Ιεραποστολή στη Γρανάδα (μέρος γ' και τελευταίο)

Συνεχίζουμε την ιεραποστολή μας στην Ισπανία με περισσότερες εικόνες από την πανέμορφη Αλάμπρα, συνοδεία ισπανικής κιθάρας...

Ένας εκ των κορυφαίων βιρτουόζων της κλασικής κιθάρας, ο μεγάλος Andres Segovia, παίζει το Asturias μέσα στην Αλάμπρα (και συγκεκριμένα στην αυλή των μύρτων)

Το εσωτερικό αίθουσας σε ένα από τα παλάτια - προσέξτε τη λεπτομέρεια στους υπέροχους κίονες που συνδυάζουν αραβικά και ευρωπαικά στοιχεία, καθώς και το σκαλιστό επιστύλιο

Μία ευρύχωρη αίθουσα, με ενσωματωμένα ξεχωριστά δωμάτια προσευχής που κοιτάνε ανατολικά προς τη Μέκκα, την ιερότερη πόλη των Μουσουλμάνων

Άποψη του γραμμικού κήπου που βρίσκεται έξω από τα τείχη της Αλάμπρας

Άποψη της Αλάμπρας από την περιοχή των πύργων και των στρατιωτικών καταλυμάτων - αριστερά βλέπετε μέρος του εξωτερικού τείχους και δεξιά το παλάτι του Καρόλου Ε' που είδαμε σε προηγούμενο ποστ

Αφού περάσαμε περίπου 4 ώρες περιπλάνησης στα αραβικά παλάτια, τους κήπους και τα γύρω κτίσματα, αποφασίσαμε ότι είχε φτάσει η ώρα για να δούμε και το Χενεραλίφε, την περιοχή της Αλάμπρας όπου βρίσκονται τα θερινά ανάκτορα των Νασριδών.

Η αυλή του καναλιού του νερού (γνωστή και ως αυλή του νερόκηπου)

Το συγκρότημα της Χενεραλίφε κτίστηκε μεταξύ 12ου και 14ου αιώνα, με σκοπό να χρησιμεύσει ως χώρος αναψυχής (και δροσιάς τους καλοκαιρινούς μήνες) στους Άραβες ηγεμόνες. Παντού βλέπεις πρασινάδα και νερά, τα οποία δίνουν μία αίσθηση ξεκούρασης και ηρεμίας. Πέρα από το παλάτι και τους κήπους, ξεχωριστή μνεία αξίζει στον κήπο με τα κυπαρίσσια όπου έκοβαν βόλτες οι προύχοντες, καθώς και στη ''σκάλα του νερού'' (σειρά σκαλοπατιών με το νερό να κυλάει και στις δύο πλευρές), την οποία δυστυχώς δεν έβγαλα φωτογραφία αλλά μπορείτε να δείτε εδώ.

Στην κορυφή της σκάλας του νερού, στο ψηλότερο σημείο της Χενεραλίφε, βρίσκεται το Romantic Observation Point (το οποίο είναι μεταγενέστερο κτίσμα του 19ου αιώνα)

Άποψη της Αλάμπρας από τη Χενεραλίφε

Φύγαμε από την Αλάμπρα γεμάτοι ιστορία, όμορφες εικόνες και με το κελάρυσμα του νερού να ηχεί ακόμη στα αυτιά μας... Η περιήγηση στη Γρανάδα όμως δεν είχε τελειώσει ακόμη! Σειρά είχε η παλιά αραβική συνοικία της πόλης, το Albaicin, η οποία βρίσκεται κάτω από το λόφο της Αλάμπρα. Δεκάλεπτο περπάτημα στην εξωτερική πλευρά των τειχών, et voilà!

Η περιοχή έχει μία ομοιογενή αρχιτεκτονική που διασώζει αρκετά στοιχεία του παρελθόντος (π.χ. στενοί πλακόστρωτοι δρόμοι, μικρές πλατείες) και σε κάνει να νομίζεις ότι βρίσκεσαι στη μεσαιωνική Γρανάδα! Σε αυτό βοηθά και η αραβική μουσική που ακούγεται παντού, οι αθίγγανοι που παίζουν κιθάρα και ένας αέρας ανεμελιάς που μεθάει ντόπιους και τουρίστες. Φυσικά, μικρά μπαράκια και μαγαζιά με τουριστικά είδη ξεπετάγονται σε κάθε γωνιά - όπως και πολύ όμορφες τσιγγάνες... :o)

Στη μικρή πλατεία του Αγίου Νικολάου, η θέα του μεγαλύτερου τμήματος της Αλάμπρας στον απέναντι λόφο μας άφησε με το στόμα ανοιχτό! Η διαδρομή μέχρις εκεί είναι ανηφορική αλλά όπως βλέπετε, αξίζει και με το παραπάνω.

Μετά από τόσα και τόσα που είδαμε, επιστρέψαμε στο σπίτι για ξεκούραση και φαγητό. Το βράδυ επισκεφτήκαμε ένα πολύ κουλ μπαράκι για να παρακολουθήσουμε ένα δίωρο φλαμένγκο, κάτι που πρέπει όπως και δήποτε να βάλετε στο πρόγραμμά σας όταν επισκεφτείτε την Ανδαλουσία. Κάπως έτσι τελείωσε η τριήμερη ιεραποστολή του Δόκιμου στην πανέμορφη Γρανάδα αφού το επόμενο πρωί πήρε το αερόπλανο της επιστροφής για το Νησί. Μοναδική παρηγοριά τα νοστιμότατα αμυγδαλένια turrons που πήρε μαζί του, μαζί με την υπόσχεση ότι κάποια μέρα θα ξαναγυρίσει...

Για τα υπόλοιπα μέρη της (ατελείωτης) ιεραποστολής στην Ισπανία δείτε εδώ, εδώ, εδώ, εδώ και εδώ.