Ας προσκυνήσουμε τον Άγιο

Το ζήτημα της υγείας του Αρχιεπισκόπου πριν καλά καλά το καταλάβουμε έγινε μέγιστο κρατικό θέμα. Ας αφήσουμε τα χρήματα που σπαταλώνται σε νοσήλεια και μεταφορές. Σε κάποιο βαθμό ίσως είναι και δικαιολογημένα από τη στιγμή που το κράτος αναλαμβάνει την υγειονομική περίθαλψη των υπαλλήλων του. Αυτό που φαίνεται υπερβολικό και ανεξήγητο είναι η σχεδόν καθημερινή ενασχόληση καθώς και η απόδοση τιμών σε ένα πρόσωπο, που κανείς δεν ξέρει ποιά ακριβώς είναι η προσφορά του στην πρόοδο της χώρας.
Πεθαίνει ένας πολιτικός και τον υμνούμε. Εντάξει. Ας πούμε οτι ο πολιτικός είναι υπεύθυνος για την οικονομία, το στρατό, γενικά τη διαχείρηση ολόκληρης της χώρας. Κάποιον που συνετέλεσε στη βελτίωση της ποιότητας της ζωής μας ή τουλάχιστον αυτό πίστεψε ένα κομμάτι του πληθυσμού που τον εξέλεξε, είναι φυσιολογικό και επόμενο να τον τιμούμε.
Ένας Αρχιεπίσκοπος σε τι ακριβώς προσφέρει; Αν δεχτούμε οτι ο τρόπος που διαχειρίζεται η εκκλησία τα εσωτερικά-διαδικαστικά της θέματα δεν αφορά παρα μόνο τους εργαζόμενους σε αυτήν οι υπόλοιποι σε τι φταίμε;
Εκτός βέβαια αν η δικαιολογία αυτής της συμπεριφοράς ''μας'' δε βρίσκεται στις πράξεις του αλλά στην ίδια του την ύπαρξη. Μπορεί να μην το λέμε για να μην μας μπερδεύουν με τα ''μιάσματα'' τους καθολικούς αλλά το ''αλάθητο'' του Αρχιεπισκόπου είναι κάτι το κοινώς αποδεκτό. Ο Χριστόδουλος λοιπόν δεν είναι κοινός θνητός; Ή μήπως πιστεύουμε οτι αυτός είναι ο εξ ονόματος του Θεού επίγειος σωτήρας μας...;
Μπορεί κατά καιρούς να λέγονται διάφορα αλλά ας μην γελιόμαστε. Οι ''πιστοί'' είναι μια κρίσιμη εκλογική μάζα.