Πέμπτη 31 Μαΐου 2007

Anorimoi

Πρόσφατα έπεσε στν αντίληψη μου ένα καταπληκτικό ελληνικό μέταλ συγκρότημα. Πριν την κάνετε μετά το άκουσμα του ''ελληνικού'' διαβάστε και αυτό:
Οι Anorimoi είναι ένα σατυρικό συγκρότημα. Κάτι Manowar και λοιποί επικοί τους αλλάζουν τα φώτα. Τα φωνητικά τους σε ξαφνιάζουν. Αφού λογικά περνάει από το μυαλό του καθενός που τους ακούει οτι τα παιδιά χαραμίζονται στο σατυρικό μέταλ.
Αυτή την εποχή δίνουν μια συναυλία με κάποιου άλλους τυ ίδιου στυλ -Ιταλούς νομίζω. Το όνομα βέβαια τα λέει όλα -NANOWAR...
τους βρίσκετε εδώ και εδώ (έχει και τραγούδια για δωρεάν κατέβασμα).
Και η σχετική αφίσα:

Τρίτη 29 Μαΐου 2007

Λίγα λόγια για το Βυζάντιο

Σπάνια γράφω για εθνικά-ιστορικά γεγονότα αλλά οι ομοιότητες της τότε Πόλης με τις σημερινές δυτικές πολιτείες είναι εντυπωσιακές για την εποχή.
Θυμάμαι καθηγητές που πάσχιζαν να μας πείσουν για το πόσο ''ξεπουλημένοι'' ήταν οι Βυζαντινοί στους ''ξένους'' κατά τα τελευταία χρόνια της αυτοκρατορίας τους.
Είναι καιρός να αρχίσουμε να αντιλαμβανόμαστε το Βυζάντιο όχι σαν ένα τεράστιο έθνος-κράτος που σαν σκοπό είχε να κάνει όλη τη Μεσόγειο ελληνική αλλά μια πολυπολιτισμική οντότητα με σκοπούς κυρίως οικονομικούς.
Οι στρατιωτικές προσωπικότητες ιδίως μετά τον δέκατο αιώνα άρχισαν να αντικαθίστανται από ΄΄διπλωμάτες-διαχειριστές΄΄. Ο στόχος των αυτοκρατόρων ήταν ξεκάθαρος. Η ανεμπόδιστη κίνηση των εμπορευμάτων στο χώρο της ανατολικής Μεσογείου με κέντρο πάντα την Κωνσταντινούπολη.
Η κεντρική διοίκηση της Πόλης βέβαια ξενίζει τους σύγχρονους μελετητές. Ο Μεσαίωνας ιδίως στη Δύση ταύτιζε το κράτος με την περιουσία του μονάρχη αλλά ακόμα και αυτό στο Βυζάντιο υποχώρησε. Ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος ήταν αυτός που παραμονές της Άλωσης απάντησε στη πρόταση παράδοσης του Μεχμέτ Β΄ ότι η Πόλη δεν ανήκε στον ίδιο αλλά στους κατοίκους της άρα δεν είχε εξουσία να την παραδώσει.
Οι εμπορικοί σκοποί της Αυτοκρατορίας βέβαια διακρίνονται από την εποχή του Ιουστινιανού και της reconquista αλλά στρατιωτική παιδεία και οι στρατηγοί-ηγέτες της εποχής κάνουν πιο εμφανές το στίγμα του μιλιταρισμού.
Πίσω στην Άλωση, ο επικεφαλής της άμυνας των τειχών, Ιουστινιάνης ανέκαθεν έδινε με την καταγωγή του αφορμές για την αμφισβήτηση του ήθους των τελευταίων Βυζαντινών. ''Παρέδωσαν την προστασία της Πόλης σε έναν Γενουάτη''. Μόνο και μόνο η αυτοθυσία Ενετών και Γενουατών, των πιο σπουδαίων εμπόρων της εποχής, για να σώσουν την Πρωτεύουσα τονίζει τον υπερεθνικό ρόλο της Κωνσταντινούπολης του μεσαίωνα.
Βεβαίως ο χριστιανισμός αποτελούσε το κυρίαρχο και απαράβατο ρεύμα της εποχής όπως και η ελληνική γλώσσα-η εσπεράντο της εποχής- αυτό όμως δεν εμπόδισε από όσα τουλάχιστον γνωρίζουμε οποιονδήποτε αλλόθρησκο να πουλήσει τα εμπορεύματα του και να συμβιώσει -δεδομένων των συνθηκών- στην βυζαντινή επικράτεια.
Με σημερινούς όρους το μοντέλο τη Ευρωπαϊκής Ένωσης με παρόμοιους στόχους με τους Βυζαντινούς είναι ευρέως αποδεχτό ως το πιο επιτυχημένο οικονομικό μοντέλο ανάπτυξης . Ποιό επιτυχημένη θα ήταν η φράση οτι η Κωσταντινούπολη ήταν η Νέα Υόρκη της εποχής.
Τελικά όπως έλεγε και ο Βασίλης ''είναι η οικονομία βλάκα''...

Δευτέρα 28 Μαΐου 2007

Liefmans Kriekbier: άλλο φρούτο!

Καθοδηγούμενος από το ερευνητικό πνεύμα του αδελφού blog "Greeks for Beer" και την περιέργεια και θέλοντας να δικαιολογήσω το 'υπό δοκιμή' στάδιο στο οποίο ευρίσκομαι με τις ευλογίες του Δασκάλου μου Στηλίτη, σήμερα θα σας παρουσιάσω μία ξεχωριστή λιχουδιά την οποία δοκίμασα χθες. Όχι, δεν θα σας μιλήσω για λαχταριστά εδέσματα, ούτε θέλω να κλέψω λίγη από τη δόξα του αξεπέραστου Μαμαλάκη! Το θέμα και πάλι είναι η μπύρα και αυτή τη φορά κάτι αρκετά διαφορετικό.
Λοιπόν, αγνοώντας τις ικανότητές μου ως φωτογράφος (ειδικά το background τώρα που το βλέπω είναι χάλια, χάνεται και το μπουκάλι, απολογίες!), σας παρουσιάζω μία Βελγική φρουτο-μπύρα, την πρώτη του είδους που δοκιμάζω, ονόματι Liefmans Kriekbier. Πρόκειται για μία φλαμανδική γλυκιά ale (να με διορθώσουν οι γνώστες αν κάνω λάθος), η οποία περιέχει 6% αλκοόλ και είναι ζυμωμένη με κεράσια. Ως άμαθος καταλαβαίνετε την έκπληξη και την περιέργειά μου να γευτώ κάτι ξεχωριστό (κερασομπύρα (!) και μόνο το όνομα εξιτάρει τη φαντασία μου), οπότε το μπουκαλάκι πήγε κατευθείαν από το ράφι στο καλάθι του Δόκιμου! Ενισχυτικό δε της αγοράς υπήρξε και το γεγονός ότι επεξεργάστηκα τη χάρτινη συσκευασία της Liefmans και πρόσεξα το σηματάκι με διάκριση σε διεθνή διαγωνισμό (χάλκινο μετάλλιο στην κατηγορία της), ακόμη ένας λόγος λοιπόν ήταν η επιθυμία και το ψώνιο μου να δοκιμάσω βραβευμένη μπύρα! Και πολύ καλά έκανα τελικά!
Όπως μπορείτε να δείτε στη φωτογραφία αριστερά, η όλη κατάσταση ήταν πολύ προσεγμένη. Εκτός από τη χάρτινη γουστόζικη συσκευασία που έντυνε το μπουκάλι, με περίμενε ακόμη μία έκπληξη: φελός αντί για το σύνηθες καπάκι και ένας μηχανισμός τύπου σαμπάνιας που τον συγκρατούσε και μεγάλωσε ακόμα περισσότερο τη χαρά της εξερεύνησης!
Δεν είχα το κατάλληλο ποτήρι για το σερβίρισμα οπότε αρκέστηκα στο μοναδικό τραπιστικό που υπάρχει στο ντουλάπι. Το χρώμα της Kriekbier ήταν σκούρο βυσσινί και ο αφρός, αν και διατηρήθηκε λίγα μόλις δευτερόλεπτα, είχε ένα όμορφο κoκκινωπό χρώμα. Το άρωμα, όπως το περίμενα, είχε πρωτεύοντα ρόλο, με το κεράσι να μην ξεχωρίζει και τόσο ανάμεσα σε μία μυρωδιά που θύμιζε φρούτα του δάσους. Η γεύση ήταν γλυκιά, ελαφρώς κρεμώδης, με μαυροκέρασα και κάτι από σταφύλι να κάνει την εμφάνισή του. Δεν είμαι ειδικός αλλά το τελείωμα δεν με ενθουσίασε και πολύ, η αρχική φρεσκάδα δίνει τη θέση της σε μία οξύτητα κάπως ξινή, μπορεί φυσικά αυτό να είναι χαρακτηριστικό του τύπου της. Επιφυλάσσομαι δια την επόμενη φορά!
Γενικά πιστεύω ότι είναι μία πολύ καλή μπύρα, το μετάλλιο που απέσπασε στο διαγωνισμό δικαιολογείται μάλιστα και από το 92/100 που της δίνει το Ratebeer. Συνιστώ κάτι γλυκό για συνοδεία, προσωπικά μετάνιωσα που δεν είχα λίγη σοκολάτα, και νομίζω πάει πολύ ως επιδόρπιο μετά από ένα ωραίο δείπνο!

Ο Κύριος μεθ΄υμών,
Δόκιμος.

Παρασκευή 25 Μαΐου 2007

Ταξίδι στο χρόνο


Εντάξει όπως πολλοί, είχε και ο Άγιος ψωνιστεί κατά τη διάρκεια των παιδικών-εφηβικών (εντάξει και μερικών πανεπιστημιακών) ετών με τα ‘’ταξίδια στο χρόνο’’.

Το όνειρο να δεις μάχες, φιλοσόφους και πάσης φύσεως γεγονότα του παρελθόντος από κοντά είναι αρκετό να σε συνεπάρει. Προσωπικά θα μου αρκούσε η παρατήρηση του τρόπου ζωής αλλά … Το ίδιο βέβαια ισχύει και για το μέλλον. Οι Τζέτστοουνς είναι ότι πιο διασκεδαστικά περιγραφικό έχει καταγραφεί σε κόμικ για τις προσδοκίες μας από το μέλλον.
Στην καθημερινότητα μας όμως αρκεί να κοιτάξει κανείς δίπλα για να δει ότι αυτό το κάπως ‘’παιδικό’’ όνειρο έχει τεράστια επίδραση.
Τα μέντιουμ εκτός από το τι ΘΑ γίνει ‘’μπορούν’’ να καλέσουν και το φάντασμα της προ-προ-προγιαγιάς σου, οι υπνωτιστές θα σε πάνε χίλια χρόνια πίσω τότε που ήσουν ιππότης στο Κάμελοτ…
Αυτό είναι το μεταφυσικό εμπόριο αυτή είναι η δουλειά του θα πει κανείς. Σίγουρα. Ταξίδια στο χρόνο και ο,τιδήποτε παραφυσικό βλ εξωγήινους, φαντάσματα και σια, αυτοί το προσφέρουν.

Η δίψα του κόσμου όμως να προβλέψει τα μελλούμενα και να ταξιδέψει στο παρελθόν ξεπερνά το δικό τους χώρο και αλλιώς διατυπωμένη υπάρχει σχεδόν παντού.
Διοίκηση επιχειρήσεων, πολιτική, με λίγα λόγια κάθε δραστηριότητα επιδιώκει να ανακαλύψει φόρμες πάνω στις οποίες κινείται ο χρόνος-τα γεγονότα.
Ικανότερο στέλεχος είναι αυτό που θα έχει άποψη για το που οφείλονται οι πτωτικές πωλήσεις του παρελθόντος και τι πρέπει να κάνει για να πετύχει η επιχείρηση στο μέλλον. Αντίστοιχα, τα βιβλιοπωλεία είναι γεμάτα από βιβλία πολιτικής επιστήμης που αφορούν κοινωνικοπολιτικές συνθήκες στην αρχαιότητα…
Όλα αυτά αποτυπώνονται άριστα στη φιλοσοφική διαμάχη περί κυκλικής ή ευθύγραμμης κίνησης του χρόνου.
Θυμάμαι πριν κάμποσο καιρό είχα ακούσει έναν αστρονόμο που έλεγε ότι ταξίδια στο μέλλον ίσως-εάν-εφόσον μπορούν να γίνουν, ταξίδια στο παρελθόν ποτέ!

Τελοσπάντων, η αλήθεια είναι ότι η ανάγκη του ανθρώπου να δει και να κατανοήσει πράγματα που συνέβησαν ή θα συμβούν πέρα από τα 70-90 χρόνια ζωής του έχει σημαδέψει αυτόν τον κόσμο.

Τρίτη 22 Μαΐου 2007

Απομόνωση στην Ελλάδα

Διάβαζα την Κυριακή -στο Βήμα νομίζω- μια τύπισσα που ένιωθε μια αγαλλίαση όταν μάθαινε οτι ''επιτέλους θα ανοίξει και στη χώρα μας'' μια βορειοευρωπαϊκή αλυσίδα ενδυμάτων στυλ ζάρα. Πριν κάμποσο καιρό πάλι είχαμε πλημμυρίσει στα σχόλια για τα ''φανταστικά'' στάρμπακς.

Δεν αμφιβάλλω οτι πολλές από αυτές τις δημοσιεύσεις είναι ''επιχορηγούμενες'' αλλά αυτό δε δικαιολογεί τον τρόπο προβολής τους. Είναι καλές-άγιες αλλά μέχρι πότε θα πουλάει η προέλευση του από το Μανχάταν ή από το ξέρω γω που.
Αυτή βέβαια την ''ψωνισμένη'' στάση προς τον καταναλωτή φαίνεται οτι υιοθετούν τελικά και οι ίδιες οι εταιρίες. Για ποιόν λόγο πχ τα στάρμπακς της Ελλάδος προσφέρουν ως μεγάλο μέγεθος το μικρό των Άγγλων και το πληρώνουμε και χρυσό. Και αν δε θες να δώσεις το μηνιάτικο σου σε καφέδες... καφές φίλτρου σε ποτήρι ελληνικού (ή τούρκικου). Ας μην ξεχνάμε βέβαια ότι στα στάρμπακς το σύστημα είναι σελφ-σέρβις σε αντίθεση με το επιτυχημένο μοντέλο των ελληνικών καφετεριών... Οπότε μιας πιάνουν κότσους. Άλλη εξήγηση δεν υπάρχει.

Για να επανέλθω τώρα, φαίνεται, αν τέτοιες πρακτικές έχουν ακόμα τόση πέραση στον κόσμο ώστε να επηρεάζουν τα ποσοστά των πωλήσεων, ότι ως Έλληνες αισθανόμαστε μειονεκτικά απέναντι σε κάθε ''δυτικό'' και γουστάρουμε να το κυνηγήσουμε. Σαν τους Ρώσους ένα πράγμα. Το περίεργο βέβαια είναι ότι όλος ο υπόλοιπος κόσμος -συμπεριλαμβανομένων και των αγγλοσαξόνων- μας θεωρεί ως μέλη του στενού ''δυτικού μπλοκ''...
Τα μακντόναλτς βέβαια ακόμα την παλεύουν να παρουσιάσουν κέρδη επί ελληνικού εδάφους...

Παρασκευή 18 Μαΐου 2007

Ιστορία και λήθη

Πρόσφατα επισκέφτηκα ένα από τα γνωστότερα μνημεία του Λονδίνου, το Αββαείο του Westminster, και είχα την τιμή να βρεθώ μπροστά σε έναν από τους σημαντικότερους τάφους ηγεμόνων στον κόσμο, αυτόν της Ελισάβετ Α'. Βασίλεψε από το 1558 εως το θάνατό της το 1603 και υπήρξε η ισχυρότερη βασίλισσα της εποχής της, ευρύτερα γνωστή για την επιστροφή της Αγγλίας στον Προτεσταντισμό. Σκοπός του σημερινού πόστ όμως δεν είναι ένα μάθημα ιστορίας, όποιος θέλει να μάθει περισσότερα μπορεί να τσεκάρει ένα εγχειρίδιο αγγλικής ιστορίας ή στο ίντερνετ για πληροφορίες. Εδώ θέλω να ασχοληθούμε με την επίσκεψή μου και κάποιους προβληματισμούς που γεννήθηκαν στο 'υπό δοκιμή' μυαλό μου!

Ο τάφος της Ελισάβετ βρίσκεται στο κέντρο της πορείας που ακολουθεί ο επισκέπτης και τιτλοφορείται 'Tomb of Elizabeth I and Mary I'. Προς μεγάλη μου έκπληξη όμως, δεν υπάρχει ίχνος της Μαρίας Α', εκτός από την επιγραφή του ονόματός της στα Λατινικά πάνω στον τάφο. Απεναντίας, το σκαλιστό ομοίωμα της Ελισάβετ βρίσκεται ξαπλωμένο επιβλητικά μπροστά στον επισκέπτη, ντυμένο με τη βασιλική πολυτελή ενδυμασία, φορώντας το στέμμα και κρατώντας τα βασιλικά σύμβολα. Νομίζω ότι οι προθέσεις είναι σαφείς, ειδικά εάν κάποιος γνωρίζει πως η Μαρία Α', προκάτοχος (και ετεροθαλής αδερφή) της Ελισάβετ Α', ήταν φανατική Καθολική και έχει μείνει στην ιστορία ως 'Bloody Mary' (άσχετο αλλά από εδώ πήρε το ονομά του και το γνωστό κοκτέιλ!), εξαιτίας των διωγμών των Προτεσταντών επί βασιλείας της. Μία Προτεσταντική Αγγλία δηλαδή μοιάζει λογικό να προβάλλει περισσότερο τη βασίλισσα που έστρεψε τη χώρα μία και για πάντα στον Προτεσταντισμό και όχι μία βασίλισσα που επιχείρησε ένα 'πισωγύρισμα' στο Καθολικό δόγμα. Κάτι τέτοιο προσπαθούσε να δείξει και ο ξεναγός που μίλαγε σε ένα γκρούπ από τουρίστες, βάζοντας τη Μαρία Α' στη θέση του 'μπαμπούλα'! Οκ μάγκες, μισό λεπτό! Για να καταλάβουμε δηλαδή, η Μαρία χρησιμοποιούσε τσεκούρι ενώ η Ελισάβετ ανέβηκε στο θρόνο και βασίλεψε αναίμακτα! Πρώτα απ' όλα, ο χαρακτηρισμός 'Bloody Mary' αποτελεί ένα από τα γνωστά λάθη των ιστορικών του περασμένου αιώνα και κακώς χρησιμοποιείται ακόμη. Εξαιτίας της κατάστασης της εποχής, η Ελισάβετ προέβη σε παρόμοιους (ίσως και περισσότερους) διωγμούς για να ασφαλίσει το θρόνο της αλλά θεωρείται σχεδόν αγία! Και αυτό επειδή τελικά ο Προτεσταντισμός παρέμεινε το επίσημο δόγμα και το Καθολικό δαιμονοποιήθηκε. Να μην ξεφεύγουμε όμως, το ζουμί βρίσκεται στην απουσία ομοιώματος της Μαρίας από τον κοινό τους τάφο, παρά την επιγραφή ¨Σύντροφοι στο θρόνο και το θάνατο, εδώ βρισκόμαστε οι αδερφές Ελισάβετ και Μαρία, με την ελπίδα μίας Ανάστασης¨. Δεν θα πω το γνωστό περί συγγραφής της ιστορίας από τους νικητές αλλά είναι σοκαριστική η αποστασιοποίηση του ξεναγού από το παρελθόν της 'αμαρτίας', το οποίο στο κατω-κατω έχει την ίδια ιστορική σημασία με το παρελθόν της Ελισάβετ. Και εν τέλει τα ερωτήματα που γεννούνται είναι κατά πόσο η εντύπωση που δημιουργείται στον επισκέπτη για τα ιστορικά δρώμενα της Αγγλία του 16ου αιώνα είναι ολοκληρωμένη και κατά πόσο η Αγγλικανική Εκκλησία σέβεται το δικαίωμα συνύπαρξης μίας διαφορετικής παράδοσης ή την καταδικάζει στη λήθη.

Ο Κύριος μεθ΄υμών,
Δόκιμος.

Υ.Γ: Δυστυχώς φωτογραφίες δεν επιτρέπονται στο εσωτερικό, αυτή που βλέπετε είναι η κεντρική είσοδος.

Τετάρτη 16 Μαΐου 2007

You're in the army now

Προσφάτως στρατεύθηκε το αίμα μου και μιας και ιδία πείρα δεν υπάρχει (αναβολή λόγω πνευματικών αναζητήσεων) κατέληξα σε κάποια συμπεράσματα.

Βασικά όλες μου οι υποψίες επαληθεύτηκαν. Κατασκήνωση με πειθαρχία για να μη γίνουμε εντελώς κόκκινο φωτάκι και κάμποσοι πιτσιρικάδες ''ανώτεροι'' που βρίσκουν ευκαιρία να βγάλουν κανά κόμπλεξ. Στην ουσία στο στρατό οι φαντάροι θητείας αποτελούν το χαμηλόμισθο εργατικό δυναμικό που αναλαμάνει τη συντήρηση.
Αναλαμβάνει το κράτος να ταΐσει και να στεγάσει τους εργάτες και οι εργάτες να πλένουν να καθαρίζουν και ότι άλλο χρειαστεί... Στο χρόνο που περισσεύει βέβαια οι εργάτες υποχρεώνονται να περπατάνε σε παράταξη γύρω γύρω το στρατόπεδο, κάτι που οι επικεφαλής ονομάζουν ''πορεία''...
Κυκλοφορούν φήμες οτι γίνεται εκπαίδευση στη χρήση οπλικών συστημάτων αλλά το αίμα μου δεν έχει φτάσει σ αυτό το επίπεδο ακόμα...

Τώρα που το σκέφτομαι ο στρατός σήμερα στην Ελλάδα (φαντάζομαι και όξω) είναι σοβιετικού τύπου. Αν είναι έτσι κάποια στιγμή θα έχει και η θητεία το τέλος των ''συντρόφων''- θα αποφασίσουμε να δεχτούμε το αυτονόητο, ότι η θητεία κάνει κακό στα εγκεφαλικά κύτταρα.

Κυριακή 13 Μαΐου 2007

Δείξε μου τον φύλακα σου να σου πω ποιός είσαι...

Τελευταία έχει αφηνιάσει η προπαγάνδα και ο λαϊκισμός και έχει χτυπήσει τα ''σώματα ασφαλείας''. Γιατί οι μπάτσοι πίνουν φραπέδες; Γιατί δεν πλακώνουν στο ξύλο όλα τα Εξάρχεια; Γιατί κάθονται μέσα στα αστυνομικά τμήματα και ξύνονται; Γιατί δε δουλεύουν περισσότερο αλλά το έχουν ρίξει στο συνδικαλισμό;

Ξεφεύγοντας από την μπουρδολογία των ΜΜΕ, πρέπει να σκεφτούμε οτι και οι μπάτσοι είναι Έλληνες δημόσιοι υπάλληλοι. Τίποτα λιγότερο τίποτα περισσότερο. Κάποιες δεκαετίες πριν θα μπορούσαμε ίσως να τους διαχωρίσουμε από τους υπόλοιπους βάσει του γεγονότος, οτι η αστυνομία συνήθιζε να μαζεύει ακροδεξιούς από επαρχία με κάπως χαμηλή μόρφωση. Δούλευε πολύ το βύσμα δηλαδή...
Τώρα τίποτα από αυτά δεν υπάρχει. Όλοι μπαίνουν με πανελλήνιες και η ΠΑΣΚΕ βγαίνει πρώτη δύναμη. Ένα επάγγελμα που μαζεύει τους κυνηγούς του σίγουρου μισθού και λάτρεις της ανίας. Ίσως και λίγους πορωμένους αλλά ποιός θέλει να σκοτωθεί...;

Πώς λοιπόν θέλουμε αυτό το τμήμα του κράτους να αποτελείται από αδέκαστους δουλευταράδες όταν κάτι τέτοιο δεν υπάρχει πουθενά αλλού στον δημόσιο αλλά και ιδιωτικό τομέα;
Εντάξει οι άνθρωποι δεν είναι ουρανοκατέβατοι. Βγάζουν σχολές και η προέλευση τους από πανελλήνιες εγγυάται κάποιο επίπεδο. Και η αστυνόμευση στην Ελλάδα είναι σε κάποιο επίπεδο. Δυτική χώρα είμαστε και στην τελική αλλά ας μην κράζουμε τόσο τους ''σερίφηδες να είναι και ευγενικοί και Τζον Γουέιν. Λίγη φωνή βέβαια καλό θα κάνει...

Δευτέρα 7 Μαΐου 2007

Στο κυνήγι του χρόνου

Έχω μια τακτική από όσο θυμάμαι τον εαυτό μου για να προλαβαίνω και να προετοιμάζω δουλειές. Ξεκινάω την προετοιμασία αρκετά-έως υπερβολικά- νωρίς. Ενώ πλησιάζει ο χρόνος της προθεσμίας με πιάνει όμως, μια ανεξήγητη τεμπελιά. Για να τα έχω καλά με τον εαυτό μου την τεκμηριώνω κατάλληλα πχ ξεκούραση για αναπλήρωση δυνάμεων, έκτακτες υποχρεώσεις κα... Περίπου ελάχιστο χρόνο πριν το κρέμασμα τα δίνω όλα και έτσι φτάνω στο τέρμα. Τα αποτελέσματα είναι άλλοτε καλά άλλοτε άστα να πάνε. Έχω ακούσει αρκετούς γνωστούς που έχουν αντιμετωπίσει το πρόβλημα με το κόλπο ''σπάσε το ρολόι''. Αυτοί εξαφανίζουν τα ρολόγια τη στιγμή που θα τους ανατεθεί κάτι και τα επανεμφανίζουν -ή παίρνουν καινούργια- λίγες ώρες πριν τον γκρεμό. Έτσι, όπως οι ίδιοι πιστεύουν , καταφέρνουν να προετοιμάζονται χαλαρά και αγχώνονται μόνο τις τελευταίες -πολύ τελευταίες- ώρες.

Τα πάντα είναι υποκειμενικά όμως σε αυτές τις περιπτώσεις. Κανείς δεν ξέρει τι μπορεί να εννοεί ο άλλος όταν λέει ''καλά προετοιμασμένος''. Με άλλα λόγια είναι ιδιαίτερα παρακινδυνευμένο να δοκιμάσεις μια νέο μέθοδο όταν η δαμόκλειος σπάθη της αποτυχίας να παραμονεύει.

Διάφορες θεωρίες, φιλοσοφικές και με αποδείξεις όπως αυτή του Αϊνστάιν, υποστηρίζουν τη σχετικότητα του χρόνου. Ο χρόνος υπάρχει όπως τον αντιλαμβάνεται ο παρατηρητής. Δεν υφίσταται ως στέρεο αντικειμενικό μέγεθος. Περισσότερα δεν μπορώ να γράψω καθώς είμαι ολίγον άσχετος αλλά θα το πιάσω από την αμπελοφιλοσοφική πλευρά του. Ο χρόνος δεν υφίσταται απλά όπως τον αντιλαμβάνεται ο παρατηρητής αλλά όπως τον αντιλαμβάνεται ο στημένος. Γιατί εγώ όταν έχω δώσει ραντεβού για τις δέκα και δέκα παρα πέντε μπαίνω στο λεωφορείο έχω την βαθιά πίστη ότι ο Θεός δε θα με εγκαταλείψει και θα πείσει τον οδηγό να βάλει μπρός τον τουρμποντιζελοκινητήρα και και πέντε νταν θα είμαι εκεί. Αν ο στημένος είναι καλός/η φίλος/η ή τουλάχιστον ευγενικός/η θα τα καταφέρω. Κανείς δε θα μου πει ότι άργησα και εγώ έστω και υποσυνείδητα (γιατί εντάξει, κάτι θα 'χω ψιλιαστεί...) θα πιστέψω ότι το λεωφορείο πάει σφαίρα και όταν πιστεύεις, 5 λεπτά είναι αρκετά για να πετύχεις αυτό που ποθείς.

Ο χρόνος τώρα που το ξανασκέφτομαι είναι βάσανο μεγάλο. Στην πραγματικότητα όταν λέμε ''η ζωή είναι γεμάτη βάσανα'' εννοούμε ο ''χρόνος είναι γεμάτος βάσανα'' αλλά η ''ζωή'' κάνει τη φράση πιο ποιητική...

Σάββατο 5 Μαΐου 2007

A guitarist revolution: Van Halen, 1978

Ένα δυναμικό ντεμπούτο γνήσιας 'εκκλησιαστικής' μουσικής θα μας απασχολήσει στο σημερινό πόστ και συγκεκριμένα το ''Van Halen'' (1978) του ομώνυμου συγκροτήματος, ένα άλμπουμ που τα μισά κομμάτια του παραμένουν κλασικά ακόμα και σήμερα.

Λος Άντζελες, τέλη δεκαετίας ΄70. Τα αδέρφια Van Halen μαζί με τη μακρυμάλλικη παρέα τους (βλέπε Michael Anthony και τον πιο γνωστό David Lee Roth, όλοι τους 'καλά παιδιά') παίζουν σε τοπικά μπαράκια μέχρι που τους προσέχει ο Gene Simmons (ναι, ο γνωστός των Kiss), ο οποίος χρηματοδοτεί και το demo τους. Οι Van Halen υπογράφουν στη συνέχεια με μεγάλη εταιρία και κάπως έτσι κυκλοφορούν το 1978 από το πουθενά το πρώτο τους δημιούργημα, που έμελλε να επηρεάσει για πάντα το σκληρό ήχο και κυρίως τον τρόπο με τον οποίο θα παιζόταν στο εξής η κιθάρα. Η ενέργεια που έχει όλο σχεδόν το άλμπουμ και η επαναστατική κιθαριστική τεχνική (two-handed hammer-on pull-off finger tapping) του Eddie Van Halen, έδωσαν στο ντεμπούτο της μπάντας μία θέση ανάμεσα στους καλύτερους δίσκους όλων των εποχών. Εδώ βρίσκουμε τα 'Ain't talking 'bout love', 'Jamie's cryin', 'Runnin' with the Devil', και 'You really got me' (cover των Kinks!), για να αναφερθούμε στα διασημότερα. Τα υπόλοιπα 7 από τα συνολικά 11 κομμάτια του δίσκου κινούνται σε παρόμοιες hard rock φόρμες, με το 'I'm the One' και το 'On Fire' (καθαρά punk στοιχεία) να ξεχωρίζουν. Τέλος, να μην ξεχάσουμε το μοναδικό ορχηστρικό του άλμπουμ, σήμα κατατεθέν του συγκροτήματος -και από όλους νομίζω αναγνωρίσιμο- (κάποτε το είχαν ως σήμα αθλητικής εκπομπής στην ΕΤ3!) 'Eruption'. Τα φωνητικά του Roth μπορεί και να μην είναι τα καλύτερα της πιάτσας αλλά το στυλάκι του ταιριάζει πολύ με το ύφος των τραγουδιών, έχοντας ένα ξεχωριστό soul θα τολμούσα να πω χαρακτήρα.

Πολλοί είναι αυτοί που χαρακτηρίζουν την πρώτη περίοδο και το ντεμπούτο των Van Halen ανώριμα και θεωρούν μετέπειτα δίσκους όπως τα 'Women and childern first' (1980) και 'Fair warning' (1981) ως τα διαμάντια της μπάντας. Άλλοι πάλι υπερτονίζουν τη σημασία του άλμπουμ, ονομάζοντάς τo 'σανίδα σωτηρίας του rock 'n' roll', σε μία περίοδο κρίσης του κιθαριστικού ροκ και κυριαρχίας της disco στο ράδιο. Το σίγουρο πάντως είναι η αδιαμφισβήτητη αξία και επίδραση του ΄Van Halen΄, από το μαλλιαρό look και αληταμπούρικο attitude μέχρι τη δημιουργία μουσικής ικανής να αντέχει στο χρόνο και τις αντιγραφές! Το ερώτημα δηλαδή δεν είναι αν αυτός είναι ο καλύτερος δίσκος των Van Halen, αλλά ότι αποτελεί την ουσία και το ξεκίνημά τους. Όπως δεν μπορεί κάποιος να πει αν του αρέσουν οι Pink Floyd αν δεν έχει ακούσει το 'Dark Side of the Moon', έτσι δεν μπορούμε να ισχυριστούμε ότι γνωρίζουμε τους Van Halen αν δεν έχουμε πρώτα γνωρίσει το 'Van Halen'. Αναπόσπαστο κομμάτι της ροκ κληρονομιάς, πρέπει να βρίσκεται σε κάθε δισκοθήκη πιστού! Ακόμα το σκέφτεστε?

Ο Κύριος μεθ΄υμών,
Δόκιμος.

Παρασκευή 4 Μαΐου 2007

Το Τέλος Του Κόσμου


Καλά οι αμερικάνικες σειρές έχουν τρελαθεί με τις καταστροφές. Τι εκρήξεις, εκατόμβες νεκρών και πλήρης ισοπέδωση φαντάζονται οι σκηνοθέτες είναι κωμικοτραγικό. Φαίνεται οτι επανέρχεται εκείνη η μόδα η ψυχροπολεμική με τους 007 που απενεργοποιούσαν κεφαλές και έσωζαν πυρηνικά υποβρύχια τελευταία στιγμή.
Πολύ πιασάρικο θέμα τελικά στο αγγλόφωνο κοινό το τέλος του κόσμου. Οι άνθρωποι πρέπει, αν όχι να πιστεύουν ένα τέτοιο ενδεχόμενο τουλάχιστον να το θεωρούν ως κάτι το πιθανό.

Δεν πιστεύω οτι δεν έχουν βρεθεί αρκετές βόμβες και εκρηκτικά για να σμπαραλιάσουν τα πάντα αλλά περίπτωση να έρθουν οι ''σατανικοί'' και να μας φέρουν πάλι στην εποχή του λίθου -ναι είμαι απόλυτος- δεν υπάρχει. ΄Ισως αν τοποθετούσαν πυρηνικά στον πυρήνα (αν μπορεί να συμβεί αυτό) αλλά τότε δε θα μείνει τίποτα. Ούτε λίθος.
Αυτό όμως που φαίνεται οτι δεν καταλαβαίνουν όλοι αυτοί που φτιάχνουν αυτά τα σόου είναι, οτι σε εμάς τουλάχιστον της ηπειρωτικής Ευρώπης που βρισκόμαστε έξω από το κύμα του ''τρομοφόβου'' και έχουμε λουστεί τις ψυχροπολεμικές περιπέτειες, αυτά τα πρόσφατα φαίνονται γελοία. Απλά ξεπερασμένα.

Αν γίνει και στα μέρη μας βέβαια τίποτα περίεργο δεν είμαι σίγουρος οτι θα εξακολουθήσουμε να έχουμε τα ίδια μυαλά. Μέχρι τότε όμως, αφού δεν έχουμε και λόγους περι του αντιθέτου, ας μείνουμε στην ίδια ψύχραιμη αντιμετώπιση των πραγμάτων...