El Secreto De Sus Ojos

Είδα προχθές την ταινία El Secreto De Sus Ojos (Το μυστικό στα μάτια της) που κέρδισε το φετινό Όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας, την οποία ήθελα να δω μετά μανίας εδώ και καιρό επειδή είχα διαβάσει πολλές διθυραμβικές κριτικές... Καλά δομημένο δράμα-θρίλερ, ενδιαφέρουσα πλοκή και σενάριο, σκηνοθετικά όμορφη, πολλές καλές ερμηνείες αλλά όχι και για όσκαρ βρε παιδιά... Αν και φαντάζομαι ότι η επιτροπή είναι η ίδια που προσπέρασε ταινίες όπως το Un Prophete, σωστά;

Υπόθεση: Ο Benjamin Esposito (Ricardo Darin) είναι ένας συνταξιούχος δικαστικός επιμελητής, ο οποίος αποφασίζει να γράψει ένα βιβλίο για να γεμίσει τις ελεύθερές του ώρες. Το βιβλίο στηρίζεται σε μια υπόθεση βιασμού και φόνου μίας νεαρής κοπέλας με την οποία άρχισε να ασχολείται πριν από 25 χρόνια. Μοναδική του βοήθεια έχει την Irene (Soledad Villamil), παλιά αφεντικίνα του με την οποία είναι ακόμη ερωτευμένος. Η συγγραφή του βιβλίου και η εμμονή του με την υπόθεση, αλλά και η επαφή του με την Irene, θα ξυπνήσουν στη μνήμη του Esposito παλιά συναισθήματα που θα τον κάνουν να δει τη δική του ζωή και ευτυχία από διαφορετική οπτική.

Η ταινία κυλά ευχάριστα και τα 127 λεπτά που κρατά δεν κουράζουν καθόλου - ίσως το πρώτο μέρος της να κυλά κάπως αργά τώρα που το σκέφτομαι αλλά προσωπικά δεν με πειράζει καθόλου. Ο Αργεντίνος σκηνοθέτης J. J. Campanella δένει όλα τα κομμάτια όμορφα, διατηρεί το ενδιαφέρον του θεατή με αναδρομές στο παρελθόν και μία αύρα μυστηριού που πρέπει να έχει μία τέτοια ταινία, και μάλιστα προσθέτει νότες χιουμορ στη συνταγή για να μείνουν όλοι ευχαριστημένοι (που για μένα χαλάνε το συνολικό παζλ αλλά τέλος πάντων). Αυτό που ωστόσο απουσιάζει σχεδόν ολοκληρωτικά είναι τα ισχυρά συναισθήματα, που θα αρπάξουν τον θεατή και θα τον κάνουν ένα με την υπόθεση. Μπορεί να έχουν προηγηθεί μερικές ''σκληρές'' σκηνές, πλάνα αναζητήσεων ντετεκτιβ και μία απολαυστική καταδίωξη στο στάδιο, αλλά τέτοια συναισθήματα έρχονται μόνο προς το τέλος της ταινίας με την επίσκεψη του Esposito στο σπίτι του Ricardo Morales (άνδρας της δολοφονημένης κοπέλας) και ένα υπέροχο twist στην πλοκή. Μέχρις εκείνο το σημείο, όλα καλά και όλα ωραία αλλά ως εκεί. Νομίζεις ότι θα φύγεις από το σινεμά έχοντας δει κάτι που μοιάζει με κάτι άλλο που δεν θυμάσαι εκείνη τη στιγμή, αλλά ούτως ή άλλως δεν είναι και κάτι φοβερό.

Και πέρα απ' αυτά, υπάρχει και το τέλος που για πολλούς είναι ο μισός βαθμός της ταινίας. Εκεί στο τέλος λοιπόν, εκεί που νομίζεις ότι έφτιαξε το πράγμα με την ανατροπή και την αγωνία στο κόκκινο, έρχεται εκείνη η ρημάδα η τελευταία σκηνή με την πόρτα και σου γ@μα το σύμπαν... Γιατί να πρέπει να υποκείψεις στο κλισέ και να χαλάσεις όλη την προηγούμενη προσπάθεια που έφτιαξες στο τελευταίο 20λεπτο κε Campanella μου; Θα μου πεις, ''ό,τι και να λες Δόκιμε, εγώ το Όσκαρ μία φορά το καβάντζωσα!'' Και δυστυχώς αυτή είναι η αλήθεια.

Όσοι δεν έχετε δει το El Secreto De Sus Ojos, να το πράξετε. Αξίζει να το δείτε κι ας μην άξιζε το Όσκαρ ;o)