Ινδία

Με αφορμή το ντοκιμαντέρ του Εξάντα για τις ταφικές τελετές στο Βαρανάσι και τις περιεργές(για εμάς) παραδόσεις που συνεχίζονται εκεί, εύκολα μπορεί να καταδικάσει κανείς το πολιτισμικό επίπεδο μεγάλου μέρους της Ινδίας.
Έχω διαβάσει αλλά και ακούσει από γνωστούς που έχουν εμπειρίες από τη χώρα οτι πραγματικά η βρωμιά στους δημόσιους χώρους δεν αντέχεται. Ανθρώπινα περιττώματα κυριολεκτικά κατακλύζουν ους δρόμους μαζί με νεκρά ζώα. Ανάμεσα σε όλα βέβαια, Ινδοί που κάνουν αμέριμνοι τη βόλτα τους.
Αφού λοιπόν έχω ακούσει όλα αυτά για τη μαγική χώρα του Ινδουισμού, έρχεται ο Αυγερόπουλος και μιας παρουσιάζει άλλο ένα εξαιρετικό έθιμο.
Μια σέκτα ασκητών, οι ξακουστοί Αγκόρι Σάντους τρώνε τα απομεινάρια των μισοκαμένων νεκρών που αφήνονται στις όχθες του Γάγγη. Ολόκληρα καραβάνια πιστών μετακινούνται προς την ιερή πόλη του Βαρανάσι για να προσφέρουν στους μελλοθάνατους συγγενεις τους αυτή την ιερή κηδεία. Βέβαια ο Αυγερόπουλος δεν ξεχνά να αναφέρει οτι η συγκεκριμένη σέκτα που γευματίζει με τα πτώματα έχει για πολλούς πιστούς μαγικές ιδιότητες. Αυτό το περιμέναμε.
Κατά τη διάρκεια της εκπομπής προβάλλονται και πλάνα από άλλους ασκητές που κατοικοεδρεύουν στην πόλη και κάνουν διάφορους απεχθείς αυτο-βασανισμούς με σκοπό να φτάσουν το θείο παραμελώντας προκλητικά το σώμα. Αυτό το τελευταίο βέβαια θυμίζει αρκετά πρωτοχριστιανικό και μεσαιωνικό ασκητισμό...
Σε κάποιον μορφωμένο από τον δυτικό, ορθολογιστικό πολιτισμό, όλες αυτές οι ανατολικές παραδόσεις φαίνονται το λιγότερο απάνθρωπες. Δεν έχει να κάνει απλά με διαφορετική κουλτούρα αλλά με μια εντελώς διαφορετική αντιμετώπιση αξιών. Για τους Ινδούς όμως ακόμα και αυτή η βρώση των νεκρών τους αποτελεί ένδειξη σεβασμού των νεκρών. Όταν όμως η χώρα βρίσκεται ακόμα σε ένα τριτοκοσμικό ''χάλι'', τέτοιου είδους παραδόσεις αποτελούν απλά το κερασάκι. Η καθημερινή ζωή της φτωχής και μικρομεσαίας τάξης στην Ινδία δείχνει προσκολλημένη σε παράλογες και κυρίως ανθυγιεινές συνθήκες.
Δεν έχει καμία πρωτοτυπία η θρησκευτική τεκμηρίωση μια τέτοιας καταπιεσμένης και οπισθοδρομικής ζωής. Το ερώτημα όμως είναι κατα πόσο θα αφήνουμε στην τύχη τους όλους αυτούς τους απόκληρους.
Δεν προτείνω βομαρδισμούς και ''εκδημοκρατισμούς'' όμως τίθεται ένα ζήτημα για το αν μια οικονομία όπως η Ινδική που ανθεί θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει σε μεγαλύτερο βαθμό τη βοήθεια μη κερδοσκοπικών οργανώσεων. Είναι πραγματικά ανυπόφορο να βλέπεις μια τέτοια κατάσταση.
Εδώ βρίσκετε τη σχετική σελίδα του Εξάντα.
Εδώ βρίσκετε ένα ενδιαφέρον blog από δύο Έλληνες που βρέθηκαν σε κείνα τα μέρη, επέστρεψαν όμως γι'αυτό σταμάτησαν να το ενημερώνουν.
Εδώ βρίσκετε πληροφορίες από την actionaid.