Γιατί μεγαλύτερο γυναικείο στήθος?

Διάβασα κάπου ότι στο Νησί και τη Βραζιλία γίνεται χαμός με τις προσθετικές στήθους. Οι πρώτες χώρες λέει παγκοσμίως στις οποίες οι γυναίκες τρέχουν να μεγαλώσουν τα στήθια τους και μετά να τα προτάξουν περήφανα μπροστά σε αρσενικές προκλήσεις! Και καθόμουν και σκεφτόμουν, προς τί τόση φασαρία και έξοδα βρε κορίτσια? Ας το φιλοσοφήσουμε λίγο Στυλιτικά το θέμα...










Μην τα κοιτάς θεία, αληθινά είναι, ετών 22...


Δύο βασικά να πούμε στην αρχή. Πρώτον, δεν έχω δικά μου (*)(*) ούτε έχω κάνει προσθετική κι ούτε ασχολούμαι επαγγελματικά με το θέμα, έτσι μιλάω χωρίς να γνωρίζω τεχνικές ιδιαιτερότητες και τυχόν ψυχολογικές συνιστώσες που επηρεάζουν μία τέτοια απόφαση. Κοινώς, ό,τι ακολουθεί παρακάτω είναι μερικώς χαβαλετζίδικο, το σημειώνω για να μην παρεξηγηθούμε. Δεύτερον, το θέμα είναι πολύ παλιό και χιλιο-αναλυμένο και κάποιοι θα το βρουν μπαναλ, ξεπερασμένο, ίσως και σεξιστικό. Δεν μας ενδιαφέρει καθόλου, αφού μετά βεβαιότητος σας γράφω ότι όσες δεκαετίες και να περάσουν, τα αρσενικά όλου του κόσμου θα εξακολουθήσουν να ενδιαφέρονται για ό,τι έχει να κάνει με το γυναικείο στήθος...

Το στήθος της γυναίκας έχει μία αύρα μαγική, μυστηριακή σχεδόν. Δεν είναι τυχαίο ότι όλοι οι πολιτισμοί εντός και εκτός Ευρώπης το εξύμνησαν σε ποιήματα, το απαθανάτησαν σε ειδώλια, γλυπτά και τοιχογραφίες. Σύμβολο της γονιμότητας και της ίδιας της ζωής, το στήθος τρέφει τα νέα μέλη της ανθρωπότητας στο ξεκίνημά τους στον πλανήτη. Ο μοναδικός αυτός ρόλος αποδεικνύεται και από το γεγονός ότι μητέρες που είχαν προβλήματα στο θηλασμό συχνά ζητούσαν τη βοήθεια άλλων γυναικών για να θρέψουν τα μωρά τους - υπήρχαν φυσικά και οι βασίλισσες που σνόμπαραν το θέμα, αλλά αυτό είναι μία διαφορετική ιστορία! Στην αρχαία Ελλάδα και τη Ρώμη το στήθος λατρεύτηκε τόσο που γράφτηκαν τραγούδια για χάρη του. Κατά το Μεσαίωνα, ενοχοποιήθηκε και καλύφθηκε με ντροπή. ''Μάγισσες'' που κάηκαν στην πυρά ενισχυσαν τους θρύλους για τις μαγικές του ιδιότητες που προκαλούσαν maleficium. Στην Αναγέννηση και την Πρώιμη Νεότερη περίοδο το στήθος εξακολούθησε να διχάζει. Δοξάστηκε από τους μεγάλους ζωγράφους και γλύπτες που ανακάλυψαν εκ νέου τη μαγεία του ανθρώπινου σώματος, αλλά την ίδια στιγμή ντύθηκε με το ηθικολογικό πέπλο του χριστιανισμού της Μεταρρύθμισης (σε πιο αδιαπραγμάτευτα πλαίσια, το Ισλάμ είχε απαγορεύσει εξαρχής τη δημόσια προβολή του με οποιοδήποτε τρόπο). Κατόπιν μπήκε σε μεταξωτούς κορσέδες του 18ου και 19ου αιώνα μέχρι να φτάσει η στιγμή να απενοχοποιηθεί μεσω της επιστήμης και της λεγόμενης σεξουαλικής επανάστασης μετά τα μέσα του 20ου αιώνα (όχι αυτής). Σε φυλές του Αμαζονίου και της Αφρικής, το στήθος της γυναίκας διατηρεί μεγάλο μέρος της αρχέγονης μυστηριακής αύρας του ακόμη και σήμερα (κι ας γίνονται μαστεκτομές σε μερικές κουλτούρες χωρίς λόγο), τη στιγμή που στις κοινωνίες της Δύσης έχει πάρει ένα συγκεκριμένο προφίλ που μοιάζει να επισκιάζει όλα τα υπόλοιπα χαρακτηριστικά του, αυτό του σεξουαλικού οργάνου που οφείλει να προκαλεί.

Και εξηγούμαι. Το προφίλ του γυναικείου στήθους πάντα είχε ένα πρωτεύοντα σεξουαλικό ρόλο, αφού ως σύμβολο και μόνο σηματοδοτεί τη σεξουαλική ωρίμανση και τη δυνατότητα αναπαραγωγής του θηλυκού. Συμμετέχει δε ενεργά κατά τη διάρκεια του σεξ με τη διέγερση των θηλών. Έχει όμως ταυτόχρονα και ένα ερωτικό χαρακτήρα, αφού τέρπει αισθητικά και προσελκύει τα αρσενικά προτού καν γίνουν οι συστάσεις... Σύγχρονες πανεπιστημιακές έρευνες αποδεικνύουν αυτό που πολλοί άντρες ηδη γνωρίζουν από την παιδική-εφηβική ηλικία: ότι το στήθος είναι από τα πρώτα πράγματα που κοιτάζει κάποιος σε μία γυναίκα. Είναι ερωτικό στα μάτια του και τη φαντασία του, ξεσηκώνει το μυαλό και ξεσηκώνει και κάτι ''άλλο''... Έτσι λοιπόν, μία τεράστια βιομηχανία ρούχων, εσωρούχων και διαφήμισης (με κοινό παρονομαστή φυσικά το κέρδος) έχουν μπει εδώ και χρόνια στο παιχνίδι της ανάδειξης και της οσο το δυνατόν καλύτερης προβολής του γυναικείου στήθους. Και εδώ φυσικά βρίσκεται και η ρίζα του ζητήματος για τις προσθετικές στήθους. Οι γυναίκες θέλουν να τραβούν την προσοχή, να νιώθουν αρεστές και επιθυμητές. Το στήθος είναι απαραίτητο μέρος της συμμετρίας και ομορφιάς που επιδιώκουν στο σώμα τους, τόνωση της θηλυκότητας και της αυτοπεποίθησής τους. Άλλωστε η εποχή μας είναι εποχή της εικόνας (image) και αυτή ακριβώς την έννοια του ίματζ εξυπηρετούν οι περισσότερες επεμβάσεις, είτε είναι αφαιρετικές, προσθετικές ή διορθωτικές. Η γυναίκα, υπηρετώντας - πολλές φορές ασυνείδητα - το ''σύνδρομο του μοντέλου'', ενός αψεγάδιαστου σώματος με αναλογίες οσο το δυνατόν πιο κοντά στο ''τέλειο'', επιθυμεί να αποκτήσει αυτά που βλέπει στα περιοδικά και τις ταινίες και πράττει αναλόγως, με μία ή περισσότερες επισκέψεις στον πλαστικό χειρούργο. Μήν ξεχνάτε ότι τέτοιες επεμβάσεις έχουν γίνει προσιτές ακόμη και σε 18χρονες... Μέσα στο ίδιο πλαίσιο εντάσσονται λοιπόν και οι προσθετικές στήθους. Και ποιοί είναι οι λόγοι στην τελική? Να νιώθει καλά η γυναίκα με τον εαυτό της, να νιώθει ότι ακολουθεί τα πρότυπα της εποχής της και φυσικά να αρέσει... στους άνδρες! Μπορεί να ακούγεται κάπως οξύμωρο σε μερικούς, αλλά ο ουσιαστικότερος λόγος για την αύξηση στήθους είναι τελικά η αγάπη των γυναικών να τις προσέχουν, να τις θαυμάζουν και να τις ξεχωρίζουν τα αρσενικά ανάμεσα στις υπόλοιπες! Με άλλα λόγια, αλλάζουν κάτι στο σώμα τους για να γουστάρει το άλλο φύλο!

Η αποδοχή και ο σεβασμός σε ότι έχει δωσει στην κάθε γυναίκα εκ γενετής η μαμα-φύση πού πήγε θα μου πείτε? Γιατί να μην αποδέχονται το στήθος που έχουν? Γιατί να μην αγαπάνε τον εαυτό τους όπως είναι? Αυτή η ψύχραιμη και ''παραδοσιακή'' προσέγγιση έχει φυσικά ακόμα πολλούς οπαδούς, αλλά η ουσία μάλλον χάθηκε κάπου ανάμεσα στο ντεκολτέ της Jayne Mansfield και το στηθόδεσμο της Sophie Reade...

Άντε, και καλό καλοκαίρι να' χουμε!