Μπυροπαρουσίαση: Cantillon Rosé de Gambrinus

Kαθώς στο προηγούμενο ποστ αναγγείλαμε τη χαμουροταινία του έτους (υπερ-παραγωγές με σαμπάνιες ανήκουν σε άλλη κατηγορία με χαμηλό μπάτζετ ρουχισμού), συνεχίζουμε με μία... χαμουρο-μπύρα! Ναι, όπως το ακούτε! Θα μιλήσουμε για μία ''ερωτιάρα'' μπύρα που γευτήκαμε πριν από αρκετό καιρό αλλά τώρα ελεήσαμε να σας πληροφορήσουμε... Κάλλιο αργά παρά ποτέ! Πρόκειται για μία ιδιαίτερη βελγική μπύρα τύπου lambic ζυμωμένη με φρούτα, την Cantillon Rosé de Gambrinus.

Οι απαρχές του είδους lambic με φραμπουάζ (ελληνιστί σμέουρα) παραμένουν άγνωστες μέχρι και τις μέρες μας, το μόνο σίγουρο πάντως είναι ότι σερβίρονταν στις παμπ των Βρυξελλών στις αρχές του 20ου αιώνα. Μετά εξαφανίζονται για κάποιο διάστημα κατά τη διάρκεια του Πρώτου ΠΠ, επανέρχονται το 1922 για να εξαφανιστούν ξανά και να επανέλθουν σε μόνιμη πλέον βάση τη δεκαετία του ΄70. Kαθώς τη δεκαετία του ΄80 οι Raspberry-Lambic ήταν συνώνυμες με τις απλές γλυκές φρουτόμπυρες, η Cantillon αποφάσισε να ξεχωρίσει με τη Rosé de Gambrinus τόσο σε ονομασία όσο και σε περιεχόμενο. Έτσι, αντί για το συνηθισμένο Raspberry-Lambic η μπύρα βαφτίστηκε Rosé και αφιερώθηκε στον προστάτη της μπύρας Gambrinus. Η μέθοδος παρασκευής της είναι όμοια με αυτή μίας Kriek και ζυμώνεται με lambic δύο ετών στις οποίες προστίθενται φρέσκα φραμπουάζ (200g ανα λίτρο) που δίνουν ένα ιδιαίτερο χαρακτήρα στην ετικέτα.

Η συγκεκριμένη lambic προτείνεται να ανοιχθεί εντός ενός χρόνου από την ημερομηνία εμφιάλωσης (2009) για μεγαλύτερη απόλαυση της φρουτώδους γεύσης της. Φυσικά, όποιος επιθυμεί να τη γευτεί πιο ώριμη (μα και πιο ξινή), μπορεί να περιμένει μέχρι το 2012. Όπως παρατηρείτε, η εν λόγω lambic δεν έχει τη δυνατότητα μακράς παλαίωσης όπως αρκετές του είδους και γι’ αυτό πρέπει να καταναλωθεί εντός μίας τριετίας.

Το μπουκάλι στολίζει η σκηνή ενός ζευγαριού που ερωτοτροπεί απροκάλυπτα (έεετσι!), δεν ξέρω αν πρόκειται για το Γαμβρίνο αλλά όποιος κι αν είναι, έχει στα πόδια του μία καμπυλάτη ξανθιά, ενω δεξιά τους υπάρχει η κλασική παπαρούνα της ζυθοποιίας.

Ανοίγουμε πρώτα το καπάκι και μετά το φελό που κρατούν κλειστό το μπουκάλι.

Χρώμα σκούρο ροζέ, βυσσινί, με ροζε αφρό πολύ έντονο αρχικά και με πολύ ανθρακικό που χάνεται γρήγορα μεν αλλά τουλάχιστον αφήνει ένα ωραιότατο δαχτυλίδι μέχρι τέλους.
Άρωμα φρουτώδες, έντονο. Τριαντάφυλλο, μπόλικα φραμπουάζ και φράουλες, επίσης κάτι όξινο που δεν μπορώ να προσδιορίσω.
Γεύση επίσης φρουτώδης, πολύ πιο προσιτή από τη Gueuze που δοκίμασα την προηγούμενη φορά λόγω μάλλον και των φρούτων που στη συγκεκριμένη περίπτωση δένουν άψογα. Κι εδώ εμφανίζεται μία μικρή γλύκα στην αρχή που θα μεταμορφωθεί σε ξινίλα κρασιού, αφήνοντας μία στυφάδα που διαρκεί στην επίγευση.
Σώμα μέτριο με υψηλή ενθράκωση. Ελαφριά (μόλις 5% σε αλκοόλ α.φ.) και με ευχάριστη αίσθηση, μου έκανε πολύ καλή εντύπωση. Φροντίστε μόνο να την απολαύσετε οσο είναι ακόμη κρύα, καθώς το φρούτο σιγα-σιγα εξαφανίζεται μόλις η μπύρα ζεσταθεί και δίνει τη θέση του σε μία ακόμη πιο έντονη ξινίλα...