Δήμαρχοι και κοινοτάρχες

Πύκνωσαν τελευταία τις εμφανίσεις τους στα ΜΜΕ οι υποψήφιοι της τοπικής αυτοδιοίκησης. Ψώνια οι περισσότεροι (αν όχι όλοι) που θέλουν κάποτε να διοικήσουν τη χώρα, μεγαλωμένοι και γαλουχημένοι στις κλασσικές διεφθαρμένες αξίες, γνώστες των κλασσικών τρόπων προεκλογικής προβολής, αυτό που λέμε πανηγυρτζήδες.
Ποιος άλλος θα ενδιαφερόταν άλλωστε;
Αυτός ο αρχαίος θεσμός των τοπικών αρχόντων έχει καταπέσει τις τελευταίες δεκαετίες σε ένα άλλο ανούσιο αξίωμα. Ανούσιο βέβαια για τους διοικούμενους, γιατί οι διοικούντες όλο και κάτι βρίσκουν να ‘’τσιμπήσουν’’ για να περάσει η ώρα τους, είτε αυτό είναι χρήμα –κυρίως- είτε δόξα και ένα ακόμα βήμα στο κυνήγι της ματαιοδοξίας.
Τι και αν το Σύνταγμα αναγνωρίζει την τοπική αυτοδιοίκηση ως πρώτο και καλύτερο υπεύθυνο για την ρύθμιση των τοπικών θεμάτων; H κατάσταση παραμένει στάσιμη, σε ένα κράτος που βλέπει στο πρόσωπο της κεντρικής εξουσίας, το μόνο εφαρμόσιμο σύστημα διακυβέρνησης στην Ελλάδα.
Σε αυτή την περίπτωση όμως τι κάνει ο πληθυσμός της περιφέρειας και οι τοπικοί άρχοντες που αυτός ανακηρύσσει; Τίποτα. Ίσως δεν είναι ότι είναι βολεμένοι με την κατάσταση αλλά απλά θεωρούν ότι αυτά είναι τα όρια της και δεν είναι ανάγκη να αλλάξουν.
Πρόκειται τελικά για μάχη πρωτεύουσας- περιφέρειας;
Όχι. Ακόμα και στην Αθήνα οι παρεμβάσεις των δημάρχων είναι ελάχιστες και ομοειδείς των συναδέλφων τους στην επαρχία.
Η όλη κατάσταση έχει να κάνει με αυτό το φαινόμενο που αναφέρουμε επικριτικά, τον τοπικισμό.
Μάλιστα, έχει κανείς αμφιβολία ότι ο τοπικισμός εξαφανίζεται; Κούρασε ίσως τον Έλληνα που τον υπέμενε με τις ακραίες μορφές του μέχρι ίσως και την δεκαετία του ’60 και η ομογενοποίηση μας φτάνει σιγά σιγά στο άλλο άκρο.
Μπορούν άραγε να ξυπνήσουν αυτά τα ‘’τοπικά’’ αισθήματα και μαζί τους και η τοπική αυτοδιοίκηση;
Αυτή τη στιγμή η κατάσταση στα άλλα κράτη –μέλη μάλλον η αντίστροφη είναι (Βαρκελώνη, νότια Ιταλία, αργά αλλά σταθερά και νότια Γαλλία).
Εδώ όμως είναι Βαλκάνια και δε θέλει πολύ για να φτάσουμε στην πραγματοποίηση ακραίων ‘’εδαφικών σεναρίων’’ και ας μην ξεχνάμε ότι στη χώρα μας έχουμε να κάνουμε με σχετικά ομογενή πληθυσμό που δεν έχει διασπαστικά ερείσματα όπως έχουν οι δυτικοί εταίροι.
Εμείς το μόνο που χρειαζόμαστε είναι μια ενεργοποίηση των τοπικών πληθυσμών για την αντιμετώπιση των τοπικών τους προβλημάτων. Η εμπειρία αργά ή γρήγορα θα δείξει το δρόμο όπως έχει κάνει και στο παρελθόν.