Ας δούμε ωστόσο και την άλλη πλευρά του θέματος, μέσα από το επίκαιρο κείμενο του κ. Μάνου Χωριανόπουλου Η επανάσταση της λάμπας:''Άλλη μια πρωτιά εξασφαλίσαμε με την μεγάλη συμμετοχή πολιτών, φορέων, επιχειρήσεων στην "Ώρα τη Γης", το παγκόσμιο αυτό πανηγύρι υποκρισίας και ανοησίας. Φαντάζομαι ότι αύριο θα κλείσουν τα φώτα στα αυθαίρετά τους αυτοί που μετά από πυρκαγιές καταπάτησαν εκτάσεις και όρκους του τύπου "όπου ήταν δάσος, θα γίνει δάσος". Σίγουρα θα συμμετέχουν και οι εργολάβοι που μόλις δουν δέντρο το αντικαθιστούν με τσιμέντο, αλλά και επιχειρηματίες που μολύνουν ποτάμια με λύματα για να κάνουν τη δουλειά τους, τις υπόλοιπες ώρες που δεν είναι "της Γης", αλλά του κέρδους. Βεβαίως, θα συμμετέχουν και πολίτες που καθημερινά αδιαφορούν για το περιβάλλον, αλλά και διάφοροι άλλοι "ευαίσθητοι" άνθρωποι. Ήδη ο υπουργός Εσωτερικών Προκόπης Παυλόπουλος με εγκύκλιο καλεί υπουργεία και Περιφέρειες να σβήσουν τα εξωτερικά φώτα των δημόσιων υπηρεσιών. Ο κ. Παυλόπουλος είναι γνωστός για τις ευαισθησίες του. Πόσες φορές έχει παραιτηθεί μετά το φόνο του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου και από τότε που έγινε η Αθήνα φλαμπέ; Αμέτρητες. Ένας τέτοιος άνθρωπος δεν θα μπορούσε να μην αναβοσβήνει λάμπες. Συμμετοχή δήλωσε και ο δεντροκυνηγός Δήμαρχος Αθηναίων Νικήτας Κακλαμάνης, ο οποίος καθημερινά δίνει μάχες για τη φύση και δεν μένει ποτέ βωβός σε θέματα περιβάλλοντος.
Η προβολή του θέματος, από τα κρατικά κανάλια που ψάχνουν με αγωνία να βρουν γελοίες πρωτιές(π.χ. Eurovision, η Ώρα της Γης κλπ κλπ) σε μια μαύρη περίοδο για τους πολιτικούς τους προϊστάμενους είναι κατανοητή, αλλά όλα έχουν ένα όριο. Όταν δεν μπορείς να βρεις κάδο ανακύκλωσης σε κάθε γειτονιά, όταν είμαστε γεμάτοι παράνομες χωματερές, όταν μολύνουμε ποτάμια, θάλασσες, όταν καίμε τα δάση και χτίζουμε βίλες, όταν δήμαρχοι και κόμματα εξουσίας δίνουν μάχες για περισσότερο τσιμέντο, δεν είναι δυνατόν να μιλάμε για την ευαισθησία της χώρας, επειδή η συμμετοχή στο πανηγυράκι του Σαββάτου είναι μεγάλη. Η όλη αντιμετώπιση του θέματος θυμίζει σικελούς μαφιόζους, που αφού φάνε κάποιον πάνε στην κηδεία του και κλαίνε γοερά στον ώμο της χήρας του. Έτσι, όταν η αδιαφορία για το περιβάλλον μοιάζει να είναι επίσημη πολιτική του κράτους, οι συμβολικές κινήσεις μόνο πικρά χαμόγελα μπορούν να προκαλέσουν. Η υποκρισία όμως δεν είναι αποκλειστικό προνόμιο της Ελλάδας. Η κίνηση με τις λάμπες και τις πρίζες, είναι παγκόσμια. Οι βιομηχανίες που δεν δέχονται να μειώσουν τα αέρια που μολύνουν το περιβάλλον, λόγω κόστους, θα σβήσουν και αυτές τα φώτα τους και χώρες όπως οι ΗΠΑ που έχουν μολύνει μέσω βομβαρδισμών εδάφη για τις επόμενες δεκαετίες θα αποδείξουν την ευαισθησία τους.
Η θέση του Στύλου βρίσκεται κάπου στη μέση. Χωρίς να ακυρώνεται ο συμβολισμός της κίνησης, ο οποίος ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ να υπάρχει, μήπως τελικά γίνεται πολύ κακό για το τίποτα? Όταν βλέπουμε πως η καθημερινότητά μας καταρρίπτει την ίδια την πράξη. Όταν όλες οι συμφωνίες από τα μεγάλα κράτη σχετικά με την προστασία του περιβάλλοντος και την εξοικονόμηση ενέργειας καταπατούνται από τα ίδια τα κράτη που τις υπογράφουν, αναρωτιέται κανείς τί θα βγει από αυτή την ωριαία διακοπή... Οικονομία μίας ώρας και μετά πάλι σπατάλη... Σάφως και πρέπει να υπάρχει κάποιο παράδειγμα που να υπενθυμίζει στον κόσμο ότι κάτι πρέπει να γίνει αφού η κατάσταση πάει από το κακό στο χειρότερο, αλλά δεν νομίζετε ότι έχουμε προ πολλού ξεπεράσει το σημείο για συμβολικές πράξεις? Με τις πραγματικές ενέργειες των μεγάλων που ενδεχομένως να έχουν κάποιο αποτέλεσμα τί γίνεται? Καλή και άγια η ευαισθητοποίηση των πολιτών, ο ρόλος του κράτους ωστόσο περιορίζεται στη δράση της μίας ώρας??!
Μήπως τελικά τα πράγματα έπρεπε να είναι αντίστροφα? 364 μέρες οικονομία και σήμερα να γιορτάζουμε τη μέρα της σπατάλης?
Περισσότερα για την Ώρα της Γης εδώ: http://www.earthhour.org/home/
