ΡΟΚ ΚΑΙ ΣΑΤΑΝΙΣΜΟΣ
Υπάρχει στην Αμερική σήμερα και σε διεθνές επίπεδο μία ένωση με τον
τίτλο "Wicca", πού σημαίνει: ένωση μάγων και εξορκιστών. Τα μέλη της
έχουν στη διάθεση τους τρεις επιχειρήσεις δίσκων μουσικής. Σκοπός κάθε δίσκου
πού εγγράφουν, είναι να γκρεμίσει την χριστιανική ηθική και να διαφθείρει τον
εσωτερικό άνθρωπο των σημερινών νέων. Στην πραγματικότητα είναι μία προσπάθεια
με σκοπό να υποβάλλει τους νέους στην καθοδήγηση του Σατάν.
Η "Wicca" ανάδειξε και ύψωσε διάφορους γνωστούς σημερινούς καλλιτέχνες,
όπως Bob Dylan, Alice Cooper, Kiss,
Black Sabbath, Rolling Stones, Who, Led Zeppelin και πολλούς άλλους ακόμη. Οι
δίσκοι πού παράγονται από αυτούς περιγράφουν και διαμορφώνουν την ψυχική
κατάσταση, στην οποία θα πρέπει να βρίσκονται οι νέοι οπαδοί τους και τους
καλεί άμεσα, ή έμμεσα, να γιορτάσουν τη φήμη, τη δόξα και τον έπαινο του Σατάν.
Οι Rolling Stones λ.χ. λέγεται ότι
ανήκουν σε μία δαιμονική αίρεση της περιοχής του San Diego. Ο αρχηγός του
συγκροτήματος Mick Jagger δεν κρύβει
πως θέλει να είναι ο Εωσφόρος του ρόκ. Και δηλώνει: «Επιδιώκουμε να
κατευθύνουμε τη θέληση και τη σκέψη των άλλων». Άλλωστε η θορυβοπαραγωγή του
συγκροτήματος θεωρήθηκε πρόσφατα (μέσα από συγκεκριμένο τραγούδι τους) η
απάντηση... στην 5η Συμφωνία του Μπετόβεν, και ο κιθαρίστας θα' θελε να ξέρει «τι
γνώμη έχει γι' αυτόν ο Μπετόβεν»! Όσο για τον Γκράχμα Νάς, εξομολογείται: «Νομίζω ότι με το ρόκ, εμείς οι
μουσικοί διαθέτουμε ένα μυθικό πλεονέκτημα. Μπορούμε να κατευθύνουμε τον
κόσμο...».
Ως υπ' αριθμόν ένα επικίνδυνος «ροκάς» στις Η.Π.Α. χαρακτηρίζεται ο John Denver, πού αυτοαποκαλείται «ο
Μεσσίας», και χαρακτηρίζει τη μουσική του «Ευαγγέλιο μιας νέας θρησκείας». Ο
ίδιος δηλώνει χωρίς ηττοπάθεια: «Θέλω τα πάντα. Κάποια μέρα θα γίνω τόσο
τέλειος, πού δεν θα είμαι πια άνθρωπος αλλά θεός». Διάσημα θύματα της
γοητείας του Ντένβερ υπήρξαν οι πρόεδροι Ford και Carter, καθώς και 30
κυβερνήτες, γερουσιαστές κ.λ.π., πού επικαλέστηκαν επανειλημμένα τη βοήθεια του
στις Η.Π.Α. Άλλωστε στη θετή πατρίδα του το Κολοράντο, ο Ντένβερ πούλησε 30
εκατομμύρια δίσκους και τιμάται ως ο καλλίτερος Αμερικανός ποιητής! «Αισχρή
ειδωλολατρία!», καταγγέλλουν οι «αντιρόκ» προσωπικότητες. Βέβαια, όπως
υπογραμμίζει ο Μισέλ ντέ Σαίν Πιέρ στο βιβλίο του «οι Αριστοκράτες», όπως και ο
W.Joseph Matt στο δικό του «Το ρόκ ν' Ρολ, όργανο επανάστασης και πολιτιστικής
ανατροπής», πού και τα δύο κινητοποίησαν Αμερική κι Ευρώπη, βρίσκοντας τεράστια
απήχηση μέχρι τις κυβερνήσεις των κρατών αυτών, όλοι οι καλλιτέχνες του ρόκ δεν
είναι «του διαβόλου», αλλά το φαινόμενο του ρόκ, δεν παύει να εγκυμονεί
κινδύνους με τεράστιες καταστροφικές επιπτώσεις, πού ήδη ζούμε καθημερινά!
Ο εγκληματολόγος J.P.Reginbal κυκλοφόρησε πρόσφατα στη Γενεύη μία
μελέτη στα Γαλλικά, με τίτλο: «Το ρόκ ν' Ρολ βιασμός συνείδησης». Σύμφωνα μ'
αυτήν, όλα τα ανάλογα συγκροτήματα ειδικεύονται στο εγκώμιο κάθε μορφής
σεξουαλικής διαστροφής. Λόγω της εγκληματολογικής του ειδίκευσης στην
ψυχιατρική εγκληματιών, αποκαλύπτει ότι όταν αυτά τα συγκροτήματα στέλνουν
καλυμμένες δοξολογικές επικλήσεις στον Σατάν (όπως τα συγκροτήματα Rolling Stones, Who, Led Zeppelin,
κ.ά.), αυτές γίνονται «συγκαλυμμένες (δοξολογικές) αντίστροφες εγγραφές» για το
υποσυνείδητο και εξηγεί επιστημονικά ότι οι επιστημονικές του παρατηρήσεις
δείχνουν αναμφισβήτητες αποδείξεις ότι το υποσυνείδητο μπορεί να συλλάβει
αντίστροφες φράσεις και ν' αποκρυπτογραφήσει το μήνυμα τους. Οι τεχνικές
επηρεασμού συνείδησης έχουν τόσο τελειοποιηθεί, πού μικροί ή μεγάλοι ακροατές
μπορούν να γίνουν δέκτες πονηρά επικίνδυνων μηνυμάτων.
Μία άλλη
ομάδα, η "Garry Fankel", παράγει δίσκους με σκοπό τη μεθοδική
εισαγωγή των νέων στο Σατανισμό. Όλοι οι τέτοιου είδους δίσκοι παράγονται πάνω
στις ίδιες βάσεις, πού είναι ο ρυθμός "Beaty", ο οποίος διεγείρει το
σεξουαλικό ένστικτο. Ξαφνικά ο λάτρης της μουσικής αυτής έχει το αίσθημα πως
βρίσκεται σε κατάσταση λύσσας. Συχνά υπάρχουν περιπτώσεις υστερίας λόγω
υπέρμετρου αισθησιασμού. Ακόμη, συνειδητά, χρησιμοποιείται μία ένταση ήχου 7
dezibel, πού είναι ακριβώς υπολογισμένη πάνω από τα ανεκτά όρια του
νευρικού συστήματος (σχόλιο Δόκιμου: πού να'ξερες και τους Manowar...). Όταν για ένα ορισμένο διάστημα εκτεθούν άτομα σ' αυτή την
ένταση ήχου, δημιουργείται μέσα τους ένα είδος καταπίεσης και μελαγχολίας,
οργής και επανάστασης και επιθετική διάθεση. Πέρα απ' αυτό, χρησιμοποιούνται
ηχητικά σήματα πάνω από την ακουστική ικανότητα, δηλαδή αρμονίες της τάξεως
5000 παλμών το δευτερόλεπτο. Ο ακροατής δεν τις ακούει, επειδή βρίσκονται στην
περιοχή των υπερήχων. Αυτός, όμως, ο υπέρηχος έχει επίδραση ναρκωτικού. Σκοπός
της επιχείρησης είναι να δημιουργήσουν την προδιάθεση και την ανάγκη του
οργανισμού για ναρκωτικά.
Τα κείμενα όλων αυτών των τραγουδιών γράφονται μέσα στα ίδια πλαίσια,
πού είναι: αντίσταση κατά των γονέων, κατά της κοινωνίας, ενάντια σε κάθε τι, ή
αποχαλίνωση των σεξουαλικών παθών, ή δημιουργία κατάστασης αναρχίας. Σκοπός, η
προετοιμασία της κυριαρχίας τού Σατάν. Το 1982, οι Led Zeppelin, οδηγήθηκαν στο δικαστήριο της Καλιφόρνιας, γιατί στο
δίσκο τους "Stairway to Heaven" («Σκάλα προς τον Ουρανό»),
τραγουδούσαν μηνύματα όπως τα κάτωθι: «Εγώ πρέπει να ζω για το διά-βολο». «Ναι, στο
διάβολο. Μην είσαι ανόητος με το διάβολο, δεν έχεις κανένα φόβο απ' αυτόν». «Θέλω ό Χριστός
να γονατίσει προ τού Σατάν».
Ιατροδικαστικές έρευνες απέδειξαν ότι το 18% των αυτοκτονιών των νέων, και πράξεις βίας οφείλονται στη μουσική ρόκ και τα ναρκωτικά, πού αυτό οδηγεί. Το ποσοστό αυξάνεται ήδη. Ένα ακόμα μέσον πού χρησιμοποιείται σε συνδυασμό με τη μουσική, είναι και τα λεγόμενα φωτεινά εφέ, τα όποια σκοπό έχουν να μειώσουν την ικανότητα κρίσεως και αντανακλαστικών των νέων, ώστε να καταστεί εύκολος ο δρόμος της υποβολής των σατανικών μηνυμάτων.
Το 1966 ο John Lennon των Beatles δήλωνε:
«ο Χριστιανισμός θα παρέλθει, εμείς είμαστε διασημότεροι του Χριστού». Έπαιρνε
τόσο πολύ L.S.D εκείνη την εποχή, πού νόμιζε ότι είναι ό ξαναγεννημένος
Χριστός. Ήθελε, μάλιστα, να κοινοποιηθεί το γεγονός μέσω της Εταιρείας τους.
Στο περιοδικό Newsweek είχε δηλώσει: «ο Χριστιανισμός πρέπει να φύγει». Και στο
βιβλίο του: «A Spaniard in the works», («Ένας Ισπανός επί τω έργω») παρουσιάζει
τον Χριστό στην υπονοούμενη γλώσσα των χίππυς, σαν «αστείο, κιτρινιάρη,
λιγδιασμένο, φασίστα και νόθο». Θέλετε κι άλλες απόψεις του; «Ναι,
καθόμουν στο Λίβερπουλ, κι ονειρευόμουν την Αμερική. Ποιος δεν το' κανε; Η Αμερική
ήταν ο Τσακ Μπέρυ, ο Λεονάρντο του
Ρόκ ν' ρόλλ. Η Αμερική ήταν ο Λίτλ
Ρίτσαρντ και το «Τζώνη μπι γκούντ», το «Μπήμποπ α λουλά» και κορίτσια με
μεγάλα βυζιά».
«Κατάκτησα τον κόσμο, κι αυτό ήταν το αναθεματισμένο πρόβλημα». «Πρέπει να είσαι
μπάσταρδος για να τα καταφέρεις. Κι οι Μπήτλς, ήταν οι μεγαλύτεροι μπάσταρδοι
απ' όλους».
Ο Paul Mc Cartney τονίζει: «Κανένας
μας δεν πιστεύει στο Θεό». Και ο Ringo Starr: «Είτε
το πιστεύετε είτε όχι, δεν είμαστε ο αντίχριστος, αλλά αντιπαπικοί και
αντίχριστοι».
(Άλλωστε όλο το συγκρότημα είχε επανειλημμένα ταξιδέψει στις Ινδίες, όπου
πατρονάρισε και διαφήμισε τον ευρύτατα γνωστό Ινδό γκουρού Μαχαρίσι Μαχές
Γιόγκι).
Από το δίσκο της ομάδας Kiss, σύντμηση τού «Kings in Satan's Service» (δηλ. Βασιλείς στην
υπηρεσία του Σατανά όπου «βασιλεύς» στη γλώσσα της σατανολατρείας σημαίνει τον
ιερουργό της λατρείας του Σατανά) διαβάζουμε το κείμενο: «Ο διάβολος είναι ο
Θεός σου», και στο δίσκο των Black
Sabbath της heavy metal: «Ιησού, εσύ είσαι ο σιχαμερός». Πρόκειται για ένα
δίσκο, πού εικονίζει στο εξώφυλλο μια διαβολική αστραπή και στεφανώνει το 666,
τον αριθμό του Αντίχριστου. Η ομάδα AC/DC,
πού σημαίνει: «Αντίχριστος, θάνατος στο Χριστό», τραγουδά το: «Δόξα στις
καμπάνες της κόλασης».
Οι μεγάλοι stars της απανταχού μοντέρνας μουσικής,
παραδόθηκαν ελεύθεροι στην υπηρεσία του Σατάν. Ο Alice Cooper, γιός προτεστάντη πάστορα, δανείστηκε τ' όνομά του από
μια μάγισσα πού πέθανε τον περασμένο αιώνα. Ξέρετε ότι ένας από τους χρυσούς
δίσκους του, είναι το άλμπουμ: «Ο Alice Cooper πάει στην κόλαση;» Ο ίδιος ο
Cooper λέει για τον Κύριο του, Σατάν: «Σ' ένα πνευματιστικό συνέδριο μού
υποσχέθηκε το Πνεύμα δόξα και πλούτο σε αφθονία μέσω της ρόκ μουσικής, με μόνο
αντάλλαγμα την παράδοση του σώματος μου. Έτσι απόκτησα παγκόσμια δόξα με το
όνομα πού το πνεύμα μού έδωσε: Alice Cooper». Μία έρευνα το 1981 έδειξε ότι πολλοί νέοι
άκουγαν επί ώρες κάθε μέρα ρόκ. Τώρα με τα μίνι κασετόφωνα Walkman», οι ώρες
αυτές αυξήθηκαν σημαντικά. Η νεολαία, ο κόσμος του αύριο, στον ιστό της
αράχνης. Ο Βob Larson, πρώην DJ, και αρχηγός ενός γκρουπ πού πίστεψε στο
Χριστό, γράφει στο βιβλίο του: «Rock and the Church»: «Όποιος είναι
απελεύθερος του Χριστού, θα πρέπει τους δίσκους και τις κασέτες της ρόκ
μουσικής, της εκκλησίας του διαβόλου, να τις καταστρέψει». Στο βιβλίο του: «Η
μουσική πέθανε», διαιρεί τα τραγούδια της ρόκ σε 4 κατηγορίες, ανάλογα με τα
θέματα πού ασχολούνται:
1) όσα αναφέρονται στη θρησκεία
2) τη σεξουαλική ανηθικότητα
3) τα ναρκωτικά
4) τις πολιτικές φιλοσοφίες και ιδέες.
Στα
«θρησκευτικά» ανήκουν τραγούδια, όπως «η φωτιά», «Mrs.Robinson» των Simon & Garfankel, «Συμπάθεια στο
Σατανά», πού όλα βλάσφημα και ασύστολα μεταχειρίζονται το Χριστό άλλοτε με
περιφρόνηση κι άλλοτε πρόστυχα. Μερικά απ' αυτά τά' χουν ονομάσει «σατανικά
ρόκ». Πολλοί μουσικοί της ρόκ, new wave κ.λ.π. είναι φανερά υποστηρικτές
ανατολικών θρησκειών, μάλιστα στα εξώφυλλα δίσκων του Mc.Laughin υπάρχουν
ολόκληρα κείμενα - κηρύγματα υπέρ του Ινδουισμού.
Χωρίς καν να υποπτεύονται πολλές φορές, οι
νέοι, πέφτουν θύματα της Βίμπρασεξ, πού είναι η σεξουαλική ένταση μέσω της
μουσικής, κάτι πού είχε καταγγελθεί στις εφημερίδες από παλαιότερα: ΑΘΗΝΑΙΚΗ
29-10-1966: «Ο σεξουαλικός πληθωρισμός της νεολαίας οφείλεται εις την σύγχρονον
μουσικήν». Και η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ επίσης την ίδια χρονολογία, παρουσιάζει σαν αιτία
του ερωτισμού των μαθητών, τη μουσική. Τεράστιες, όμως είναι οι επιπτώσεις της
ρόκ, χέβυ μέταλ κ.λ.π. στην ψυχολογική κατάσταση του άνθρωπου: Ο ψυχολόγος
Μ3ΐΊθίΐ3 λέει πως «οι επαναληπτικοί και έντονοι ρυθμοί της ρόκ δημιουργούν μια
υπνωτική κατάσταση, μια πόλωση του νου επάνω στο ρυθμό, και τότε η συνείδηση
υποχωρεί και επιτρέπει την έκφραση τού παραλόγου, με πλήρη ασυδοσία...».
Επίσης, το περιοδικό «The Columbus Dispatch» αναφέρει: στις 26-7-1970, στην
πόλη Ντένβερ τού Οχάιο των Η.Π.Α. η κα. Dorothy Retallack νέκρωνε φυτά διαφόρων
ειδών, υποχρεώνοντας τα «ν' ακούνε» μουσική ρόκ και αλλά παρεμφερή «σκληρά»
ακούσματα! Αντίθετα επιστημονικά πειράματα απέδειξαν την ευεργετική επίδραση
της κλασσικής μουσικής στην ταχύτερη ανάρρωση ασθενών. Μάλιστα στη δεκαετία του
1950 παιζόντουσαν δίσκοι της Maria Callas σε ασθενείς, γιατί είχε διαπιστωθεί η
ευεργετική επίδραση του σπάνιου ηχοχρώματος της φωνής της σε ασθενείς.
Ο Αμερικανός γερουσιαστής Robert Rorman
αποκάλυψε δίσκους μοντέρνας μουσικής, πού με την τεχνική της «ανάστροφης
κάλυψης» περιέχουν μηνύματα πού... δοξολογούν τον... Σατανά, όπως: «Σατανά,
κινήσου μέσα απ' τις φωνές μας». «Σατανάς, Σατανάς, Σατανάς, είναι Θεός, είναι
Θεός». «Ζω για τον Σατανά. Δεν μου γουστάρει ο Θεός. Δεν μπορώ να το αποφύγω.
Είναι ο γλυκός μου Σατανάς. Ο σατανάς είναι δυνατός. Θα σου δώσει το 666». Μετά
απ' όλ' αυτά, ο γερουσιαστής Rorman έκανε πρόταση νόμου για την προστασία του
κοινού. Ο James Gilbert, προτεστάντης πάστορας στο Τέξας, μετά από έρευνα
αναφέρει ότι το τραγούδι των Rolling
Stones: «Συμπάθεια στο Σατανά», έχει γίνει «εθνικός ύμνος» των σατανιστών.
Ο ίδιος πάλι έδωσε μια σειρά διαλέξεων σε σχολεία και ενορίες σχετικά με την
«επίθεση του σατανά» από τη μουσική. Στο Σαν Φρανσίσκο, όσο βρισκόταν ο γκουρού
Rajneesh στις Η.Π.Α. ένα night club μετατρεπόταν σε discoteque των οπαδών του,
πού κάθε Τετάρτη με το σύνθημα «Λάτρεψε το Θεό χορεύοντας», ντυμένοι στα
κόκκινα, κίτρινα, μωβ κ.λπ., και φορώντας τη κονκάρδα-περιδέραιο του
Θεού-γκουρού τους, επιδίδονταν σε Ινδικές φιγούρες υπό τους ήχους της ρόκ, χέβυ
μέταλ κ.ά. Παρόμοια άντρα μουσικής πανδαισίας υπάρχουν και στην Ευρώπη.
Ξεκινώντας από τη ρόκ, πού οι ρίζες της
είναι στην Αφρική, Ν. Αμερική και τις Ινδίες κι εξαπλώθηκε μετά τον Β'
Παγκόσμιο Πόλεμο στην Ευρώπη και την Αμερική (βλ. «Μεσάνυχτα στην ντίσκο» σελ.
118 για τα προβλήματα πού δημιουργεί), σ' αυτές τις χώρες έχουν τις επιρροές
τους κι όλα τ' αλλά σύγχρονα μουσικά είδη, όπου υπάρχουν έθιμα και παγανιστικές
τελετές, σεξουαλικά όργια, και λατρεία τού σατανά, πού γίνονται με τη συνοδεία
κυρίως ρόκ μουσικής. Ανάλογες μουσικές... «εξάρσεις» προσφέρουν και αλλά είδη,
όπως οι ρέγκε, τζαζ, κ.λ.π. με σαφείς πολιτικό-θρησκευτικές κατευθύνσεις και
σκοπό την ανατροπή ή την επανάσταση (δεν ωχριούν προ ουδενός) κατά τού «κατεστημένου».
Έτσι το προσωπείο έρεισμα: «Παγκόσμια ειρήνη», «ψωμί για όλους», «ελευθερία»,
«ανεξιθρησκία», μεταμορφώνεται σε ύπουλο παγιδευτή συνειδήσεων με όπλα τόσο
όρους κοινωνικής κριτικής, όπως: «λαϊκότητα», «μαζικότητα», «διαμαρτυρία»,
«πολιτισμική δύναμη», αλλά και αποχρώσεις αντιπαραθέσεων μουσικολογικής υφής,
μέχρι του σημείου να... αποτολμώνται συσχετισμοί θράσους με την κλασσική
μουσική, κι ακόμα να τονίζονται τα σημεία υπεροχής τους (π.χ. της τζαζ) σαν
«μέσου άμβλυνσης των φυλετικών διακρίσεων και κάθε άλλου πολιτιστικού-αστικού
κακού».
Μέσα
από ένα δαίδαλο «φιλοσοφικών» συσχετίσεων, το μουσικό παρελθόν του 16ου ή 18ου αιώνα,
κατά συνέπεια, θεωρείται υπηρέτης του ιεραρχικού δεσποτικού πρότυπου της
εποχής (κράτος-θρησκεία-φιλοσοφία-επιστήμηη κ.λπ.) Η έννοια της ΑΡΜΟΝΙΑΣ στη
μουσικολογική εξέλιξη της Δυτικής μουσικής λογίζεται σαν στείρα, καθαρή τάξη,
σαν μια... προδιατεταγμένη σύλληψη πού οφείλει υποταγή στο Θεό-ρυθμιστή-συνθέτη
κατά τα θρησκευτικά πρότυπα ή τα ανάλογα εξουσιαστικά». Έτσι λοιπόν,
προχωρούμε σε αυθαιρεσίες του τύπου: «αδυναμία αυτοσχεδιασμού» και «υπερίσχυση
του πιο δυνατού σε βάρος των άλλων», είτε όσον άφορα τα μουσικά θέματα μιας
σύνθεσης, είτε την εκβιαστική, κατ' επέκταση, συνύπαρξη όλων των οργάνων σε ένα
ορχηστρικό σύνολο πού «δεν επικοινωνούν, αλλά συντονίζονται μεταξύ τους» για το
καταναγκαστικά, επιβεβλημένο μουσικό αποτέλεσμα από τον εκάστοτε
συνθέτη-δημιουργό. Παρανοϊκές θεωρίες πού με ολίγη επικάλυψη Μαρξισμού, και ένα
όργιο αναρχούμενου ανθρωποκεντρικού πανθεϊσμού, με σκοτεινά πολιτικά κίνητρα
παγκόσμιων προεκτάσεων, διαστρεβλώνουν τις υπαρξιακές αναζητήσεις των
μεγαλοφυών μουσικών μορφών της Κλασσικής και Ρομαντικής περιόδου σε ένα εμετικό
«ποτ-πουρί» ερασιτεχνισμού αδαών, αφού δεν μπορούν να χωνέψουν ότι τέχνη είναι
εσωτερική συγκρότηση και πράξη, βίωση του «κατ' εικόνα» και επίτευξη τού «καθ'
ομοίωσιν», κατά Χάριν Θεού! Γεγονός το οποίον οι άνθρωποι εκείνοι όριζαν καλά.
Αν εξετάσουμε τη φωνητική αντίστιξη, θα
δούμε ότι θρησκευτικά ή κοσμικά αριστουργήματα όπου η κάθε φωνή διατηρεί την
αυτοτέλεια της με διαφορετικά θέματα η κάθε μία συγκεντρώνουν ένα αφάνταστο
πλούτο ηχο-χρωμάτων. Ο Bach τελειοποιώντας τη φωνητική αντίστιξη, σε οργανική
μουσική με τη φούγκα, δίνει το συγκερασμό των διαστημάτων, πού είναι η βάση για
μεγάλα ορχηστρικό έργα. Αλλάζει δηλαδή τα μέσα. Κάθε φωνή παίρνει το ίδιο θέμα
και το επεξεργάζεται για το κοινό αρμονικό αποτέλεσμα. Άρα δεν υπάρχει πουθενά
δεσποτεία, παρά πνεύμα αρμονικής συνύπαρξης και ισοτιμίας. Με την αρμονία, πού
είναι εξέλιξη δύο συνθετικών συστημάτων, βλέπουμε δημιουργία συγχορδιών ή
διαφόρων ανεξάρτητων μελωδιών, πού μπορούν να συνηχούν. Και τα δύο συστήματα
μπορούν να συνυπάρχουν. Άρα πως γίνεται η οργανική πολυφωνία του Bach να
θεωρείται «βδελυρή αστική υπακοή στο θείο νόμο κατά τον τονικό κανόνα»,
υπονοώντας καταπίεση; Πού πάει η έννοια της αρμονικής συνύπαρξης με ένα
πρωτεύον θέμα τη τάξη, ως προς την μίμηση στις υπόλοιπες φωνές; (βλ. μετάδοση
θείων χαρισμάτων στον κάθε άνθρωπο, ώστε «ο καθένας κατά τα χαρίσματα αυτού»
Απόστ. Παύλος). Τι να πούμε πάλι με την ισοτιμία της αντιστικτικής πολυφωνίας,
όπου το τελικό αρμονικό αποτέλεσμα φανερώνει την ελευθερία κάθε φωνής με το
διαφορετικό της θέμα και την ύψιστη τιμή στο Δημιουργό, σαν εικόνα... της
δημιουργίας; Ακόμα και στον ανθρωποκεντρικό Ρομαντισμό, τα υπαρξιακά ερωτήματα
καταλήγουν σε με-γαλειώδεις επιτεύξεις, συνειδητά (ή ασυνείδητα) Χριστιανικές.
Κι αν ακόμα ολ' αυτά είναι «στείρα», τι
είναι η Βυζαντινή μονοφωνία με την πεφωτισμένη, σταθερή, παλλαϊκή της απλότητα;
Αλλά ίσως εδώ είναι περισσότερο από αδύνατον να γίνουν υποβιβασμοί και σχόλια.
Ο Θεός αποδεικνύεται η ζωή μας, και η συνειδητοποίηση της υιοθεσίας ενώνει
κάθε φωνή σε μία μελωδία με μύρια ποικίλματα. Θριαμβευτική ένωση φωνών με
συγκεκριμένο κέντρο και σκοπό. Και η έμπνευση είναι αντίστοιχη του
«υμνούμενου». Τώρα βέβαια αν η μουσική έχει φτάσει στην αδιέξοδη θέση: έμπνευση
για την έμπνευση, αγνοώντας το ζητούμενο, και εξαλείφοντας κάθε ειρμό στη
σύνθεση, ή εκχυδαΐζοντας τον εσωτερικό άνθρωπο και τις βαθύτερες με-ταφυσικές
και βιωτικές του αναζητήσεις, αυτό είναι ένα θέμα πού αξίζει να γίνει μία
σύντομη αναφορά.
----------------------------------------------------------------------------------------------------
Θα ακολουθήσουν ακόμα δύο μέρη, stay tuned!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου