Ιεραποστολή στη Βαρκελώνη (γ' μέρος)

Περιδιαβαίνοντας στη Μπαρθελόνα, μέρος τρίτο. Η τελευταία μας μέρα σ' αυτή την υπέροχη πόλη, σ' ένα ταξίδι που δεν θέλαμε να τελειώσει! Βάλτε την υπέροχη αναγεννησιακή μελωδία του Jordi Savall να συνοδεύει την περιπλάνησή μας και απολαύστε!



Ξυπνάμε πολύ νωρίς το πρωί για να πάμε να στηθούμε εγκαίρως στην ουρά για τα εκδοτήρια της Sagrada Familia (Basílica y Templo Expiatorio de la Sagrada Familia), ώστε κατόπιν να υπάρχει άφθονος χρόνος για όλα όσα θέλουμε να δούμε στην πόλη. Η βασιλική της Αγίας Οικογένειας είναι το πιο δημοφιλές τουριστικό αξιοθέατο σε ολόκληρη τη Μπαρθελόνα - και όχι άδικα!

Αφού φτάνουμε, τα γκρουπ τουριστών απ' όλο τον κόσμο (πολλοί Γάλλοι) κάνουν σιγα-σιγα την εμφανισή τους αλλά καταφέρνουμε να χωθούμε από τους πρώτους. Αυτά που αντικρύζουμε στο εσωτερικό του ναού μας αφήνουν χωρίς λόγια...

Οι πανύψηλοι λευκοί κίονες που στηρίζουν το τεράστιο οικοδόμημα είναι σχεδιασμένοι με τέτοιο τρόπο ώστε να θυμίζουν συστοιχίες δέντρων. Μάλιστα, οι διάφορες διακλαδώσεις στο πάνω μέρος των κιόνων (όπως τα κλαδιά ενός δέντρου), σε συνδυασμό με το παιχνίδισμα του φωτός που πέφτει από τα χρωματιστά παράθυρα (όπως το φως ανάμεσα στα φύλλα), δίνουν την εντύπωση στον πιστό ότι βρίσκεται σε δάσος!

Ο Gaudi είχε εμπνευστεί πάρα πολύ από το φυσικό κόσμο, κάτι που είναι εμφανές όχι μόνο στο εσωτερικό του ναού μα και την εξωτερική του εμφάνιση. Υπήρχε έκθεση που ανέλυε τις επιρροές από τη φύση και τον τρόπο που ο Gaudi τις εφάρμοσε, καθώς και αρκετές από τις καινοτόμες ιδέες του που επηρέασαν το κίνημα του μοντερνισμού τον 20ο αιώνα.

Σκοπός του Καταλανού αρχιτέκτονα ήταν να τιμήσει μα και να υμνήσει την παντοδυναμία του Κυρίου, τον μέγα αρχιτέκτονα τούτου του κόσμου. Μέσα στην ευρυχωρία και τη μεγαλοπρέπεια του χώρου, ο Εσταυρώμενος δίνει την εντύπωση ότι αιωρείται πάνω από την αγία τράπεζα, πανταχού παρών και τα πάντα πληρών.

Πέρα από ένα χώρο με θρησκευτικό περιεχόμενο, η Sagrada Familia είναι επίσης ένα λαμπρό σύμβολο αδελφοσύνης και παγκόσμιας ειρήνης, και βρίσκεται υπο την προστασία της UNESCO.

Μετά από περίπου 45 λεπτά στο εσωτερικό, βγαίνουμε για να δούμε τη γοτθική (Gaudi-style) πρόσοψη του ναού, γεμάτη σκαλιστές σκηνές από τη ζωή του Χριστού και της Παναγίας. Η δουλειά που έχει γίνει είναι απίστευτη!

Σημειωτέον ότι ο ναός ξεκίνησε να χτίζεται το 1882 και ακόμη δεν έχει τελειώσει! Μετά το θάνατο του Gaudi το 1926, το μεγαλόπνοο έργο συνεχίστηκε με αργούς ρυθμούς, ψιλοκαταστράφηκε κατά τη διάρκεια του Ισπανικού εμφυλίου (μαζί κάηκαν και τα αρχικά σχέδια!) και πλέον μία μεγάλη ομάδα ειδικών (αρχιτέκτονες, ιστορικοί τέχνης, πολιτικοί μηχανικοί, κ.α.) έχει αναλάβει την ολοκλήρωσή του. Υπολογίζεται ότι θα είναι έτοιμο το 2026, και θα έχει 18 πύργους (σήμερα έχει μόλις 8): 12 για τους Αποστόλους, 4 για τους Ευαγγελιστές και 2 για τον Ιησού και τη Μαρία.

Μετά από τόσο Gaudi, τί καλύτερο από... περισσότερο Gaudi! Χτυπάμε λοιπόν ένα σάντουιτς στο πόδι και πάμε με το μετρό στη στάση κοντά στο Parc Guell. Σχεδιασμένο από τον Καταλανό αρχιτέκτονα, το πάρκο ολοκληρώθηκε το 1914 και βρίσκεται σε λόφο, προσφέροντας μία πανοραμική θέα της πόλης.

Η αρχική πρόθεση του Eusebi Güell (από τον οποίο το πάρκο πήρε το όνομά του) ήταν να δημιουργηθεί ένα συγκρότημα πολυτελών κατοικιών στην κορυφή του λόφου, στο τέλος όμως αυτό που δημιουργήθηκε ήταν ένα θαυμάσιο δημοτικό πάρκο που φέρει τη σφραγίδα του μεγάλου Gaudi. 

Στο κέντρο του πάρκου υπάρχει το σπίτι-μουσείο του Gaudi, όπου έζησε για 20 χρόνια. Περιλαμβάνει μερικά έπιπλα που σχεδίασε ο ίδιος, και γι'αυτό το λόγο αξίζει να το επισκεφθείτε.

Τα παράπονα για μεσημεριανό είχαν πολλαπλασιαστεί οπότε φύγαμε από το πάρκο και κατευθυνθήκαμε σε μία διπλανή περιοχή για φαγητό. Το ανατολίτικο εστιατόριο που επιλέξαμε είχε φοβερό φαγητό σε λογικότατες τιμές. Ο Δόκιμος δεν έχασε την ευκαιρία να δοκιμάσει και μπύρα από το Λίβανο, η οποία ήταν με άνεση ότι χειρότερο ήπια στην Ισπανία! Κατόπιν, μικρή βόλτα στην περιοχή, η οποία είναι σχετικά μποέμ, γεμάτη καλλιτέχνες, μικρά μπαράκια και καφέ. Είδαμε κουκλοθέατρο και πετύχαμε παζάρι με χρησιμοποιημένα αντικείμενα.

Ο στόχος του απογεύματος ήταν η κορυφή του λόφου Montjuic, αλλά κάποιοι από την παρέα δεν άντεχαν άλλο (βρε άμαθα, και σας είπα να μην φάτε τον άμπακο!!) και έτσι ο Δόκιμος συμβιβάστηκε με μία επίσκεψη στο Palau Nacional (το οποίο πλέον στεγάζει το Μουσείο Τέχνης) και τη γύρω περιοχή των Ολυμπιακών εγκαταστάσεων... Μην ξεχνάτε, το τεράστιο λίφτινγκ που έγινε στη Μπαρθελόνα για τους Ολυμπιακούς το 1992 είναι σε μεγάλο βαθμό υπεύθυνο για τη σημερινή εικόνα της πόλης, που την καθιστά έναν από τους δημοφιλέστερους προορισμούς στην Ευρώπη.

Το κτίριο που βλέπετε πίσω από το δεξί πύργο στη φωτογραφία ήταν μία από τις αρένες ταυρομαχιών της πόλης, η οποία έκλεισε και μετατράπηκε σε εμπορικό

Η μαγευτική θέα από το παλάτι

Κάπως έτσι ολοκληρώθηκε το τριήμερό μας στη Βαρκελώνη, μία πανέμορφη πόλη που πρέπει όπως και δήποτε να επισκεφτούμε ξανά. Μας κρύβει άλλωστε πολλές ομορφιές που δεν προφτάσαμε να δούμε...

Το βράδυ μας βρήκε σε ένα μπαράκι. Με τα ποτήρια γεμάτα κόκκινο κρασί, ήπιαμε στην υγεία της περήφανης Καταλωνίας μα και στο αυριανό ταξίδι μας στη νότιο Ισπανία. Η Ανδαλουσία μας περίμενε!

Για τα πρώτα μέρη της ιεραποστολής στη Βαρκελώνη δείτε μέρος α' και μέρος β'