Λοιπόν επανέρχομαι όπως υποσχέθηκα.
Το παράξενο με τον συγκεκριμένο Ηθοποιό είναι ότι οι πλειοψηφία των ταινιών στις οποίες θριάμβευσε δεν έτυχαν ποτέ αποθέωσης από το εκάστοτε κλίμα. Η μόνη εξαίρεση ο ''Zoρμπάς ο Έλληνας''(1964). Από κει και πέρα ακόμα και αν συμπρωταγωνίστησε με άλλους σπουδαίους κωμικούς της εποχής όπως ο εκπληκτικός Σταυρίδης και ο Φωτόπουλος (Μπετόβεν και μπουζούκι, 1965)- οι ταινίες του είχαν τη ρετσινιά της φάρσας. Ο ίδιος ο Μουστάκας βέβαια εξαιτίας του αφοπλιστικού του ταλέντου δε έγινε ποτέ δέκτης αρνητικών κριτικών. Αλίμονο!
Όμως έπρεπε να αντιμετωπίσει το μοναδικό μειονέκτημα της καρριέρας του. Ήταν πολύ νέος. Έτσι όταν η κατα πολλούς χρυσή εποχή του ελληνικού κηνιματογράφου, εκεί κάπου στα τέλη του '70, δείχνει να τελειώνει με την κατάρρευση των μεγάλων εταιρειών παραγωγής, ο Σωτήρης έχει πολλά να προσφέρει ακόμα. Πολλοί από τους τότε καταξιωμένους μεγάλους ηθοποιούς αποσύρωνται, ενώ αυτός, ο Βουτσάς, ο Τζαννετάκος και κάμποσοι άλλοι νεαροί αλλά ήδη πασίγνωστοι αρχίζουν να την ψάχνουν.
Λοιπόν, τί υπάρχει απο δω και πέρα; Βιντεοταινίες. Tώρα όμως δεν υπάρχουν τα μέσα που εξασφάλιζαν το απαραίτητο προμοτάρισμα, ούτε η πλειψηφία των αναγνωρισμένων σκηνοθετών και σεναριογράφων του περασμένου καθεστώτος. Παράλληλα έχει ήδη παρατηρηθεί μια σημαντική μείωση στα έσοδα των κινηματογράφων. Ο κόσμος προτιμά να απολαμβάνει από το σπίτι την ολοκαίνουργια τηλεόραση του.
Οι τηλεταινίες είναι αναμφίβολα πολύ χαμηλότερου κόστους. Σε μια βδομάδα το πολύ η ταινία πρέπει να βρίσκεται έτοιμη για μοντάζ και πάνω στο μήνα στο ράφι του βίντεο-κλάμπ.
Του Μουστάκα του αρκεί αυτό. Το επιχείρησαν και άλλοι της εποχής του και κηλίδωσαν το όνομα τους. Η διαφορά ίσως βρισκόταν στο οτι ο Σωτήρης δεν είχε συνηθίσει τις ακριβές και προσεγμένες παραγωγές. Τα πάντα μπορούσε να τα ανατρέψει μόνος του. Ο ίδιος σε κάθε του συνέντευξη όταν ο δημοσιογράφος τον ρώταγε για τα πρώτα του βήματα, διηγούταν με το δικό του τρόπο πως στο Εθνικό οι δάσκαλοι του επέμεναν οτι έπρεπε να φύγει γιατί δεν το ''έχει''. Νούμερα και παντογνώστες υπάρχουν σε κάθε επάγγελμα λέω εγώ.
Στο ''Δυναστεία'' ο Σωτήρης δίνει ρέστα. Το ίδιο και στον ''Πάτερ Γκομένιο'' και στον ''Μήτσο τον Ρεζίλι''. Ταινίες πραγματικής κωμωδίας με έντονα στοιχεία σύγχρονης σάτυρας. Όχι ο Μουστάκας δεν έγινε Χάρυ Κλίνν γιατί ήταν κλασσικός κωμικός και η σάτυρα δεν των απορρόφησε και σε καμιά περίπτωση δεν έγινε Στάθης Ψάλτης γιατί δεν χρειάστηκε τις τηλεταινίες για να καταξιωθεί.
Είχα τη χαρά να τον δω να παίζει και αρχαία κωμωδία. Είναι κοινώς αποδεκτό οτι η πλειοψηφία που πατά στην Επίδαυρο όταν παίζει Αριστοφάνη περιμένει να δει επιθεώρηση ή για να το θέσω καλύτερα- κωμικό σήριαλ. Ε λοιπόν ο Μουστάκας και τότε αιφνιδίαζε. Γινόταν ένας γνήσιος αριστοφανικός ρόλος. Ούτε καραγκιόζης, ούτε έξω από νερά του. Απλά ο καταλληλότερος για το ρόλο. Το κοινό τότε που δεν είχε την εξοικίωση και τη μόρφωση του ίδιου απογοητευόταν. Δεν είναι παράξενο που το κοινό συχνά λατρεύει να βλέπει στην Επίδαυρο νεαρούς τηλεοπτικούς ηθοποιούς...
Σωτήρη Μουστάκα έφυγες νωρίς αλλά αυτό που άφησες δε θα ξεχαστεί ποτέ. Εκεί στον Παράδεισο που θα πας -δε θα πάει άδικα τόση προσευχή στον στύλο- συνέχισε τις πλάκες.
