Ο Τόλκιν και οι επικριτές του

Χαιρετώ το ποίμνιο!

Το κείμενο που ακολουθεί απευθύνεται στους ευλαβείς πιστούς που αρέσκονται στη μυθολογία, τους θρύλους, τις φανταστικές ιστορίες με δράκους και ξωτικά και γενικότερα τα παραμύθια. Με λίγα λόγια, είναι αφιερωμένο στον υπέροχο κόσμο του Τ. Ρ. Ρ. Τόλκιν. Για το λόγο τούτο, όσοι δεν ενδιαφέρονται καλά θα κάνουν να λάβουν την άγουσα. Επίσης, όσοι εξακολουθούν να διαβάζουν να ξέρουν πως το παρόν κείμενο α) δεν καλύπτει συνολικά το θέμα, β) απαιτεί μία έστω ελάχιστη γνώση γύρω από αυτό και γ) αποτελεί εν μέρει απάντηση σε άπιστο μοναχό (τι να κάνουμε, ανεξιθρησκεία έχουμε).

Για να ξεκινήσουμε, ο Τόλκιν και το έργο του ήρθαν και πάλι στο προσκήνιο πρίν από λίγο καιρό με τη δημιουργία των διάσημων πια ταινιών της τριλογίας ''Lord of the Rings'', οι οποίες βασίζονται στα ομώνυμα βιβλία του συγγραφέα. Δεν θα ασχοληθώ με τις ταινίες αν και μπαίνω στον πειρασμό. Θα αναφερθώ στις ατεκμηρίωτες απόψεις και τα γενικευμένα συμπεράσματα πολλών που χαρακτηρίζουν το έργο του Τόλκιν 'παιδικό' και 'απλοικό'. Μπορεί να είμαι λίγο υπερβολικός αλλά νομίζω ότι όποιος δεν ξέρει, καλύτερα να μην μιλάει. Ο συγγραφέας ήταν πρώτα απ΄όλα καθηγητής πανεπιστημίου και μάλιστα στην Οξφόρδη. Ως γλωσσολόγος, ειδικευόταν στη μελέτη γλωσσών και διαλέκτων και κυρίως των αρχαίων αγγλικών και των νορβηγικών. Είχε μελετήσει αρχαίους θρύλους της Βόρειας Ευρώπης και εκπονήσει συγκριτικές μελέτες πάνω σε κορυφαία φιλολογικά έργα του Μεσαίωνα, όπως το Beowulf. Η αγάπη του για το αντικείμενο και οι γνώσεις του μεταλαμπαδεύτηκαν στα βιβλία του και τη δημιουργία του φανταστικού του κόσμου. Δομημένη μέσα σε ένα ιστορικοφανές πλαίσιο, η Μέση Γη τοποθετείται ανάμεσα στην πραγματικότητα και τη φαντασία. Λαικές παραδόσεις (π.χ. ξωτικά), θρύλοι της αγγλικής και γερμανικής προιστορίας (π.χ. δράκοι) και μεσαιωνικά κατάλοιπα (π.χ. κάστρα, τροβαδούροι, κ.α) ζωντανεύουν μέσα από τις ιστορίες του Τόλκιν. Οι μεσαιωνικές επιρροές είναι κάτι παραπάνω από εμφανείς. Ο τρόπος ζωής, η κοινωνική οργάνωση, ο οπλισμός, είναι μερικές από αυτές. Το ιπποτικό ιδεώδες οδηγεί τους χαρακτήρες και δημιουργεί εντάσεις και περιπέτειες. Η φύση έχει την τιμητική της, καθώς η πένα του συγγραφέα δεν σταματά να περιγράφει μαγευτικά τοπία και δανειζόμενος πιθανώς την ιδέα του Shakespeare, κάνει ακόμα και τα δέντρα να μιλάνε και μάλιστα να συμμετέχουν σε πολεμικές επιχειρήσεις. Οι λογοτεχνικές εκφάνσεις όμως δεν σταματάνε εδω. Η έννοια της τιμής και της φιλίας, η αξία της ελευθερίας, η πίστη στα ιδανικά και τόσα άλλα, συνθέτουν το υπόβαθρο των εξιστορήσεών του. Το έργο του διέπεται από μία συνοχή που διασφαλίζεται και από ένα άλλο σημαντικό στοιχείο:τη γέννηση των φανταστικών γλωσσών του. Θέλοντας να δώσει μεγαλύτερη ζωντάνια στους χαρακτήρες του και χρησιμοποιώντας ποικίλα στοιχεία (όπως λατινικές ρίζες), ο Τόλκιν δημιούργησε ξεχωριστές γλώσσες για την κάθε φυλή της Μέσης Γης. Έτσι, τα Ξωτικά είχαν την Quenya, οι άνθρωποι επικοινωνούσαν με τη Westron, κτλ. Παράλληλα με όλα αυτά, ο μαγικός κόσμος του συγγραφέα έχει τη δική του κοσμολογία, η οποία περιγράφεται κυρίως στο έργο του Silmarillion. Η εξέλιξη ως κινητήρια δύναμη αυτού του κόσμου και κατά συνέπεια της εξιστόρησης είναι ο κρίκος μεταξύ των Θεών και των κατοίκων της Μέσης Γης, όπως φυσικά και του αναγνώστη.
Αφού λοιπόν δώσαμε μία γενική εικόνα, ας προχωρήσουμε στις κρίσεις. Όταν λέμε κάτι 'απλοικό' και 'παιδικό', εννοούμε ότι ο καθένας μας μπορεί να το καταλάβει επειδή δεν είναι σύνθετο και ότι απευθύνεται σε παιδιά. Δεν νομίζω να είναι τόσο απλά τα πράγματα με το έργο του Τόλκιν. Όπως κάθε λογοτεχνικό δημιούργημα -ακόμη και φανταστικό- περιέχει συμβολισμούς και έννοιες που δεν είναι προσιτές στον καθένα. Ακόμη και τα νοήματα ενός παραμυθιού πολλές φορές μας διαφεύγουν εδώ που τα λέμε. Πόσο μάλλον ενός έργου σύνθετου σαν αυτό του Τόλκιν. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι διδάσκεται σε Ευρώπη και Αμερική σε πανεπιστημιακό επίπεδο και αναλύεται από διάφορες οπτικές (οι άπιστοι Θωμάδες παρακαλούνται όπως κοιτάξουν στο www.tolkiensociety.org, στο τμήμα education, καθώς και στις ιστοσελίδες του Πανεπιστημίου του Liverpool και του Cardiff). Κάθε χρόνο διοργανώνονται συνέδρια σε θεματικές του έργου του και μελετούνται προεκτάσεις του από καθηγητές στην ιστορία, την αρχαιολογία, την κοινωνιολογία, τη φιλολογία, κ.α.
Έτσι οδηγούμαστε σε τρία συμπεράσματα. 1. Εάν το έργο του Τόλκιν είναι 'απλοικό' και 'παιδικό', εγώ είμαι αληθινός δόκιμος και αύριο θα σταματήσω την ιεραποστολή και θα κακοκαρδήσω κ το δάσκαλό μου το Στηλίτη 2. Οι ταινίες έχουν κάνει μεγάλη ζημιά και η ουσία χάνεται μέσα στα εφέ και τη Λιβ Τάιλερ (φτου σκόρδα να είναι καλά το κορίτσι!) 3. Όποιος δεν ξέρει, να ρωτάει και μετά να μιλάει. Δεν αρνούμαι το φανταστικό του πράγματος αλλά κι αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχει αξία.

Ο Κύριος μεθ΄υμών.
Δόκιμος.

Metallica- Welcome home (Sanitarium) music video

Πολιτική διαφήμιση

Eίναι πραγματικά εντυπωσιακό, με όλες αυτές τις ‘’αγνές φοιτητικές εκδηλώσεις’’ που ζούμε καθημερινά, το πόση διαφήμιση γίνεται στις αριστερές ιδεολογίες…
Όπως λοιπόν συμβαίνει σε κάθε νέο άνθρωπο που αίμα του βράζει -και λογικά- και θέλει να κάνει την ‘’επανάσταση’’ του έτσι και σε ένα μεγάλο ποσοστό αδαών νέων Ελλήνων προβάλλεται το πρότυπο του αριστερού (και των πασπίτικων αντιγραφών…) ως ένα αναγκαίο στάδιο της μετεφηβικής ηλικίας. Ας το παραδεχτούμε, η μεγάλη πλειοψηφία των δεκαεπτάχρονων που στρατολογούνται στις νεολαίες δεν έχουν μυρωδιά περί της ιδεολογίας και των τρόπων εφαρμογής της που κουβαλά κάθε κομματικός στρατός. Και πώς θα μπορούσαν άλλωστε αφού μέχρι εκείνο το σημείο της ζωής τους ζούσαν στο αποστειρωμένο περιβάλλον των γονέων τους απορροφημένοι από το κυνήγι του ‘’πανεπιστημιακού ονείρου’’. Όταν λοιπόν καταφέρουν να εισέλθουν στον ακαδημαϊκό χώρο, οι συγκεκριμένοι νέοι μπορούν επιτέλους να ζήσουν το όνειρο τους… Να γίνουν αριστεροί!
Τώρα πώς είναι δυνατόν να προβάλλεται τόσο πολύ το αριστερό κίνημα σε μία χώρα που βόρεια συνορεύει με την καταστροφή που άφησαν πίσω τα κουμουνιστικά καθεστώτα και δυτικά με τη χρόνια ονείρωξη της (αχ αυτή η Ιταλία…), είναι αλήθεια παράδοξο… Από την άλλη τα πράγματα ξεκαθαρίζουν λίγο αν κοιτάξουμε τα εκλογικά αποτελέσματα των τελευταίων δεκατιών. Τα πραγματικά αριστερά κόμματα περιορίζονται σε ελάχιστα ποσοστά.
Τελικά αυτή η προβολή σε τι αποσκοπεί…;
Το έχω ξαναπεί, οι διαφημίσεις βλάπτουν σοβαρά την υγεία.

Ξένες πολυεθνικές...

Ακούμε καθημερινά για τις πολυεθνικές που περνούν τα σύνορα της Ελλάδας και αλώνουν τις επιχειρήσεις της πατρίδας μας και εξαφανίζουν τον τίμιο και σκληρά εργαζόμενο Έλληνα επιχειρηματία. Αυτή είναι η κυρίαρχη άποψη και αυτοί που θα πουν κάτι θετικό για τον ‘’ξένο δυνάστη’’ είναι αυτομάτως προδότες και πουλημένοι.
Δε θα ασχοληθώ εκτενώς με τα πλεονεκτήματα που έχει ο ντόπιος επιχειρηματίας απέναντι στον ξενόφερτο όπως η καλύτερη κατανόηση του κοινού του και προπάντων η εντοπιότητα του (όσο ξενομανείς και αν είμαστε).
Όμως δε μπορούμε να κλείνουμε τα μάτι μας στη μετάλλαξη της αγοράς από τη στιγμή που ευρωπαϊκοί και αμερικάνικοι όμιλοι αποφάσισαν να επενδύσουν στη χώρα μας. Ποιο καλύτερο παράδειγμα από τον τυφώνα ΖΑΡΑ...
Τα φτηνά και τις μαϊμουδιές δεν τα ξέραμε πριν…; Εμείς τα ανακαλύψαμε! Τα συγκεκριμένα μαγαζιά που τα πουλούσαν φυσικά και τα είχαμε δει αλλά μόνο σε δύσκολες στιγμές καταδεχόμασταν να τα πλησιάσουμε. Ναι ναι αυτά με τα καλάθια απέξω και τους κράχτες που καλούσαν την ‘’μαντάμ’’ και τον ‘’φιλαράκο’’ να μπουν μέσα και να ρίξουν μια ματιά στη πραμάτεια… Ούστ που θα καταδεχτώ να μπω μέσα στο βρωμιάρη. Όχι άδικα. Τα μαγαζιά αυτά όπου υπήρχαν-και εξακολουθούν να υπάρχουν- εξωτερικά και εσωτερικά δεν εντυπωσιάζουν κανέναν…
Ώσπου έρχεται ο ΖΑΡΑ που έχοντας μελετήσει επιστημονικά την αγορά και φέροντας τα εξωτερικά γνωρίσματα πλούσιας μπουτίκ πραγματικά συνταράσσει την Αθήνα… Αντιγραφές μοντέρνων ρούχων σχεδιαστών και προσωπικό προσεκτικά εκπαιδευμένο (και κυρίως ξανθό) αρκούν για να θαμπώσουν την Ελληνίδα. Θυμάμαι ακόμα τα πρώτα χρόνια της ‘’επανάστασης’’ που χωρίς να έχω ιδέα περί ΖΑΡΑ, έβλεπα γνωστές μου να κρατούν τις τσάντες του με τόση χάρη και αυτοπεποίθηση (όλοι καταλάβατε τι εννοώ…) όπως όταν βγαίνεις από τα Χάροντς- και ας είναι οι τσάντες παραγεμισμένες με σουβενίρ. Τώρα συνειδητοποιούμε πόσο καθυστερημένοι ήμασταν… Απομονωτισμός… Τι να πω; Μια ουδέποτε επισήμως κουμμουνιστική χώρα που φερόταν σαν μία απ΄αυτές τις δημοκρατίες του πρώην ανατολικού μπλοκ…
Οι Έλληνες δεν άργησαν να το πάρουν το μήνυμα και άρχισαν αμέσως τα ρετουσαρίσματα εκτός βέβαια από τους γραφικούς (Μοναστηράκι και σια). Πρόσφατα πέρασα από σπρίντερ και γλου. Δε θα κακολογήσω τους πατριώτες αλλά ειδικά στο θέμα του εμπορεύματος θέλουν λίγη δουλειά ακόμα αλλά εντάξει στο σωστό δρόμο είμαστε…
Λοιπόν συνέλληνες που λέει και γνωστός δεν κινδυνεύουμε από τους αλλοδαπούς. Καλύτερα θάμαστε. Και εσείς οι φιλοπάτριδες δεν πιστεύετε αυτό το χιλιοειπωμένο ελληνικό δαιμόνιο…; ‘Η μήπως είναι δαιμόνιο όνομα και πράμα. Έξω από δω!

Uriah Heep - Easy Living

Πυρηνικά

To Ιράν ανακοίνωσε ότι πέτυχε εμπλουτισμό και καθαρότητα ουρανίου 3,5% που όπως διαβάζω στην Καθημερινή, δεν είναι και τίποτα το ιδιαίτερο, αφού για χρήση σε πυραυλικά συστήματα απαιτείται τουλάχιστον 90%. Η ΙΑΕΑ όπως πάντα εξεγείρεται το ίδιο και τα δυτικά κράτη μέλη της ΝΡΤ (συνθήκη μη διασποράς πυρηνικών όπλων). Από την άλλη υπάρχει το κράτος του Ισραήλ, που ενώ ο κόσμος βοά το ίδιο δεν έχει επιβεβαιώσει ποτέ τίποτα. Για ελέγχους βέβαια ούτε λόγος αφού εκεί υπάρχουν ‘’εγγυητές’’ βλ ΗΠΑ, Γαλλία κ.α.
Το ερώτημα που τίθεται βέβαια είναι άλλο. Ας είμαστε ρεαλιστές, θα υπάρξει ποτέ εποχή που όλοι οι ισχυροί θα αποκαλύπτουν όλα τους τα κρυμμένα όπλα χωρίς καμία επιφύλαξη;
Όχι.
Εκεί ακριβώς τίθεται και το πλεονέκτημα της ισχύος. Το κράτος που έχει τη δύναμη πώς θα διατηρήσει το πάνω χέρι αν φανερώνει σε κάθε στιγμή το είδος και το μέγεθος της τεχνολογίας που διαθέτει;
Σε αυτό το σημείο σήμερα έρχεται να επιβληθεί το χέρι της ηθικής, η ΙΑΕΑ. Μια οργάνωση που παρά τα όποια συμπεράσματα της κατά καιρούς –ξεκάθαρα και βασισμένα σε σωστές κατευθύνσεις για την προστασία αυτού του πλανήτη- στην πραγματικότητα ο ρόλος της περιορίζεται στην τεκμηρίωση διακρατικών διενέξεων, των οποίων τα αίτια φυσικά είναι πολύ διαφορετικά. Πενήντα λοιπόν χρόνια μετά την ίδρυση της διαπιστώνουμε εύκολα ότι πυρηνικά ακόμα υπάρχουν και αυτοί που τα έχουν είναι αυτοί που έχουν και τις δυνατότητες να τα χρησιμοποιήσουν. Η ΙΑΕΑ δεν είναι τίποτα άλλο παρά το σκυλί που θα γαυγίσει όταν κάποιος έξω από το χορό θελήσει να παίξει λίγο με τα παιχνίδια των μεγάλων.
Η μόνη λύση θα ήταν να αφεθούν ελεύθερα τα κράτη να αποφασίζουν για την τεχνολογία που θέλουν να αναπτύξουν. Τα πυρηνικά στην ουσία δεν έχουν άλλο λόγω ύπαρξης από το να κερδίσουν οι ‘’χορηγοί’’ τους ψήφους και δημοφιλία. Η χρησιμοποίηση τους έχει πολλά και τερατώδη ρίσκα και σίγουρα θα έχουν προηγηθεί άλλες συγκρούσεις πριν φτάσουμε εκεί. Οι μπαμπούλες λοιπόν του Διεθνούς Δικαίου καλό θα ήταν να ασχολούνται με την ουσία των πραγμάτων και των διεθνών σχέσεων και να αφήσουν τους επιστήμονες να ανταγωνίζονται με ίσους όρους παντού αφού οι πολιτικές ηγεσίες της κάθε χώρας φροντίζουν ήδη αρκετά για τον ‘’περιορισμό’’ τους. Όσον αφορά τις ηθικές κατευθύνσεις αυτής της προόδου, ένας οργανισμός (ΟΗΕ) είναι αρκετός για καφέ και κουβεντούλα μεταξύ των ''ηγετών''…

Περί του αγίου φαγητού σουβλακίου

Χαιρετώ τους απανταχού εν Χριστώ αδελφούς και τους αγαθούς αναγνώστες της στήλης. Ονομάζομαι Δόκιμος και είμαι μοναχός και συνεργάτης του σεβάσμιου δάσκαλου Στυλίτη. Τον καιρό τούτο λείπω στο εξωτερικό όπου και προωθώ το λόγο του Κυρίου και τα σοφά διδάγματα του δασκάλου μου. Εξαιτίας των πολλών δραστηριοτήτων της ιεραποστολής, θα έχω ένα πιο ελεύθερο ρόλο στη στήλη και θα συνεισφέρω και εγώ όποτε μπορώ με καίρια θέματα όπως το σημερινό.
Το δοξασμένο σουβλάκιον λοιπόν, αποτελεί ένα από τα πιο αγαπημένα φαγητά του λαού μας. Χορταστικό και (μέχρι πρίν από λίγο καιρό) φτηνό, έχει καθιερωθεί εδώ και πολλά χρόνια ως το ανεπίσημο (επίσημο παραμένει η φασολάδα) εθνικό μας έδεσμα. Δια του λόγου το αληθές, στα ξένα όπου βρίσκομαι, όλοι το γνωρίζουν! Λίγοι από μας γνωρίζουν όμως ότι το σουβλάκιον αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα. Μετά από προσεχτικές μελέτες, κατέληξα σε τρία βασικά, τα οποία και θα εξετάσουμε εν τάχει.
1. Τιμή. Τον τελευταίο καιρό παρατηρείται μία σταθερή άνοδος της τιμής, ειδικά στη μετα-ευρώ εποχή, με αποτέλεσμα το καλαμάκιον να πωλείται μεταξύ 1- 1,30 ευρώ (~340 δραχμές) και το πιτογύριον να έχει εκτοξευθεί μεταξύ 1,50-1,80 ευρώ (~ 550 δραχμές). Μιλάμε δηλαδή για σχεδόν διπλάσια τιμή σε σχέση με πρίν. Και όλα αυτά μόλις έξι χρόνια μετά την είσοδο του ευρωπαικού νομίσματος. Οικονομική εναρμόνιση θα μου απαντήσετε, μήπως όμως να είχε γίνει ομαλότερα?
2. Μέγεθος. Μπορεί να ακούγεται παράξενο, καθώς πολλές σουβλακερί έχουν διαφορετικούς προμηθευτές, το σουβλάκιον όμως συρρικνώνεται. Φυσικά υπάρχουν τα παραδοσιακά μαγαζιά που κρατούν τον πήχη ψηλά, ωστόσο η τάση για μικρά καλαμάκια και πίτες έχει αρχίσει να γίνεται επικίνδυνη. Μπορεί το κέρδος να είναι μεγαλύτερο για τις σουβλακερί αλλά εκείνος που κάποτε έτρωγε μόνο ένα πιτογύριον πλέον νιώθει πεινασμένος, ενώ κάποιοι άλλοι χρειάζονται τρία για να χορτάσουν...
3. Ποιότις. Το μεγάλο στοίχημα για το σουβλάκιον παραμένει η ποιότητά του. Μπορεί η τιμή να μεγαλώνει και το μέγεθος να μικραίνει, ο Έλληνας όμως θα τα δεχτεί προκειμένου να φάει ένα νόστιμο, περιποιημένο σουβλάκι. Δυστυχώς, ούτε αυτό είναι πλέον σίγουρο. Δέχομαι τα παράπονα πολλών αδελφών για ξερή ή κακοψημένη πίτα, άνοστο ή ''πλαστικό'' κρέας, κ.α. Απόδειξη ότι μαγαζιά κλείνουν εξαιτίας του τεράστιου ανταγωνισμού, αδυνατώντας να προσφέρουν μία αξιοπρεπή ποιότητα. Φυσικά και είναι απαραίτητα τα φρέσκα υλικά αλλά πολλές φορές δεν φτάνουν. Χρειάζονται ικανοί ψήστες και μεράκι. Εξάλλου, το σουβλάκιον θέλει κι αυτό την τέχνη του...

Ο Κύριος μεθ΄υμών.

Δόκιμος

iron maiden - fear of the dark

Άντε να τους θυμηθούμε γιατί μας ξανάρχονται το Μάρτη:)

Η πανέμορφη κουτσή Μαρία

Η έκφραση για την ''κουτσή Μαρία'' θα μπορούσε άνετα να αντικατασταθεί με τον ''συνηθισμένο Νεοέλληνα''.

Όποτε θέλουμε να αποδώσουμε κάπως τον ευτελισμό μια δραστηριότητας τα ρίχνουμε στην Μαρία. Τι λοιπόν αντιπροσωπεύει η συγκεκριμένη; Toυς πάντες. Τον γείτονα που δε γουστάρουμε και πήρε και αυτός το ίδιο αμάξι με εμάς, το συνάδελφο που κατάφερε και αυτός να προαχθεί (και ας έχει τα ίδια προσόντα), τον ανταγωνιστή που έμαθε τα κόλπα, με λίγα λόγια κάποιον -μέσες άκρες- όμοιο μας.

Δεν πιστεύω οτι επικαλούμενοι την κουτσή Μαρία υπονοούμε άτομα με ειδικές ανάγκες βλ. κουτσή και δεν μπαίνω στον κόπο να εξηγήσω γιατί. Ίσως το ρίχνουμε στην έλλειψη μετρητών. Τις πιο πολλές φορές ναι, αυτό είναι το μοναδικό επιχείρημα. Η κουτσή Μαρία είναι λοιπόν η φτωχή Μαρία. Για να καταφέρει να πετύχει όμως αυτό για το οποίο την κακίζουμε μάλλον δεν είναι τόσο φτωχή πια. Ή χαζή. Ή κατωτέρου κοινωνικού στρώματος.

Τελικά η κουτσή Μαρία δεν είναι τίποτα άλλο από ένας φτηνός μειωτικός χαρακτηρισμός του ψευτο-ανώτερου... Το κακό είναι οτι χρησιμοποιείται πολύ και δυστυχώς έχει γίνει αποδεκτή σε αρκετές περιπτώσεις ως έκφραση επεξήγησης του βαθμού δυσκολίας μιας πράξης...

Έκλεισε το monitor

Κρίμα που έκλεισε το http://monitor.vrypan.net/

Ομορφιά

Όλο θάψιμο και κατηγορίες , σήμερα είπα να αλλάξω τον ρου της ιστορίας του μπλογκ γι'αυτό θα γράψω για ωραία πράγματα.
Η ιδιότητα μου -είπαμε στυλίτης μοναχός- μου απαγορεύει να γράψω για γυναίκες, σεξ και τα λοιπά σχετικά για αυτό θα σχοληθώ με τα υπόλοιπα. Με ελάχιστα δηλαδή.
Ας αρχίσουμε. Ωραία είναι η φύση. Τα ποταμάκια με το γάργαρο νερό, τα πουλάκια που κελαηδούν πάνω στα κλαδιά των δέντρων, το πράσινο χρώμα του δάσους, τα ελάφια που τρέχουν, ο καταγάλανος ουρανός, οι μυρωδιές των φυτών, τα πολύχρωμα αγριολούλουδα, το μαλακό χώμα, η ολοκάθαρη λίμνη, τα χιλιάδες χρυσόψαρα, τα βράχια με τα κοράλια, η θάλασσα, η μυρωδιά του νερού, η χρυσή άμμος...



Μετά από αυτή τη σύντομη αποτοξίνωση ας επανέλθουμε στις τοξίνες. Ήθελα ναξερα όλοι αυτοί που ασχολούνται περιγράφωντας και γενικά κοπροσκυλιάζοντας- με τις παραπάνω ομορφιές επαγγελματικά αισθάνονται οτι δουλεύουν; Για παράδειγμα οι περιηγητές δημοσιογράφοι που ταξιδεύουν στα τροπικά νησάκια για να μας πληροφορήσουν οτι ο ανανάς στον Μαυρίκιο είναι πικρός έχουν απαιτήσεις για πλήρη εργασιακά δικαιώματα...;
Αλλά εντάξει ας μην γίνομαι σκληρός, φυσικά πρέπει να έχουν.
Και μια ακόμα απορία. Συνήθως σε άδειες και διακοπές ο,τιδήποτε θυμίζει τη δουλειά το αποφεύγουμε και πάμε στα αντίθετα. Οι συγκεκριμένοι τι κάνουν... αράζουν στα παγκάκια της Ομόνοιας; Λίγο καυσαέριο ρε αδερφέ!

Επιστροφή

Καλά φάγαμε καλά ήπιαμε στις γιορτές αλλά οι εξελίξεις δεν μας αφήνουν να ησυχάσουμε. Ούτε καν εμένα τον ερημίτη.
Αρχίζει συζήτηση στις 10 για την Παιδεία και τα αγαπημένα μου ΜΜΕ έχουν βρεί θέμα για βαβούρα. Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι που έγκριτες (κατά τα λεγόμενα των ιδίων των απασχολουμένων εκεί) εφημερίδες προτάσσουν επί του θέματος τις απόψεις αποκλειστικά πανεπιστημιακών και ιδιαίτερα των πρυτάνεων. Είναι σαν να ρωτάς τους αρτοποιούς-συμβολαιογράφους κτλ την άποψη τους για την απελευθέρωση του κλάδου τους. Υπάρχει καμιά περίπτωση να πουν ''τι καλά θα ανοίξεις κι άλλος ανταγωνιστής δίπλα και δεν θα το έχω μονοπώλιο''; Με λίγα λόγια δεν υπάρχει αξιοπιστία σε τέτοιου είδους δηλώσεις. Ας μην ξεχνάμε βέβαια ότι κάποιοι πανεπιστημιακοί μας κυβερνάνε.