Περί του αγίου φαγητού σουβλακίου

Χαιρετώ τους απανταχού εν Χριστώ αδελφούς και τους αγαθούς αναγνώστες της στήλης. Ονομάζομαι Δόκιμος και είμαι μοναχός και συνεργάτης του σεβάσμιου δάσκαλου Στυλίτη. Τον καιρό τούτο λείπω στο εξωτερικό όπου και προωθώ το λόγο του Κυρίου και τα σοφά διδάγματα του δασκάλου μου. Εξαιτίας των πολλών δραστηριοτήτων της ιεραποστολής, θα έχω ένα πιο ελεύθερο ρόλο στη στήλη και θα συνεισφέρω και εγώ όποτε μπορώ με καίρια θέματα όπως το σημερινό.
Το δοξασμένο σουβλάκιον λοιπόν, αποτελεί ένα από τα πιο αγαπημένα φαγητά του λαού μας. Χορταστικό και (μέχρι πρίν από λίγο καιρό) φτηνό, έχει καθιερωθεί εδώ και πολλά χρόνια ως το ανεπίσημο (επίσημο παραμένει η φασολάδα) εθνικό μας έδεσμα. Δια του λόγου το αληθές, στα ξένα όπου βρίσκομαι, όλοι το γνωρίζουν! Λίγοι από μας γνωρίζουν όμως ότι το σουβλάκιον αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα. Μετά από προσεχτικές μελέτες, κατέληξα σε τρία βασικά, τα οποία και θα εξετάσουμε εν τάχει.
1. Τιμή. Τον τελευταίο καιρό παρατηρείται μία σταθερή άνοδος της τιμής, ειδικά στη μετα-ευρώ εποχή, με αποτέλεσμα το καλαμάκιον να πωλείται μεταξύ 1- 1,30 ευρώ (~340 δραχμές) και το πιτογύριον να έχει εκτοξευθεί μεταξύ 1,50-1,80 ευρώ (~ 550 δραχμές). Μιλάμε δηλαδή για σχεδόν διπλάσια τιμή σε σχέση με πρίν. Και όλα αυτά μόλις έξι χρόνια μετά την είσοδο του ευρωπαικού νομίσματος. Οικονομική εναρμόνιση θα μου απαντήσετε, μήπως όμως να είχε γίνει ομαλότερα?
2. Μέγεθος. Μπορεί να ακούγεται παράξενο, καθώς πολλές σουβλακερί έχουν διαφορετικούς προμηθευτές, το σουβλάκιον όμως συρρικνώνεται. Φυσικά υπάρχουν τα παραδοσιακά μαγαζιά που κρατούν τον πήχη ψηλά, ωστόσο η τάση για μικρά καλαμάκια και πίτες έχει αρχίσει να γίνεται επικίνδυνη. Μπορεί το κέρδος να είναι μεγαλύτερο για τις σουβλακερί αλλά εκείνος που κάποτε έτρωγε μόνο ένα πιτογύριον πλέον νιώθει πεινασμένος, ενώ κάποιοι άλλοι χρειάζονται τρία για να χορτάσουν...
3. Ποιότις. Το μεγάλο στοίχημα για το σουβλάκιον παραμένει η ποιότητά του. Μπορεί η τιμή να μεγαλώνει και το μέγεθος να μικραίνει, ο Έλληνας όμως θα τα δεχτεί προκειμένου να φάει ένα νόστιμο, περιποιημένο σουβλάκι. Δυστυχώς, ούτε αυτό είναι πλέον σίγουρο. Δέχομαι τα παράπονα πολλών αδελφών για ξερή ή κακοψημένη πίτα, άνοστο ή ''πλαστικό'' κρέας, κ.α. Απόδειξη ότι μαγαζιά κλείνουν εξαιτίας του τεράστιου ανταγωνισμού, αδυνατώντας να προσφέρουν μία αξιοπρεπή ποιότητα. Φυσικά και είναι απαραίτητα τα φρέσκα υλικά αλλά πολλές φορές δεν φτάνουν. Χρειάζονται ικανοί ψήστες και μεράκι. Εξάλλου, το σουβλάκιον θέλει κι αυτό την τέχνη του...

Ο Κύριος μεθ΄υμών.

Δόκιμος