Το κοιμητήριο πήρε το όνομά του από τον François de la Chaise (1624-1709), Ιησουίτη εξομολογητή του Λουδοβίκου ΙΔ'. Άνοιξε το 1804 από το Ναπολέοντα αλλά αρχικά οι Χριστιανοί το απέφευγαν επειδή βρισκόταν μακριά από το κέντρο του Παρισιού - και κυρίως επειδή δεν το είχε ευλογήσει η Εκκλησία. Οι αρμόδιοι, σε μία προσπάθεια να αυξήσουν την επισκεψιμότητα και τη χρήση του χώρου (δλδ να προσελκύσουν κηδείες και ταφές!), οργάνωσαν με κάθε επισημότητα τη μεταφορά των λειψάνων του Μολιέρου και του Λα Φονταίν (τους τάφους των οποίων έφαγα σχεδόν 40 λεπτά να ψάχνω μέσα στη βροχή, και τελικά δεν τους βρήκα...) στο κοιμητήριο. Το 1817, έκαναν το ίδιο με τα (υποτιθέμενα) λείψανα του μεσαιωνικού θεολόγου-φιλοσόφου Αβελάρδου και της καλόγριας Ελοίζ, οι οποίοι είχανε φάει τρελό κόλλημα μεtαξύ τους και στο τέλος φασωθήκανε (quel scandale!). Η στρατηγική πέτυχε αφού ο λαός ήθελε να θαφτεί ανάμεσα σε διάσημους πεθαμένους, και έτσι το κοιμητήριο το 1830 είχε πάνω από 33.000 τάφους.
