Αφιέρωμα και προσκύνημα το σημερινό πόστ, σε έναν άνθρωπο της Βρετανικής λογοτεχνικής παραγωγής, στον οποίο έχουμε αναφερθεί και σε παλαιότερο πόστ και τον οποίο ο Δόκιμος εκτιμά ιδιαίτερα. Αναφερόμαστε στον Τ. Ρ. Ρ. Τόλκιν, ακαδημαικό και συγγραφέα, γνωστότερο στο ευρύ κοινό για το έργο του Ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών. Σήμερα ωστόσο δε θα κουράσω το ποίμνιο υπερασπιζόμενος τις θέσεις μου αλλά θα παρουσιάσω ένα μικρό, ξεχωριστό οδοιπορικό από την υπέροχη Οξφόρδη, πόλη όπου ο Τόλκιν έζησε μεγάλο μέρος της ζωής του.
Θα επικεντρωθούμε σε 3 μέρη, ξεκινώντας από το Exeter College, όπου ο Τόλκιν σπούδασε Αγγλική φιλολογία με υποτροφία για δύο χρόνια. Στην πρώτη φώτο βλέπετε τμήμα από την εσωτερική αυλή του κολλεγίου και στα αριστερά μέρος από το παρεκκλήσι του. Δεύτερος σταθμός μας η παραδοσιακή (και διάσημη πλέον) pub Eagle and child, η οποία βρίσκεται σε κεντρικό δρόμο της πόλης. Εδώ ο Τόλκιν είχε δημιουργήσει μαζί με άλλους, διασημότερος εκ των οποίων ο C. S. Lewis ('Τα χρονικά της Νάρνια'), μία λογοτεχνική ομάδα γνωστή ως Inklings. Σε αυτή τη μικρή pub είχαν συχνές συναντήσεις και διάβαζαν αποσπάσματα από τα έργα τους. Μάλιστα στο εσωτερικό υπάρχει και μία 'τιμής ένεκεν' πλακέτα πάνω από το τραπέζι τους.
Τελευταίο σημείο του φωτογραφικού μας αφιερώματος το κοιμητήριο Wolvercote, λίγο έξω από το κέντρο της Οξφόρδης. Μέσα σε ένα καταπράσινο τοπίο βρίσκεται η τελευταία κατοικία του Τόλκιν και ο τάφος του πραγματικά θυμίζει κήπο! Υπάρχει δε και ένα δενδρύλιο ανάμεσα στα διάφορα φυτά και λουλούδια, κάτι που κάνει τον τάφο να ξεχωρίζει από τους υπόλοιπους από μακριά! Στην πλάκα αναγράφονται τα ονόματα του Τόλκιν και της γυναίκας του, η οποία βρίσκεται θαμμένη μαζί του. Να σημειώσουμε ακόμα ότι κάτω από κάθε όνομα βρίσκονται σκαλισμένα και τα ονόματα Beren και Luthien, δανεισμένα από τις ιστορίες του συγγραφέα.
Η Οξφόρδη είναι γεμάτη με τοποθεσίες που σχετίζονται με τον Τόλκιν και όποιος είναι λάτρης και έχει χρόνο μπορεί να επισκεφτεί διάφορα μέρη. Ως ελάχιστο φόρο τιμής επέλεξα σήμερα να σας παρουσιάσω τα συγκεκριμένα και θα κλείσω αυτό το μικρό πόστ καταλλήλως:
Namárië! Nai hiruvalyë Valimar! Nai elyë hiruva! Namárië!
Ο Κύριος μεθ΄υμών,
Δόκιμος.
Τρίτη 24 Ιουλίου 2007
Παρασκευή 20 Ιουλίου 2007
Προσφορές για φτωχούς
Το σύστημα με τις εκπτώσεις δεν μπορώ να καταλάβω ποιον εξυπηρετεί πλέον. Εντάξει είναι καλή σαν παράδοση όπως και το ξαφνικό μπάσιμο στα μαγαζιά από τον κόσμο που ψάχνει ευκαιρίες αλλά…
Τις εκπτώσεις σήμερα κρατάνε δύο πράγματα: α) ο φόβος των μικρο-εμπόρων που πιστεύουν ότι έτσι συγκρατούν τα κάθε είδους μεγαθήρια της αγοράς από το να κάνουν συνεχώς εκπτώσεις και να τους πάρουν την πελατεία και β) η ανάγκη που έχουν όλοι οι μαγαζάτορες να ξεφορτωθούν περισσεύματα που διαφορετικά θα χάριζαν, σε καλές τιμές. Στο τελευταίο βοηθά και το σχετικό promotion που γίνεται στο σύστημα των εκπτώσεων από όλους τους εμπλεκόμενους.
Για το πρώτο μάλλον τώρα πια, όλοι το’χουν καταλάβει ότι τα κάθε είδους πολυκαταστήματα δεν χρειάζεται να διαφημίσουν εκπτώσεις για να προσελκύσουν το ευρύ καταναλωτικό κοινό. Οι λόγοι που ο κόσμος προτιμά να ψωνίζει σε αυτά είναι το ευχάριστο περιβάλλον που δημιουργούν στον πελάτη και η τεράστια ποικιλία των εμπορευμάτων τους. Σε αυτά η τιμή είναι μια αναγκαία συνέπεια. Αυτός που πουλάει περισσότερα έχει τη δυνατότητα να πουλάει και φθηνότερα. Όλοι το ξέρουν. Υπάρχουν βέβαια και οι εξαιρέσεις αλλά αυτό σε καμία περίπτωση δεν καταρρίπτει τον κανόνα.
Αντίθετα το φαινόμενο του ‘’εκπτώσεις -50%’’ εγώ το έχω παρατηρήσει κυρίως σε μπουτίκ και γενικά σε ανεξάρτητους εμπόρους. Λογικό. Ο καθένας είναι ελεύθερος να πράξει ο,τιδήποτε ελπίζει θα του αυξήσει την πελατεία και η προβολή των μειωμένων τιμών είναι ένας τρόπος. Αυτό άλλωστε είναι και το μεγάλο πλεονέκτημα των εμπόρων. Η ευελιξία. Να μπορούν να αλλάζουν την στρατηγική τους ανα πάσα στιγμή για την προσέλκυση του κοινού, κάτι στο οποίο οι μεγάλες αλυσίδες εμπορικών καταστημάτων δεν μπορούν να ακολουθήσουν με την ίδια ταχύτητα.
Μόνο λοιπόν όταν ελευθερωθεί το σύστημα των εκπτώσεων δίνεται πραγματικά η δυνατότητα στους μικρούς εμπόρους να αναπτύσσουν το δικό τους πρόγραμμα προσφορών, έτσι όπως βολεύει αυτούς. Οι καθορισμένες αυστηρά εντός χρονικών πλαισίων εκπτώσεις δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να τους τοποθετούν ψυχρά δίπλα στους μεγάλους τους ανταγωνιστές, υποχρεώνοντας τους να αγωνιστούν από μειονεκτική θέση για ένα κοινό που ήδη έχει κάνει την επιλογή του μεταξύ των δύο.
Τις εκπτώσεις σήμερα κρατάνε δύο πράγματα: α) ο φόβος των μικρο-εμπόρων που πιστεύουν ότι έτσι συγκρατούν τα κάθε είδους μεγαθήρια της αγοράς από το να κάνουν συνεχώς εκπτώσεις και να τους πάρουν την πελατεία και β) η ανάγκη που έχουν όλοι οι μαγαζάτορες να ξεφορτωθούν περισσεύματα που διαφορετικά θα χάριζαν, σε καλές τιμές. Στο τελευταίο βοηθά και το σχετικό promotion που γίνεται στο σύστημα των εκπτώσεων από όλους τους εμπλεκόμενους.
Για το πρώτο μάλλον τώρα πια, όλοι το’χουν καταλάβει ότι τα κάθε είδους πολυκαταστήματα δεν χρειάζεται να διαφημίσουν εκπτώσεις για να προσελκύσουν το ευρύ καταναλωτικό κοινό. Οι λόγοι που ο κόσμος προτιμά να ψωνίζει σε αυτά είναι το ευχάριστο περιβάλλον που δημιουργούν στον πελάτη και η τεράστια ποικιλία των εμπορευμάτων τους. Σε αυτά η τιμή είναι μια αναγκαία συνέπεια. Αυτός που πουλάει περισσότερα έχει τη δυνατότητα να πουλάει και φθηνότερα. Όλοι το ξέρουν. Υπάρχουν βέβαια και οι εξαιρέσεις αλλά αυτό σε καμία περίπτωση δεν καταρρίπτει τον κανόνα.
Αντίθετα το φαινόμενο του ‘’εκπτώσεις -50%’’ εγώ το έχω παρατηρήσει κυρίως σε μπουτίκ και γενικά σε ανεξάρτητους εμπόρους. Λογικό. Ο καθένας είναι ελεύθερος να πράξει ο,τιδήποτε ελπίζει θα του αυξήσει την πελατεία και η προβολή των μειωμένων τιμών είναι ένας τρόπος. Αυτό άλλωστε είναι και το μεγάλο πλεονέκτημα των εμπόρων. Η ευελιξία. Να μπορούν να αλλάζουν την στρατηγική τους ανα πάσα στιγμή για την προσέλκυση του κοινού, κάτι στο οποίο οι μεγάλες αλυσίδες εμπορικών καταστημάτων δεν μπορούν να ακολουθήσουν με την ίδια ταχύτητα.
Μόνο λοιπόν όταν ελευθερωθεί το σύστημα των εκπτώσεων δίνεται πραγματικά η δυνατότητα στους μικρούς εμπόρους να αναπτύσσουν το δικό τους πρόγραμμα προσφορών, έτσι όπως βολεύει αυτούς. Οι καθορισμένες αυστηρά εντός χρονικών πλαισίων εκπτώσεις δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να τους τοποθετούν ψυχρά δίπλα στους μεγάλους τους ανταγωνιστές, υποχρεώνοντας τους να αγωνιστούν από μειονεκτική θέση για ένα κοινό που ήδη έχει κάνει την επιλογή του μεταξύ των δύο.
Δευτέρα 16 Ιουλίου 2007
Μέσα Μαζικής Μεταφοράς σημαίνει καθυστέρηση
Δεν μπορώ να καταλάβω το λόγο που χρησιμοποιούνται αυτά τα γελοία σποτάκια κατα καιρούς για να πείσουν, υποτίθεται, το κόσμο να παίρνει λεωφορεία, μετρό, κ.α. και να παρατήσει το αυτοκίνητο του. Αυτά τα σλόγκαν που περιστρέφονται γύρω από τις λέξεις ''γρήγορα'' και ''ασφάλεια'' τα θεωρώ εντελώς ουτοπικά για ΜΜΜ ακόμα και αν είναι στην Ελβετία.
Πώς είναι το λεωφορείο να είναι ποιό γρήγοο από το ΙΧ; Αφήνω στην άκρη κυβισμούς και γκάζια. Έχεις μια δουλειά και πρέπει να φύγεις τώρα. Παίρνεις το αμάξι και έφυγες. Άντε όμως με το λεωφορεία. Πότε θα περάσει το επόμενο αλλά ακόμα και αν έχεις αυτο το κάτι;) και περάσει αμέσως, σε περιμένουν κάμποσες στάσεις ακόμα.Το ίδιο ισχύει και για το διάφορα είδη τρένων.
Βάλε και το οτι αλλιώς την παίρνει τη στροφή το φορτωμένο με 100 άτομα λεοφωρείο τρόλεϊ και αλιώς ένα σμαρτ...
Ο μόνος τρόπος για να πειστεί ο κόσμος να αφήσει τα ΙΧ είναι να τον ρίξουμε στο περιβαλλοντικό φιλότιμο. Πάλι να αφήσουμε την άνεση μας θα είναι δύσκολο αλλά όσο να 'ναι περισσότερους θα επηρεάσει ο κίνδυνος του τοξικού νέφους από την ''ταχύτητα του τρόλεϊ''.
Πώς είναι το λεωφορείο να είναι ποιό γρήγοο από το ΙΧ; Αφήνω στην άκρη κυβισμούς και γκάζια. Έχεις μια δουλειά και πρέπει να φύγεις τώρα. Παίρνεις το αμάξι και έφυγες. Άντε όμως με το λεωφορεία. Πότε θα περάσει το επόμενο αλλά ακόμα και αν έχεις αυτο το κάτι;) και περάσει αμέσως, σε περιμένουν κάμποσες στάσεις ακόμα.Το ίδιο ισχύει και για το διάφορα είδη τρένων.
Βάλε και το οτι αλλιώς την παίρνει τη στροφή το φορτωμένο με 100 άτομα λεοφωρείο τρόλεϊ και αλιώς ένα σμαρτ...
Ο μόνος τρόπος για να πειστεί ο κόσμος να αφήσει τα ΙΧ είναι να τον ρίξουμε στο περιβαλλοντικό φιλότιμο. Πάλι να αφήσουμε την άνεση μας θα είναι δύσκολο αλλά όσο να 'ναι περισσότερους θα επηρεάσει ο κίνδυνος του τοξικού νέφους από την ''ταχύτητα του τρόλεϊ''.
Κυριακή 8 Ιουλίου 2007
Δευτέρα 2 Ιουλίου 2007
Ινδία
Με αφορμή το ντοκιμαντέρ του Εξάντα για τις ταφικές τελετές στο Βαρανάσι και τις περιεργές(για εμάς) παραδόσεις που συνεχίζονται εκεί, εύκολα μπορεί να καταδικάσει κανείς το πολιτισμικό επίπεδο μεγάλου μέρους της Ινδίας.
Έχω διαβάσει αλλά και ακούσει από γνωστούς που έχουν εμπειρίες από τη χώρα οτι πραγματικά η βρωμιά στους δημόσιους χώρους δεν αντέχεται. Ανθρώπινα περιττώματα κυριολεκτικά κατακλύζουν ους δρόμους μαζί με νεκρά ζώα. Ανάμεσα σε όλα βέβαια, Ινδοί που κάνουν αμέριμνοι τη βόλτα τους.
Αφού λοιπόν έχω ακούσει όλα αυτά για τη μαγική χώρα του Ινδουισμού, έρχεται ο Αυγερόπουλος και μιας παρουσιάζει άλλο ένα εξαιρετικό έθιμο.
Μια σέκτα ασκητών, οι ξακουστοί Αγκόρι Σάντους τρώνε τα απομεινάρια των μισοκαμένων νεκρών που αφήνονται στις όχθες του Γάγγη. Ολόκληρα καραβάνια πιστών μετακινούνται προς την ιερή πόλη του Βαρανάσι για να προσφέρουν στους μελλοθάνατους συγγενεις τους αυτή την ιερή κηδεία. Βέβαια ο Αυγερόπουλος δεν ξεχνά να αναφέρει οτι η συγκεκριμένη σέκτα που γευματίζει με τα πτώματα έχει για πολλούς πιστούς μαγικές ιδιότητες. Αυτό το περιμέναμε.
Κατά τη διάρκεια της εκπομπής προβάλλονται και πλάνα από άλλους ασκητές που κατοικοεδρεύουν στην πόλη και κάνουν διάφορους απεχθείς αυτο-βασανισμούς με σκοπό να φτάσουν το θείο παραμελώντας προκλητικά το σώμα. Αυτό το τελευταίο βέβαια θυμίζει αρκετά πρωτοχριστιανικό και μεσαιωνικό ασκητισμό...
Σε κάποιον μορφωμένο από τον δυτικό, ορθολογιστικό πολιτισμό, όλες αυτές οι ανατολικές παραδόσεις φαίνονται το λιγότερο απάνθρωπες. Δεν έχει να κάνει απλά με διαφορετική κουλτούρα αλλά με μια εντελώς διαφορετική αντιμετώπιση αξιών. Για τους Ινδούς όμως ακόμα και αυτή η βρώση των νεκρών τους αποτελεί ένδειξη σεβασμού των νεκρών. Όταν όμως η χώρα βρίσκεται ακόμα σε ένα τριτοκοσμικό ''χάλι'', τέτοιου είδους παραδόσεις αποτελούν απλά το κερασάκι. Η καθημερινή ζωή της φτωχής και μικρομεσαίας τάξης στην Ινδία δείχνει προσκολλημένη σε παράλογες και κυρίως ανθυγιεινές συνθήκες.
Δεν έχει καμία πρωτοτυπία η θρησκευτική τεκμηρίωση μια τέτοιας καταπιεσμένης και οπισθοδρομικής ζωής. Το ερώτημα όμως είναι κατα πόσο θα αφήνουμε στην τύχη τους όλους αυτούς τους απόκληρους.
Δεν προτείνω βομαρδισμούς και ''εκδημοκρατισμούς'' όμως τίθεται ένα ζήτημα για το αν μια οικονομία όπως η Ινδική που ανθεί θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει σε μεγαλύτερο βαθμό τη βοήθεια μη κερδοσκοπικών οργανώσεων. Είναι πραγματικά ανυπόφορο να βλέπεις μια τέτοια κατάσταση.
Εδώ βρίσκετε τη σχετική σελίδα του Εξάντα.
Εδώ βρίσκετε ένα ενδιαφέρον blog από δύο Έλληνες που βρέθηκαν σε κείνα τα μέρη, επέστρεψαν όμως γι'αυτό σταμάτησαν να το ενημερώνουν.
Εδώ βρίσκετε πληροφορίες από την actionaid.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)