Πυρηνικά

To Ιράν ανακοίνωσε ότι πέτυχε εμπλουτισμό και καθαρότητα ουρανίου 3,5% που όπως διαβάζω στην Καθημερινή, δεν είναι και τίποτα το ιδιαίτερο, αφού για χρήση σε πυραυλικά συστήματα απαιτείται τουλάχιστον 90%. Η ΙΑΕΑ όπως πάντα εξεγείρεται το ίδιο και τα δυτικά κράτη μέλη της ΝΡΤ (συνθήκη μη διασποράς πυρηνικών όπλων). Από την άλλη υπάρχει το κράτος του Ισραήλ, που ενώ ο κόσμος βοά το ίδιο δεν έχει επιβεβαιώσει ποτέ τίποτα. Για ελέγχους βέβαια ούτε λόγος αφού εκεί υπάρχουν ‘’εγγυητές’’ βλ ΗΠΑ, Γαλλία κ.α.
Το ερώτημα που τίθεται βέβαια είναι άλλο. Ας είμαστε ρεαλιστές, θα υπάρξει ποτέ εποχή που όλοι οι ισχυροί θα αποκαλύπτουν όλα τους τα κρυμμένα όπλα χωρίς καμία επιφύλαξη;
Όχι.
Εκεί ακριβώς τίθεται και το πλεονέκτημα της ισχύος. Το κράτος που έχει τη δύναμη πώς θα διατηρήσει το πάνω χέρι αν φανερώνει σε κάθε στιγμή το είδος και το μέγεθος της τεχνολογίας που διαθέτει;
Σε αυτό το σημείο σήμερα έρχεται να επιβληθεί το χέρι της ηθικής, η ΙΑΕΑ. Μια οργάνωση που παρά τα όποια συμπεράσματα της κατά καιρούς –ξεκάθαρα και βασισμένα σε σωστές κατευθύνσεις για την προστασία αυτού του πλανήτη- στην πραγματικότητα ο ρόλος της περιορίζεται στην τεκμηρίωση διακρατικών διενέξεων, των οποίων τα αίτια φυσικά είναι πολύ διαφορετικά. Πενήντα λοιπόν χρόνια μετά την ίδρυση της διαπιστώνουμε εύκολα ότι πυρηνικά ακόμα υπάρχουν και αυτοί που τα έχουν είναι αυτοί που έχουν και τις δυνατότητες να τα χρησιμοποιήσουν. Η ΙΑΕΑ δεν είναι τίποτα άλλο παρά το σκυλί που θα γαυγίσει όταν κάποιος έξω από το χορό θελήσει να παίξει λίγο με τα παιχνίδια των μεγάλων.
Η μόνη λύση θα ήταν να αφεθούν ελεύθερα τα κράτη να αποφασίζουν για την τεχνολογία που θέλουν να αναπτύξουν. Τα πυρηνικά στην ουσία δεν έχουν άλλο λόγω ύπαρξης από το να κερδίσουν οι ‘’χορηγοί’’ τους ψήφους και δημοφιλία. Η χρησιμοποίηση τους έχει πολλά και τερατώδη ρίσκα και σίγουρα θα έχουν προηγηθεί άλλες συγκρούσεις πριν φτάσουμε εκεί. Οι μπαμπούλες λοιπόν του Διεθνούς Δικαίου καλό θα ήταν να ασχολούνται με την ουσία των πραγμάτων και των διεθνών σχέσεων και να αφήσουν τους επιστήμονες να ανταγωνίζονται με ίσους όρους παντού αφού οι πολιτικές ηγεσίες της κάθε χώρας φροντίζουν ήδη αρκετά για τον ‘’περιορισμό’’ τους. Όσον αφορά τις ηθικές κατευθύνσεις αυτής της προόδου, ένας οργανισμός (ΟΗΕ) είναι αρκετός για καφέ και κουβεντούλα μεταξύ των ''ηγετών''…