Κάντο από το σπίτι σου

Από το γραφείο σου σήμερα μπορείς να αγοράσεις σχεδόν τα πάντα. Μόνο με τα ψώνια από το σούπερ-μάρκετ θα βρείς κάποιες δυσκολίες γιατί στην Ελλάδα μόνο δυο-τρία προσφέρουν παράδοση κατ’οίκον. Κατά τα άλλα αν έχεις υπολογιστή με πρόσβαση μπορείς να αποφύγεις πολλούς από τους κινδύνους της καθημερινότητας...
Εγώ βέβαια πάνω στο στύλο έχω κάποια προβλήματα. Για τα κούριερ ανήκω στους δυσπρόσιτους...
Βγαίνουν κατά καιρούς διάφοροι που ανακαλύπτουν προβλήματα όπως αποξένωση, κατάθλιψη κτλ στη χρήση του διαδικτύου. Μα καλά ρε παιδιά άμα πάρω το τρόλεϊ, φάω μια ώρα στριμωγμένος σαν σαρδέλα, μέσα στην καυσαερίλα, ιδρώσω-ξε-ιδρώσω ακίνητος και αφού φτάσω στο μαγαζί περιμένω κάμποση ώρα σε μια ουρά και στο τέλος αναγκαστώ επι δέκα λεπτά να εξηγώ στον ζαλισμένο πωλητή τι θέλω, ΤΟΤΕ ΜΟΝΟ θα έχω κοινωνικοποιηθεί;
Παράλογα πράγματα. Αόριστα, επαναλαμβανόμενα και με πολύ μικρή δόση αλήθειας επιχειρήματα που απλά υποστηρίζουν το αθάνατο ελληνικό ρητό ‘’κουβέντα να γίνεται’’.
Βέβαια υπάρχει και το ζήτημα του κόστους. Έχει έρθει και έδω ο εκσυγχρονισμός. Τσάμπα η παράδοση και οι επιχειρηματίες επιτέλους κατάλαβαν οτι ακόμα και στην α-δικτύωτη Ελλάδα οι ηλεκτρονικές παραγγελλίες είναι πιο φθηνές από τη συντήρηση ενός καταστήματος.
Είμαστε όμως και πρωτοπόροι. Στην Αγγλία η παράδοση πίτσας στο σπίτι χρεώνεται και πολύ μάλιστα. Ελπίζω βέβαια να μη συμβαίνει το αντίθετο, να είναι δηλαδή η επιπλέον χρέωση καμια νέα μόδα και μας τη φέρουν και δω... Φτου, φτου φτου.

Εθνική γιορτή σήμερα με παρελάσεις κτλ. Καιρός για βόλτα και αραλίκι.
Δεξιά και αριστερά κόσμος να δεί το θέαμα –οικογένειες κατα κανόνα. Τα πιτσιρίκια θαυμάζουν τους στρατιώτες με τις καραμπίνες και οι μπαμπάδες τις μαθητριούλες με τα μίνι. Άντε καλή διασκέδαση να έχουμε αν και εγώ θα την πέσω λίγο πάνω στον ευρύχωρο στύλο μου.

Χόλιγουντ

Λοιπόν αυτή η δικτατορία των ταινιών του Χόλιγουντ τελικά πρέπει να έχει συμβάλλει στην αύξηση του αριθμού των αυτοκτονιών παγκοσμίως. Δεν είναι δυνατόν οι ίδιοι οι ιδιοκτήτες εταιριών/παραγωγοί/σκηνοθέτες να μην αντιλαμβάνονται πόσους στομαχόπονους προκαλούν οι ανουσιοβαρετές ταινίες τους.
Δεν είναι η θεματολογία τους το πρόβλημα. Έχουν καταπιαστεί κατά καιρούς σχεδόν με τα πάντα (εντός βέβαια κάποιων λογικών ορίων του πολιτικώς ορθού).
Είναι η δομή τους που σε κάνει να θες να βαρέσεις το κεφάλι σου στον τοίχο μετά τα πρώτα είκοσι λεπτά (πολλά λέω;).
Όλα έχουν εκ των προτέρων υπολογιστεί με βάση καλές και δοκιμασμένες στην παγκόσμια αγορά συνταγές. Για ποιο λόγο να κάτσει κανείς να παρακολουθήσει μια ταινία όταν ξέρει με ακρίβεια πώς αυτή θα εξελιχθεί από τις πρώτες κιόλας σκηνές. Το τέλος βέβαια αν αυτό θα είναι ‘’χάπι’’ ή όχι, αποκλειστικά στα κοινωνικά-θρίλερ εξαρτάται από τις εκάστοτε ορέξεις της αγοράς. Πριν κάποια χρόνια οι ήρωες είχαν μια τάση να πεθαίνουν δοξασμένα στο τέλος ενώ τελευταία οι απώλειες περιορίζονται στους δεύτερους ρόλους όπως γινόταν πολύ παλιότερα…
Στις κωμωδίες δεν τίθεται θέμα. Οι πλειοψηφία τους απευθύνεται σε άτομα έως δεκατριών το πολύ ετών. Ποιος θέλει να τρομάξουν τα πιτσιρίκια και να αρχίσουν τις ερωτήσεις. Οι ταινίες σε αυτή την περίπτωση δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα ευχάριστο νανούρισμα γεμάτο ηθικές αξίες. Οι συγκεκριμένες δεν πειράζουν κανένα, δεν κάνουν ‘’κακό’’, αν εξαιρέσει κανείς ότι είναι ενδιαφέρουσες μόνο για το αποκλειστικά οριοθετημένο κοινό στο οποίο απευθύνονται…
Στις ταινίες δράσης η σπατάλη χρημάτων είναι τερατώδης. Ολόκληρες πόλεις ανατινάζονται, άνθρωποι πηδάνε από το χείλος του γκρεμού και αρπάζονται από τυχαία αεροπλάνα (λέγε με Τζέημς…). Αφού λοιπόν υπάρχει τέτοια οικονομική άνεση γιατί δεν αποφασίζει ποτέ κανείς να χρησιμοποιήσει ένα λίγο διαφορετικό σενάριο; Τόσες και τόσες ταινίες-φούσκες έχουν πάει άπατες, δεν αξίζει το ρίσκο;
Τελοσπάντων εμένα αποκλείεται να με ακούσουν οπότε…

Ποιός θα κυβερνήσει αυτόν τον τόπο...II

Και συνεχίζω από το παραπάνω.
Βασικά επειδή υπήρξαν αντιδράσεις να ξεκαθαρίσω ότι συμπεριλαμβάνομαι και γω στους ‘’ποντικούς’’ αφού όλοι όσοι έχουμε κάνει έστω και μια πολιτική σκέψη το ίδιο πράγμα έχουμε στο πίσω μέρος του μυαλού…
Επειδή πολλοί όμως έχουμε αυτό το βίτσιο, το επάγγελμα καθεαυτό του ηγέτη δεν απευθύνεται σε άτομα με συγκεκριμένες ικανότητες και ταλέντα.
Τα παιδάκια στις ταινίες όταν τα ρωτάνε τι θες να γίνεις όταν μεγαλώσεις πάντα απαντάνε με βάση την προβολή της συγκεκριμένης ‘’ενασχόλησης’’.
Δεν είναι περίεργο όμως που κανένα ποτέ δε λέει ‘’πρωθυπουργός’’ ή ‘’πλανητάρχης’’; Eίναι αναμφισβήτητα από τα πιο προβεβλημένα επαγγέλματα.
Όμως το παιδάκι που θα πει κάτι τέτοιο θα του κολλήσει η ρετσινιά του ψώνιου ή χειρότερα του ελαφρώς καθυστερημένου. Αντίθετα είναι απολύτως φυσιολογικό ένα πιτσιρίκι να θέλει να γίνει αστροναύτης ή Ιντιάνα Τζόουνς ή Μπάτμαν…
Η ηδονή της ηγεσίας έρχεται αργότερα, μαζί με την εφηβεία.
Μαζί με το σεξ είναι κάτι που αρέσει σε όλους και όλοι έχουν φανταστεί τον εαυτό τους να το κάνει. Δεν απαιτεί να είσαι κάτι το ιδιαίτερο γι’αυτό και όλοι τηρούν τις προϋποθέσεις. Όσο για την θεωρία ότι ο ηγέτης πρέπει να είναι καλός σε πολλούς τομείς και όχι σε έναν η απάντηση είναι απλή.
Ο ταξιτζής πρέπει να είναι καλός οδηγός. Αν δεν είναι όμως δεν μπορεί να πάρει ταξί; Φυσικά και μπορεί αρκεί να έχει το βασικό –δίπλωμα. Αντίστοιχα τι δίπλωμα χρειάζεται για να γίνει κανείς πολιτικός; Πολύ απλά ΔΕΝ χρειάζεται.
Όσο για το ποιος είναι καλός που, αυτό απομένει να φανεί στην πορεία.
Από όσα βλέπουμε για το τι γίνεται στον Νέο Κόσμο (όχι αυτόν δίπλα στο Παγκράτι) στην Ελλάδα πρέπει να έχουμε περίπου εννιά εκατ. τύπους με τις ίδιες τουλάχιστον ικανότητες με τον πλανητάρχη…

Ποιός θα κυβερνήσει αυτόν τον τόπο...

Αν πιστέψουμε αυτά που λέει ο Φρόιντ (εγώ τα πιστεύω), οι ανθρώπινες πράξεις κατευθύνονται από την ηδονή.
Αναζητούμε όλο και περισσότερα λεφτά για να προσελκύσουμε σεξουαλικό ταίρι…
Ντυνόμαστε καλά και χτενιζόμαστε πριν βγούμε έξω για τον ίδιο λόγο.
Ακόμα και όταν πλακωνόμαστε στο ξύλο και μπινελικώνουμε, τον ίδιο ύπουλο σκοπό έχουμε στο κεφάλι μας. Και στο ανθρώπινο κεφάλι μία σκέψη κυριαρχεί. Το σεξ ή οτιδήποτε άλλο θα μπορούσε να προκαλέσει αυτό το μαγευτικό συναίσθημα της ηδονής.
Κάποιος ποιος θα μπορούσε να αντιτάξει ότι καλά μας τα λες όμως με την πολιτική ασχολούμαστε αποκλειστικά και μόνο για να βελτιώσουμε τη ζωή μας. Καμιά ηδονή δεν βρίσκεται στις διαδηλώσεις και στο πήξιμο.
Η χαρά είναι αλλού. Κάθε άνθρωπος που κάνει μια πολιτική σκέψη στο υποσυνείδητο του έχει την γλυκιά επιθυμία να είναι ΑΥΤΟΣ που θα διοικήσει.
Οι κομμουνιστές το έπιασαν το νόημα και χρησιμοποίησαν την ανθρώπινη ματαιοδοξία καλά. Ποιος θα διοικεί; Ο λαός! Δηλαδή; Μα όλοι εσείς που αγωνίζεστε! Κάπου στην πορεία βέβαια όλοι κατάλαβαν ποιους εννοούσαν…
Η όλη κατάσταση θυμίζει κάπου εκείνα το καρτούν με τον Πίνκυ και τον Μπραίην. Εκείνο το κοντόχοντρο ποντίκι που σκοπός του ήταν να κατακτήσει τον κόσμο…
Από τον παππού στο καφενείο μέχρι τον Μπους όλοι έχουν νιώσει την χαρά αυτής της φαντασίωσης που αποτελεί την κινητήρια δύναμη για την ενασχόληση τους με τα κοινά. Μήπως εννοούσε αυτό ο Μάρτιν όταν έλεγε ‘’I have a dream’’…
Εντάξει πλάκα κάνω.

Πολιτικά κόμματα - ενημέρωση

Τελείωσαν και αυτές οι εκλογές και οι αλλαγές που έφεραν είναι πραγματικά κοσμογονικές.
Πραγματικά την παραπάνω πρόταση δε νομίζω να τη βρίσκει κανένας κάτοικος αυτού του πλανήτη πειστική έστω και αν ζει στη Νέα Γουινέα και η Ελλάδα για αυτόν σημαίνει τόσα όσα ο σουηδικός γρανίτης.
Ο Φουκογιάμα το είπε ξεκάθαρα. Άλλοι το κατάλαβαν, άλλοι όχι και στο τέλος και ο ίδιος αφού βαρέθηκε να εξηγεί το απέσυρε και ησύχασε. Ο πολιτικός πολιτισμός μας τελείωσε. Φιλελεύθερος καπιταλισμός και τέρμα. Φτάσαμε στο τέλος της γραμμής στη αναζήτηση για το τελειότερο πολιτικό σύστημα. Κάποιοι το αμφισβητούν στη θεωρία αλλά η πράξη τον επιβεβαιώνει.
Τα πολιτικά κόμματα όλων τον ανεπτυγμένων κρατών κάνουν προτάσεις λοιπόν για την καλύτερη διαχείριση του παραπάνω συστήματος. Κάτι τέτοιο συμβαίνει και στην Ελλάδα και εκεί ακριβώς οφείλουν να εστιάζουν εκείνοι που έχουν αναλάβει την ενημέρωση του κοινού. Έστω και αν δεν υπάρχει διάθεση από πλευράς πολιτικών για ανάδειξη σήμερα διαφορετικών προτάσεων διαχείρισης με ξεκάθαρες κατευθύνσεις, μόνο η κοινή γνώμη μπορεί να ασκήσει πίεση προς αυτό τον στόχο.
Μια ενημερωμένη κοινή γνώμη. Ενημερωμένη βέβαια για τα ουσιώδη. Εφόσον το κέρδος είναι ο σκοπός κάθε εκμετάλλευσης δεν παραβλέπουμε ότι τα περισσότερα ΜΜΕ κινούνται στο ρυθμό που επιβάλλει. Άλλο όμως αυτό και άλλο πράγμα η αποκλειστική προσήλωση στον ανούσιο εντυπωσιασμό, στην ανέξοδη παραγωγή ‘’επαναστατών χωρίς αιτία’’. Τα ΜΜΕ έχουν μια αποστολή πρέπει να εμπεδωθεί ότι αυτή δεν είναι η κονόμα. Αυτή είναι μόνο υποστηρικτικό μέσο. Ας το καταλάβουν νωρίς πριν τον ανεπανόρθωτο ευτελισμό τους.
Οι ίδιοι οι δημοσιογράφοι όμως πάνω από όλα πρέπει να καταλάβουν το ρόλο τους στην διαμόρφωση της ιστορίας, η σημασία του οποίου ξεπερνά κατά πολύ τις πρόσκαιρες και τις περισσότερες φορές απερίσκεπτα ιδιοτελείς επιδιώξεις των απλά και μόνο ‘’εμπόρων’’ εργοδοτών τους.

Αισιοδοξείτε!

Κάνε λένε θετικές σκέψεις, μην είσαι απαισιόδοξος.
Φυσικά. Η απαισιοδοξία δεν προσφέρει τίποτα. Είναι απλά ένα σημάδι μιζέριας, ένα σύμπτωμα κατάθλιψης ή προσέγγισης της τουλάχιστον.
Σκεφτόμαστε πράγματα που θα μας διευκολύνουν να πετύχουμε τα σχέδια μας για το μέλλον. Η λέξη ‘’πετύχουμε’’ είναι σχετική αν όχι απολύτως αλληλένδετη με τη λέξη αισιοδοξούμε. Πώς είναι δυνατόν να προχωρήσεις σε οποιαδήποτε ενέργεια χωρίς προηγουμένως να έχεις σκεφτεί-σχεδιάσει τη επιτυχή ολοκλήρωση της.
Ο άνθρωπος είναι κατασκευασμένος για να είναι αισιόδοξος και αυτή είναι η σημασία της ικανότητας που λέγεται νόηση.
Γιατί;
Επειδή πολύ απλά το αντίθετο- η απαισιοδοξία- δεν έχει κανένα νόημα. Η σημασία της προσδοκίας της καταστροφής ταυτίζεται με την ίδια την καταστροφή αφού το άτομο που την οραματίζεται αρνείται απόλυτα το μέλλον του δηλαδή την ίδια τη ζωή.
Αν υποθέσουμε ότι κάθε ανθρώπινη σκέψη έχει ως μοναδικό αντικείμενο τον υπολογισμό μιας λύσης για οποιοδήποτε είδος προβλήματος, τότε οι αρνητικές σκέψεις σε ποια λύση αποβλέπουν; Στη μοναδική. Στην αυτοκτονία.
Κατά συνέπεια, αρνητικές σκέψεις που δε θα οδηγήσουν τελικά στην πραγματοποίηση καμιάς πράξης-λύσης (αποδεχόμενη τηνακρότητα της μοναδικής νδεικνυόμενης) είναι απλό κάψιμο θερμίδων.
Σε αυτό το σημείο θα πρέπει να διακρίνουμε τη απαισιοδοξία από την γιαλατζί απαισιοδοξία. Η δεύτερη υπάρχει στις περιπτώσεις α) οπου έχουμε χαμηλές προσδοκίες ελπίζοντας όμως ενδόμυχα για το καλύτερο έτσι ώστε πιθανότητα μη επιτεύξεως των στόχων να μην απογοητευτούμε πολύ και β) εκεί που πραγματικά πιστεύουμε ότι τα σχέδια μας δε θα πετύχουν αλλά σε αυτή την περίπτωση η σκέψη τη αποτυχίας οδηγεί σε σχέδιο διαφυγής και επανάκαμψης όσο και αν κάτι τέτοιο φαίνεται αδύνατο. Ο ανθρώπινος οργανισμός δεν μπορεί να καταπιεί τη αποτυχία και καλά κάνει.
Οπότε τεκνα μου, η επιλογή είναι δική σας. Ή θα μείνετε με τους ζωντανούς ή θα καταλήξετε με τους πεθαμένους (χτύπα ξύλο).

Τα τσιγάρα τα ποτά και τα ξενύχτια...

Ο καφές δεν άρεσε σε κανέναν όταν πρωτοδοκίμασε, το ίδιο με τα οινοπνευματώδη και το τσιγάρο. Ήταν το περιβάλλον που μας έκανε να τα ‘’αγαπήσουμε’’.
Πόσα άλλα πράγματα αγαπήσαμε εξαιτίας αυτού του άτιμου του ‘’περιβάλλοντος’’;
Λέγεται λοιπόν ότι παλιότερα οι άνθρωποι τρέφονταν φυσικότερα, έκαναν γενικά μια πιο φυσική ζωή.
Μα φυσικά!
Πώς να επιλέξει κανείς κάτι το οποίο α) δεν του αρέσει και β) δεν του το έχει μάθει κάποιος. Μόνο αν είναι μαζοχιστής εξηγείται κάτι τέτοιο.
Στο αστικό όμως περιβάλλον που ζούμε σήμερα που κατά βάσει είναι μαζικό, ο μαζοχισμός του ενός με την κατάλληλη προβολή εξαπλώνεται σα λαίλαπα. Το λέμε και μόδα.
Όλη αυτή η ιστορία ξεκίνησε με τη βιομηχανική επανάσταση ή κάπου γύρω σε αυτή την περίοδο. Όχι ότι δεν υπήρχαν βλαβερές συνέπειες παλιότερα, όμως ο κύκλος των ‘’ενδιαφερομένων’’ ήταν πολύ μικρός και πώς να μεγαλώσει άλλωστε;
Κάποιοι λένε ότι για όλα φταίνε οι κεφαλαιοκράτες. Αυτοί ήθελαν να πουλήσουν προϊόντα και να πλουτίσουν, αυτοί τα διαφήμισαν. Ναι έγινε και αυτό, όμως έναν αιώνα πριν χρειάζονταν υπερφυσικές δυνατότητες για να πετύχει η διασπορά μιας συνήθειας σε τόσο μεγάλες μάζες σε τόσο λίγο χρονικό διάστημα με μόνη τη θέληση ενός –έστω πολύ πλούσιου- ατόμου. Χωρίς τηλεοράσεις, φθηνές μετακινήσεις από τη μια άκρη της γης στην άλλη, χωρίς παγκόσμιες διαφημιστικές καμπάνιες η διάδοση ιδεών -οποιουδήποτε περιεχομένου- ήταν δύσκολη.
Από την άλλη πλευρά αυτό που πάντα υπήρχε ήταν η ανθρώπινη περιέργεια.
Ένα συναίσθημα σχεδόν ηδονικό. Σε συνθήκες απομόνωσης η ικανοποίηση της ήταν λιγάκι δύσκολη. Όταν όμως η πόλη έγινε η κύρια μορφή συμβίωσης τα πράγματα άλλαξαν. Μάζες ανθρώπων προερχόμενες από διαφορετικούς τόπους και κοινωνίες ζούσαν μαζί, εργάζονταν μαζί σε μεγάλες παραγωγικές μονάδες με αποτέλεσμα τα ‘’μυστικά’’ του ενός να μη θέλουν πολύ για να γίνουν γνωστά σε πολυπληθές κοινό.
Τα χρόνια πέρασαν, η αγορά εξελίχθηκε και ναι τώρα πια η θέληση ενός ατόμου μπορεί άνετα να δημιουργήσει μια νέα διεθνή μόδα.
Από τη άλλη τώρα οι πολίτες είναι πιο ενημερωμένοι, πιο μορφωμένοι και εξαιτίας αυτού του ανοίγματος της αγοράς έχουν τη δυνατότητα να επιλέξουν ανάμεσα σε πολλές διαφορετικές μόδες. Το λύσαμε λοιπόν το πρόβλημα;
Μπα. Μια από τα ίδια. Αναλογικά ο ίδιος αριθμός ανθρώπων που τη γλίτωσαν από τις βλαβερές ‘’συνήθειες’’ πριν από διακόσια χρόνια τη γλιτώνουν και τώρα.
Αν είσαι στους τυχερούς –έξυπνος θα έλεγα εγώ- συγχαρητήρια!