Άντε πάλι

Το έχω ξαναπεί: Βαριέμαι τις εκλογές.
Δε λέω βρίσκω αρκετά διασκεδαστικό όλο αυτό τον προεκλογικό χαβαλέ και τη μανούρα αλλά ποιός τρέχει να ψηφίζει Κυριακή πρωί; Εντάξει δημοκρατικός πολίτης είναι και η αγιότητα μου. Στο τέλος σίγουρα θα την κάνω την αγγαρεία αν και στις δημοτικές, το ομολογώ, την σκαπούλαρα. Το Σύνταγμα άλλωστε δεν προβλέπει ως υποχρεωτικές τις εκλογές για την τοπική αυτοδιοίκηση. Εγώ απλά τον νόμο ακολουθώ...

Προσφάτως έτυχε να δω την ταινία των μεγάλων διαφωτιστών του Νέου Κόσμου, της οικογένειας Σίμπσονς. Είναι πραγματικά από τα πιο ιδιοφυή τεχνάσματα της σύγχρονης τηλεόρασης , ο τρόπος που οι συγγραφείς της σειράς -αλλά και της ταινίας- παίρνοντας τη σεναριακή δομή μιας αμερικανιάς χτίζουν επάνω της, με τον ειρωνικό τους τρόπο, μια παρωδία της σύγχρονης κοινωνίας, μη αφήνοντας τίποτα ασχολίαστο. Η πλοκή δεν αφήνει σε ησυχία κανέναν και τίποτα, από τη μανία του τζανκ φούντ, την αμορφωσιά του μικρομεσαίου Αμερικάνου και τον ωχαδερφισμό του, μέχρι τα οικολογικά προβλήματα του πλανήτη που κανένας δε θέλει να αναλάβει καμία ευθύνη μέχρι τα τοξικά να λιώσουν τα θεμέλια του ίδιου του σπιτιού του... Πρόεδρος των ΗΠΑ ο Σβαρτζενέγκερ που προτιμά να επιλέγει στην τύχη τις λύσεις των προβλημάτων από το να τις διαβάζει κιόλας. Όπως του προτείνει κιόλας ο σύμβουλος του: '' ο καθένας μπορεί αφού τις γνωρίζει να επιλέξει τη σωστή λύση, μόνο ο Πρόεδρος όμως μπορεί να επιλέξει κάτι για το οποίο δεν έχει καμία ιδέα''.
Μια ταινία για γέλιο και χαλαρό προβληματισμό.