Ελληνικό τσιμπούσι στην ξενιτιά

Όπως έχουμε επαναλάβει σε παλαιότερα ποστάκια, ο καλύτερος τρόπος για να ξορκίσουμε το δαίμονα της ξενιτιάς είναι οι μασαμπουκο-μαζώξεις με ομοιοπαθείς. Όταν δε αυτές οι μαζώξεις περιλαμβάνουν ελληνικά φαγητά που έφτασαν στο Νησί ''λαθραία'' (τυλιγμένα σε σακούλες και εφημερίδες, μέσα σε βαλίτσες ρούχων), το happening έχει περισσότερο γέλιο και το φαγητό αποκτά νοστιμότερη γεύση! Μία τέτοια μάζωξη λοιπόν έλαβε χώρα πρίν λίγο καιρό... και δείτε τί έγινε!

(κάντε κλικ στην εικόνα για απόλαυση μεγαλύτερων διαστάσεων)

Ακολουθεί σύντομη περιγραφή των εδεσμάτων (από αριστερά προς τα δεξιά, με τη φορά του δείκτη ρολογιού):

- νοστιμότατο λουκάνικο Βόλου με πορτοκάλι (!), το οποίο τηγανίστηκε σε ελάχιστο ελαιόλαδο και πασπαλίστηκε με άνηθο (υποτίθεται ότι θα χρησίμευε ως ορεκτικό, τελικά σερβιρίστηκε ως ''συνοδευτικό'' στο τραπέζι :o)
- parsnips (ριζώδες λαχανικό λευκού-ελαφρώς κίτρινου χρώματος, το οποίο μοιάζει με το καρότο στο σχήμα αλλά έχει πιο γλυκιά γεύση) ψημένα στο φούρνο με μέλι, σπεσιαλιτέ του φίλου Ιωάννη. Μελώσανε οι ρίζες, μούρλια!
- τραγανή σαλάτα ''all in the bowl'' με μαρούλι, ντοματίνια, ραπανάκια, κόκκινη πιπεριά, αγγούρι, πατάτες και ελιές. Σερβιρισμένη μόνο με αλάτι, ελαιόλαδο και μπόλικο λεμόνι. Όχι, για να μην λέτε ότι δεν τρώμε τα 5 a day μας!
- κοψιδοπιατέλα με κρεατικά (χωριάτικα λουκάνικα δύο ειδών στο φούρνο και μπριζολάκια ψημένα στη γκριλιέρα) σερβιρισμένα πάνω από ελληνικές πίτες. Αληθινά ντρέπομαι να σας περιγράψω τί έγινε με το που ξεκινήσαμε τη μάσα! Αν και μπορείτε να φανταστείτε...

Για να συνοδεύσουμε το φαγητό μας είχαμε μπυρίτσες και cider. Ξεκινήσαμε με την ωραιότατη βελγίδα Hoegaarden Rosée (σε μπουκάλα των 750ml), μία βερσιόν της γνωστής λευκής μπύρας με σμέουρα (περιεκτικότητα 6%) και έντονη φρουτώδη γεύση. Στη συνέχεια ανοίξαμε ένα μπουκάλι Bulmers Vintage Reserve cider. Ειδικός στον μηλίτη οίνο δεν είμαι αλλά βρήκα τον συγκεκριμένο αρκετά απολαυστικό, και γευστικά πιο ενδιαφέρον από αντίστοιχους βιομηχανικούς, τύπου Magners ή Gaymers. Ολοκληρώσαμε το δείπνο με μία Innis & Gunn Rum Finish, την οποία είχαμε μεν δοκιμάσει παλαιότερα αλλά είπαμε να της δώσουμε άλλη μία ευκαιρία - την οποία δεν άδραξε... 

Φυσικά, θ' ακολουθήσουν κι άλλες τέτοιες μαζώξεις, καλά να 'μαστε κι όρεξη να 'χουμε. Μέχρι το επόμενο τσιμπούσι στην ξενιτιά, θυμηθείτε κι αυτό.

Ο Μάρκος Αυρήλιος για το θάνατο

Ο Μάρκος Αυρήλιος (121-180 μ.Χ.) ήταν ένας εκ των γνωστότερων Ρωμαίων αυτοκρατόρων, με τη βασιλεία του να χαρακτηρίζεται από νικηφόρους πολέμους εναντίον της Παρθικής αυτοκρατορίας στην Ασία και γερμανικών φυλών στο Δούναβη και τη Γαλατία, και νόμους που καλυτέρευσαν τη ζωή των σκλάβων. Εκτός όμως από επιτυχημένος αυτοκράτωρ, ο Μάρκος Αυρήλιος υπήρξε και φιλόσοφος, με το έργο του Τα εις εαυτόν (το οποίο έγραψε στα αρχαία ελληνικά κατά τη διάρκεια στρατιωτικών επιχειρήσεων!) να αποτελεί λαμπρό παράδειγμα της στωικής φιλοσοφίας, και μίας στάσης ζωής που υπηρετεί το μέτρο, την ηθική, την πνευματική καλλιέργεια και το καθήκον.

 Άγαλμα του Μάρκου Αυρήλιου, φωτο Δόκιμου από παλαιότερη επίσκεψη στο Altes Museum του Βερολίνου.

Ανάμεσα στις ιδέες που συναντάμε στο Τα εις εαυτόν, ο θάνατος και η στάση του ανθρώπου απέναντί του ξεχωρίζουν ως βασικό θέμα. Ο Μάρκος Αυρήλιος, ο οποίος δεν πίστευε στη μεταθανάτια ζωή, έγραψε σχετικά: ''Εμείς ζούμε για μία στιγμή, μόνο μετά να ξεχαστούμε σε μία τέλεια άγνοια''. Αυτό το εφήμερο της ύπαρξής του ανθρώπου καθιστά επιτακτική την ανάγκη να δώσει νόημα στη ζωή του. Γι' αυτό το λόγο, ο Μάρκος Αυρήλιος τόνιζε πως πρέπει να ζούμε κάθε μέρα σαν να ήταν η τελευταία μας, μακριά από ζήλιες και λοιπές μικρότητες: ''Δες πόσοι έχουν περάσει τη ζωή τους σε μίση, πάθη, υποψίες... και τώρα είναι νεκροί, μόνο στάχτη''. Οι συμβουλές του για μία ειρηνική και ευτυχισμένη ζωή; Να απλοποιήσουμε τη ζωή μας. Να αποδεχθούμε το γεγονός ότι η ζωή είναι μία σειρά από επιλογές, όπως είναι και μία σειρά από αλλαγές. Μία από αυτές τις αλλαγές, μία από τις πράξεις της ίδιας της ζωής, είναι και ο θάνατος. Ο άνθρωπος οφείλει να ξεπεράσει το φόβο του απέναντί του και να τον αποδεχθεί: ''Ο άνθρωπος δεν πρέπει να φοβάται το θάνατο αλλά το να μην ξεκινά να ζει''. Μόνο τότε θα μπορέσει να ζήσει στο παρόν, ελέυθερος από τα άγχη του για το παρελθόν και το μέλλον, και τις καθημερινές έγνοιες του.

''He who fears death either fears the loss of sensation or a different kind of sensation. But if thou shalt have no sensation, neither wilt thou feel any harm; and if thou shalt acquire another kind of sensation, thou wilt be a different kind of living being and thou wilt not cease to live''

''Death is a release from the impressions of the senses, and from desires that make us their puppets, and from the vagaries of the mind, and from the hard service of the flesh''



Δωράκι

Ommegang Abbey Ale

Θυμάστε τους Three Philosophers της Ommegang; Καιρός να γνωρίσετε μία ακόμη ετικέτα της αμερικάνικης ζυθοποιίας που ειδικεύεται στις μπύρες της βελγικής σχολής. Ο λόγος για την Abbey Ale, μία abbey dubbel με περιεκτικότητα σε αλκοόλ 8.5% α.φ. και 20 βαθμούς IBU, η οποία μάλιστα είναι η πρώτη μπύρα που ζύμωσε η Ommegang.

 

Η παλιά (πάνω) και η νέα (κάτω) ετικέτα της Ommegang Abbey Ale

Πρόκειται για μία πλούσια σε γεύση και ιδιαίτερα αρωματική abbey-style ale, η οποία ζυμώνεται με 4 διαφορετικά malts (Pils, amber, Munich, aroma), 2 ποικιλίες λυκίσκου (Styrian Golding, Spalt Select) και 5 διαφορετικά μπαχαρικά (κολίανδρο, κύμινο, γλυκιά φλούδα πορτοκαλιού, γλυκάνισο, γλυκόριζα).

Το χρώμα της είναι σκούρο καφετί-κόκκινο. Ο αφρός της έχει μπεζ χρώμα, με μεγάλη συνεκτικότητα και διάρκεια. Το άρωμά της είναι έντονο και πλούσιο, με μαύρα φρούτα, καραμέλα, ολίγον από σοκολάτα και μία φρεσκάδα μαγιάς. Όταν η μπύρα ζεσταθεί, θα εμφανιστεί επίσης μία ζαχαρένια αίσθηση αλκοόλ. Η γεύση της είναι γλυκιά, με malts, καραμέλα, καστανή ζάχαρη και μαύρα φρούτα (δαμάσκηνα, αποξηραμένα σύκα) να ισορροπούν με μία ξηρή-πικάντικη αίσθηση από το λυκίσκο και τα μπαχάρια στο τελείωμα. Η επίγευση είναι γλυκιά και μεγάλης διάρκειας. Το σώμα της είναι γεμάτο, η ενανθράκωσή της μέτρια προς υψηλή, και η αίσθηση στο στόμα πολύ πλούσια. Το αλκοόλ είναι εμφανές.

Πολυεπίπεδη, ισορροπημένη και απολαυστική, η Ommegang Abbey Ale δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από τις διάσημες βελγίδες του είδους. Την καταευχαριστήθηκα, και είμαι σίγουρος ότι το ίδιο θα κάνετε και εσείς όταν με το καλό πέσει στα χέρια σας!

Οι κρίσεις του καπιταλισμού

Παρακολουθείστε ένα έξυπνο και καλοφτιαγμένο βίντεο για την ερμηνεία και τη φύση της κρίσης του καπιταλισμού παγκοσμίως, στο οποίο ο David Harvey αναρωτιέται αν έφτασε η στιγμή να εφαρμόσουμε ένα νέο, πιο ανθρώπινο και δίκαιο μοντέλο.



Το βίντεο, το οποίο βασίζεται σε μία διάλεξη που δόθηκε στο RSA, πρωτοανέβηκε στο γιοτούμπι το 2010 αλλά παραμένει επίκαιρο.

Ακούς metal; Θα γίνεις εγκληματίας!

Για να ολοκληρώσουμε τον άτυπο κύκλο των ποστ με θέμα πόσο σατανική  είναι η ροκ / μεταλ μουσική, διαβάστε με ποιό τρόπο σχετίζεται ο Anselmo (ο ασεβής) με την εγκληματικότητα...


''Είστε έφηβοι και ακούτε συγκροτήματα όπως οι Metallica, Iron Maiden, Slayer, Black Sabbath, Megadeth, Motorhead, Pantera; Τότε θα αναπτύξετε ή ήδη έχετε παραβατική συμπεριφορά. Αν πάλι προτιμάτε την ποπ, την κλασική μουσική, ή την τζαζ τότε θα έχετε έναν εντιμότατο βίο. Αυτό τουλάχιστον υποστηρίζει έρευνα του πανεπιστημίου της Ουτρέχτης που δημοσιεύθηκε στο αμερικανικό περιοδικό Pediatrics και συσχετίζει τις μουσικές προτιμήσεις με την εγκληματικότητα κατά την εφηβεία.

Όπως αναφέρει η μελέτη που διήρκησε τέσσερα χρόνια και πραγματοποιήθηκε σε 140 αγόρια και 160 κορίτσια από την Ολλανδία, «για το 80-90% των νέων μεταξύ 12 και 18, η μουσική αποτελεί σημαντικό μέσο το οποίο βελτιώνει τη διάθεσή τους, τους βοηθά να αντιμετωπίσουν προβλήματα και να αναπτύξουν κοινωνική συμπεριφορά». Οι νέοι που συμμετείχαν στην έρευνα κλήθηκαν να συμπληρώσουν ένα ερωτηματολόγιο με τις μουσικές προτιμήσεις τους. Διαπιστώθηκε τότε ότι τα παιδιά που είχαν σημειώσει ότι αγαπούν τη ροκ μουσική (στην έρευνα η κατηγορία συμπεριλαμβάνει και την heavy metal, τη gothic και την punk), την αφροαμερικανική μουσική (όπως rhythm and blues) και την trance, techno ή την hardhouse είχαν μεγαλύτερη πιθανότητα να αναπτύξουν παραβατική συμπεριφορά, είτε είχαν ήδη αντιμετωπίσει θέματα όπως εμπλοκή σε βανδαλισμούς, μικροκλοπές, συμμετοχή σε συμμορίες, σε αντίθεση με όσους επέλεξαν την ποπ, την τζαζ και την κλασσική μουσική που είχαν μια πιο ήρεμη ζωή.

Ο επικεφαλής της έρευνας Τομ τερ Μπογκτ του Πανεπιστημίου της Ουτρέχτης, πάντως φάνηκε κι ο ίδιος έκπληκτος με το αποτέλεσμα. «Μείναμε άφωνοι με το αποτέλεσμα. Το ελέγξαμε πολλές φορές», δήλωσε. Συμπλήρωσε μάλιστα πως «όποιος ακούει τζαζ ή κλασική μουσική έχει την τάση να έχει λιγότερο δραματική συμπεριφορά και να μένει μακριά από παραβάσεις». Βέβαια και ο ίδιος ίσως δε μπορεί να πιστέψει πλήρως τη μελέτη του καθώς όπως αποκάλυψε «ο πρώτος μου δίσκος ήταν ένας των Beach Boys, ο δεύτερος των Black Sabbath, ενώ άκουγα heavy metal από τα 16 μου». Βέβαια αργότερα προσθέτει πως «κι εγώ είχα μερικά μικρο-προβλήματα, όμως τίποτα σοβαρό». Αυτό ωστόσο που δείχνει να τον ανησυχεί ιδιαίτερα είναι οι μουσικές προτιμήσεις του δεκάχρονου γιου του ο οποίος όπως λέει «ακούει Rammstein αλλά και Τζάστιν Μπίμπερ. Πρέπει να τον προσέχω».

Πηγή 
 

Possessed
I feel a conquering will down inside me
Strength
The strength of many to crush
Who might stop me
My strength is in number
And my soul lies in every one
The releasing of anger can better any medicine under the sun 

Ροκ μουσική και σατανισμός - γ'

Τρίτο και τελευταίο μέρος αποσπασμάτων από το βιβλίο Εμπειρίες στην αναζήτηση νοήματος ζωής (ΠΕΓ, 1989) του Α. Αλεβιζοπούλου (πηγή).

ΜΠΙΖΝΕΣ, «ΠΡΟΣΕΥΧΕΣ» ΚΑΙ ΨΥΧΩΣΕΙΣ

Εμπορικό ρόκ από την «πιο αντιπροσωπευτική τραγουδίστρια του '80», την περίφημη Μαντόνα («Παναγία»). Ελάχιστος, υποτυπώδης ρουχισμός, πρόκληση και πρώτο χίτ το τραγούδι «Like a virgin - Σαν μια Παρθένα». Δεύτερο χίτ: «Pren your heart - Άνοιξε την καρδιά σου», όπου η σταρ γοητεύει ένα οκτάχρονο αγοράκι σε πορνοσόου, σε βίντεο-κλίπ, τον Ζάν-Μπατίστ Μοντινό, πού τυγχάνει και παιδί-θαύμα της Γαλλικής αβάνγκάρντ σκηνής, δηλαδή στο βίντεο κλίπ ήταν το ίδιο «θαυμάσιος» όσο και επί σκηνής. Εξαχρείωση από πάσης πλευράς; Για τους θαυμαστές: «Αυτή είναι τέχνη»! (;) Δισεκατομμύρια πωλήσεις και ορυμαγδός μίμησης της «σταρ». Κι έρχεται το τελευταίο «συγκλονιστικό» βίντεο-κλίπ, με την επιτυχία «Like a prayer - Σαν προσευχή». «Εμφάνιση ηδονικά αισθησιακή, και η Μαντόνα να φιλάει τα πόδια ενός Αγίου μέσα σε μια εκκλησία, και σε άλλη σκηνή τραυματίζεται στα χέρια με ένα μαχαίρι, θυμίζοντας τα σημάδια του Χριστού. Ακολουθούν εικόνες σεξουαλικής βίας επάνω στην Αγία Τράπεζα, και σαδομαζοχισμός». Η Καθολική Εκκλησία ξεσήκωσε θύελλα διαμαρτυριών.

Και τώρα ό,τι πιο τελευταίο όσον άφορα τη διαμαρτυρία και κοινωνική κριτική, κατά τη γνώμη πάντα των κριτικών: «Θέλετε να μάθετε για τον ήχο του Απόκρυφου; Εκεί όπου η μουσική δεν είναι μουσική, αλλά πράξη, ιδέα, μήνυμα, γεγονός, έμπρακτη ανατροπή, τελετουργία;... Μη μας ρωτάτε για στυλ, μόδες, ρεύματα, τάσεις, για τις μαζικές κατευθύνσεις πού πιστεύετε ότι θα'; πρεπε να υπάρχουν σε κάθε σύγχρονο δημιουργό γιατί δεν υπάρχουν στον ήχο τού Απόκρυφου και της ανατροπής, στον ήχο της διαστροφής, κι αν υπάρχουν, δεν θα τα διακρίνετε. Μπορεί να' ναι ο ήπιος ήχος μιας ακουστικής μπαλλάντας, ή μπορεί να';ναι η άκαμπτη, μηχανική μετρονομία της ντίσκο, ή μπορεί να';ναι ακόμη και ένας σκέτος, αφόρητος θόρυβος. Όμως, όποιος κι αν είναι μέσ' απ' όλα αυτά, δεν ανήκει στους ήχους των δικών μας καθημερινών πραγμάτων: ανήκει στους ήχους της Άλλης Πλευράς. Μη μας ρωτάτε, λοιπόν, για τον ήχο των Psychic Tv (= Ψυχωτική Τ.ν.)... γιατί αυτό πού είναι, απλά δεν περιγράφεται. Είναι τα πάντα: το ρόκ, η πόπ, η φόουκ, η έντεχνη, η πειραματική μουσική, η αφαίρεση, ο αυτοσχεδιασμός, ο λυρισμός, η επιθετικότητα, η οργάνωση, η αναρχία, η τελετή, το χάος... Και η εικόνα: η πρόκληση η παρεκτροπή, το ανομολόγητο, το ακατονόμαστο, το πέρα απ' τη λογική, απ' την ανθρώπινη ανεκτικότητα, το πέρα απ' το Καλό και το Κακό. 

Ροκ μουσική και σατανισμός - β'

Συνεχίζουμε με το δεύτερο μέρος αποσπασμάτων από το βιβλίο Εμπειρίες στην αναζήτηση νοήματος ζωής (ΠΕΓ, 1989) του Α. Αλεβιζοπούλου.

ΜΠΗΤ, ΨΥΧΕΔΕΛΕΙΑ ΚΑΙ ΝΕΟΙ ΜΠΑΧ, ΜΠΕΤΟΒΕΝ ΚΑΙ ΡΑΧΜΑΝΙΝΟΦ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΜΑΣ

  

Δεν είμαστε μακριά από τη γενική παράνοια, πού ήδη προετοιμάζει το δρόμο για την κατάλυση των πάντων στο όνομα του θηρίου. Ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά, βλέποντας στο πρόσφατο παρελθόν, πού ακόμα δηλητηριάζει τη ζωή μας. Ο νεογέννητος ρυθμός ΒΕΑΤ του '54-΄55 βαφτίστηκε από τον νονό του Αλαν φρίντ (ντίσκ-τζόκευ του Κλήβελαντ) «Ρόκ έντ Ρόλλ». Μια λέξη πού περιέγραφε δύο κινήσεις του ανθρώπινου σώματος τη στιγμή της σε-ξουαλικής πράξης στο πίσω μέρος του αυτοκινήτου και χρησιμοποιούνταν στη λαϊκή γλώσσα των Αμερικάνικων γκέτο των μαύρων (βλ. Bob Larson: ROCK WHEAT ON III, Tundale House,1980 σ.3). 

Εκφραστής αυτού του ρυθμού η «λεκάνη» του αποκαλούμενου «Βασιλιά του ρόκ έντ ρόλλ» Ελβις Πρίσλευ ή Elvis the Pelvis (pelvis= η λεκάνη). Τα τραγούδια του, όχημα των ιδεών της «σεξουαλικής επανάστασης. Τίποτε δεν είναι πιο σημαντικό από την ωμή, ασυγκράτητη, ερωτική ορμή», σύμφωνα με το μανιφέστο της επανάστασης αυτής. Συνεχιστές του βασιλιά, οι Μπήτλς, οι Ρόλλινγκ Στόουνς, οι Μόντς, ο Αλις Κούπερ, οι Άνιμαλς, κ.ά. Αυτοί, όμως, φέρνουν μια νέα θεωρία, σε πιο εξελιγμένο ρυθμό: Το σκληρό ρόκ (Hard Rock). Αυτό συνδυάζεται με την ανακάλυψη του L.S.D. από τον δρ. Χόφφμαν, της Ελβετικής εταιρείας Σαντόζ. Αστραπιαία σχεδόν γεμίζουν απ' αυτό Πανεπιστήμια και σχολεία. Το τραγουδούν οι διάσημοι Eric Burdon and the Animals: «Μια κοπέλα πού λέγεται Σαντόζ A girl named Sandoz», Ο τίτλος της «μεγάλης» αυτής επιτυχίας. Οι Μπήτλς μας εισάγουν με το «Κίτρινο Υποβρύχιο» (Yellow Submarine) στην ψυχεδέλεια. Ο όρος στην ψυχιατρική σημαίνει την οξεία παραίσθηση πού προκαλούν τα σκληρά ναρκωτικά. Ο ασθενής νομίζει πως είναι πουλί και μπορεί να πετάξει, ή σούπερμαν και μπορεί να σταματήσει τραίνα με το σώμα του... Είναι η εποχή της «ειρηνικής» επανάστασης των χίππυς, MAKE LOVE NOT WAR (= κάντε έρωτα, όχι πόλεμο), μέσω των ναρκωτικών και των Ινδουιστικών κοινοβίων. Σεξουαλικά όργια και διαλογισμός, με αλχημιστικές ερωτικές πρακτικές. Απωθημένη οργή, Βιετνάμ, και δολώματα δαιμονοκρατούμενης υστερίας. Στόχος: οι νέοι όλου του κόσμου! Άλλοι σπεσιαλίστες ναρκωτικών πολυτραγουδισμένων είναι οι Ρόλλινγκ Στόουνς. Δικά τους είναι τα: «Μαύρη ζάχαρη BROWN SUGAR» (πού αποτελείται από ηρωίνη, καφεΐνη και στρυχνίνη), «Αδελφή Μορφίνη, Ξαδέρ-φη Κοκαΐνη SISTER MORPHINE» και «Ασημένια Κυρία SILVER LADY» (όπου εδώ υπονοείται η υποδόρια σύριγγα). Φτάνουμε ως τις μέρες μας, με την κατάληξη του Ρόκ έντ Ρόλλ και Χάρντ Ρόκ σε Punk Rock (η λέξη στην Αγγλία σημαίνει «πρόστυχος», ενώ στην Αμερική η νεώτερη ετυμολογία της λέξης είναι: «σάπιος», σύμφωνα με το βιβλίο του J.P Regimbal: Le Rock n'; roll, Ed. Croisad-Geneve 1983, σ. 12) και Heavy Metal.

Ροκ μουσική και σατανισμός

Ακολουθούν αποσπάσματα από το βιβλίο Εμπειρίες στην αναζήτηση νοήματος ζωής (ΠΕΓ, 1989) του Α. Αλεβιζοπούλου. Αν και όλες οι απόψεις και οι τρόποι σκέψης είναι σεβαστοί, μερικά από τα παρακάτω γραφόμενα είναι άξια απορίας...

photo credits

ΡΟΚ ΚΑΙ ΣΑΤΑΝΙΣΜΟΣ

Υπάρχει στην Αμερική σήμερα και σε διεθνές επίπεδο μία ένωση με τον τίτλο "Wicca", πού σημαίνει: ένωση μάγων και εξορκιστών. Τα μέλη της έχουν στη διάθεση τους τρεις επιχειρήσεις δίσκων μουσικής. Σκοπός κάθε δίσκου πού εγγράφουν, είναι να γκρεμίσει την χριστιανική ηθική και να διαφθείρει τον εσωτερικό άνθρωπο των σημερινών νέων. Στην πραγματικότητα είναι μία προσπάθεια με σκοπό να υποβάλλει τους νέους στην καθοδήγηση του Σατάν.

Η "Wicca" ανάδειξε και ύψωσε διάφορους γνωστούς σημερινούς καλλιτέχνες, όπως Bob Dylan, Alice Cooper, Kiss, Black Sabbath, Rolling Stones, Who, Led Zeppelin και πολλούς άλλους ακόμη. Οι δίσκοι πού παράγονται από αυτούς περιγράφουν και διαμορφώνουν την ψυχική κατάσταση, στην οποία θα πρέπει να βρίσκονται οι νέοι οπαδοί τους και τους καλεί άμεσα, ή έμμεσα, να γιορτάσουν τη φήμη, τη δόξα και τον έπαινο του Σατάν. Οι Rolling Stones λ.χ. λέγεται ότι ανήκουν σε μία δαιμονική αίρεση της περιοχής του San Diego. Ο αρχηγός του συγκροτήματος Mick Jagger δεν κρύβει πως θέλει να είναι ο Εωσφόρος του ρόκ. Και δηλώνει: «Επιδιώκουμε να κατευθύνουμε τη θέληση και τη σκέψη των άλλων». Άλλωστε η θορυβοπαραγωγή του συγκροτήματος θεωρήθηκε πρόσφατα (μέσα από συγκεκριμένο τραγούδι τους) η απάντηση... στην 5η Συμφωνία του Μπετόβεν, και ο κιθαρίστας θα' θελε να ξέρει «τι γνώμη έχει γι' αυτόν ο Μπετόβεν»! Όσο για τον Γκράχμα Νάς, εξομολογείται: «Νομίζω ότι με το ρόκ, εμείς οι μουσικοί διαθέτουμε ένα μυθικό πλεονέκτημα. Μπορούμε να κατευθύνουμε τον κόσμο...». Ως υπ' αριθμόν ένα επικίνδυνος «ροκάς» στις Η.Π.Α. χαρακτηρίζεται ο John Denver, πού αυτοαποκαλείται «ο Μεσσίας», και χαρακτηρίζει τη μουσική του «Ευαγγέλιο μιας νέας θρησκείας». Ο ίδιος δηλώνει χωρίς ηττοπάθεια: «Θέλω τα πάντα. Κάποια μέρα θα γίνω τόσο τέλειος, πού δεν θα είμαι πια άνθρωπος αλλά θεός». Διάσημα θύματα της γοητείας του Ντένβερ υπήρξαν οι πρόεδροι Ford και Carter, καθώς και 30 κυβερνήτες, γερουσιαστές κ.λ.π., πού επικαλέστηκαν επανειλημμένα τη βοήθεια του στις Η.Π.Α. Άλλωστε στη θετή πατρίδα του το Κολοράντο, ο Ντένβερ πούλησε 30 εκατομμύρια δίσκους και τιμάται ως ο καλλίτερος Αμερικανός ποιητής! «Αισχρή ειδωλολατρία!», καταγγέλλουν οι «αντιρόκ» προσωπικότητες. Βέβαια, όπως υπογραμμίζει ο Μισέλ ντέ Σαίν Πιέρ στο βιβλίο του «οι Αριστοκράτες», όπως και ο W.Joseph Matt στο δικό του «Το ρόκ ν' Ρολ, όργανο επανάστασης και πολιτιστικής ανατροπής», πού και τα δύο κινητοποίησαν Αμερική κι Ευρώπη, βρίσκοντας τεράστια απήχηση μέχρι τις κυβερνήσεις των κρατών αυτών, όλοι οι καλλιτέχνες του ρόκ δεν είναι «του διαβόλου», αλλά το φαινόμενο του ρόκ, δεν παύει να εγκυμονεί κινδύνους με τεράστιες καταστροφικές επιπτώσεις, πού ήδη ζούμε καθημερινά!

Τα πρώτα μαμ του 2013

Για να κυλήσει γκουρμέδικα και γαστριμαργικά και η νέα χρονιά, μαγειρέψαμε τρείς συνεχόμενες μέρες τρία διαφορετικά μαμ (γιατί τρία? Μα για να ευλογήσει το εγχείρημα η αγία τριάδα). Εαν η αρχή είναι το ήμισυ του παντός, τότε από άποψη φαγητού βρισκόμαστε σε πολύ καλή θέση...

Σπανακοτυρόπιτα. Φτιαγμένη μεν με έτοιμο φύλλο αλλά πολύ αγάπη και δύο είδη τυριών (φέτα και μαλακή μυζήθρα). Η πίτα είναι μεγάλη υπόθεση τελικά - και μέσο κοινωνικοποίησης. Δεν αποτελεί απλά ένα νόστιμο και υγιεινό παραδοσιακό έδεσμα αλλά μία αφορμή για να έρθουν φίλοι στο σπίτι. Κανείς δεν μπορεί να φάει μία πίτα μόνος του οπότε οφείλει να τη μοιραστεί!

Χοιρινό με παντζάρια. Μπορεί σε κάποιους αυτός ο συνδυασμός να φαίνεται περίεργος αλλά σας διαβεβαιώ ότι πρόκειται για νοστιμότατο φαγητό. Αφού μισοψήσετε κομμάτια χοιρινού κρέατος με λίγο ελαιόλαδο σε μία κατσαρόλα, προσθέτετε τα παντζάρια (και αν θέλετε κομμάτια σέλινου) για κανα τέταρτο, σκεπάζετε με νερό και αφήνετε μέχρι να ψηθεί. Yummy!

Μπριζολάκια στη σχάρα. Αλατοπιπερωμένα και πασπαλισμένα με φρέσκια βουνίσια ρίγανη, τα μπριζολάκια ψήθηκαν στην εντέλεια καθώς ο Δόκιμος ευλογούσε την όλη διαδικασία. Μόλις σερβιρίστηκαν και έπεσε πάνω τους φρεσκοστυμμένο λεμόνι, δεν υπήρχαν περιθώρια για φωτογραφίες και χαριτωμενιές - to put it simply, όποιος πρόλαβε τον Κύριο είδε...

Μανιτάρια στη σχάρα. Ψήθηκαν μετά τα μπριζολάκια για συνοδευτικό (και καλά). Η αλήθεια όμως είναι ότι δεν πρόλαβαν να σερβιριστούν στο τραπέζι αφού καταναλώθηκαν πάνω από τη σχάρα στο όρθιο, πασπαλισμένα με λίγο αλάτι και ψιλοκομμένο μαιντανό. Απλοί μα πεντανόστιμοι οι μύκητες!

Καλό σ/κ και καλές μάσες!

New Year resolution

For those who believe in God, most of the big questions are answered. But for those of us who can't readily accept the God formula, the big answers don't remain stone-written. We adjust to new conditions and discoveries. We are pilable. Love need not be a command or faith a dictum. I am my own God. 

We are here to unlearn the teachings of the church, state and our educational system. 

We are here to drink beer.

We are here to kill war.

We are here to laugh at the odds and live our lives so well that Death will tremble to take us. 

We are here to read these words from all these wise men and women who will tell us that we are here for different reasons and the same reason.


Charles Bukowski

Scheldebrouwerij Zeezuiper & Dulle Griet

Χαίρετε, καλό μήνα και καλώς σας ξανα-βρήκαμε! Ο Στύλος στήθηκε (και πάλι) και ο Δόκιμος νωχελικά ξεσκονίζει τα γραφόμενά του και τις ιδέες του. Σας έχουμε δύο νέες μπυρίτσες για να ξεκινήσει καλά το 2013!

Η ζυθοποιία Schelde (Scheldebrouwerij, με σήμα τον κάβουρα) ξεκίνησε το 1994 στην ολλανδική πόλη Bergen op Zoom προτού μεταφερθεί στη βελγική Hoogstraten. Το 2000 ήταν η χρονιά της πρώτης επέκτασης, με την εισροή νέου κεφαλαίου στην επιχείρηση, η οποία πέρασε στα χέρια των Kees van Loenhout και Peter van der Eijnden. Η ζυθοποιία επεκτάθηκε εκ νέου το 2007 και για το λόγο αυτό μετακόμισε στη μικρή συνοριακή πόλη Meer στο Βέλγιο. Σήμερα, ο Peter van der Eijnden είναι ο master brewer της ζυθοποιίας, η οποία παράγει μία μεγάλη γκάμα μπυρών για όλα τα γούστα. Από αυτές δοκιμάσαμε δύο, τη Zeezuiper και τη Dulle Griet, και σας μεταφέρουμε τις εντυπώσεις μας.

Η Zeezuiper είναι μία tripel με 8% περιεκτικότητα σε αλκοόλ α.φ. και 30 βαθμούς IBU. Έχει ένα ανοιχτό ξανθό χρώμα το οποίο στολίζει ένας λευκός αφρός που διατηρείται ελάχιστα. Το άρωμά της είναι φρουτώδες, με το λεμόνι να δένει με μπαχάρια. Όταν αρχίσει να ανεβάζει θερμοκρασία, η μπύρα βγάζει και λίγο μέλι. Γευστικά, διακρίνουμε στοιχεία φρούτων (λεμόνι, γκρέιπφρουτ), μαγιάς και malts, τα οποία φέρνουν λίγο και σε βελγική σταρόμπυρα. Ελαφρώς ξηρή επίγευση. Μέτρια ενανθράκωση, καλή ισορροπία πικρού-γλυκού. Πολύ αξιόλογη.

Η Dulle Griet (εδώ για το όνομα) είναι μία dubbel με 6.5% περιεκτικότητα σε αλκοόλ α.φ. και 20 βαθμούς IBU. Έχει ένα σκούρο καφέ χρώμα το οποίο στολίζει ένας μπεζ αφρός που διατηρείται ελάχιστα. Το άρωμά της είναι τίγκα στην καραμέλα και τα malts, με υποψία δαμάσκηνου. Γευστικά, έχουμε να κάνουμε με μία ‘κλασική’ βελγική dubbel, με ισορροπία ανάμεσα στη μπισκοτο-καραμελένια αίσθηση των καβουρδισμένων malts και τα μαύρα φρούτα. Γλυκιά αρχικά, με ξηρό τελείωμα από το λυκίσκο. Μέτρια ενανθράκωση, λίγο νερουλό σώμα. Καλή μεν αλλά...

Άιντε, καλή χρονιά να'χουμε και μπύρες να πίνουμε, να ξεχνάμε τους καημούς μας, βαι βαι βαι...