Καλή χρονιά και ευτυχισμενο το 2007

Ας κατέβω και γω από το στύλο να πιώ κανα ποτηράκι ;-)

Kράτη

Κάποτε –στο πολύ μακρινό μέλλον- πρέπει να αναρωτηθούμε ποια σημασία έχουν τα κράτη, νέα και παλιά, και ποιος είναι τελικά ο ρόλος τους στην ιστορία. Έθνος, κράτος και άλλες θεωρητικές λέξεις διδάσκονται στα πανεπιστήμια και αναλύονται τα τελευταία κάπου εκατό χρόνια στο φουλ…

Εντάξει κοινή γλώσσα, ιστορία ακόμα και κοινή θρησκεία είναι προϋποθέσεις ενδεικτικές. Ενδεικτικές ποιού όμως; Θα καταλήγαμε μάλλον στην φυλή. Ωραία ο σκοπός λοιπόν του κράτους είναι να περιχαρακώσει και να δώσει μια αίσθηση ανεξαρτησίας σε όλες της φυλές του κόσμου. Όλες οι φυλές του κόσμου όμως δεν έχουν τον ίδιο πληθυσμό, άλλες φυλές τείνουν στην εξαφάνιση και κάποιες άλλες (οι περισσότερες) δεν βλέπουν με καθόλου καλό μάτι την ανεξαρτησία. Προς το παρόν ο κυρίαρχος διεθνής οργανισμός έκφρασης των κρατών είναι ο ΟΗΕ. Στον ΟΗΕ επικρατεί κατά τις συνεδριάσεις της γενικής συνέλευσης η αρχή της ισότητας των κρατών. Ένα κράτος μία ψήφος. Μία ψήφος η Κύπρος, μία η Κίνα. Το σκεπτικό είναι σωστό γιατί ποιος θα υπολόγιζε τα μικρά κράτη διαφορετικά.
Όμως εδώ υπάρχει μια κάποια υποκρισία.
Δεν τίθεται καν θέμα σύγκρισης της ισχύος δύο τέτοιων κρατών, φυλετικών και πολυφυλετικών. Αλλά και γενικότερα τέτοιου είδους αυτοκρατορικής κατασκευής κράτη (Κίνα, ΗΠΑ, κτλ) προτάσσουν την καλή οικονομική λειτουργία και γενικότερα την οργάνωση τους και όχι ιδιαίτερα, αν και θα ήθελαν, την ομοιογένεια τους. Τότε μήπως θα έπρεπε στον διεθνή οργανισμό να ψηφίζει κάθε φυλή που περιλαμβάνεται σε αυτά τα κράτη.
Αν το πιάσουμε τώρα από την αντίθετη πλευρά θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι σήμερα –πόσο μάλλον στο μακρινό μέλλον- ο όρος ‘’φυλή’’ είναι αρκετά συγκεχυμένος ειδικά στη δύση, στην ατμομηχανή του οικονομικού κόσμου. Έτσι το να στηρίξουμε τη διεθνή ειρήνη σε ‘’φυλετικά’’ ζητήματα μου ακούγεται αρκετά επίφοβο όσο και αν έχουμε όλοι κατανοήσει τη σημασία της.

Το καλύτερο λοιπόν θα ήταν να παραδεχτούμε –είπαμε στο πολύ μακρινό μέλλον- ότι φτιάχνουμε κράτη γιατί έτσι οργανωνόμαστε οικονομικά και επιβιώνουμε καλύτερα και ας εγκαταλείψουμε μια για πάντα τις κοινωνιολογικές θεωρίες.

Θέματα προς εκμετάλλευση: Αναρχικοί

Στο θέμα των αναρχικών τα τηλεοπτικά κλισέ και διάφορες μέθοδοι εκμετάλλευσης των πάντων από τα μμε, αναπτύσσονται με θαυμαστό τρόπο. Το συγκεκριμένο θέμα αποτελεί το ιδανικό πεδίο παρατήρησης της συμπεριφοράς των ελληνικών μέσων.
Ποιας συμπεριφοράς; Αυτής που έχει να κάνει με το ‘’όπου φυσάει η κονόμα πάω’’, λέω ότι μου κατέβει χωρίς ίχνος απόδειξης για τις εντυπώσεις (με ξεκάθαρη πολιτική κατεύθυνση όμως) και το βαφτίζω ρεπορτάζ δρόμου, με λίγα λόγια πουλιέμαι για τα φράγκα.
Έχουμε και λέμε. Οι αναρχικοί σαν σύνολο αποτελούν το ιδανικό ‘’θύμα’’. Δεν έχουν όνομα οπότε δεν υπάρχει κίνδυνος να μας πάνε στα δικαστήρια για τις μαλακίες που θα πούμε ούτε υπάρχει περίπτωση να μας κόψουν τη διαφήμιση.
Αντίστοιχα επειδή αντιμετωπίζονται ως ιδεολογικώς απροσδιόριστος όχλος, υιοθετούνται εύκολα από οποιοδήποτε πολιτικό πρόσωπο ή σχηματισμό, για να στηριχθούν επιχειρήματα των απέξω από το φαγοπότι της εξουσίας. Άλλοτε είναι τα παλιόπαιδα που σπάνε τις ξένες περιουσίες άλλοτε η αντίδραση της θερμόαιμης νεολαίας στα έργα του Πολύδωρα και του καθενός που τυχαίνει να έχει στοχοποιηθεί σε κάθε στιγμή.
Από την άλλη οι ξυλοδαρμοί και τα σπασίματα είναι μαζί με τους βιασμούς ο αγαπημένος ‘’μεζές’’ της τηλεθέασης. Με τους ‘’αναρχικούς’’ εξασφαλίζουμε δύο από τα τρία!
Μέχρι στιγμής λοιπόν έχουμε πετύχει να καλύψουμε από μια μολότοφ το εικοσάλεπτο του πολιτικού λαϊκισμού και το δεκάλεπτο της βίας στην καθημερινή ζωή. Κελεπούρι!
Και κάτι άλλο που ακούμε καμιά εικοσαριά χρόνια. Τι στην ευχή σημαίνει γνωστοί άγνωστοι; Αφού δεν έχουν συλληφθεί ούτε αναγνωριστεί είναι άγνωστοι. Όταν συλλαμβάνεται κανένας, όνομα και φωτογραφία βγαίνουν στη φόρα με συνοπτικές διαδικασίες οπότε σε αυτή την περίπτωση θα μπορούσαμε να τους ονομάσουμε ως ‘’οι άγνωστοι που έγιναν πασίγνωστοι’’. Ή μήπως τους αποκαλούμε ‘’γνωστούς’’- άγνωστους επειδή εμφανίζονται σε συγκεκριμένες τοποθεσίες (πολυτεχνείο, διαδηλώσεις) σε συγκεκριμένο χρόνο (17η Νοέμβρη ή όταν γίνεται παρεμφερής βαβούρα)…; Αλλά και στο μετρό ξέρουμε ότι υπάρχουν πορτοφολάδες αλλά δεν τους αποκαλούμε γνωστούς-άγνωστους…

POLICE- ROXANNE

Άστο καλό είναι και το red light...

Oπαδοί, μπάλα κτλ

Ομάδες, ποδόσφαιρο, μπάσκετ κτλ είναι τελικά μεγάλο λούκι. Εντάξει αυτό έχει ειπωθεί εδώ και κάμποσα χρόνια αλλά δεν μπορείς να μην εκφράσεις το θαυμασμό σου για το συγκεκριμένο φαινόμενο… Δεν αποτελεί στην ουσία του τίποτα παραπάνω από τη λατρεία του τίποτα. Στενοχωριέσαι, χαίρεσαι –και χειρότερα- κλαις ουρλιάζεις και για να μην κοροϊδευόμαστε δεν υπάρχει άνθρωπος αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα που να είναι με μια ομάδα και να μην έχει σκεφτεί έστω μια φορά στη ζωή του να πλακωθεί με ‘’αλλόθρησκο’’.

Το όλο ψυχολογικό σύστημα έχει θετικά και αρνητικά. Ναι ναι υπάρχουν και θετικά, δεν είναι δυνατόν όλοι όσοι ασχολούνται να είναι καθυστερημένοι βολεψάκηδες όπως λένε οι φίλοι μας οι προοδευτικοί διανοούμενοι. Ας το πιάσουμε λοιπόν από τα αρνητικά. Τι να πιάσουμε δηλαδή, όλοι τα ξέρουμε. Αποχαύνωση, κοροϊδία και στην τελική τσάμπα πόνος και θερμίδες για να κονομήσουν λίγοι και να αποκτήσουν το δικό τους κοπάδι τσάμπα –έτσι θέλουν να πιστεύουν δηλαδή ότι γίνεται. Σπίτια αναστατώνονται, ακόμα και οικογένειες φτάνουν κοντά στη διάλυση για την αρρώστια (διαφόρων χρωματισμών). Όλα αυτά βέβαια δεν έχουν κανένα λόγω ύπαρξης. Δε θα βελτιωθεί κανενός η προσωπική κατάσταση αν κερδίσει η ομάδα την οποία ο καθένας έχει επιλέξει, όχι βάσει κανενός ιδιαίτερου κρητιρίου ή κάποιας ωριμότητας αλλά με αφελή περιστατικά της παιδικής ηλικίας αν δεν υπάρχει κάποιος συγγενής να προσελκύσει με πολύχρωμα κασκόλ και καπελάκια…
Τα θετικά του να υποστηρίζει κανείς μια ομάδα θα μπορούσαν να παρομοιαστούν με ένα σωσίβιο. Όταν όλα πάνε σκατά τι καλύτερο από το να μπορείς να πάρεις ανέξοδα μια πραγματικά πηγαία χαρά! Βέβαια αν η ομάδα χάσει θα χωθείς περισσότερο στα παραπάνω αλλά αξίζει καμιά φορά… Ας μη ξεχνάμε βέβαια ότι μέσω του φαινομένου ‘’ομάδα’’ κάποιος φρέσκος στη ζωή μπορεί να πάρει εύκολα μαθήματα για τη άτιμη τη μοίρα. Πόσο προφητικό αυτό το ‘’στις χαρές και στις λύπες μαζί’’ και σε πόσα πράγματα θα κόλλαγε…

Xριστούγεννα

Κάθε χρόνο, κάθε χρόνο το ίδιο πράγμα με τα Χριστούγεννα. Φτάσαμε μια κάποια ηλικία και βαρεθήκαμε ρε παιδιά! Κάτι πρέπει να γίνει επιτέλους.
Στολισμοί και πανυγηράκια με ξεκάθαρο σκοπό την κονόμα από τους εμπόρους. Αυτό βέβαια δεν είναι κακό. Η αγορά πρέπει να κινείται, ο κόσμος να εργάζεται και το χρήμα να κυκλοφορεί. Όσο περισσότερο χρήμα κυκλοφορεί τόσο πιο ‘’ευτυχισμένοι’’ είμαστε. Σίγουρα όμως ο χειρότερος εχθρός του διευθυντή επικοινωνίας είναι ο κορεσμός του κοινού του. Ας μην ξεχνάμε εξάλλου ότι με τους συνεχείς εορτασμούς αντι για τη αφύπνιση του θρησκευτικού και φιλεύσπλαχνου εαυτού μας μπορούν να προκληθούν τα αντίθετα αποτελέσματα. Όταν ο κάθε δήμαρχος προσπαθεί να κάνει κάτι ξεχωριστό για να ξεπεράσει τον προηγούμενο είναι πολύ εύκολο να οδηγηθούμε στην γελοία υπερβολή! Τότε πραγματικά έχουμε ευτελισμό. Όταν οι καταστηματάρχες και τα ΜΜΕ σκαρφίζονται και μεγαλοποιούν εορτασμούς (Αγ. Βαλεντίνος, κούλουμα, Τσικνοπέμπτη κτλ) για το χρήμα πολύ γρήγορα και το κοινό θα καταλάβει περι τίνος πρόκειται και θα ακολουθήσει η αδιαφορία. Η μπάλα τότε θα πάρει μικρές και μεγάλες θρησκευτικές εορτές…

Από την άλλη να γίνουν δεκτές οι δικιές μου πρωτοποριακές προτάσεις για εορτασμό κάθε δύο χρόνια μάλλον χλωμό το βλέπω… Μην ξεχνάμε και τον μεγάλο πνευματικό ηγέτη (βλ Εκκλησία).

Ίσως βέβαια να φταίει κυρίως ότι γέρασα και ενδιαφέρον δεν βρίσκω. Για τα πιτσιρίκια ο χρόνος μέχρι τα επόμενα Χριστούγεννα περνά πολύ αργά…

Sex Pistols。God Save The Queen

Για κάτι ξεχασμένους εκεί στο νησί...
Θυμηθείτε, ''Oh lord God have mercy all crimes are paid''...

Μέσα μαζικής μεταφοράς

Μετά από παράκληση αρκετών εν Χριστώ αδερφών αποφάσισα να δημοσιεύσω το πρόγραμμα που περιεργάζομαι από μικρό και καταταλαιπωρημένο παιδί και αφορά τη λύση του προβλήματος των ΜΜΜ τουλάχιστον στην Αθήνα – αλλά με λίγη θέληση θα μπορούσε Να βοηθήσει όλες τις μεγάλες πόλεις ετούτου του μάταιου κόσμου.

Παίρνοντας ως δεδομένα τον διαρκώ αυξανόμενο αριθμό αυτοκινήτων και τους στενούς και πολλές φορές αδιαπέραστους δρόμους, της εντελώς άναρχα δομημένης πόλης, εστιάζω σε τομείς που όντως υπάρχει περιθώριο δράσης.

Ξεκαθαρίζω τη θέση μου από την αρχή. Για τα περισσότερα προβλήματα στις συγκοινωνίες αυτή τη στιγμή μεγάλη ευθύνη φέρουν οι ηλικιωμένοι επιβάτες. Οι περισσότεροι είναι σωματικά ασθενείς, η ζωή σε μια τσιμεντούπολη τους έχει φορτώσει ψυχολογικά προβλήματα και ας μην ξεχνάμε το κλασσικό σύμπλεγμα των ηλικιωμένων προς τους νεότερους (‘’τσογλάνια και πουτανάκια όλοι τους’’). Όλα τα παραπάνω που κουβαλά η συγκεκριμένη ηλικία είναι μαθηματικώς αποδεδειγμένο ότι -αν όχι όλα μαζί σίγουρα κάποια από αυτά –εκδηλώνονται κατά τη διάρκεια κάθε μετακίνησης με τα ΜΜΜ. Επτά η ώρα που πας για δουλειά είναι εκεί έτοιμοι για κουβεντούλα ή γενικά για τζέρτζελο, η ίδια κατάσταση και το απόγευμα όταν επιστρέφεις λιώμα και γυρίζουν και αυτοί από το Ζάππειο… Τα λεωφορεία-τρόλεϊ-ηλεκτρικός είναι βέβαια πνίχτρα αλλά η τρίτη ηλικία ορμά σπρώχνοντας πατώντας και βρίζοντας για να βρει θέση… Τι και αν δεν υπάρχει καμία; ‘’Kανένας σεβασμός γα τους απόμαχους της ζωής… δε ντρέπεστε άρρωστη γυναίκα ΣΗΚΩΘΕΙΤΕ!’’. Οι συγκεκριμένοι απόμαχοι βέβαια έχουν ανέβει για δύο στάσεις και κρατούν στη μασχάλη ένα πάκο εφημερίδες. Πού να περισσέψει χέρι για να κρατηθούν, πρέπει να καθίσουν… Τι και αν ο πιτσιρικάς έχει πεθάνει να κουβαλά κιβώτια ή να διαβάζει ή…ή… όλη μέρα;

Δεν είναι μόνο ο χώρος που κρατούν μέσα στα λεωφορεία. Είναι ψυχολογική φόρτιση αλλά και τα διάφορα ελαττώματα της ηλικίας που φέρνουν τους ίδιους βέβαια σε δύσκολη θέση αλλά και τους συνεπιβάτες τους.

Και προτείνω. Γιατί να μην υπάρξουν συγκεκριμένα βανάκια-λεωφορεία επιφορτισμένα και εξοπλισμένα κατάλληλα για τη μεταφορά αυστηρά ατόμων άνω πχ των 70; Bανάκια με στάνταρ δρομολόγια, άνετα και με καταρτισμένο κατάλληλα προσωπικό. Πώς να αντέξει ένας τυχαίος οδηγός που οδηγεί ένα λεωφορείο με εκατό άτομα, του κορνάρουν ταυτόχρονα δέκα, είναι καθηλωμένος για δέκα λεπτά με 40οC και μια γιαγιά του τσιρίζει να της ανοίξει στη μέση της Πανεπιστημίου…;

Ίσως είμαι λίγο υπερβολικός. Πιστέψτε με η ζωή με έκανε. Πριν όμως με κακολογήσετε σκεφτείτε ότι το θέμα δεν είναι να ρίξουμε όσους μας ενοχλούν στον Καιάδα –ούτε προτείνω κάτι τέτοιο- απλά να κάνουμε τη συμβίωση μας όσο το δυνατόν πιο ευχάριστη.

Κονκισταδόρες

Για τους ιθαγενείς της Αμερικής δηλαδή τα θύματα των ‘’ανώτερων ευρωπαικών φυλών’’ πολλά μπορούμε να πούμε. Όταν σήμερα συζητάμε για τις επεμβάσεις στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν κτλ και λέμε που ‘ναι ο Θεός να ριξει φωτιά, δε σκεφτόμαστε ότι η Ιστορία έχει δώσει της απαντήσεις της.
Εκείνοι οι κακόμοιροι Ινκας-Αζτέκοι κτλ δεν έφταιξαν ποτέ σε τίποτα γιατί να υποστούν μια πραγματικά άθλια γενοκτονία. Γιατί ήταν άθλια δε χρειάζεται να αναφερθεί. Οι συγκεκριμένοι τύποι ήταν άκακοι –για τους Ευρωπαίους αποίκους- έως βλακείας. Αφού οι νέοι τους θεοί τους καταλήστεψαν με καθρεφτάκια, τους εξόντωσαν γιατί και τα καθρεφτάκια κοστίζουν…
Δυστυχώς η θεία δίκη είχε δικαστήριο εκείνη τη μέρα και η αγέλη των κονκισταδόρες δε βρήκε εμπόδια στο να καθαρίσει το Νέο Κόσμο από πρωτόγονα ανθρώπινα ζωύφια…
Πραγματικά ο τρόπος κατάκτησης από τους πρώτους Ισπανούς κατακτητές είναι για γέλια μέσα στην τραγικότητα του. Ειδικά η περίπτωση την κατάκτησης του Περού από τον Pizarro είναι για γέλια μέσα στην τραγικότητα της. Ο τύπος με 180 στρατιώτες κατάφερε να υποδουλώσει έναν τοπικό βασιλιά που είχε στη διάθεση του γύρω στους 80,000. Με απάτη βέβαια αλλά όλα έχουν τα όρια τους.
Τελικά μήπως εκείνοι οι πολιτισμοί δεν άξιζαν να επιβιώσουν στο διεθνοποιημένο περιβάλλον όπως πιστεύουν πολλοί σημερινοί αγγλοσάξωνες; Ίσως αν ο πολιτισμός μετριέται στην τεχνολογία των όπλων… Κατά τ’άλλα μάλλον ο πολιτισμός των Βίκινγκς είναι αυτός που μάλλον θα άξιζε να έχει εξολοθρευτεί.
Όπως αποδείχτηκε όμως η δύναμη είναι αυτή που αποφασίζει και οι δυστυχείς native Americans πιάστηκαν κορόιδα. Αυτό δεν αλλάζει. Η έλλειψη ‘’ανταγωνισμού’’, η ήρεμη και σε γενικές γραμμές εφησυχασμένη ζωή τους, που κυλούσε σε αρμονία με τη φύση τους γύρισε μπούμεραγκ γιατί σε αυτόν τον πλανήτη πρώτος στόχος –καλώς ή κακώς- δεν είναι η ευτυχία αλλά η επιβίωση.
Αυτό είναι κάτι που, αντίθετα με τους Ίνκας, εγκαίρως αντιλήφθηκαν οι αρχαίοι Έλληνες και έκαναν τρόπο ζωής τους τον πόλεμο και αντιπρότυπο την ‘’μαλακεία’’* που λέει και ο Θουκυδίδης ακόμα και στην μαλθακή Αθήνα. Αυτούς λοιπόν επικαλούμαστε σήμερα σαν γεννήτορες του Ευρωπαϊκού πνεύματος οπότε μάλλον δίκιο είχαν στην κοσμοθεωρεία τους…

* Από το μαλθακός έτσι;

The Smiths - Bigmouth Strikes Again

ΑΠΟ ΣΗΜΕΡΑ ΝΕΑ ΗΘΗ!