Στη Σουηδία τον τρίβουν δημόσια

Η παράξενη είδηση της εβδομάδας έρχεται από τη Σουηδία. Δικαστήριο στο Södertörn ανακοίνωσε ότι όποιος θέλει να αυτοικανοποιηθεί δημόσια έχει το ελεύθερο αρκεί να μη στοχεύει την πράξη προς κάποιον / κάποια! Αυτή η περίεργη (για να μην πούμε τίποτα άλλο) απόφαση βγήκε μετά την εκδίκαση της υπόθεσης ενός 65χρονου, ο οποίος πιθανότατα αφού φούντωσε ανεπιστρεπτί ο άνθρωπος με τις αιθέριες υπάρξεις που κυκλοφορούσαν σε παραλία της Στοκχόλμης, μπήκε στη θάλασσα, κατέβασε το σορτσάκι του και... ''τράβηξε μία παχιά''!

Παραδείγματα αιθέριων υπάρξεων που άθελά τους ξεσήκωσαν τον αθώο 65χρονο

Ο κατηγορούμενος υποστήριξε ότι η πράξη του δεν απευθυνόταν σε συγκεκριμένο άτομο ή ομάδα (ναι, αυτό σε μάρανε ρε ανωμαλάρα!) και γι' αυτό το λόγο δεν πιστεύει ότι έκανε κάτι κακό. Το δικαστήριο συμφώνησε (!) και τον αθώωσε (!!), με τον δικηγόρο της κατηγορούσας αρχής να δηλώνει πως δεν προτίθεται να καταθέσει έφεση, χαρακτηρίζοντας την απόφαση ως ''reasonable''! Και κάπως έτσι, η Σουηδία που είναι χρόνια μπροστά, δείχνει το δρόμο στις υπόλοιπες οπισθοδρομικές χώρες οι οποίες ακόμα απαγορεύουν σε κάποιον να παίζει με το πράμα του δημοσίως... Α ρε Αυνάν...

Πηγή

Stylos operating system online

Μετά από ένα (απαραίτητο) διάλειμμα διαρκείας στο Νησί, ο Στύλος ξαναστήθηκε με υπερηφάνια! Τί να κάνουμε, είναι βλέπετε που σας έχουμε αδυναμία! Βρε, μπορούμε εμείς χωρίς εσάς; Μπορείτε εσείς χωρίς εμάς; Καλά, στο τελευταίο μην απαντήσετε... ;-)

Ο Δόκιμος σας καλωσορίζει εκ νέου στο φτωχικό του και σερβίρει το menu του πρώτου ποστ της μπλογκικής χρονιάς 2013-14.



Πρώτο πιάτο

Είδαμε πρόσφατα το The Marriage of Maria Braun (1979) του R. W. Fassbinder και πολύ μας άρεσε. Δυνατή ταινία για τη Γερμανία μετά τον Β' ΠΠ μέσα από τη ζωή μίας Γερμανίδας που είχε παντρευτεί τις τελευταίες μέρες του πολέμου.

Με το στρατιώτη άντρα της να αγνοείται, η Μαρία Μπράουν θα προσπαθήσει να κερδίσει μία άνετη ζωή - με κάθε μέσο. Μία πρωταγωνίστρια για φίλημα θα σας πάει βόλτα, μέσα από τα κάδρα ενός μεγάλου σκηνοθέτη, σε μία Γερμανία που μαζεύει τα κομμάτια της και αλλάζοντας σελίδα, αλλάζει τους ίδιους τους ανθρώπους της. Ακολουθήστε την εδώ.

Ιεραποστολή στην πόλη της Μαρίας Θηρεσίας, μέρος β'

Ιεραποστολή στην αυτοκρατορική σνιτσελική Βιέννη, μέρος β'. Για το πρώτο μέρος δείτε εδώ.

Άποψη του εξωτερικού του Kunsthistorisches Museum

Άποψη του εσωτερικού του Kunsthistorisches Museum 

Εαν αγαπάτε τη ζωγραφική της Αναγέννησης και του Μπαρόκ, κάντε ένα δώρο στον εαυτό σας και ξοδέψτε ένα 2ωράκι στο Kunsthistorisches Museum, το μουσείο ιστορίας της τέχνης, όπου στεγάζονται αριστουργήματα όπως τα παρακάτω

Cranach, Portrait of Herzoginnen Sybille, Emilla and Sidonia von Sachsen (1535)

Raphael, Madonna of the Meadow (1506)

Ιεραποστολή στην πόλη της Μαρίας Θηρεσίας

Οι αναγνώστες που αγαπούν την ιστορία ίσως έχουν ηδη μαντέψει την πόλη στην οποία είναι αφιερωμένο το σημερινό ποστ. Για όσους δεν μάντεψαν σωστά, ας θυμούνται ότι η Μαρία Θηρεσία, η οποία υπήρξε το τελευταίο μέλος της οικογένειας των Αψβούργων και αυτοκράτειρα της Αγίας Ρωμαικής Αυτοκρατορίας κατά τη διάρκεια του 18ου αιώνα, γεννήθηκε και πέθανε στη Βιέννη. Ο Στύλος επισκέφτηκε πρόσφατα την πρωτεύουσα της Αυστρίας και σας μεταφέρει τις εντυπώσεις του! Αν και η ιεραποστολή ήταν εξαιρετικά σύντομη, η διαμονή μας ήταν πολύ ευχάριστη!

Η Βιέννη βρίσκεται στα βορειοανατολικά της Αυστρίας και έχει δύο εκατομμύρια κατοίκους. Είναι το πολιτικό και οικονομικό κέντρο της χώρας και αποτελεί σημαντικό λιμάνι καθώς διατρέχεται από το Δούναβη και βρίσκεται σε καίρια γεωγραφική θέση στην Ευρώπη. Έχει πλούσια ιστορία που πάει πίσω στους Κέλτες και τους Ρωμαίους και συνεχίζεται το Μεσαίωνα και την Πρώιμη Νεότερη Περίοδο, όταν και αποτέλεσε έδρα της δυναστείας των Αψβούργων. Το 1805 γίνεται πρωτεύουσα της Αυστριακής (και μετέπειτα Αυστροουγγρικής) Αυτοκρατορίας ενω το 1918, μετά το πέρας του Α' ΠΠ, πρωτεύουσα της Αυστρίας. Προσαρτήθηκε στη Γερμανία κατά το Β' ΠΠ και υπήρξε θέατρο κατασκοπίας κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου.

Και στη Βούδα και στην Πέστη - μέρος β': τα φαγητά

Στο πρώτο μέρος της ιεραποστολής στη Βουδαπέστη επικεντρωθήκαμε στα αξιοθέατα της όμορφης πρωτεύουσας της Ουγγαρίας. Το σημερινό δεύτερο μέρος είναι αφιερωμένο αποκλειστικά στα φαγητά και τις διάφορες λιχουδιές που δοκιμάσαμε κατά τη διάρκεια της παραμονής μας στην πόλη.

Σαλαμάκια στη σκεπαστή αγορά της Βουδαπέστης 

Β. Τα φαγητά (aka η χαρά του κρεατοφάγου και το πανηγύρι της πάπρικας)

Εισαγωγή: τα βασικότερα χαρακτηριστικά της κουζίνας της Ουγγαρίας είναι το κρέας, τα λαχανικά εποχής και τα μπαχαρικά, κυρίως η πάπρικα. Οι Ούγγροι γενικά τρώνε πολλά λουκάνικα, σαλάμια και κρεατικά σχάρας, σούπες (με κρέας, ψάρι, λαχανικά ή φρούτα), πολλά γλυκά κάθε λογής (κέικ όπως το Dobos, τηγανίτες (palacsinta), στρουντελ-οειδή, κ.α.), τυριά και πολύ ψωμί.

Πρωινό: για οικονομία τρώγαμε πρωινό (σαλαμοτυροσάντουιτς, καφέ/ γάλα και φρούτα) στο σπίτι. Δοκιμάσαμε επίσης φουρνιστά καλούδια όπως το παρακάτω σφολιατοειδές με γέμιση φρούτων (συνοδεία ουγγρικού Μίλκο που ήταν αρκετά καλό).

Τα βρίσκετε σε φούρνους ή μικρά μπακάλικα που υπάρχουν σε κάθε γωνιά της Βουδαπέστης. Πάμφθηνα και νόστιμα = η ιδανική λύση για ένα γρήγορο και χορταστικό πρώτο γεύμα της μέρας.

Και στη Βούδα και στην Πέστη

Ο Δόκιμος επέστρεψε στο Στύλο πρίν λίγες μέρες μετά το πέρας μίας απολαυστικής ιεραποστολής στη Βουδαπέστη! Την πολύ όμορφη πρωτεύουσα της Ουγγαρίας, μίας εκ των ομορφότερων πόλεων της Ευρώπης αναμφιβόλως, διατρέχει ο μέγας και χιλιοτραγουδισμένος Δούναβης (ο οποίος περνά επίσης από Βιέννη, Μπρατισλάβα και Βελιγράδι) που χωρίζει τη δυτική μεριά της πόλης (Βούδα) από την ανατολική (Πέστη).

Ιστορικά, η Βουδαπέστη ανέκαθεν υπήρξε σημαντικότατο πολιτικό, πολιτιστικό και οικονομικό κέντρο. Εαν έπρεπε να επιλέξουμε μόνο δύο σημαντικές στιγμές της ιστορίας της, ειδική αναφορά αξίζουν 
- ο ρόλος της πόλης κατά το δεύτερο μισό του 15ου αιώνα, όταν ο βασιλιάς Matthias Corvinus (1443-1490) έχτισε την περίφημη βιβλιοθήκη Corviniana, μετατρέποντας παράλληλα τη Βουδαπέστη σε μία αναγεννησιακή πόλη των γραμμάτων και των τεχνών.
- η επέκταση, ανοικοδόμηση και κορύφωση της ακμής της Βουδαπέστης τις δύο πρώτες δεκαετίες του 20ου αιώνα ως δεύτερη πρωτεύουσα της Αυστρο-Ουγγαρίας μαζί με τη Βιέννη, ως αποτέλεσμα της δημιουργίας της ομώνυμης αυτοκρατορίας το 1867.

Α. Τα αξιοθέατα

Αν και η ιεραποστολή μας διήρκησε μόνο 3 μέρες, προλάβαμε να δούμε όλα τα βασικά αξιοθέατα της πόλης (εκτός από το Νησί της Μαργαρίτας, το οποίο θυσιάσαμε για βόλτα με αμάξι στα πέριξ). Πρώτο και καλύτερο, το επιβλητικό Κοινοβούλιο δίπλα στο Δούναβη, κτίριο νεο-γοτθικού ρυθμού που ολοκληρώθηκε το 1902.

Ιεραποστολή στη νότιο Ιταλία, μέρος ε'

Το τελευταίο μέρος του ταξιδιού στη νότιο Ιταλία (δείτε εδώ το προηγούμενο μέρος) περιλάμβανε επισκέψεις στην Πομπηία και το μαγευτικό Αμάλφι.

Ξεκινήσαμε το πρωί για την Πομπηία, ελληνική αποικία του 5ου αιώνα η οποία άνθησε ως θέρετρο των πλουσίων τα ρωμαικά χρόνια. Η πόλη, η οποία φημιζόταν για τις πολυτελείς βίλες και το κρασί της, έμεινε στην ιστορία εξαιτίας της βιβλικής καταστροφής της από την έκρηξη του Βεζούβιου το 79 μ.Χ., όταν μία ''βροχή'' ηφαιστειακών πετρωμάτων και στάχτης σκέπασε τα πάντα σε ύψος αρκετών μέτρων, θάβοντας ζωντανούς πάνω από 2.000 κατοίκους της. Η ίδια ηφαιστειακή στάχτη ωστόσο ήταν ο κύριος λόγος που το μεγαλύτερο μέρος της πόλης έχει διασωθεί σε μεγάλο βαθμό μέχρι σήμερα, αφού δημιούργησε ένα προστατευτικό στρώμα ύψους πολλών μέτρων που διατήρησε τα αρχαία κτίσματα μέχρι τις ανασκαφές του 18ου και 19ου αιώνα.

Περιδιαβαίνοντας τους πλακόστρωτους δρόμους της Πομπηίας

Ιεραποστολή στη νότιο Ιταλία, μέρος δ'

Ακολουθεί το τέταρτο μέρος της ιεραποστολής στη νότιο Ιταλία, το ποστάρισμα της οποίας ξεκίνησε τον περασμένο Μάιο και ακόμα συνεχίζεται... Μεγάλη η καθυστέρηση, να μας συμπαθάτε που αυτό το ταξιδιωτικό αφιέρωμα είναι ατελεύτητο. Για τα προηγούμενα επεισόδια δείτε εδώ, εδώ κι εδώ.



Αφήνοντας πίσω μας τη Masseria Ospedale (βλέπε μέρος γ' του ταξιδιού), κινήσαμε για την ονομαστή Νάπολη, την παραθαλάσσια πρωτεύουσα της περιφέρειας της Καμπανίας, με φόντο το Βεζούβιο. Η πόλη ιδρύθηκε από Ευβοείς τον 9ο αιώνα π.Χ. και τέσσερις αιώνες αργότερα ονομάστηκε Νεάπολις (= νέα πόλη). Άκμασε κατά τα ρωμαικά χρόνια, υπήρξε βυζαντινή κτήση και μέρος του Βασιλείου της Σικελίας κατά το Μεσαίωνα, κατόπιν την κατέκτησαν με τη σειρά Ισπανοί, Αυστριακοί και Γάλλοι (και ο Ναπολέοντας μέσα), μέχρι το 1860 όταν η πόλη προσαρτήθηκε στο Βασίλειο της Ιταλίας. Καταστράφηκε ολοκληρωτικά το Β' ΠΠ αλλά κατάφερε να αναγερθεί βιομηχανικά και σήμερα, αν και βρισκόταν σε μία φάση έντονης ανοικοδόμησης, προσπαθεί να ξεπεράσει την οικονομική κρίση.

Προσκύνημα στο Burton-on-Trent

''O Beer! O Hodgson, Guinness, Allsopp, Bass! Names that should be on every infant’s tongue!''
 -  C.V. Calverley, Άγγλος ποιητής

Το σημερινό ποστ είναι ένα ταπεινό προσκύνημα στο Burton-on-Trent (άλλως Burton upon Trent ή σκέτο Burton), την πόλη με τη μεγαλύτερη ίσως μπυροπαράδοση στο Νησί και σίγουρα μία από τις πρωτεύουσες του ζύθου παγκοσμίως κατά τη διάρκεια της μεγάλης ακμής της το 19^ο αιώνα.

aerial photo credits

Αφορμές για την επιλογή του θέματος υπήρξαν παλαιότερη επίσκεψή μου στην πόλη και το πολύ όμορφο National Brewery Centre, καθώς και το βιβλίο Beer Town: The Story of Brewing in Burton on Trent (2011) του Roger Protz το οποίο διαβάζω με ενδιαφέρον αυτό το διάστημα και αποτελεί ότι πιο σχετικό με το θέμα έχει γραφτεί ως τώρα.

Ιεραποστολή στη νότιο Ιταλία, μέρος γ'

Συνεχίζουμε την αφήγηση της ιεραποστολής μας στη νότιο Ιταλία, ένα υπέροχο ταξίδι για το οποίο ξεκινήσαμε να σας γράφουμε το Μάιο αλλά ακόμη δεν έχουμε καταφέρει να ολοκληρώσουμε... Ας είναι, κάλλιο αργά παρά ποτέ, έτσι δεν λένε; Ο Δόκιμος άλλωστε είναι άνθρωπος που του αρέσει να τελειώνει τα πράγματα που αρχίζει. Ξεκινάμε λοιπόν με G. P. da Palestrina (1525-1594) για ζέσταμα.



Το πρώτο και δεύτερο μέρος της ιεραποστολής είχαμε καλύψει Κατάνια, Συρακούσες, Νότο, Ταορμίνα, Μεσσίνα, Villa San Giovanni και Τάραντα. Στο σημερινό τρίτο μέρος θα δούμε το ξωτικοχώρι του Alberobello, το Lecce (πόλη γνωστή και ως ''η Φλωρεντία του νότου''), και το Calimera, ένα εκ των γνωστότερων ελληνόφωνων χωριών της κάτω Ιταλίας.

Το Alberobello είναι μία πανέμορφη μικρή πόλη στην περιοχή του Μπάρι της Απουλίας. Οι χαρακτηριστικοί τρούλοι των σπιτιών, με κωνικό σχήμα, δίνουν μία ιδιαίτερη, παραμυθένια αίσθηση! Πάνω από 1.500 σπίτια είναι χτισμένα με αυτό τον τρόπο και η πόλη βρίσκεται στη λίστα με τα μνημεία παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς της UNESCO.

Ιεραποστολή στη νότιο Ιταλία, μέρος β'

Ιεραποστολή Δόκιμου στην κάτω Ιταλία, το μέρος το δεύτερο.

Το τέλος της πρώτης μέρας (ή για να ακριβολογούμε τα χαράματα της δεύτερης) που περιλάμβανε Κατάνια, Συρακούσες, Νότο, Ταορμίνα και Μεσσίνα μας βρήκε στη Villa San Giovanni, στη δυτική άκρη της ''μπότας'' της Ιταλίας.

Εκεί περάσαμε τη νύχτα. Η μικρή παραθαλάσσια κοινότητα είναι το κυρίως λιμάνι που συνδέει Σικελία και ηπειρωτική Ιταλία αλλά δεν είχε κάτι το αξιόλογο, έτσι λοιπόν την επόμενη μέρα δεν σπαταλήσαμε χρόνο και νωρίς το πρωί πήραμε το τρένο για Τάραντα!

photo credits

Η διαδρομή με το τρένο ήταν μεν ''μανίκι'' εξαιτίας της μεγάλης διάρκειας (φύγαμε το πρωί από τη Villa San Giovanni και φτάσαμε αργά το απόγευμα στον Τάραντα) και των πολλών αλλαγών (αλλάξαμε τέσσερα διαφορετικά τρένα και ένα λεωφορείο) αλλά ήταν πολύ όμορφη και ευχάριστη. Τμήμα του τρενο-τάξιδου έγινε δίπλα στη θάλασσα, οπότε είδαμε μέρος της ακτογραμμής της Ιταλίας με γραφικά παραθαλάσσια χωριά αλλά και βουνά και και μπόλικη εξοχή. Για να περάσει η ώρα κάναμε πολλές συζητήσεις πιάνοντας διάφορα θέματα, από πολιτική (η κατάσταση στην Ελλάδα ήταν στανταράκι), λογοτεχνία (σεξουλιάρικα έργα όπως αυτά του Μαρκήσιου Sade έχουν την ίδια αξία με π.χ. το Άξιον Εστί του Ελύτη;), ιστορία (πόσο επηρέασε τη δράση του Garibaldi η εμπειρία του στην Αμερική;) και σινεμά (είναι το Mad Max η καλύτερη ταινία του Γκίμπσον;) μέχρι φαγητό (θα βρούμε καλά cannoli εκεί που πάμε;), μπύρα (no comments!), και ένδοξα κόμικ! Σε μία από τις αλλαγές τρένου σε ένα χωριό είχαμε μιάμιση ώρα κενό οπότε ξεμουδιάσαμε κάνοντας βόλτα και τρώγοντας νόστιμα τυροπιτοειδή και φοκάτσια με πράσινες ελιές (Δόκιμος's favorite) από τοπικό φούρνο.

Ιεραποστολή στη νότιο Ιταλία, μέρος α'

Μετά τη φοβερή και τρομερή ιεραποστολή στην Ισπανία πρίν τα Χριστούγεννα (θυμηθείτε εδώ), έπρεπε να κάνω ένα ''βαρβάτο'' ταξίδι που θα με βοηθούσε να ξεχάσω πόσο τέλεια είχα περάσει στη χώρα του jammon... Αφορμή βοήθα δηλαδή! Έτσι, κατά τη διάρκεια των πασχαλινών διακοπών που μας πέρασαν, μάζεψα όσα λεφτάκια είχα στη μονή και πήγα ολιγοήμερη εκδρόμα στη νότιο Ιταλία μαζί με άλλους τρείς πιστούς. Σε αντίθεση με τους περισσότερους ταξιδιώτες που κατακλύζουν τη Ρώμη και τις πλούσιες πόλεις της βόρειας Ιταλίας, εμείς αποφασίσαμε να γνωρίσουμε μία άλλη πλευρά της πολυδιάστατης αυτής χώρας, περισσότερο ρουστίκ και ''άγρια'' αν προτιμάτε - και δεν μετανιώσαμε ούτε στιγμή!



Μήν έχοντας ξαναπατήσει πόδι σ' εκείνα τα μέρη, η ανυπομονησία μου είχε φτάσει στο ζενίθ καθώς - χαράματα - μπαίναμε στο αεροπλάνο που θα μας μετέφερε από το βροχερό και μουντό Λονδίνο (όπου συνάντησα τους υπόλοιπους) στην ηλιόλουστη Κατάνια! Ένα σακίδιο πλάτης, μία φωτογραφική και ένα ζευγάρι γυαλιά ηλίου (άδικα τα πήραμε αφού η βρόχα της Αγγλίας μας ακολούθησε...) ήταν τα μοναδικά μας εφόδια - μαζί φυσικά με την ακόρεστη πείνα μας να κυριεύσουμε ακόμη ένα σημείο της Ευρώπης! Το πλάνο της ιεραποστολής είχε καταστρωθεί με σαφήνεια: η πρώτη μέρα θα ήταν αφιερωμένη στη Σικελία και συγκεκριμένα στην ανατολική πλευρά της, και κατόπιν από το λιμάνι της Μεσσίνα θα περνάγαμε απέναντι με πλοίο για να συνεχίσουμε το ταξίδι μας στην ηπειρωτική Ιταλία.

Cave à bulles @ Paris

Ένα από τα καλύτερα μέρη για να ψωνίσετε μπύρες στο Παρίσι είναι σίγουρα η Cave à bulles, μία καλά κρυμμένη ''μπουτίκ μπύρας'' με πολύ μεγάλη ποικιλία πρωτίστως σε γαλλικές ετικέτες. Ο Dokimos είχε τη χαρά να την επισκεφτεί πρίν από λίγες μέρες και σας μεταφέρει τις εντυπώσεις του.

Ιδιοκτήτης της κάβας είναι ο τρελαμένος μπυρόβιος Simon (βλέπε διπλανή φώτο), ένας απολαυστικός τυπάς με μπόλικο χιούμορ, ο οποίος όχι μόνο θα σας βοηθήσει να διαλέξετε τί να αγοράσετε αλλά θα μιλήσει μαζί σας για την κατάσταση της μπύρας στη Γαλλία, και θα σας δώσει συμβουλές πού να πάτε για να πιείτε καλή μπύρα στην πόλη του φωτός. Πέρασα ένα 40λεπτο μιλώντας μαζί του για την ''έκρηξη'' της μπύρας στη Γαλλία, η οποία με αργά αλλά σταθερά βήματα ακολουθεί Ευρώπη και Αμερική μα και τη μόδα των καιρών, αφού πειραματίζεται με διαφορετικά στυλ μπύρας, υλικά και ποσότητες λυκίσκου! Ο Simon (ο οποίος δηλώνει αθεράπευτο hop-junkie!) μου είπε ότι τα τελευταία 3 χρόνια έχουν ανοίξει νέες μικροζυθοποιίες σε πολλά μέρη της Γαλλίας, ο κόσμος πίνει περισσότερη μπύρα απ’ότι παλαιότερα, το Παρίσι πέρα από μέρη για να αγοράσεις / πιεις μπύρα απέκτησε και τις δικές του ζυθοποιίες, και γενικώς τα πράγματα κινούνται, με το μέλλον της γαλλικής μπύρας να είναι ελπιδοφόρο – και απαγκιστρωμένο από το παρελθόν, την έλλειψη φαντασίας / επενδύσεων και τις (απολαυστικές κατά τ’άλλα) bières de Garde. Μου ανέφερε επίσης ότι δύο βράδια πρίν την επίσκεψή μου, είχε σκάσει μύτη στο μαγαζί ο James της Brewdog (με τον οποίο συνεργάζονται, αφού αρκετές ετικέτες της σκωτσέζικης ζυθοποιίας - συμπεριλαμβανομένου του Τακτικού Πυρηνικού Πιγκουίνου - βρίσκονται στην Cave à bulles), τα είπανε, ανοίξανε μπουκάλες, κτλ, καταλαβαίνετε...

Κοιμητήριο Père Lachaise, β' μέρος - και ο τάφος του Jim

Δεύτερο ποστ για το διάσημο κοιμητήριο Père Lachaise του Παρισιού, όποιος αδελφός θέλει να ξαναθυμηθεί το πρώτο μέρος ας πατήσει εδώ.

Μετά την επίσκεψή μου στους τάφους των Abelard&Heloise, Dukas, Grappelli, Chopin, Modigliani, Colette, και Apollinaire, σειρά είχε ο μεγάλος Ιρλανδός Oscar Wilde (1854-1900), ποιητής και συγγραφέας που δημιούργησε θαυμαστές σε όλο τον κόσμο με το ένα και μοναδικό του (και υπέροχο) μυθιστόρημα Το πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέι (1890). Δικό του επίσης, ανάμεσα σε άλλα, το λεχθέν ''Πάντοτε να συγχωρείς τους εχθρούς σου - τίποτα δεν τους ενοχλεί περισσότερο''!

Ο παλιός τάφος του Wilde έχει καλυφθεί από ένα μαρμάρινο μνημείο, το οποίο περιβάλλεται από γυαλί για να αποτραπούν οι βανδαλισμοί. Αυτό φυσικά δεν έχει εμποδίσει πολλούς θαυμαστές να εκδηλώσουν τη λατρεία τους, γράφοντας με μαρκαδόρο / στυλό πάνω στο γυαλί, αφήνοντας σημειώματα, λουλούδια, κτλ.

Κοιμητήριο Père Lachaise

Είχα ξαναπάει στο Παρίσι δύο φορές τα προηγούμενα χρόνια αλλά σε καμία δεν είχα καταφέρει να επισκεφτώ το διάσημο κοιμητήριο Père Lachaise, όπου σε μία τεράστια έκταση βρίσκονται θαμμένοι επιφανείς άνθρωποι των γραμμάτων και των τεχνών. Αυτή τη φορά όμως είχα σχεδιάσει τόσο καλά το πρόγραμμά μου, που πέρασα σχεδόν 3 ώρες περπατώντας ανάμεσα στις τελευταίες κατοικίες μουσικών, ποιητών και λογοτεχνών, το έργο των οποίων σε κάνει να θαυμάζεις το ανήσυχο πνεύμα και την αστείρευτη δημιουργικότητα του ανθρώπου.

Το κοιμητήριο πήρε το όνομά του από τον François de la Chaise (1624-1709), Ιησουίτη εξομολογητή του Λουδοβίκου ΙΔ'. Άνοιξε το 1804 από το Ναπολέοντα αλλά αρχικά οι Χριστιανοί το απέφευγαν επειδή βρισκόταν μακριά από το κέντρο του Παρισιού - και κυρίως επειδή δεν το είχε ευλογήσει η Εκκλησία. Οι αρμόδιοι, σε μία προσπάθεια να αυξήσουν την επισκεψιμότητα και τη χρήση του χώρου (δλδ να προσελκύσουν κηδείες και ταφές!), οργάνωσαν με κάθε επισημότητα τη μεταφορά των λειψάνων του Μολιέρου και του Λα Φονταίν (τους τάφους των οποίων έφαγα σχεδόν 40 λεπτά να ψάχνω μέσα στη βροχή, και τελικά δεν τους βρήκα...) στο κοιμητήριο. Το 1817, έκαναν το ίδιο με τα (υποτιθέμενα) λείψανα του μεσαιωνικού θεολόγου-φιλοσόφου Αβελάρδου και της καλόγριας Ελοίζ, οι οποίοι είχανε φάει τρελό κόλλημα μεtαξύ τους και στο τέλος φασωθήκανε (quel scandale!). Η στρατηγική πέτυχε αφού ο λαός ήθελε να θαφτεί ανάμεσα σε διάσημους πεθαμένους, και έτσι το κοιμητήριο το 1830 είχε πάνω από 33.000 τάφους.

Ιεραποστολή στη Γρανάδα (μέρος γ' και τελευταίο)

Συνεχίζουμε την ιεραποστολή μας στην Ισπανία με περισσότερες εικόνες από την πανέμορφη Αλάμπρα, συνοδεία ισπανικής κιθάρας...

Ένας εκ των κορυφαίων βιρτουόζων της κλασικής κιθάρας, ο μεγάλος Andres Segovia, παίζει το Asturias μέσα στην Αλάμπρα (και συγκεκριμένα στην αυλή των μύρτων)

Ιεραποστολή στη Γρανάδα (β' μέρος)

Επιστρέφουμε σήμερα στην ιεραποστολή του Δόκιμου στην Ισπανία. Αυτό είναι το δεύτερο και τελευταίο μέρος του ταξιδιού μας, εαν θέλετε να θυμηθείτε το πρώτο μέρος στη Βαρκελώνη δείτε εδώ, εδώ και εδώ.

Είναι η τελευταία μας μέρα στη Γρανάδα (για τις πρώτες δύο μέρες δείτε εδώ) και το πρόγραμμα είχε, τί άλλο, το φοβερό και τρομερό φρούριο της Alhambra! Το όνομά σημαίνει ''κόκκινο φρούριο'' και προέρχεται από τον κόκκινο άργιλο με τον οποίο κατασκευάστηκε το μεγαλύτερο μέρος του φρουρίου. Η κατασκευή του και κυρίως τα αραβουργήματα που βρίσκονται στο εσωτερικό του (το μεγαλύτερο μέρος των οποίων είναι αποκαταστάσεις των παλαιότερων έργων) αποτελούν τρανές αποδείξεις της δεξιοτεχνίας των Μαυριτανών τεχνιτών της εποχής. Γι'αυτό, έχει αναγνωριστεί από την UNESCO το 1984 ως μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς.


Η Αλάμπρα δεν είναι απλά ένα συνηθισμένο φρούριο. Θα την περιγράφαμε ορθότερα ως μία μικρή πόλη-παλάτι, ένα μεγάλο σύμπλεγμα παλατιών, κήπων, λουτρών, αρδευτικών καναλιών και οχυρωματικών έργων, το οποίο καταλαμβάνει όλο το λόφο που δεσπόζει πάνω από την πόλη της Γρανάδας. Στη μία πλευρά του λόφου υπάρχει πεδιάδα, ενω στην άλλη ένα μικρό φαράγγι απ'όπου διέρχεται ο ποταμός Darro. Αυτή η οχυρωμένη ακρόπολη υπήρξε η έδρα του τελευταίου αραβικού βασιλείου σε Ευρωπαικό έδαφος, δίνοντάς τους τη δυνατότητα να διαφεντεύουν την περιοχή.

Η θέα από τον Πύργο του Παρατηρητή, το ψηλότερο κτίσμα της Αλάμπρα. Στο βάθος της δεύτερης φωτογραφίας διακρίνεται ο καθεδρικός της Γρανάδας

Ιεραποστολή στη Γρανάδα (α' μέρος)

Μετά από 3 υπέροχες μέρες στη Μπαρθελόνα, η ιεραποστολή μας συνεχίστηκε στη νότιο Ισπανία και συγκεκριμένα στη Γρανάδα, μία από τις ομορφότερες και ιστορικότερες πόλεις της χώρας. Για να φτάσουμε ως εκεί, πήραμε πτήση από το αεροδρόμιο της Βαρκελώνης για Μάλαγα (αν κλείσετε νωρίς συμφέρει πάρα πολύ, το εισιτήριο είναι πάμφθηνο (30-35 ευρω) και γλιτώνετε πάμπολλες ώρες και κούραση σε σχέση με το ταξίδι με τρένο). Στην παραθαλάσσια πόλη της Μάλαγας είχαμε περίπου 2 ώρες κενό προτού πάρουμε το λεωφορείο για Γρανάδα, οπότε πήγαμε για φαγητό και μία (πολύ) βιαστική βόλτα στο ιστορικό κέντρο.

Στάση για φόρτιση μπαταριών, δλδ φρέσκο ψάρι για το οποίο φημίζεται η Μάλαγα. Από αριστερά: μπακαλιάρος, καλαμαράκι, πατάτες σπιτικές με σως (μη ρωτάτε τί) και παναρισμένο adobo (είδος μικρού ψαριού), συνοδεία σανγκρίας

Ιεραποστολή στη Βαρκελώνη (γ' μέρος)

Περιδιαβαίνοντας στη Μπαρθελόνα, μέρος τρίτο. Η τελευταία μας μέρα σ' αυτή την υπέροχη πόλη, σ' ένα ταξίδι που δεν θέλαμε να τελειώσει! Βάλτε την υπέροχη αναγεννησιακή μελωδία του Jordi Savall να συνοδεύει την περιπλάνησή μας και απολαύστε!



Ξυπνάμε πολύ νωρίς το πρωί για να πάμε να στηθούμε εγκαίρως στην ουρά για τα εκδοτήρια της Sagrada Familia (Basílica y Templo Expiatorio de la Sagrada Familia), ώστε κατόπιν να υπάρχει άφθονος χρόνος για όλα όσα θέλουμε να δούμε στην πόλη. Η βασιλική της Αγίας Οικογένειας είναι το πιο δημοφιλές τουριστικό αξιοθέατο σε ολόκληρη τη Μπαρθελόνα - και όχι άδικα!

Ιεραποστολή στη Βαρκελώνη (β' μέρος)

Ιεραποστολής συνέχεια στη Βαρκελώνη και ο σκοπός παραμένει ίδιος: να καταφέρω να δω μέσα σε 3 μέρες όλα όσα άλλοι βλέπουν σε 1 εβδομάδα...



Ξυπνάμε νωρίς τη δεύτερη μέρα στο σπίτι της καλής φίλης που μας φιλοξενούσε και απολαμβάνουμε ισπανικό πρωινό (ισπανικά αυγά, ισπανικό ψωμί, ισπανικά τυριά κ ισπανικές μαρμελάδες) συνοδεία χυμού από ισπανικά πορτοκάλια. Μετρό και βουρ για την Arc de Triomf και το διπλανό πάρκο. Ο καιρός ηλιόλουστος αλλά το κρύο του Δεκέμβρη αισθητό.

Η Αψίδα του Θριάμβου, χτισμένη με κοκκινοτουβλάκι, η οποία εγκαινιάστηκε το 19ο αιώνα για τη Διεθνή Έκθεση της Μπαρθελόνα

Το κεντρικό συντριβάνι του πάρκου Poblenou. Κόσμος που απολάμβανε τον ήλιο, δαιμονισμένα μικρά να τρέχουν παντού και πολλοί τουρίστες