Euro 2012: φουλ για τελικό

Αρχίζει το ματς! Όσοι παλιοί αναγνώστες /-στριες (αντέχετε ακόμα να) μας διαβάζετε, γνωρίζετε ότι αγαπάμε τη μπάλα αλλά δεν ασχολούμαστε ιδιαίτερα. Εν τούτοις, δεν χάνουμε την ευκαιρία όποτε μπορούμε να παρακολουθήσουμε ντέρμπι, κρίσιμα παιχνίδια και μεγάλες διοργανώσεις όπως το φετινό Γιούρο που γίνεται σε Πολωνία & Ουκρανία.

Από το ξεκίνημα της διοργάνωσης δεν τρέφαμε αυταπάτες για υπέρβαση της Εθνικής ομάδας και επανάληψη των ''μεγαλείων'' του 2004. Όπως θα έλεγε και ο μέγας Αλέφαντος, τέτοια θαύματα γίνονται μία φορά στα χίλια χρόνια... Έτσι λοιπόν, χαλαροί, είδαμε τα ματσάκια με φίλους, κάναμε την πλάκα μας και πλήρως ευχαριστημένοι με την πορεία των διεθνών μας μέχρι το προημιτελικά, μπορούμε πλέον να επικεντρωθούμε στα δύο ζευγάρια των ημιτελικών.

Σήμερα, 27 Ιουνίου, έχουμε το πρώτο ζευγάρι: Ισπανία VS. Πορτογαλία. Πεσμένοι σε απόδοση πλην ποιοτικότατοι οι παγκόσμιοι πρωταθλητές Ισπανοί, προέρχονται από μέτριο παιχνίδι εναντίον των κάκιστων Γάλλων και καλούνται να δικαιώσουν όσους τους θεωρούν φαβορί για την κατάκτηση του τροπαίου. Απέναντί τους οι φουριόζοι Πορτογάλοι του Κριστιάνο Ρονάλντο (άλλως ''λατρέψτε με, είμαι είδωλο'') και της παρέας του, οι οποίοι έπαιξαν πολύ καλά εναντίον των Κροατών και μοιάζουν ικανοί να κάνουν την έκπληξη και να περάσουν εκείνοι στον τελικό της Κυριακής.

Προγνωστικό* Στύλου: ποντάρουμε στην εμπειρία και ποιότητα των Ισπανών και πιστεύουμε ότι εστω και δύσκολα θα νικήσουν, χωρίς να χρειαστεί παράταση ή πέναλτι.

Αύριο, 28 Ιουνίου, έχουμε το δεύτερο ζευγάρι: Γερμανία VS. Ιταλία. Η πιο σταθερή ομάδα του τουρνουά είναι μέχρι τώρα η Γερμανία, με πολύ φορμαρισμένο κέντρο-επίθεση. Δικαίως χαρακτηρίζεται, μαζί με την Ισπανία, ως ένα από τα δύο φαβορί του φετινού Euro. Φτάνει στα ημιτελικά ανεβασμένη μετά την τεσσάρα που έριξε στην Ελλάδα, και καλείται να ξεπεράσει τους Ιταλούς. Οι οποίοι έχουν αφήσει πολύ καλές εντυπώσεις με το παιχνίδι τους εναντίον της Αγγλίας (αγγλάκια δε σας χάλασε!) και, κακά τα ψέμματα, παραμένουν οι γνωστοί Ιταλοί.

Προγνωστικό** Στύλου: ποντάρουμε στη συμπάθεια του Δόκιμου για τη σκουάντρα ατζούρα και την άμυνα. Το ματσάκι θα το κλέψει η ομάδα του Μπουφόν στα πέναλτι.
___________________________________

* Κάνουμε την πλάκα μας και δεν είμαστε ειδικοί. Μην πάει κανένας να παίξει στοίχημα και τον πάρουμε στο λαιμό μας! Ουαι αμαρτωλοί!
** Ως κλασικοί τσάτσοι όμως, αν κοιμηθεί ο Θεός και έρθουν πρίμα τα αποτελέσματα τότε θέλουμε μερίδιο :o)

La Loubécoise: βελγίδα με maple syrup

La Loubécoise από τη βελγική Brasserie d’Ecaussines, η οποία βρισκέται στην περιοχή Ecaussines βορειοδυτικά της πόλης Charleroi. Πρόκειται για μία περίεργη μα ευχάριστη καστανή μπύρα με περιεκτικότητα σε αλκοόλ 8% α.φ. που ζυμώνεται με προσθήκη σφενδαμο-σίροπου από το Québec του Καναδά. Είναι μία από τις εποχιακές ετικέτες της βελγικής ζυθοποιίας (η οποία παράγει 9 ολόχρονα) και έπεσε στα χέρια μου πρίν από λίγες μέρες...

Εμφάνιση: χρώμα θολό καφετί-μπορντό, με ανοιχτό μπεζ αφρό που διατηρείται ικανοποιητικά

Άρωμα: ζαχαρούχο άρωμα κεικ από τα malts, καραμέλα, σταφίδες, ολίγον από μπαχάρια τύπου Jägermeister

Γεύση: Κερασο-γλύκα, αποξηραμένα φρούτα, καραμέλα, καστανή ζάχαρη, μπαχάρια. Η γλυκιά πλευρά κυριαρχεί κατά κράτος, με ελάχιστα τσιμπήματα λυκίσκου στο τελείωμα. Θυμίζει αρκετά μία kriek εμπορίου (π.χ. Liefmans, Bacchus, κτλ) στην οποία ανακατεύτηκε μπόλικο σιρόπι σφένδαμου.

Ελάχιστη ενανθράκωση, με σώμα μέτριο. Γενικά, η βελγίδα La Loubécoise πίνεται ευχάριστα παρά τη ζαχαρίλα της. Μία μπύρα που προσφέρεται για συνοδεία πάστας (ή άλλου γλυκού) αλλά μπορείτε να την απολαύσετε και μόνη της ως επιδόρπιο, όπως έπραξα εγώ.

Την Κυριακή, δοξάστε τους!

Κυριακή κοντή γιορτή... Και σε σένα, ω αδιόρθωτε Έλληνα, καλή ψήφο!



Ευχάριστο ανάγνωσμα-τροφή για σκέψη: Το πλοίο των ηλιθίων

Χουρμάδες εξωτικοί x2

Ορίστε η διπλή αφορμή για το προηγούμενο ποστ - αφιέρωμα στο χουρμά: οι εξωτικοί (κυριολεκτικά) χουρμάδες που μου είχε στείλει ο φίλος μου ο Παναγιώτης που δουλεύει χρόνια στα Εμιράτα - καλά να'ναι ο άνθρωπος εκεί στις ζέστες.

Στο κουτί κρύβονται χουρμάδες Taher, ημίξηροι και μπαμπάτσικοι, με μία χαρακτηριστική μυρωδιά η οποία μάλλον οφείλεται στη συγκεκριμένη ποικιλία. Στο δε πλαστικό ταψάκι βρίσκονται κλεισμένοι αεροστεγώς χουρμάδες Sillaj (άλλως Sellaj), μία ποικιλία που απ' ότι με πληροφόρησαν απαντάται κυρίως στα Εμιράτα και τη Σαουδική Αραβία. Μικρότεροι, γλυκότεροι και μαλακότεροι από τους Taher, οι Sillaj συνοδεύονταν από αμύγδαλα - τα οποία τους έχωσα αφού αφαίρεσα το κουκούτσι και τους έκανα γεμιστούς!

Παναγιώτη, ευχαριστώ! Στείλε τέτοια πακετάκια στο Στύλο και θρέψε τη χουρμαδο-μανία του Δόκιμου!

Χουρμάς ο εξωτικός

Ο χουρμάς (''χουρμάς ο δακτυλοφόρος'') είναι ο καρπός της χουρμαδιάς που ευδοκιμεί κυρίως στη Μέση Ανατολή, την Αφρική και σε μέρη της Ασίας. Πρόκειται για ένα μικρό φρούτο, οβάλ-κυλινδρικού σχήματος και μήκους μεταξύ 3 και 7 εκατοστών. Ωριμάζει σε 4 στάδια (ωμός-τραγανός-μαλακός-αποξηραμένος), είναι συνήθως καφετιάς-μαύρης απόχρωσης και έχει γλυκιά, ζαχαρώδη γεύση. Είναι πολύ θρεπτικός και πλούσιος σε φυτικές ίνες ενω ο φρέσκος καρπός περιέχει μεγάλη ποσότητα βιταμίνης C.

Οι χώρες με τη μεγαλύτερη παραγωγή χουρμάδων παγκοσμίως είναι η Αίγυπτος, το Ιράν και η Σαουδική Αραβία. Παρα το γεγονός ότι υπάρχουν πάμπολλες ποικιλίες (π.χ. Ajwah, Medjool, Iteema, Deglet Noor, Thoory, Kenta, Halawy, Saidy, κ.α.), οι βασικοί τύποι του χουρμά είναι τρεις: οι μαλακοί, οι ημίξηροι και οι ξηροί.

Πωλητής χουρμάδων στο Κουβέιτ

Η ιστορία του χουρμά έχει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον. Η πιθανή καταγωγή του τοποθετείται στην περιοχή του Περσικού Κόλπου πριν παρα-παρα-παρα πολλά χρόνια. Ενδεικτικά αναφέρω το παράδειγμα αρχαιολογικής αποστολής που βρήκε κουκούτσια άγριων χουρμάδων ηλικίας σχεδόν 50.000 ετών (!) στη σπηλιά Shanidar στο Ιράκ. Οσον αφορά την καλλιέργεια χουρμάδων από τον άνθρωπο, αυτή πάει πίσω τουλάχιστον 6.000 χρόνια με βάση ευρήματα από την Αίγυπτο, τη Μεσοποταμία και την ανατολική Αραβία - περιοχές όπου ο χουρμάς καταναλωνόταν ευρέως ως φαγητό εκείνη την περίοδο.

Στο καλό Αθηνόδωρε

Αθηνόδωρος Προύσαλης, 1926-2012

Bristol (Beer Factory) Stout

Μπυρόνι αγγλικό για σήμερα, από την πόλη του Bristol και την ονομαστή Bristol Beer Factory. Μία ανεξάρτητη ζυθοποιία που ξεκίνησε μόλις το 2005 από τον αρχιτέκτονα George Ferguson και πλέον έχει μεγαλώσει αρκετά ώστε να παράγει βραβευμένες ales που πωλούνται σε όλο το Νησί.

Η Bristol Beer Factory, η οποία στεγάζεται σ’ένα από τα παλιά κτίρια της παλαι ποτε κραταιάς Ashton Gate Brewery με ιστορία 200 ετών στο χώρο της μπύρας, χρησιμοποιεί πρώτες ύλες που παράγονται στην περιοχή του Bristol για να ζυμώσει μία ευρεία γκάμα μόνιμων, εποχιακών και σπέσιαλ μπυρών.

Από αυτές, βρήκαμε και δοκιμάσαμε την πολύ καλή Bristol Stout, ένα τρανό παράδειγμα της μαστοριάς των Βρετανών ζυθοποιών να φτιάχνουν ποιοτικότατες μπύρες παρά τα πολύ χαμηλά επίπεδα σε αλκοόλ.

H Bristol Beer Factory Stout, με περιεκτικότητα σε αλκοόλ μόλις 4% α.φ., ζυμώνεται με ένα μείγμα από 7 διαφορετικά malts. Το μπουκάλι της λιτό και όμορφο, κρύβει ένα μαύρο -με ελάχιστο κόκκινο- περιεχόμενο το οποίο στολίζει στην κορυφή ένας κρεμώδης μπεζ αφρός που διατηρείται ικανοποιητικά. 

Το άρωμά της δεν είναι ιδιαίτερα δυνατό αλλά ξεχωρίζουν τα κλασικά χαρακτηριστικά ενος stout, όπως σοκολάτα, καβουρδισμένα malts, μαύρα φρούτα, καθώς και μία ελαφριά φουντουκίλα αφού η μπύρα ζεσταθεί λίγο.

Η γεύση της παρόμοια, με μία γλύκα που θυμίζει σοκολατούχο γάλα να είναι αρχικά πιο έντονη. Ακολουθεί μία γερή δόση καφέ και καβουρδισμένων malts, και ολοκληρώνεται με μία πικρή αίσθηση από το λυκίσκο, με τον καφέ να μένει στο στόμα αρκετή ώρα.

Συμπερασματικά, μιλάμε για μία πολύ ωραία ετικέτα, πολύ δεμένη και γευστική για μία μπύρα με τόσο χαμηλή περιεκτικότητα σε αλκοόλ! Ένα μεγάλο μπράβο στη Bristol Beer Factory! Ανυπομονώ να πετύχω τις ξακουστές της Milk Stout, Imperial Stout και Ultimate Stout!

Summertime blues!

Πρώτη Ιουνίου παίδες! Μπήκε και επίσημα το καλοκαίρι του 2012 - και επιτέλους μύρισε καλοκαίρι και στο Νησί! Επειδή έχουμε κέφια μπόλικα σήμερις, ακολουθούν πέντε γαμάτες διασκευές στο κλασικό ροκ εντ ρολ κομμάτι Summertime Blues του Eddie Cochran 

Το ορίτζιναλ, από το μακρινό 1958:



1. Η διασκευή των Blue Cheer το 1968:



2. Η διασκευή των The Who το 1970:



3. Η διασκευή των Van Halen το 1976:



4. Η διασκευή του Brian Setzer το 1987:



5. Η διασκευή των Rush το 2004:



Όποια και να προτιμάτε... there ain't no cure for the summertime blues!

Επιστρέφουμε σύντομα με αναφορά σε μπυρόνι, καλό μουσικό σ/κ να'χετε!