύρας

Το σημερινό ποστ συνδυάζει την αγάπη μου για μπύρα και ιστορία με τον ιδανικότερο τρόπο αφού θέμα του έχει μία ιστορική μπύρα, τη γερμανική Mumme! Ιστορική με την πρωτεύουσα σημασία της λέξης, καθώς υπήρξε ιδιαίτερα αγαπητή το 15^ο και 16^ο αιώνα και σχετίζεται με άλλα είδη μπύρας της βόρειας Γερμανίας. Είναι μακρινός συγγενής της Alt και έχει επηρεάσει τη γεύση και τις μεθόδους παραγωγής μπυρών όπως η Berliner Weisse και η Gose.

Η Mumme προέρχεται από το Ανόβερο (συναντάται και ως Braunschweiger Mumme που σημαίνει ''από το Braunschweig''), το οποίο από τα τέλη του 14^ου αιώνα και μετά αναδείχθηκε ως μία από τις κυριότερες πόλεις παραγωγής μπύρας στη βόρεια Ευρώπη. Υπολογίζεται ότι περίπου το 50% του εργατικού πληθυσμού απασχολούνταν αποκλειστικά με τη μπύρα, ένα νούμερο που δεν πρέπει να μας προκαλεί έκπληξη αν σκεφτούμε ότι στις αρχές του 16^ου αιώνα η πόλη στέγαζε 530 διαφορετικές ζυθοποιίες!!! Εκμεταλλευόμενη τις σχέσεις που είχε αναπτύξει το Ανόβερο ως μεγάλο κέντρο διαμετακομιστικού εμπορίου, η διάσημη μπύρα δεν μεταφερόταν μόνο στην ξηρά – η πόλη σύναπτε παραγγελίες με καράβια και έστελνε τη Mumme στις θάλασσες! Έτσι εξηγείται και το ιστιοφόρο που κοσμεί την ετικέτα του όμορφου μπουκαλιού.

Ο μεγαλύτερος ίσως ζυθοποιός που συνέδεσε το όνομά του με την ιστορική αυτή μπύρα ήταν ο Cord Broyhan, ο οποίος το 1526 έστησε μία πολύ πετυχημένη επιχείρηση στο Ανόβερο. Η σημασία του Broyhan μαρτυρείται και από το Broyhanhaus, ένα ιστορικό κτίριο-μπυραρία του 1576 που σώζεται μέχρι και σήμερα στην πόλη (σερβίρει τη σειρά της Einbecker). 

Πολλοί ακολούθησαν το παράδειγμα του ζυθοποιού και άνοιξαν ανταγωνιστικές ζυθοποιίες. Έτσι το 1609, το συμβούλιο του Ανόβερου πήρε μέτρα για να διασφαλίσει την ποιότητα και τις μεθόδους παραγωγής της Mumme. Περιόρισε επίσης τους ζυθοποιούς σε 317, αναγκάζοντάς τους να σχηματίσουν συντεχνία (guild) η οποία μάλιστα επιβίωσε ανα τους αιώνες και αποτελεί την παλαιότερη επιχείρηση της πόλης (σήμερα ανήκει στη βελγική InBev). 

Πλέον η Mumme παράγεται από την H. Nettelbeck και κυκλοφορεί σε δύο εκδόσεις: η αθώα (malt syrup) βγαίνει σε κουτάκι, και η αμαρτωλή με αλκοόλ σε μπουκάλι. Φυσικά ο Δόκιμος βρήκε τη δεύτερη, μία ''medieval ale'' με περιεκτικότητα σε αλκοόλ 5.2% α.φ. Έχει ένα καστανό / χάλκινο χρώμα και ένα υπέροχο μπεζ αφρό! Τα αρώματα που κυριαρχούν είναι γλυκά, βασικά μπόλικη καραμέλα, καβουρδισμένα malts και λίγα φρούτα (αποξηραμένα βερίκοκα). Δεν είναι ιδιαίτερα έντονα. Η γεύση της όμως είναι εντονότατη, και είναι με διαφορά ό,τι πιο γλυκό έχω δοκιμάσει σε μπύρα! Κυρίως καραμέλα με μπόλικα malts, καστανή ζάχαρη, ακολουθούν λίγα μπαχάρια και μία αίσθηση ξύλου. Αυτή η γλυκύτητα μοιάζει μεγαλύτερη αφού απουσιάζει τελείως η ενανθράκωση, κάτι που δίνει στη μπύρα μία σιροπιαστή / λιγωτική αίσθηση στο στόμα. Μικρή πικράδα λυκίσκου στο τελείωμα, επίγευση γλυκιά και ελάχιστα μεταλλική. Το σώμα είναι μέτριο. Το αλκοόλ αν και χαμηλό φαίνεται, μάλλον εξαιτίας της υπερβολικής ζάχαρης.

Μπορεί να μην με τρέλανε αλλά δεν με άφησε ασυγκίνητο. Μιλάμε για μία ιδιαίτερη ετικέτα που μπορεί να μην έχει σχέση με όσες έχετε δοκιμάσει αλλά παρουσιάζει ενδιαφέρον. Η αναβίωσή της (η παραγωγή είχε σταματήσει για κάποιο διάστημα) έρχεται να συνδέσει το μεσαιωνικό παρελθόν και το περήφανο παρόν της Γερμανικής σχολής σε μία μπύρα με παράξενο όνομα και γεύση αλλά τρομερή ιστορία.