Απεργίες συμπαράστασης, απεργίες για το ‘’καλάθι της νοικοκυράς’’, απεργίες γενικά σε δουλειά να βρισκόμαστε. Κάθε λίγο και λιγάκι με γενικόλογα αιτήματα στις οποίες μετέχουν στο 95% των περιπτώσεων αποκλειστικά δημόσιοι υπάλληλοι ή επαγγελματίες κλειστών επαγγελμάτων.
Το όλο συνταγματικό δικαίωμα εδώ και περίπου μια δεκαετία έχει ξεφτιλιστεί.
Αλλά το ίδιο συμβαίνει και στις περιπτώσεις που τα αιτήματα είναι συγκεκριμένα αποκλειστικά εισοδηματικής φύσης. Ποιο είναι το σύνηθες αποτέλεσμα; Λαϊκιστές πολιτικοί υποχωρούν αμέσως σε ότι ζητούν οι προβεβλημένες από τα μμε απεργίες, προϋπολογισμοί και οικονομικές πολιτικές πάνε στα σκουπίδια, το δημόσιο χρέος φυσικά μεγαλώνει και πάμε πάλι αργά ή γρήγορα σε νέες εκλογές όπου τελικά αποφασίζουμε ποιος είναι ο καλύτερος/πιο δημοφιλής λαϊκιστής.
Βαρέθηκα.
Ίσως πρέπει ακόμα και να σκεφτούμε κατά πόσο πρέπει να συνεχίσει να είναι ΄΄συνταγματικό΄΄ το δικαίωμα της απεργίας. Έχουμε κατοχυρώσει την ελευθερία, την ισότητα και φυσικά την αρχή της λαϊκής κυριαρχίας. Ακόμα και το δικαίωμα του συνέρχεσθαι για να γίνουμε πιο αναλυτικοί. Το να απεργεί κανείς άνετα θα μπορούσε να καθιερωθεί νομολογιακά με βάση τις υπόλοιπες ρυθμίσεις χωρίς να δώσουμε ‘’επαναστατικό’’ τόνο στο Σύνταγμα και επιχείρημα στον καθένα να εκβιάζει αν δεν του αρέσουν τα αποτελέσματα εκλογών.
Το να είναι ανίσχυροι οι πολιτικοί δυστυχώς δε συμφέρει κανέναν και φυσικά ούτε αυτούς που τους ψηφίζουν.
5-10 μπαχαλάκηδες και κάποια βύσματα σε κανάλια αρκούν σήμερα για να φέρουν νέο νομοσχέδιο στη Βουλή.
Από την άλλη αν πουμε ότι ο πιο βέβαιος τρόπος εκδήλωσης της λαϊκής βούλησης είναι οι εκλογές, οι ενστάσεις έχουν να κάνουν με το κατά πόσο αυτό μπορεί να γίνει με το υπάρχον εκλογικό σύστημα. Δε μπορώ να καταλάβω γιατί μια τέτοια αντίδραση δε θα μπορούσε να απεικονιστεί καλύτερα με συλλογή υπογραφών. Βέβαιο αποτέλεσμα χωρίς μπάχαλα.
Στο κάτω κάτω δε νομίζω ότι οι προσωπικότητες των βουλευτών μας δεν είναι αντιπροσωπευτικό δείγμα των πολιτών της χώρας μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου