Η ωραία και ο... αδιάφορος! Μία ιστορία καθημερινής τρέλας

Σήμερα θα σας πω για ένα περιστατικό που μου έκανε εντύπωση και με έκανε να σκεφτώ ορισμένα πράγματα μετά από καιρό.














Ψιτ, κύριος! Μάζεψε τα χέρια σου ρε, πρώτο ραντεβού είναι!


Ενω έτρωγα χθες σε ένα εστιατόριο, ήρθαν και έκατσαν όχι μακριά από το τραπέζι μου δύο φοιτητές, μία πολύ όμορφη κοπέλα και ένας κανονικός τυπάς. Αφού παρήγγειλαν και ενω περίμεναν να έρθει το φαγητό, η κοπέλα προσπαθούσε συνέχεια να ανοίξει κουβέντα με το συνοδό της - καθώς σίγουρα δεν ήταν ζευγάρι - αλλά μάταια... Τα διαρκή χαμόγελα και γελάκια της, το παίξιμο με τα μαλλιά, το κοίταγμα στα μάτια, η όλη προσοχή και γενικότερα αυτό που οι ειδήμονες του κλάδου περί ερωτικών αποκαλούν ''γλώσσα του σώματος'' (αστεία μεταφορά κατ'εμε μα αληθινή και αποδεδειγμένη στην πράξη), οδηγούσαν στο συμπέρασμα ότι το κορίτσι ήθελε να γνωριστεί με το αγόρι καλύτερα... Και δεν μιλάμε για ένα οποιοδήποτε κορίτσι, να εξηγούμαστε! Ψηλή, καστανομάλλα, με πολύ όμορφα, εύθραυστα χαρακτηριστικά, λευκό δέρμα και μία αίσθηση του αυθεντικού, γενικά από τα κορίτσια που σίγουρα γυρίζεις να κοιτάξεις στο δρόμο δεύτερη φορά (ναι, όπως πολύ σωστά καταλάβατε, ο Δόκιμος δεν έδινε ιδιαίτερη σημασία στο μεσημεριανό φαγητό του... ;)

Και ο τυπάς τί έκανε για όλα αυτά?! ΤΙΠΟΤΑ απολύτως! Απόμακρος και τυπικός, άφηνε την κοπέλα να προσπαθεί μάταια και απαντούσε είτε με νεύματα είτε με μικρές φράσεις! Κάποιες φορές μάλιστα κοιτούσε και έξω από το παράθυρο ''γράφοντάς τη'' κανονικά... Ίσως να ήταν το μυστικό του για να το παίξει δύσκολος και μυστηριώδης!! Φανταστείτε λοιπόν το σκηνικό: να έχεις ένα κορίτσι ωσαν τα κρύα τα νερά να σε κορτάρει, να έχετε βγει έξω μόνοι σας και το καλύτερο που κάνεις είναι να λες για το χιόνι που στοιβάζει και αν θα κλείσουν τα τρένα ή τον τελευταίο δίσκο των Slayer (πολύ καλός η αλήθεια αλλά δεν είναι της στιγμής)... Να μην πολυλογώ, η κοπέλα είδε κι απόειδε και παραιτήθηκε κι αυτή της προσπάθειας, ήρθε μετά το φαγητό και αφού φέρνοντάς στο νου μου εικόνα από ζευγάρι 80-άρηδων ακούνητων-αμίλητων το τελείωσαν, έφυγαν μαζί μετά από λίγο αφήνοντας σε μένα απορίες και ερωτηματικά...

Έχουν γίνει αλήθεια τόσο δύσκολα τα πράγματα στις σχέσεις μας με τους άλλους? Ναι, ότι πολλά που θεωρούσαμε δεδομένα στις προσεγγίσεις μας έχουν χαθεί ανεπιστρεπτί το παραδεχόμαστε. Αλλά είμαστε ανίκανοι για τα απλούστερα των πραγμάτων? Να φλερτάρουμε και να γελάσουμε? Να χαρίσουμε όμορφες στιγμές στον εαυτό μας ή το διπλανό μας? Τόση κλεισούρα εντός και σπαρίλα έχει μαζευτεί βρε παιδιά που είναι αδύνατο να ανοιχτούμε στον άλλο? Τί στο διάτανο συμβαίνει? Και αναφερόμενος στο συγκεκριμένο παράδειγμα, τί τυραννάς την ομορφούλα ρε φίλε και την βγάζεις έξω βόλτα αφού πραγματικά δεν θέλεις? Και έστω ότι την έβγαλες, γιατί δεν κάνεις τουλάχιστον τα ουσιώδη για να περάσει όμορφα? Δηλαδή δείξε προσοχή και σημασία, άσχετα αν θα προχωρήσει το πράγμα. Τη συνοδεύεις όπως και να'χει! Θα μου πείτε τώρα, αν δεν γούσταρε και έδειχνε σημασία ο τυπάς μπορεί η κοπέλα να λάμβανε λάθος μηνύματα. Δεκτόν. Αλλά η αδιαφορία και γαιδουρίλα (Στύλος copyright) που έδειξε ήταν για μένα χειρότερα... Για να μην αναφερθώ στο γεγονός ότι κάποια χρόνια πριν τέτοια κορίτσια τα παρακαλούσαν για ένα ραντεβού και δεν δεχόντουσαν καν να βγουν... Τεσπα, δεν επιμένω επειδή δεν υπάρχουν κανόνες σε αυτά τα θέματα, ούτε είμαι κανένας ειδικός επί τούτου. Ένα είναι το μόνο σίγουρο, πως η κοπέλα δεν πρόκειται να ξαναβγεί μαζί του!