Δήμαρχοι και κοινοτάρχες

Πύκνωσαν τελευταία τις εμφανίσεις τους στα ΜΜΕ οι υποψήφιοι της τοπικής αυτοδιοίκησης. Ψώνια οι περισσότεροι (αν όχι όλοι) που θέλουν κάποτε να διοικήσουν τη χώρα, μεγαλωμένοι και γαλουχημένοι στις κλασσικές διεφθαρμένες αξίες, γνώστες των κλασσικών τρόπων προεκλογικής προβολής, αυτό που λέμε πανηγυρτζήδες.
Ποιος άλλος θα ενδιαφερόταν άλλωστε;
Αυτός ο αρχαίος θεσμός των τοπικών αρχόντων έχει καταπέσει τις τελευταίες δεκαετίες σε ένα άλλο ανούσιο αξίωμα. Ανούσιο βέβαια για τους διοικούμενους, γιατί οι διοικούντες όλο και κάτι βρίσκουν να ‘’τσιμπήσουν’’ για να περάσει η ώρα τους, είτε αυτό είναι χρήμα –κυρίως- είτε δόξα και ένα ακόμα βήμα στο κυνήγι της ματαιοδοξίας.
Τι και αν το Σύνταγμα αναγνωρίζει την τοπική αυτοδιοίκηση ως πρώτο και καλύτερο υπεύθυνο για την ρύθμιση των τοπικών θεμάτων; H κατάσταση παραμένει στάσιμη, σε ένα κράτος που βλέπει στο πρόσωπο της κεντρικής εξουσίας, το μόνο εφαρμόσιμο σύστημα διακυβέρνησης στην Ελλάδα.
Σε αυτή την περίπτωση όμως τι κάνει ο πληθυσμός της περιφέρειας και οι τοπικοί άρχοντες που αυτός ανακηρύσσει; Τίποτα. Ίσως δεν είναι ότι είναι βολεμένοι με την κατάσταση αλλά απλά θεωρούν ότι αυτά είναι τα όρια της και δεν είναι ανάγκη να αλλάξουν.
Πρόκειται τελικά για μάχη πρωτεύουσας- περιφέρειας;
Όχι. Ακόμα και στην Αθήνα οι παρεμβάσεις των δημάρχων είναι ελάχιστες και ομοειδείς των συναδέλφων τους στην επαρχία.
Η όλη κατάσταση έχει να κάνει με αυτό το φαινόμενο που αναφέρουμε επικριτικά, τον τοπικισμό.
Μάλιστα, έχει κανείς αμφιβολία ότι ο τοπικισμός εξαφανίζεται; Κούρασε ίσως τον Έλληνα που τον υπέμενε με τις ακραίες μορφές του μέχρι ίσως και την δεκαετία του ’60 και η ομογενοποίηση μας φτάνει σιγά σιγά στο άλλο άκρο.
Μπορούν άραγε να ξυπνήσουν αυτά τα ‘’τοπικά’’ αισθήματα και μαζί τους και η τοπική αυτοδιοίκηση;
Αυτή τη στιγμή η κατάσταση στα άλλα κράτη –μέλη μάλλον η αντίστροφη είναι (Βαρκελώνη, νότια Ιταλία, αργά αλλά σταθερά και νότια Γαλλία).
Εδώ όμως είναι Βαλκάνια και δε θέλει πολύ για να φτάσουμε στην πραγματοποίηση ακραίων ‘’εδαφικών σεναρίων’’ και ας μην ξεχνάμε ότι στη χώρα μας έχουμε να κάνουμε με σχετικά ομογενή πληθυσμό που δεν έχει διασπαστικά ερείσματα όπως έχουν οι δυτικοί εταίροι.
Εμείς το μόνο που χρειαζόμαστε είναι μια ενεργοποίηση των τοπικών πληθυσμών για την αντιμετώπιση των τοπικών τους προβλημάτων. Η εμπειρία αργά ή γρήγορα θα δείξει το δρόμο όπως έχει κάνει και στο παρελθόν.

Λίγη διαφήμιση

Μποτιλιάρισμα

Το πρόβλημα με την κίνηση στους δρόμους της Αθήνας αναλύεται από παθόντες και μη(πολιτικοί κτλ) τα τελευταία σαράντα χρόνια. Έχουν ακουστεί τα πάντα από όλους.
Με λίγα λόγια τα αίτια αυτής της κατάστασης είναι υποκειμενικά και αντικειμενικά.
Τα πρώτα φέρουν μόνιμο κατηγορούμενο τον νεοέλληνα, που και τι δεν έχει ακούσει. ‘’Είναι κομπλεξικός, μεγαλομανής και κάμποσο ελαφρόμυαλος’’. Γιατί; Επειδή παίρνει το αυτοκίνητο του κάθε μέρα, επειδή του αρέσουν τα αμάξια και προτιμά να έχει δύο έστω και αν ζει με 300 ευρώ το μήνα, επειδή δε χρησιμοποιεί τα ΜΜΜ, επειδή δεν έχει αγωγή και για άλλα πολλά που τα ακούμε κάθε μέρα.
Τα αντικειμενικά αίτια αφορούν αυτό το ρημαδοπεριβάλλον στο οποίο πρέπει να οδηγήσουμε. Στην Αθήνα υπάρχουν τρεις-τέσσερις άνετοι δρόμοι που μπορούν να αντέξουν αστική κίνηση. ΟΛΟΙ οι υπόλοιποι είναι στενοί με ανώμαλο στην πλειοψηφία τους οδόστρωμα Σχεδιάστηκαν με λίγα λόγια για να ‘’υποφέρουν’’ την κίνηση της δεκαετίας του πενήντα όταν τα αυτοκίνητα ήταν ελάχιστα και το να πετύχεις παρκαρισμένο δεξιά ή αριστερά ήταν φαινόμενο άξιο φωτογραφίας. Δεξιά ή αριστερά βέβαια τύχαινε να βρίσκονταν χωράφια και μονοκατοικίες 50-80 τμ και όχι θηρία των τριάντα διαμερισμάτων. Οι ιδιοκτήτες αυτών των κατοικιών σήμερα έχουν τουλάχιστον ένα αυτοκίνητο οπότε πάνε οι ελεύθεροι χώροι. Μία λύση θα ήταν, η κατανομή αυτών των πολυκατοικιών να ήταν αραιή αλλά τέτοια ώρα τέτοια λόγια…
Βάρβαρη δόμηση, βάρβαρη κίνηση, βάρβαρη ζωή.
Εντάξει λίγη κυκλοφοριακή αγωγή δεν θα έκανε κακό στους Έλληνες αλλά οι άνθρωποι ειδικά στον δυτικό κόσμο λίγο διαφέρουν και άλλες δυτικές πρωτεύουσες τα έχουν καταφέρει καλύτερα. Όσοι χρησιμοποιούν τα αυτοκίνητα τους βρέξει χιονίσει θα τα χρησιμοποιούν ότι και να γίνει, το ίδιο και για αυτούς που χρησιμοποιούν τα ΜΜΜ. Τα λεωφορεία και τα τρένα σε όλη την Ευρώπη τα πρωινά είναι πήχτρα και τη νύχτα άδεια. Εμείς δεν διαφέρουμε.
Η λύση μπορεί να βρεθεί μόνο με συνταρακτικές αλλαγές στην κυκλοφορία των οχημάτων. Αφού έτσι και αλλιώς η κίνηση δεν εξυπηρετεί γιατί δεν τη κόβουμε εντελώς, έστω στους στενούς αδιάβατους δρόμους του κέντρου, να απαλλαγoύμε και από το καυσαέριο;

Γκαντεμιά

Έχω ακούσει που λένε ότι οι προληπτικοί χαραμίζουν τι ζωή τους.
Ναι οι προλήψεις μπορούν εύκολα να κάνουν κάποιον δυστυχισμένο. Δεν είναι και εύκολο να ξεφύγεις όμως…
Το τυχερό σακάκι, η μπλούζα, ένας σπασμένος καθρέπτης, ο,τιδήποτε αποκτά δύναμη να καθορίζει η ζωή ενός ανθρώπου και τις επιλογές του. Πραγματικά ακούγεται ως κάτι το γελοίο (και όντως είναι) όταν είσαι έξω από το χορό και μακάριοι αυτοί που είναι έξω από αυτό το χορό αλλά πως γίνεται αυτό;
Η ιστορία μοιάζει λίγο πολύ με όλο αυτό το μεταφυσικό σύστημα που ακολουθεί τον άνθρωπο σχεδόν από τη δημιουργία του και τις περισσότερες φορές έχει να κάνει με τη θρησκεία αλλά και με μαγεία, φαντάσματα και όπου φτάνει η φαντασία του καθενός. Στη θρησκεία βέβαια τα πράγματα είναι πολύ πιο σοβαρά όπου εμπλέκονται αρχές, κοινές επιδιώξεις και ολόκληρη κοσμοθεωρία και καλό είναι να μην μπλέκεται με τα υπόλοιπα- όταν όμως δε γίνεται και αυτή ψύχωση.
Στην περίπτωση όμως των καθημερινών προλήψεων το όλο πράγμα είναι κούφιο. Είναι εντελώς κενό περιεχομένου. Τα σακάκια και οι σύνοδοι πλανητών εκτός από τον πολύτιμο χρόνο που τρώνε στον καθένα να τα σκέφτεται, έχουν και άποψη…
Αν ευτυχία σημαίνει κατά ένα μεγάλο μέρος ξεγνοιασιά τότε αυτές οι προλήψεις ισοδυναμούν κατά ένα μεγάλο μέρος με τη δυστυχία. Το κακό είναι ότι εμφανίζεται το φαινόμενο της εξάπλωσης τους από τη στιγμή που αποδεχτείς έστω και μία. Αν η μπλούζα είναι τυχερή τι γίνεται με το παντελόνι; Όμως αφού τα φόρεσα όλα σωστά γιατί έχασα, μήπως φταίνε οι κάλτσες; Σιγά σιγά έχεις γίνει παρανοϊκός.
Εντάξει είναι και αυτός ένας τρόπος να εκτονωθεί η ανασφάλεια που όλοι νιώθουμε, όμως ο άνθρωπος που ακολουθεί αυτό το δρόμο με τον καιρό γίνεται μια κινούμενη ανασφάλεια.
Από το τι να κάνω με τη δουλειά και τη γκόμενα καταλήγω να ανησυχώ ακόμα και για το ‘’τι θα γίνει τώρα που φόρεσα τη γκαντέμικη κάλτσα’’;
Η λύση είναι μία: Γράφτα όλα ή όσο περισσότερα μπορείς. Και ο κόσμος τελικά δε θα καταστραφεί και εσύ θα νιώσεις καλύτερα.

Κότες και γουρούνια

Μα ποιός στην ευχή πρωτοσκέφτηκε να κατηγορήσει μια γυναίκα λέγοντας την κότα;
Την επιλογή του συγκεκριμένου ζώου για βρισιά δεν την κατάλαβα ποτέ.
Οι κότες μας προσφέρουν τα αυγά τους, το κρέας τους και να μην παραλείψω και τα πούπουλα τους για να παραγεμίσουμε μαξιλάρια κτλ. Είναι από τα πρώτα αν όχι το πρώτο ζώο που εξημερώθηκε από τον άνθρωπο εξού και η μεγάλη σημασία για για την επιβίωση των προγόνων μας.
Το σημαντικότερο όμως είναι οτι οι κότες δεν είναι άσχημα ζώα, ούτε καν βρώμικα ή με ΄΄άσχημους τρόπους΄΄. Με λίγα λόγια το συγκεκριμένο ζώο δεν έχει κανένα από τα χαρακτηριστικά που υποννούμε όταν λέμε κάποια κότα.
Μήπως τελικά η κότα ξεκίνησε να λέγεται με την ΄΄καλή έννοια΄΄ και σε κάποια φάση από την πολύ χρησιμοποίηση γύρισε;
Από τη άλλη η πιο συνηθισμένη παρομοίωση για άντρες είναι ΄΄γουρούνια΄΄.
Μάλιστα, να κάτι προσβλητικό με ξεκάθαρα υποννούμενα. Όλοι τα καταλάβαμε.
Είναι βρώμικα, κακάσχημα και χωρίς τρόπους... Βέβαια μπορεί να μην κάνουν αυγά αλλά ο χοιρινός γύρος είναι ο καλύτερος.
Εκεί ακριβώς τα γουρούνια παίρνουν τη εκδίκηση τους. Δεν μπορείς να μη φας χοιρινό κρέας μια και είναι το νοστιμότερο αλλά σε λίγα χρόνια σε σκοτώνει η χοληστερίνη. Βέβαια για τις κοπέλες τα γουρούνια επιφυλλάσουν και κάτι ακόμα πριν φτάσει το μοιραίο – τη κυτταρίτιδα... Όλα εδώ πληρώνονται...
Τελοσπάντων προτιμήστε το μοσχαρίσιο που δεν έχει τόσο λίπος...

Βαρεμάρα

Τι είναι τελικά η βαρεμάρα; Είναι μια μαύρη τρύπα που ρουφά ενέργεια αφήνοντας τον άνθρωπο σε ημιλιπόθυμη κατάσταση, αν κρίνω από την επίδραση της πάνω μου. Χτυπάει τη στιγμή που έρχεται η ώρα να πιάσεις δουλειά, εκεί που ξέρεις οτι πρέπει επιτέλους να σηκωθείς από τη καρέκλα, καναπέ κτλ και να κάνεις κάτι που δεν παίρνει άλλη αναβολή. Βέβαια υπάρχει και η περίπτωση όντως να μην έχεις να κάνεις τίποτα αλλά η αίσθηση της βαρεμάρας είναι τόσο ηδονική που οι ενοχές δεν μπορούν να αφήσουν το πίσω μέρος του κεφαλιού σου να νιώσει την ευτυχία της. Τί έκανα εγώ για να αξίζω την απόλαυση της βαρεμάρας;
Ναι, η βαρεμάρα είναι ένοχο συναίσθημα. Αν απουσίαζε η Ιστορία πιθανότατα θα είχε ακολουθήσει άλλους δρόμους. Πόσες θεραπείες για ανίατες αρρώστιες θα είχαν βρεθεί, πόσοι εξαίσιοι πίνακες θα είχαν ζωγραφιστεί, πόσες επικερδείς εμπορικές συμφωνίες θα είχαν ολοκληρωθεί και πόσα πεντάρια σε πτυχία θα είχαν αποτραπεί;
Πολλά από αυτά ίσως είχαν συμβεί μα τί θα μείνει στον άνθρωπο αν του πάρεις τη βαρεμάρα; ;Iσως το σεξ, η χαρά του καλού φαγητού, ποτού και τόσων άλλων ηδονών. Μα για κοιτάξτε καλύτερα. Όλα τα παραπάνω προϋποθέτουν απώλεια θερμίδων δηλαδή καταπόνηση του σώματος. Μόνο η βαρεμάρα είναι αυτή από τις ηδονές που δεν απαιτεί τίποτα. Μόνο δίνει. Είναι ίσως ο ιδανικός σύντροφος. Ένας σύντροφος που δε σε εγκαταλείπει ποτέ και είναι εκεί για να σε ευχαριστήσει. Τα ζώα βαριούνται. Οι σκύλοι οι γάτες κτλ από τη στιγμή που θα ικανοποιήσουν τις άλλες ανάγκες τους (σεξ, φαγητό, ξαλάφρωμα) αράζουν. Ο άνθρωπος είναι αναμφισβήτητα ζώο, γιατί να διαφέρει;
Έτσι δεν ονειρευόμαστε και τον παράδεισο (σε όλες τις θρησκευτικές εκδοχές του);
Να είμαστε ξαπλωμένοι όλη τη μέρα κάτω από δέντρα. Αλήθεια, αυτός είναι ο ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ.
Βαρεμάρα σε ευχαριστώ. Μπορεί να μου κοστίσεις την επαγγελματική και προσωπική μου πρόοδο αλλά χωρίς εσένα η ζωή μου θα ήταν πολύ κουραστική...

Κοράκια και άλλα ζώα

Διάβασα τις προάλλες σχετικά με τα κοράκια. Αυτό και αν είναι παρεξηγημένο πουλί. Το τι δεν έχει ακούσει κυρίως λόγω της εμφάνισης του των ήχων που βγάζει. Γιατί τέτοιο μίσος όμως; Ίσως το ζηλεύουμε…
Τελοσπάντων, τα κοράκια εμφανίζουν πολύ ανεπτυγμένη ευφυΐα. Κατασκευάζουν και χρησιμοποιούν εργαλεία για να τραφούν ενώ έχουν και σχετικά ανεπτυγμένη κοινωνική ζωή. Μιλάμε βέβαια για ένα ζώο με αρκετά διαφορετικό γενετικό κώδικα από αυτό του ανθρώπου. Εκεί που είχαμε κάπως καταλήξει ότι μόνο ό,τι μοιάζει στον άνθρωπο (βλ. πίθηκοι ουραγκοτάγκοι κτλ) μπορούν να τον πλησιάσουν σε εξυπνάδα, η φύση μας ξαφνιάζει.
Αν βέβαια ακολουθήσουμε τη θεωρία του Δαρβίνου που θεωρεί τον άνθρωπο εξέλιξη μονοκύτταρου οργανισμού που ακολουθώντας μια πορεία φτάνει στο πιθηκοειδές ζώο, τα πράγματα φαίνονται απλά και επιστημονικά συνεπή. Κανένας όμως δεν μπορεί να εξηγήσει γιατί πιο τυχερός στην γραμμή της εξέλιξης στάθηκε ο πίθηκος από το κοράκι… Αφού όμως έτσι τα έφερε η ζωή…
Ενδιαφέρουσα περίπτωση είναι οι δεινόσαυροι. Εμφανίστηκαν εκατομμύρια χρόνια πριν από τον άνθρωπο πάνω στη γη, οπότε σύμφωνα με το Δαρβίνο θα είχαν όλο τον χρόνο να εξελιχθούν σε πλάσματα ίδιας εξυπνάδας με τον άνθρωπο πριν από τον άνθρωπο. Ακόμα όμως και αν εμφανιζόταν αυτός, ως απλός homo erectus, πώς θα ήταν δυνατόν να εξελιχθεί σε κυρίαρχο είδος όταν στην επιφάνεια του πλανήτη θα ζούσαν κιόλας νοητικά εξελιγμένα είδη που το μικρότερο θα είχε το τριπλάσιο μέγεθος από αυτόν… Ίσως βέβαια να μας υιοθετούσαν σαν κατοικίδια αλλά…
Τελικά μας έσωσε εκείνος ο υποτιθέμενος μετεωρίτης αλλά δεν ήταν μόνο αυτός. Πολλά τα άλλα είδη ζώων πριν από τη εμφάνιση του δικού μας DNA αλλά μόνο εμείς σταθήκαμε τυχεροί για να εξελιχθούμε τόσο πολύ στα τόσα εκατομμύρια χρόνια ζωής αυτού του πλανήτη. Τι στην ευχή συμβαίνει όλοι οι προηγούμενοι δηλαδή δουλεύανε για εμάς;

Από πιο σχετικούς: http://www.alito.gr/modules.php?name=News&file=article&sid=1180&mode=thread&order=0&thold=0