''Lust is to the other passions what the nervous fluid is to life; it supports them all, lends strength to them all ambition, cruelty, avarice, revenge, are all founded on lust''
''Lust's passion will be served; it demands, it militates, it tyrannizes''
Marquis de Sade (1740-1814)
Βασισμένος στη νουβέλαLes 120 journées de Sodome του ερωτιάρη Γάλλου μαρκήσιου, ο Παζολίνι έβγαλε το 1975 το κατά πολλούς αριστούργημά του Salò, or the 120 Days of Sodom. Μάλιστα, αυτή έμελλε να είναι η τελευταία ταινία του χαρισματικού σκηνοθέτη αφού δολοφονήθηκε λίγο πρίν την κυκλοφορία της.
Στη μικρή ιταλική πόλη του Σαλό το 1944, επί δικτατορίας Μουσολίνι, τέσσερις πλούσιοι φασίστες απαγάγουν έφηβα αγόρια και κορίτσια, τα μαντρώνουν σε μία έπαυλη και επί 4 μήνες γίνεται το έλα να δεις... Ξεκινάνε με αφηγήσεις ερωτικού περιεχομένου αλα Δεκαήμερον και ακολουθούν βασανιστήρια σωματικά και ψυχολογικά, ζευγαρώματα του ιδίου φύλου, σεξουαλικές διαστροφές και σαδισμός για όλα τα γούστα. Ανάμεσα στα θέματα που παρουσιάζονται στην ταινία, θα βρείτε εξερευνήσεις της σεξουαλικής φύσης του ανθρώπου και των ορμών του, αλλά ταυτόχρονα σχόλια για την πολιτική διαφθορά, την κατάχρηση εξουσίας και το φασισμό.
Μία ταινία που έχει διχάσει οσο ελάχιστες κριτικούς και κινηματογραφόφιλους παγκοσμίως. Να προειδοποιήσω τους αδελφούς αναγνώστες/στριες ότι για να την παρακολουθήσετε χρειάζεται να έχετε ανοιχτό μυαλό και μία κάποια αντοχή ως θεατής.
Σημ: Απλά κλείστε το παράθυρο των διαφημίσεων (πάνω δεξιά στο x) και πατήστε play κάτω αριστερά
Θυμάστε τις εκπομπές που χαζεύαμε με τις ώρες όταν είμασταν μικρά? Ξέραμε την ώρα που ξεκινούσε ο πρωινός κύκλος με τα παιδικά του Σαββάτου και της Κυριακής, καθώς και τα απογευματινά προγράμματα τις καθημερινές. Ελάχιστα τα κανάλια τότε, μπορούσε να γίνει και διαφορετικά? Ο ζήλος της πιτσιρικαρίας να παρακολουθήσει τηλεόραση μπορεί να ήταν τρομερός εκείνα τα χρόνια αλλά πάντα είχε μέτρο, καθώς όλοι προτιμούσαν τα παιχνίδια με τους φίλους στη γειτονιά... Σήμερα αυτό έχει χαθεί, και μαζί του χάθηκε λίγο και η μπάλα αφού τα μικρά βλέπουν διάφορες χαζομάρες στην τιβι ακατάπαυστα, αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα που πρέπει να θίξει κάποιος γονιός και όχι ο Δόκιμος!
Θυμάμαι λοιπόν να απλώνομαι στη μοκέτα με το τηλεκοντρόλ ανα χείρας περιμένοντας να ξεκινήσουν τα παιδικά, και να φωνάζω στη μάνα μου να μου ετοιμάσει φέτες ψωμί με μέλι, μερέντα ή μαρμελάδα. Όταν βρισκόμουν στο σπίτι της γιαγιάς πάλι, η παραγγελία ήταν ψωμί βρεγμένο με ζάχαρη και κανέλα... Όπως αντιλαμβάνεστε και ορισμένοι γνωρίζετε από πρώτο χέρι, οι ώρες εκείνες ήταν ιερές και τα λογης-λογης συνοδευτικά ήταν απαραίτητα για την έξτρα ευχαρίστηση του πιτσιρικά! Τα απίθανα τηλεοπτικά προγράμματα των 80s μας καθήλωναν στην κυριολεξία, με σκηνικά που βλέπαμε για πρώτη φορά στη ζωή μας και απίστευτες περιπέτειες να ξετυλίγονται μπροστά στα μάτια μας! Ας πάμε λοιπόν να θυμηθούμε μερικά - βασικά τα κυριότερα από τα αγαπημένα του Δόκιμου! Άλλωστε, υπάρχουν τόσα πολλά που θα μπορούσαμε να κάνουμε τη λίστα διπλή ή τριπλή... Δεν συμπεριλάβαμε παιδικά που σχετίζονται με παιχνίδια ή κόμικ που παρουσιάσαμε στα προηγούμενα μέρη του αφιερώματος, π.χ. Transformers, Lucky Luke, κτλ.
1. Χελωνονιτζάκια (Teenage Mutant Ninja Turtles)
Πάντα μου άρεσε ο Ραφαέλ! Τον Ντοναντέλο τον έβρισκα πολύ σπασίκλα, τον Μικελάντζελο χαμένο κορμί και τον Λεονάρντο ασταθή χαρακτήρα! Η μανία μου με τα χελωνάκια φυσικά και δεν περιοριζόταν στην παιδική σειρά! Είχα μπλούζα, άλμπουμ με αυτοκόλλητα, φιγούρες μάχης και μπωλ δημητριακών - το οποίο έσπασα μία μέρα κατά λάθος και έριξα κλάμα γοερό!
2. Μπάγκς Μπάνυ (Bugs Bunny)
Θεός ο λαγός! Είναι ο κύριος λόγος που είχα ταράξει τα καρότα μικρός! Για να σας αποδείξω την τρέλα μου, όταν ξεκίνησα να παίζω μπάσκετ στην εφηβεία μου, αγόρασα τη φανέλα του Bugs που είχε βγει για την ταινία Space Jam! Ακόμη και τώρα μετά από τόσα χρόνια, ο λαγός παραμένει από τα πιο αναγνωρίσημα σήματα παιδικών σε όλο τον πλανήτη!
3. Φρουτοπία
Πίκος Απίκος, Θάνος το κολοκυθάκι και τα μυαλά στα κάγκελα! Πρωτοποριακό για την εποχή του και τα ελληνικά δεδομένα, η Φρουτοπία λατρεύτηκε οσο λίγα προγράμματα στην ελληνική τηλεόραση! Πανέξυπνο σενάριο και πολλή καλή δουλειά από τους ηθοποιούς που δάνεισαν τις φωνές τους. Ακόμη μου έχει μείνει παράπονο που δεν κατάφερα να δω τα τελευταία επεισόδια...
4. Στρουμφάκια (Smurfs)
Νομίζω ότι πλέον όλοι μας μπορούμε να καταλάβουμε ποιό ρόλο επιτελούσε η αξιολάτρευτη Στρουμφίτα σ' εκείνο το χωριό με τα μπλε πλασματάκια... Α! Και να μην ξεχάσω: Γκρινιάρη είσαι ότι πιο σπαστικό έχει βγει σε παιδικό, αι σιχτήρ πια!
5. Θάντερκατς (Thundercats)
Εξωγήινες γάτες, άριστες στις πολεμικές τέχνες και το ξυλίκι παντός εδάφους! Όλοι γουστάραμε τρελά όταν ο Λάιον ύψωνε το σπαθί του και φώναζε ''Θαντερ-Θαντερ-Θάντερκατς, οοοοοοοοοο''! Μάλιστα, ήθελα να ντυθώ Λάιον κάτι Απόκριες αλλά δεν τα κατάφερα... Το συγκεκριμένο αφιερωμένο εξαιρετικά στο Σκουλίκι.
6. Αστυνόμος Σαίνης (Inspector Gadget)
Για πολλούς ήταν φλώρικο αλλά για μένα μεγάλη παιδική αγάπη! Συνέχεια έλεγα ότι όταν μεγαλώσω θα φτιάξω τα παράξενα μηχανήματα / κατασκευές του Σαίνη και όλοι θα ζηλεύουν! Ένας φίλος μου, ακόμη πιο ''άρρωστος'' από μένα, είχε βρει μετά από χρόνια ένα βιβλίο που περιέγραφε πώς γεννήθηκε ο χαρακτήρας του γκαφατζή αστυνόμου, αλλά ποτέ δεν έμαθα εαν τελικά το διάβασε...
7. Του κουτιού τα παραμύθια
''Φα δίεση ο Φιόγκος, και ο Ρούχλας είναι λα, ο Σεβαστιανός διηγείται στη γραμμή του σι, και στο μι... τραγουδάει παραμύθια η Μελιάάά''! Ρούχλας ρεεεεεεεεεεε, το πιστεύετε? Ακόμη το θυμάμαι το πορωτικό αυτό τραγούδι! Btw, η Παρασκευούλα τί έγινε, μεγάλωσε επιτέλους?!
8. Fraggle Rock
Παιδικό που θύμιζε λίγο το θρυλικό Muppet Show αλλά με μπόλικη δράση. Το YouTube έχει απενεργοποιήσει την ενσωμάτωση της εισαγωγής οπότε αν θέλετε να θυμηθείτε κλικάρετε εδώ
Κάποτε ένα περίεργο άγαλμα έστεκε στην κεντρική αυλή του ασύλου του Άμστερνταμ. Το άγαλμα παρίστανε μία τρελή γυναίκα, γυμνή, της οποίας το πρόσωπο είχε ένα αλλόκοτο χαμόγελο ενω τραβούσε τα μαλλιά της με τα δύο της χέρια. Λίγοι ωστόσο γνωρίζουν την ιστορία που κρυβόταν πίσω από την ίδρυση του ασύλου, και η οποία καταγράφηκε το 18ο αιώνα.
Η πόλη του Άμστερνταμ το 16ο αιώνα, από χάρτη της εποχής
Σύμφωνα με την ιστορία, στην πόλη υπήρχε το 16ο αιώνα ένα φρενοκομείο που λειτουργούσε χάρη στις υπηρεσίες της γυναίκας του ιδρυτή του, Christina Boelens. Μία μέρα του 1560, η κα Boelens είχε μία πολύ άσχημη εμπειρία ενω ήταν έγκυος: μία τρελή γυναίκα ξαφνικά της επιτέθηκε μέσα στο ίδιο της το σπίτι και σχεδόν την στραγγάλισε! Προσπαθώντας να συνέλθει από το σοκ, ορκίστηκε ότι εαν το παιδί της γεννιόταν υγιές, δεν θα ησύχαζε μέχρι το Άμστερνταμ να αποκτούσε το δικό του άσυλο. Έτσι, το 1561 ο άνδρας της κας Boelens, Henrik, έδωσε στο συμβούλιο του Άμστερνταμ ένα πολύ μεγάλο χρηματικό ποσό με σκοπό την ανέγερση ενός ασύλου. Μάλιστα, μετά το θάνατό του ένα χρόνο αργότερα, η Christina Boelens φρόντισε για την περάτωση του έργου, το οποίο ολοκληρώθηκε το 1569. Αυτή η ιστορία ειπώθηκε από μία από τις απογόνους της Christina Boelens στον ιστορικό της πόλης Jan Wagenaar, ο οποίος και την κατέγραψε.
Για να είμαστε ακριβείς, σαφή στοιχεία ότι μία τρελή γυναίκα επιτέθηκε στην κα Boelens δεν υπάρχουν, παρά το εξακριβωμένο γεγονός ότι ο άνδρας της έδωσε τα χρήματα για το άσυλο. Ωστόσο, το 16ο αιώνα μία τέτοια επίθεση σίγουρα είχε διαφορετικό αντίκτυπο απ' ότι θα είχε σήμερα. Η δύναμη της φαντασίας (και της αμάθειας) ήταν πολύ μεγαλύτερη. Έτσι, η πεποίθηση ότι μία τέτοια εμπειρία θα είχε ως φυσικό επακόλουθο τη γέννηση ενός άρρωστου/παραμορφωμένου μωρού ήταν βαθιά ριζωμένη στους κατοίκους του Άμστερνταμ.
Εικόνα τερατογένεσης του 1560: μισός άνθρωπος, μισός ζώο
Για να δούμε πιο σφαιρικά την κατάσταση, ο κόσμος πραγματικά πίστευε ότι οποιοδήποτε σημάδι στο σώμα ενός νεογέννητου οφειλόταν στη φαντασία της μητέρας. Για παράδειγμα, ένα κόκκινο σημάδι στο σχήμα της φράουλας ήταν ξεκάθαρη απόδειξη ότι η μητέρα ήθελε πάρα πολύ να φάει το συγκεκριμένο φρούτο αλλά τελικά δεν το έκανε. Εαν η έγκυος κοίταζε από το κρεβάτι της συνεχώς την εικόνα του Ιωάννη του Πρόδρομου που συνήθως παρουσιάζεται με άγριο παρουσιαστικό, μούσι και πρόβια ζώου, τότε υπήρχαν μεγάλες πιθανότητες να γεννήσει ένα μωρό τριχωτό! Εαν το μωρό είχε χαρακτηριστικά σκύλου, αυτό οφειλόταν στο ότι η μητέρα είχε τρομάξει από ένα σκύλο κατά τη διάρκεια της κύησης (υπάρχουν και οι σκληροπυρηνικές εξηγήσεις που κάνουν λόγο για ερωτική επαφή της μητέρας με το ζώο). Σε κάθε περίπτωση, ο κόσμος πίστευε ότι η βιαιότητα του σοκ της εγκύου μεταφερόταν στο έμβρυο, το οποίο γεννιόταν σημαδεμένο/παραμορφωμένο.
Γαλλική πραγματεία για τα παραμορφωμένα βρέφη και τις αιτίες που το προκαλούν
Ολόκληρα βιβλία είχαν γραφτεί σχετικά με το θέμα, από μορφωμένους της εποχής που προσπαθούσαν να εξηγήσουν το φαινόμενο και έμπλεκαν μέσα στις θεωρίες τους φιλοσοφία, θρησκεία και στοιχεία ανθρωπολογίας. Αυτός ο φόβος του ανθρώπου μπροστά στο διαφορετικό και παράξενο, και η αδυναμία που ένιωθε μπροστά στα μυστήρια μίας παντοδύναμης και ανεξήγητης Φύσης, δεν έχει αλλάξει και πολύ, κι ας έχουν περάσει τεσσεράμιση αιώνες από το περιστατικό της Christina Boelens. Αρκεί να σκεφτείτε ότι μέχρι και σήμερα, ο φόβος να γεννηθεί ένα μωρό παραμορφωμένο ή με σημάδι παραμένει ίσως ο πιο μεγάλος φόβος που έχουν οι έγκυες γυναίκες.
Καμιά φορά, ο καμβάς της Ιστορίας είναι πολύ πιο ξεκάθαρος απ' ότι φανταζόμαστε.
Είναι μάλλον η μικρότερη pubστη βρετανική πρωτεύουσα αλλά σίγουρα έχει μία από τις μεγαλύτερες ποικιλίες σε βαρελίσιες και εμφιαλωμένες ετικέτες μπύρες! Ο λόγος για το Euston Tap, το οποίο βρίσκεται στο πιο απίθανο μέρος: ένα μικροσκοπικό θυρωρείο, έξω ακριβώς από το σιδηροδρομικό σταθμό Euston του πολύβοου Λονδίνου!
εξωτερική άποψη κατά τη διάρκεια της ημέρας παρμένη από εδώ
Το θυρωρείο παλαιότερα χρησίμευε ως αποθηκευτικός χώρος για τις ανάγκες του σταθμού και κατόπιν έγινε... ροζ μπαράκι! Από το Νοέμβριο του 2010 όμως, το μικροσκοπικό πέτρινο κτίσμα στεγάζει τοEuston Tap, το οποίο παρά το μέγεθός του έχει γίνει hot-spotγια τους φίλους της καλής μπύρας και τους διψασμένους ταξιδιώτες ωσαν και του λόγου μου!
Στο εξωτερικό του Euston Tap βρίσκεται ένα δείγμα beer-garden, με 2 ομπρέλες και λίγες καρέκλες. Τόσο ξεκάρφωτο σκηνικό που σκέφτεσαι ''πού μπαίνω τώρα...'' Με το που περνάς το κατώφλι όμως, το μέρος είναι τίγκα στον κόσμο! Βρίσκεσαι φάτσα με τη μπάρα και τους barmen/barwomenσε ένα χώρο 2x2! Τα μόνα έπιπλα που υπάρχουν είναι μερικά σκαμπό δεξιά και αριστερά, αλλά θέση ούτε για δείγμα...
Στα δεξιά του δωματίου υπάρχει σιδερένια σκάλα-έλικας που οδηγεί στον πάνω όροφο, ο οποίος αν και εξίσου μικρός, έχει μεγαλύτερη άνεση με τραπεζάκια και καναπέδες. Παραδόξως, εκεί στάθηκα τυχερός και βρήκα μέρος να καθίσω. Ο κόσμος που συναντάς λίγο απ’ όλα, από φοιτητές με τζιν και γυναικοπαρέες μέχρι ζευγάρια ταξιδευτών και κουστουμαρισμένους σαραντάρηδες που μόλις τελείωσαν από τη δουλειά.
Οι μπύρες που θα βρείτε σε τούτο το μέρος είναι μερικές από τις καλύτερες παγκοσμίως. Η πλάστιγγα γέρνει προς την αμερικάνικη σχολή, αλλά βρίσκουμε επίσης εκπροσώπους από Τσεχία, Γερμανία, Βέλγιο και αλλού. Αναλυτικά, το μπαρ διαθέτει 28 draftbeers, 8 από βαρέλι και 20 από keg!
Αν δεν είναι αρκετές ή δεν βρίσκετε κάτι του γούστου σας, τότε ρίξτε μία ματιά στο ψυγείο όπου βρίσκονται ακόμη 150 εξαιρετικές μπύρες σε μπουκάλι! Πώς να αποφασίσεις τί θα πιείς και τί ν’ αφήσεις πίσω! Την ημέρα της επίσκεψης του Δόκιμου, υπήρχαν οι εξής:
Οι τιμές είναι το μόνο ''παράπονο'' γι’ αυτό το μαγαζί. Ως συνήθως σε τέτοια μέρη, κυμαίνονται από κανονικές εως πολύ τσιμπημένες ανάλογα με την εισαγώμενη ετικέτα που θα επιλέξετε να πιείτε. Μία Mikkeller όπως αντιλαμβάνεστε κοστίζει πολύ περισσότερα από τις 3-3.50 στερλίνες ενός αγγλικού pint... Το ίδιο ισχύει φυσικά και για τις αμερικάνικες: για να δοκιμάσω μισό pintτης StoneSmokedPorter, έσκασα 4 στερλίνες. Το ζουμί ωστόσο ολόφρεσκο, άξιζε τα λεφτά του...
Συμπερασματικά, τοEustonTapείναι μικρό στο μάτι αλλά σας αποζημιώνει και με το παραπάνω! Ένα ακόμη τρομερό μπυρο-πόστο που προστέθηκε στη λίστα με τα μέρη που οφείλει να επισκεφτεί όποιος μπυρόφιλος πάει Λονδίνο. Για περισσότερα δείτε και το επίσημο site εδώ
Αργοπεθαίνει όποιος γίνεται σκλάβος της συνήθειας, επαναλαμβάνοντας κάθε μέρα τις ίδιες διαδρομές, όποιος δεν αλλάζει περπατησιά, όποιος δεν διακινδυνεύει και δεν αλλάζει χρώμα στα ρούχα του, όποιος δεν μιλεί σε όποιον δεν γνωρίζει. Αργοπεθαίνει όποιος αποφεύγει ένα πάθος, όποιος προτιμά το μαύρο για το άσπρο και τα διαλυτικά σημεία στο " ι " αντί ενός συνόλου συγκινήσεων που κάνουν να λάμπουν τα μάτια , που μετατρέπουν ένα χασμουργητό σε ένα χαμόγελο, που κάνουν την καρδιά να κτυπά στο λάθος και στα συναισθήματα. Αργοπεθαίνει όποιος δεν αναποδογυρίζει το τραπέζι, όποιος δεν είναι ευτυχισμένος στη δουλειά του, όποιος δεν διακινδυνεύει τη βεβαιότητα για την αβεβαιότητα για να κυνηγήσει ένα όνειρο, όποιος δεν επιτρέπει στον εαυτό του τουλάχιστον μια φορά στη ζωή του να αποφύγει τις εχέφρονες συμβουλές. Αργοπεθαίνει όποιος δεν ταξιδεύει, όποιος δεν διαβάζει, όποιος δεν ακούει μουσική, όποιος δεν βρίσκει σαγήνη στον εαυτό του. Αργοπεθαίνει όποιος καταστρέφει τον έρωτά του, όποιος δεν επιτρέπει να τον βοηθήσουν, όποιος περνάει τις μέρες του παραπονούμενος για τη τύχη του ή για την ασταμάτητη βροχή. Αργοπεθαίνει όποιος εγκαταλείπει μια ιδέα του πριν την αρχίσει, όποιος δεν ρωτά για πράγματα που δεν γνωρίζει.
Αποφεύγουμε τον θάνατο σε μικρές δόσεις, όταν θυμόμαστε πάντοτε ότι για να είσαι ζωντανός χρειάζεται μια προσπάθεια πολύ μεγαλύτερη από το απλό γεγονός της αναπνοής.
Μόνο η ένθερμη υπομονή θα οδηγήσει στην επίτευξη μιας λαμπρής ευτυχίας.
