Όπως πιστεύει κανένας οτι πρέπει να είναι το σπίτι του

Ένας γνωστός νοικιάζει το σπίτι του σε παραθεριστική περιοχή της επαρχίας και επειδή δεν είχε χρόνο μου ζήτησε να το δείξω εγώ σε κάποιον που ήθελε να το δει. Μόλις έφτασα είδα ότι ο τύπος ήταν ένας Πακιστανός. Επειδή οι συγκεκριμένοι άνθρωποι μου είναι πολύ συμπαθείς, χάρηκα γιατί νόμιζα οτι θαταν κανας δικός μας που θα μου τα έπρηζε για το κάθε σκάσιμο της μπογιάς... Λοιπόν για να το ξεκαθαρίσουμε το σπίτι είναι ένα τριάρι με όλα τα κομφόρ των νεόδμητων κατοικιών.
Επανέρχομαι.
Άρχισα να του δείχνω το σπίτι, πιάσαμε και την κουβεντούλα όπου μου είπε οτι κάνει παντός είδους οικοδομικές εργασίες και προσπαθεί να ζήσει με την γυναίκα και το παιδί που πρόσφατα έφερε από το Πακιστάν.
Καθώς λοιπόν περνάμε από το σαλόνι στα υπνοδωμάτια και μετά στα υπόλοιπα δωμάτια ο τύπος στο τέλος γυρίζει και μου λέει ''εντάξει, το δικό μου σπίτι πιο δωμάτιο είναι;''.
Προσπάθησα να του εξηγήσω οτι όλο νοικιάζεται και αυτός οτι η οικογένεια του δεν το χρειάζεται και το υπόλοιπο σπίτι θα μπορούσε να νοικιαστει σε άλλους. Αν και του είχα ήδη πει που θα κυμαίνεται το νοίκι και δεν είχε πρόβλημα με το ποσό, η επιμονή του οτι δεν του χρειάζονται τα υπόλοιπα δωμάτια με ξάφνιασε. Μια ολόκληρη οικογένεια σε ένα μεσαίας επιφάνειας υπνοδωμάτιο... Επειδή μάλλον κατάλαβε το ξάφνιασμα μου είπε οτι επειδή δουλεύει συνέχεια περνά λίγες ώρες στο σπίτι.

Είναι διαφορετικό να διαβάζεις και να βλέπεις εκ του μακρόθεν για τις διαφορετικές κουλτούρες που δεν μπόρεσε να ομογενοποιήσει η παγκοσμιοποίηση και διαφορετικό να τις αντιμετωπίζεις από κοντά. Αν και η ανέχεια παίζει το ρόλο της νομίζω είναι περισσότερο θέμα πτου στυλ γιατί οι Κινέζοι προτιμούν το ρύζι από τα χόρτα και οι Έλληνες τα γκούντις από τα μακντόναλντς.