Απομόνωση στην Ελλάδα

Διάβαζα την Κυριακή -στο Βήμα νομίζω- μια τύπισσα που ένιωθε μια αγαλλίαση όταν μάθαινε οτι ''επιτέλους θα ανοίξει και στη χώρα μας'' μια βορειοευρωπαϊκή αλυσίδα ενδυμάτων στυλ ζάρα. Πριν κάμποσο καιρό πάλι είχαμε πλημμυρίσει στα σχόλια για τα ''φανταστικά'' στάρμπακς.

Δεν αμφιβάλλω οτι πολλές από αυτές τις δημοσιεύσεις είναι ''επιχορηγούμενες'' αλλά αυτό δε δικαιολογεί τον τρόπο προβολής τους. Είναι καλές-άγιες αλλά μέχρι πότε θα πουλάει η προέλευση του από το Μανχάταν ή από το ξέρω γω που.
Αυτή βέβαια την ''ψωνισμένη'' στάση προς τον καταναλωτή φαίνεται οτι υιοθετούν τελικά και οι ίδιες οι εταιρίες. Για ποιόν λόγο πχ τα στάρμπακς της Ελλάδος προσφέρουν ως μεγάλο μέγεθος το μικρό των Άγγλων και το πληρώνουμε και χρυσό. Και αν δε θες να δώσεις το μηνιάτικο σου σε καφέδες... καφές φίλτρου σε ποτήρι ελληνικού (ή τούρκικου). Ας μην ξεχνάμε βέβαια ότι στα στάρμπακς το σύστημα είναι σελφ-σέρβις σε αντίθεση με το επιτυχημένο μοντέλο των ελληνικών καφετεριών... Οπότε μιας πιάνουν κότσους. Άλλη εξήγηση δεν υπάρχει.

Για να επανέλθω τώρα, φαίνεται, αν τέτοιες πρακτικές έχουν ακόμα τόση πέραση στον κόσμο ώστε να επηρεάζουν τα ποσοστά των πωλήσεων, ότι ως Έλληνες αισθανόμαστε μειονεκτικά απέναντι σε κάθε ''δυτικό'' και γουστάρουμε να το κυνηγήσουμε. Σαν τους Ρώσους ένα πράγμα. Το περίεργο βέβαια είναι ότι όλος ο υπόλοιπος κόσμος -συμπεριλαμβανομένων και των αγγλοσαξόνων- μας θεωρεί ως μέλη του στενού ''δυτικού μπλοκ''...
Τα μακντόναλτς βέβαια ακόμα την παλεύουν να παρουσιάσουν κέρδη επί ελληνικού εδάφους...