Καλές γιορτές!

Ο Δόκιμος επέστρεψε στο Νησί μετά το προ-Χριστουγεννιάτικο ταξιδάκι του (πληροφορίες σε αναλυτικά ποστ με μπόλικες φωτογραφίες, τα οποία θα αναρτηθούν τη νέα χρονιά) και ετοιμάζεται για τα εορταστικά τσιμπούσια χωρίς τέλος με φίλους... Ο σκατόκαιρος προσπαθεί φιλότιμα να μας τα χαλάσει αλλά θέλει-δεν θέλει η ατμόσφαιρα παραμένει χαρούμενη... Ο Στηλίτης την έκανε πάλι με ελαφρά πηδηματάκια σε άλλη ήπειρο (ξανά μέσα σε 5 μήνες ο τσόγλανος, το κάνει επίτηδες για να μας πικάρει!) για λίγες μέρες, οπότε περιμένουμε με ανυπομονησία τα δώρα που θα μας φέρει ωσαν άλλος Αη Βασίλης - και υποσχόμαστε μέχρι τότε να είμαστε φρόνιμοι!

Με αφορμή λοιπόν την εορταστική μας φωτογραφία - αλλά βαθύτερη αιτία την ανάγκη για μετάνοια, περισυλλογή και πνευματικότητα τις άγιες τούτες μέρες - ο Στύλος σας εύχεται να περάσετε όμορφα και να απολαύσετε το χρόνο με τους γνωστούς/συγγενείς/φίλους/αμόρε! Μπορεί η περίοδος αυτή να φαντάζει ως μία πρώτης τάξεως ευκαιρία (ενίοτε μια υπέροχη ευκαιρία) για να γουρουνιάσετε και να γίνετε φέσι/ λιάρδα /κομμάτια /χώμα / κουρούμπελα αλλά εσείς μην ξεχνάτε το δελφικό παράγγελμα: μηδέν άγαν.  

Σας αφήνουμε με μία από τις αισθησιακότερες γυναικείες φωνές των τελευταίων χρόνων. Nα είστε καλά! Τα ξαναλέμε του χρόνου ;)

Προ-Χριστουγεννιάτικο ταξιδάκι

Πουυυύ θα πάει ο Δόκιμας πολύ σύντομα; Σε όσους δεν λένε κάτι οι παρακάτω φωτογραφίες, θα πρέπει να περιμένουν μέχρι να επιστρέψω και να ποστάρω σχετικές πληροφορίες.

+

Η απάντηση βρίσκεται σ' ένα στίχο του υπέροχου τραγουδιού που ακολουθεί - αθάνατοι Dire Straits!



Εν τω μεταξύ, περιμένοντας να περάσουν οι κρύες χειμωνιάτικες μέρες, πρέπει κάπως να αξιοποιήσουμε δημιουργικά το χρόνο μας...

Μην είστε πρόβατα. Πιείτε κάτι διαφορετικό. Δεν το λέω εγώ, το λένε οι τσίφτηδες της Brewdog. Απλή μα υπέροχη ΚΑΙ αυτή η δημιουργία τους. Γλύκα από την καραμελένια γεύση, μπόλικα καβουρδισμένα malts, πικρίλα από το λυκίσκο. Εαν βάλετε να παίζει και κάτι προβατέ σε μουσική, έχετε μία ολοκληρωμένη γευστικο-ακουστική εμπειρία με μηδαμινό κόστος. Άντε, όλα εγώ θα σας τα λέω?! :o)

Οι φωτογραφίες του 2011

Η φετινή συλλογή του In Focus με τις πιο χαρακτηριστικές φωτογραφίες της χρονιάς που (σχεδόν) έφυγε. Μίας χρονιάς πλούσιας σε πολιτικά γεγονότα, κοινωνικές αναταράξεις και φυσικές καταστροφές. Ανάμεσά τους η πτώση δικτατορικών καθεστώτων στην Αφρική, το συνεχιζόμενο μπουρδέλο στη Μέση Ανατολή, το αιματοκύλισμα στη Νορβηγία, το κίνημα των Αγανακτισμένων, η δημιουργία του Νότιου Σουδάν, οι ''εορτασμοί'' για την είσοδο της Ελλάδας στο ΔΝΤ και το πυρηνικό ατύχημα και τσουνάμι στην Ιαπωνία. Μέσα σε όλα αυτά, ''αυτός ο κόσμος ο μικρός, ο μέγας'', έφτασε αισίως τα 7 δισεκατομμύρια ψυχές...

Μέρος πρώτο

Μέρος δεύτερο

Μέρος τρίτο

Ο Fernard Braudel και η Μεσόγειός του

Όσοι τελειώσατε Ιστορικό/Αρχαιολογικό ή απλά σας αρέσει να διαβάζετε ιστορία, σίγουρα θα γνωρίζετε το όνομα του ιστορικού Fernard Braudel (1902-1985). Από τους σπουδαιότερους Γάλλους ακαδημαικούς της μεταπολεμικής περιόδου, ο Braudel μνημονεύεται όχι μόνο για το πλούσιο συγγραφικό του έργο (αποτέλεσμα κοπιαστικής έρευνας δεκαετιών) αλλά επειδή κατάφερε να καταστήσει τη σχολή των Annales κυρίαρχη στη Γαλλία και τα μάλα επιδραστική στην Ευρώπη. Το σημερινό ποστ του Στύλου θα επικεντρωθεί στο γνωστότερο ίσως έργο του, Η Μεσόγειος και ο μεσογειακός κόσμος την εποχή του Φιλίππου Β' της Ισπανίας (1949).

Ο Braudel γεννήθηκε σε μία μικρή πόλη της Γαλλίας, έλαβε καλή μόρφωση και μελέτησε επίσης λατινικά και αρχαία ελληνικά. Αρχικά ήθελε να γίνει γιατρός αλλά τελικά η αγάπη του για την Ιστορία τον κέρδισε, και στα 20 έγινε υφηγητής. Δίδαξε για χρόνια στην Αλγερία και από το 1932 στο Παρίσι, όπου γνώρισε τον Lucien Febvre ο οποίος επηρέασε όχι μόνο την έρευνά του αλλά και την κριτική του σκέψη ως ιστορικός. Βοήθησε ακόμα στην ίδρυση και την οργάνωση του Πανεπιστημίου του Σάο Πάολο στη Βραζιλία, δηλώνοντας μάλιστα ότι ο χρόνος που πέρασε στη χώρα της Λατινικής Αμερικής υπήρξε η σπουδαιότερη περίοδος της ζωής του. Το 1939 κατατάχθηκε στο στρατό αλλά ένα χρόνο αργότερα συνελήφθη και κρατήθηκε σε γερμανικά στρατόπεδα μέχρι το 1945.

Κατά τη διάρκεια της αιχμαλωσίας του, ξεκίνησε να γράφει σε σχολικά τετράδια το μεγάλο του έργο για τη Μεσόγειο, εργαζόμενος από μνήμης (!) και με ελάχιστα βιβλία στην κατοχή του. Όταν μάλιστα τον μετέφεραν από το Mainz στο Lübeck το 1942, δεν του επέτρεψαν να πάρει τα λιγοστά βιβλία μαζί του. Παρ' όλες τις επιπρόσθετες δυσκολίες (π.χ. μοιραζόταν το κελί του με άλλους αιχμάλωτους), ο Braudel κατάφερε να ολοκληρώσει το τεράστιο έργο του (πάνω από 1.000 σελίδες), βάσει του οποίου του απονεμήθηκε το διδακτορικό του το 1947. Η μόνη βοήθεια που είχε ήταν αυτή του φίλου του Lucien Febvre, ο οποίος είχε διαβάσει τα χειρόγραφά του και πρότεινε μερικές αλλαγές-διορθώσεις.

Χάρτης της Μεσογείου από το 16ο αιώνα

Η Μεσόγειος και ο μεσογειακός κόσμος την εποχή του Φιλίππου Β' της Ισπανίας είναι ένα βιβλίο που καλύπτει χρονολογικά την ιστορία της Μεσογείου το 16ο αιώνα. Βασίζεται σε ένα τεράστιο αριθμό πρωτογενών και δευτερογενών πηγών και αποτελεί στροφή στον τρόπο γραφής της ιστορίας, αφού δεν δίνει βάση μόνο σε πολιτικά-οικονομικά γεγονότα αλλά τονίζει εξίσου τις κοινωνικές, πολιτιστικές και περιβαλλοντικές διαστάσεις. Ο Braudel προτείνει μία νέα θεώρηση της ιστορίας, μακριά από μάχες, πρίγκηπες και βασιλιάδες και πιο κοντά στον απλό άνθρωπο, τις ασχολίες του, την καθημερινή ζωή, το περιβάλλον. Γι' αυτό, αν και βλέπει το παρελθόν ως μία ενότητα, χωρίζει νοητά τον ιστορικό χρόνο σε τρία μέρη: τον γεωγραφικό, τον κοινωνικό και τον προσωπικό χρόνο. Με αυτό το σκεπτικό, παρουσιάζει μία ολοκληρωμένη εικόνα του χώρου και της ζωής στη Μεσόγειο, μέσα από ένα ευρύ γεωγραφικό πρίσμα που εκτείνεται οριζόντια από τη νότια Ρωσία και το Ιράκ μέχρι την Πορτογαλία, και κάθετα από τη Γερμανία μέχρι την έρημο της Σαχάρας.

Μπορεί η ιστορία της Μεσογείου να είναι για τον Braudel απλά ένα μέρος της παγκόσμιας ιστορίας (μία θεώρηση που θα γίνει πιο ξεκάθαρη σε άλλο γνωστό έργο του, τη Γραμματική των Πολιτισμών), αυτό ωστόσο δεν τον αποτρέπει από το να παραθέσει πλούσια στοιχεία και να δώσει έμφαση στη λεπτομέρεια, χρησιμοποιώντας πρωτόγνωρα παραδείγματα (π.χ. το επικερδές εμπόριο μαλλιού στην πόλη Μάλαγα της Ισπανίας!) για να στηρίξει το κεντρικό του σχήμα της τεχνολογίας-ανταλλαγής-αλληλεπίδρασης με το οποίο επιχειρεί να εξηγήσει την ανθρώπινη ιστορία. Οι κοινωνίες της Μεσογείου όχι μόνο απέκτησαν την τεχνολογική δυνατότητα να τελειοποιήσουν την παραγωγή, το εμπόριο και τις εξερευνήσεις των αρχαίων λαών, αλλά μέσα από μία διαρκή αλληλεπίδραση που άφησε τα σημάδια της στην καθημερινότητά τους, έκαναν τεράστια βήματα πρόοδου προς τον μοντέρνο πολιτισμό. Το κοινό έδαφος αυτών των ανταλλαγών υπήρξε η θάλασσα της Μεσογείου, την οποία ο Braudel χαρακτήρισε ως ρυθμιστή όλων σχεδόν των εκφάνσεων ζωής το 16ο αιώνα. Αυτές οι ιδέες συνεχούς τεχνολογικής ανάπτυξης και επιδράσεων είναι εμφανείς στο άλλο του έργο για τη Μεσόγειο, Οι Μνήμες της Μεσογείου, αν και αναλύονται σε μεγαλύτερο βαθμό στο μεταγενέστερο βιβλίο του Πολιτισμός και Καπιταλισμός.



Η Μεσόγειος του Braudel πρωτοεμφανίστηκε το 1949 με τίτλο La Méditerranée et le monde méditerranéen à l'époque de Philippe II και είχε μία δεύτερη αναθεωρημένη έκδοση το 1966. Έχει μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες παγκοσμίως, με την ελληνική μετάφραση από το ΜΙΕΤ (Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης) να κυκλοφορεί σε 3 τόμους τη δεκαετία του '90. Παραμένει βασικό σημείο αναφοράς για τον μελετητή της πρώιμης νεότερης ιστορίας, και συνεχίζει να ασκεί επίδραση στην ιστορική έρευνα ακόμη και σήμερα.

Everything must be recaptured and relocated in the general framework of history, so that despite the difficulties, the fundamental paradoxes and contradictions, we may respect the unity of history which is also the unity of life

- Fernard Braudel

Μέσα σε μία αποικία μυρμηγκιών

Δέκα τόνοι τσιμέντου χώρεσαν μέσα στα δωμάτια και τους δαιδαλώδεις διαδρόμους μίας τεράστιας αποικίας μυρμηγκιών! Δείτε το παρακάτω βίντεο με τις ανασκαφές της υπόγειας πολιτείας που θα σας αφήσει με το στόμα ανοιχτό!



Παρακολουθήστε το βίντεο μέχρι το τέλος και θαυμάστε την απίστευτη προσαρμοστικότητα των μυρμηγκιών, τα οποία έφτιαξαν μινι-αποικία μέσα σε ένα... βελανίδι!

Κολοκυθομακάρονα και κολοκυθόμπυρα

Το Halloween μπορεί να πέρασε εδώ και καιρό αλλά η κολοκυθομανία καλά κρατεί! Δοκιμάσαμε φρέσκα ζυμαρικά με γέμιση κολοκύθας και τριών τυριών, τα οποία συνοδέψαμε με μία Pumpkin Αle της αμερικάνικης Saranac - και πάθαμε υπερ-κολοκύθωση! Μεταξύ μας, τα νόστιμα ζυμαρικά δεν ήταν παρά η αφορμή για να ανοίξουμε τη μπύρα...

Η Pumpkin Ale είναι μόνο μία από τις πολλές εποχιακές ετικέτες της Saranac. Έχει περιεκτικότητα σε αλκοόλ 5.4% α.φ. και είναι ζυμωμένη με κολοκύθα, κανέλα, βανίλια, τζίντζερ και άλλα καρυκεύματα που της δίνουν ένα ξεχωριστό χαρακτήρα!

Έχει πορτοκαλί-ανοιχτό καφέ χρώμα, με λευκό αφρό που διαλύεται γοργά, και αρώματα κολοκύθας και καραμέλας. Γευστικά, κυριαρχεί μία έντονη γλύκα από την κολοκύθα, τη βανίλια και την κανέλα, και καθώς η μπύρα ζεσταίνεται ξεπετάγονται ελαφρώς και τα μπαχάρια. Μέτριο σώμα, με μικρή ενανθράκωση. Η υπερβολική ζαχαρένια αίσθηση μετριάζεται κάπως από το πικρό τελείωμα. Γενικά μου άφησε καλή εντύπωση.



Αυτή ήταν η πρώτη κολοκυθόμπυρα που δοκίμασα, ελπίζω να καταφέρω να βρω κι άλλες πρίν το επόμενο Halloween!

Religulous (2008)

Αργήσαμε αλλά το είδαμε το πολυσυζητημένο ντοκιμαντέρ Religulous του Bill Maher για την οργανωμένη θρησκεία. Καιρός να το δείτε κι εσείς. Απολαυστικό και με μπόλικες δόσεις χιούμορ, το ντοκιμαντέρ σατυρίζει και πολλές φορές φτάνει μέχρι το σημείο να κοροιδεύει - ο τίτλος του άλλωστε προέρχεται από τις λέξεις religion + ridiculous - τα κακώς κείμενα και τις αντιφάσεις των γνωστότερων οργανωμένων θρησκειών του πλανήτη. Για να μαζέψει υλικό, ο Maher (ο οποίος δηλώνει άθεος) ταξίδεψε σε διάφορα μέρη και πήρε συνέντευξη από διάφορους πιστούς, ανάμεσά τους Χριστιανούς, Ευαγγελιστές, Μορμόνους, Μουσουλμάνους, Εβραίους και Σαιεντολόγους!

Η σκοπιά του ντοκιμαντέρ δίνει την εντύπωση ότι ο Maher δεν προσπαθεί απλά να υποδείξει τα λάθη της κάθε θρησκείας αλλά να κάνει τους πιστούς να δουν τα πράγματα με μία περισσότερο ουδέτερη ματιά. Με άλλα λόγια, δεν βγήκε στους δρόμους με μία κάμερα για να κοροιδέψει (και μόνο) αλλά για να κάνει τον κόσμο να σκεφτεί. Αυτό το κατορθώνει σε μεγάλο βαθμό - αν και προς το τέλος γίνεται πολύ πιο καυστικός (και μηδενιστής) από ότι στο πρώτο μισό του ντοκιμαντέρ. Μέσα στη ροή των συνεντεύξεων των πιστών γίνονται επίσης αναφορές σε θέματα που απασχολούν τον άνθρωπο από αρχαιοτάτων χρόνων, όπως η δημιουργία του κόσμου, η ύπαρξη του Θεού, και η κοινωνική ηθική. Μερικές ωραίες στιγμές: οι φορτηγατζήδες του Χριστού, η φάση που ανακοινώνει ότι τον έδιωξαν κακήν κακώς από το Βατικανό επειδή ήθελε να πάρει συνέντευξη από τον Πάπα, η συνομιλία με τον αντι-Ισραηλινό ραββί, το gay bar Μουσουλμάνων (!) στο Άμστερνταμ.

εναλλακτικό πόστερ

Το ντοκιμαντέρ έχει ανέβει στο γιουτούμπι, οπότε πολύ απλά πατήστε play στο παρακάτω βίντεο. Μόλις τελειώσει, το επόμενο θα φορτώσει αυτόματα και ούτω καθεξής μέχρι να δείτε και τα 10 μέρη του ντοκιμαντέρ



Καλό σας σ/κ, και ο Κύριος μεθ΄ υμών!

Μία νύχτα στην Εθνική Πινακοθήκη

Ακολουθεί ανακοίνωση από το σαιτ των atenistas:

''Την Παρασκευή 25 Νοεμβρίου οι atenistas σας προσκαλούν σε μια βραδιά γνωριμίας με την Δημοτική Πινακοθήκη και τις νέες της εγκαταστάσεις στο πρόσφατα αποκατεστημένο σύνολο του παλιού μεταξουργείου, ένα από τα παλαιότερα κτίρια της νεότερης Αθήνας, στην καρδιά της αθηναϊκής γειτονιάς, στην πλατεία Αυδή (Λεωνίδου και Μυλλέρου). Ύστερα από συνεννόηση με τον Πολιτισμικό Οργανισμό του Δήμου Αθηναίων και την ιδιαίτερα συνεργάσιμη διεύθυνση της Δημοτικής Πινακοθήκης πετύχαμε παράταση του ωραρίου των χώρων της μέχρι τις 11 το βράδυ έτσι ώστε να δώσουμε την ευκαιρία σε περισσότερους Αθηναίους να γνωρίσουν έναν σχετικά άγνωστο θησαυρό του κέντρου της Αθήνας.

Η Δημοτική Πινακοθήκη περιλαμβάνει στις συλλογές της 3.000 έργα Ελλήνων κυρίως (με ελάχιστες εξαιρέσεις) εικαστικών δημιουργών ενδεικτικά των τάσεων και ξένων επιρροών, των τάσεων και των γόνιμων αναζητήσεων που σημειώθηκαν στην πορεία της ελληνικής τέχνης. Είναι αξιοσημείωτο ότι τα μισά από τα καλλιτεχνικά έργα που διαθέτει σήμερα η Πινακοθήκη αποκτήθηκαν κατά την δεκαετία 1930-1940.

Στις 8 το βράδυ έχει προγραμματιστεί ξενάγηση από την διευθύντριά της κ.Νέλλη Κυριαζή ενώ στις 9.30 μ.μ. θα αρχίσει συναυλία με έργα του Μάνου Χατζιδάκι και την μέτζο σοπράνο Άννα Παγκάλου στη φωνή, την Αθηνά Γιατρά στη βιόλα και τον Σπύρο Τραυλό στο βιολί. Στη διάθεση των επισκεπτών ένας μικρός μπουφές από εμάς για εσάς''.

υγ. Η είσοδος εννοείται ελεύθερη.

Διεύθυνση: Λεωνίδου και Μυλλέρου, πλατεία Αυδή, Μεταξουργείο.
Πρόσβαση: σταθμοί μετρό «Μεταξουργείο» και «Κεραμεικός» (8-10 λεπτά, περίπου, με τα πόδια), σταθμός ΗΣΑΠ «Θησείο» (μέσω οδού Αγίων Ασωμάτων και διασχίζοντας την οδό Πειραιώς, 10-12 λεπτά). Λεωφορεία 856, 813, 049 026.

Τα 11+1 πρόσωπα του Βλάσση Τσάκα

Τί;! Δεν ξέρετε ποιός είναι ο Βλάσσης Τσάκας; Εδώ έχει βουίξει όλη η (ποδοσφαιρική) Ελλάδα. Να φανταστείτε, οι οπαδοί του Παναθηναικού αγωνιούν περισσότερο κάθε φορά που ο ευτραφής κυριούλης ανοίγει το στόμα του, παρά για τη συνεχιζόμενη ελεύθερη πτώση της χώρας ή τα νέα μέτρα που θα επιβάλλει το ΔΝΤ.

Λοιπόν, έχουμε τον τύπο με τα μαύρα γυαλιά που βλέπετε να κάνει δηλώσεις - και είναι η αγαπημένη του ασχολία μετά το φραπέ. Ο οποίος δηλώνει επίσημος εκπρόσωπος ενος πλούσιου Άραβα πρίγκηπα από τη Σαουδική Αραβία. Ο Άραβας θέλει να αγοράσει τον Παναθηναικό και να χώσει χρήμα πολύ για να τον κάνει Μάντσεστερ Σίτι της Μεσογείου, επειδή πάντοτε λάτρευε την ομάδα του Τριφυλλιού και όταν ήταν μικρός έβλεπε παιχνίδια ελληνικού πρωταθλήματος στη δορυφορική (το τελευταίο δεν είναι εξακριβωμένο). Επειδή ο Άραβας είναι τρελός λεφτάς και την έχει δει λίγο επίγειος θεός, δεν μιλάει στα κανάλια και τις εφημερίδες ο ίδιος. Στέλνει επιστολές ή συχνότερα τον απεσταλμένο του να κάνει δηλώσεις. Ο απεσταλμένος όπως είπαμε είναι τούτος εδώ:

Σε αυτή τη φωτο κλέβει την παράσταση στο αεροδρόμιο με το πολύ μοδάτο ροζ t-shirt 

Χαλαρός και ευδιάθετος ένα απόγευμα στην Αθήνα, πριν το καφεδάκι

Κάνοντας αυτό που ξέρει καλύτερα: να δίνει υποσχέσεις. Για την ερχόμενη εβδομάδα.

Ο Mr Τσάκας όμως δεν είναι ένας απλός εκπρόσωπος του πρίγκηπα. Έχει ο ίδιος μεγάλα όνειρα για τον Παναθηναικό. Γι' αυτό το λόγο, την έχει δει και λίγο πρόεδρος της ομάδας, δίνοντας το παρών σε ποδοσφαιρικά παιχνίδια και κάνοντας δηλώσεις παντός είδους. Τάζει πρίμ εκ μέρους του πρίγκηπα, μιλάει για το μέλλον μίας πανίσχυρης ομάδας και υπόσχεται παικταράδες που θα κάνουν τους αντίπαλους ''να πηδήξουν από τις μάντρες''.

Το τελευταίο όνομα που ανέφερε ήταν εκείνο του Ροναλντίνιο, ο οποίος μάλιστα έχει ηδη κλείσει στο Τριφύλλι! Το Τρυφύλλι το ξέρει;

Άσχετα που οι κουβέντες του δεν είναι ποτέ μετρημένες, οι εμφανίσεις του είναι πάντοτε προσεγμένες! Εδώ με απλό μαύρο αλλά πανάκριβο μπουφανάκι, με το hands free πάνω να δίνει μία design-άτη νότα.

Κι εδώ με καρό πουκαμισάκι σε εκπομπή του ΣΚΑΙ - καθ'ότι πλέον ο Τσάκας είναι δημόσιο πρόσωπο και έχει άποψη για όλα τα ανοιχτά θέματα που απασχολούν τον Παναθηναικό - και τη χώρα αμα λάχει.

- Όχι άλλες φωτογραφίες, δεν μπορώ τους paparazzi! Σοφέρ, πάμε σε παρακαλώ!

Πολύ φοβάμαι ότι μετά από αυτό το συνεχιζόμενο σήριαλ οι πράσινοι οπαδοί θα αποκτήσουν ψυχολογικά... Πέρα από την πλάκα, υπάρχουν και μερικοί που δεν βλέπουν μονάχα με οπαδικά γυαλιά, βάζοντας το συμφέρον της χώρας πάνω από την αγάπη για το Τριφύλλι. Όπως είχε πει ένας σε μία εκπομπή, αν ο Τσάκας βγει αληθινός και όντως έρθει κανένας πρίγκηπας με πετροδόλαρα, δεν αγοράζει καλύτερα το μισό χρέος της Ελλάδας να τον ευγνωμονούν όλοι, Παναθηναικοί και μη;

Βλάσσης Τσάκας. Να τον θυμάστε. Ελπίζω να προλάβει να φύγει σώος αφού σκάσει η φούσκα και να μην έχουμε δράματα... Προς το παρόν, ο οικονομικός έλεγχος της ΠΑΕ συνεχίζεται, έτσι ο ευτραφής κύριος με την ελαφρώς λαμογιέ φάτσα μπορεί να κάνει δηλώσεις για τουλάχιστον μία ακόμη εβδομάδα...

Η Μαρία Μαγδαληνή είναι της μόδας

Η Μαρία (η) Μαγδαληνή υπήρξε η πιο γνωστή γυναίκα ακόλουθος του Ιησού. Πήρε το διάσημο επίθετό της εξαιτίας της καταγωγής της από την πόλη των Μαγδάλων. Έχει σημαντική παρουσία στην Καινή Διαθήκη, καθώς ήταν παρούσα στη Σταύρωση και την Ταφή του Ιησού ενω υπήρξε το πρώτο άτομο που τον αντίκρυσε μετά την Ανάσταση. Ορισμένοι αναλυτές υποστηρίζουν ότι η Μαγδαληνή ίσως υπήρξε πόρνη προτού συναντηθεί με τον Ιησού και μετανοήσει για τις πράξεις της - εξ ού και ο χαρακτηρισμός ''μετανοούσα'' που της αποδίδεται. Μία μειοψηφία ερευνητών πάλι, βασισμένοι σε διάφορα απόκρυφα κείμενα όπως το Ευαγγέλιο της Μαριάμ (Μαρίας), της δίνουν πιο ξεχωριστό ρόλο σε σχέση με αυτόν που έχει στα λοιπά ευαγγέλια, ως πρώτη ανάμεσα στους μαθητές του Ιησού. Ο Μελ Γκίμπσον πάντως έδωσε τον ξεχωριστό ρόλο στη Μόνικα Μπελούτσι - και ορθώς έπραξε.

Η φιγούρα της Μαρίας Μαγδαληνής εμφανίζεται σε πάμπολλους πίνακες ζωγραφικής. Ένας από αυτούς που ξεχωρίζουν είναι Η Μετανοούσα Μαγδαληνή του Γάλλου Georges de La Tour που βλέπετε παρακάτω

Georges de La Tour, Penitant Magdalene (c. 1640)

Εμπνευσμένος από τις εναλλαγές φωτός και σκιάς του Caravaggio, ο La Tour δημιούργησε ένα υπέροχο έργο που παρουσιάζει τη Μαγδαληνή καθισμένη να παρατηρεί τη φλόγα μίας λυχνίας. Στα πόδια της υπάρχει ένα κρανίο, σύμβολο του θανάτου και ταυτόχρονα υπενθύμιση της θνητής φύσης του ανθρώπου, υπογραμμίζοντας τη ματαιότητα της ύπαρξης (vanitas) και δίνοντας έτσι άλλο περιεχόμενο στην πράξη της μετάνοιας της μαθήτριας του Ιησού. Η ανθρώπινη ζωή, για να αποκτήσει αξία και νόημα, δεν πρέπει να γεμίζει απλά με πρόσκαιρες απολαύσεις αλλά να χαρακτηρίζεται από σύνεση και αρετή. Με αυτό τον τρόπο, η πλήρης μετάνοια της Μαγδαληνής λειτουργεί ως ένα λαμπρό παράδειγμα προς μίμηση για όλες τις επόμενες γενιές.

Τέσσερις αιώνες σχεδόν αργότερα, ο φωτογράφος Peter Lippmann εμπνεύστηκε με τη σειρά του από τον πίνακα του La Tour και δημιούργησε τη δική του σύνθεση της μετανοούσας Μαγδαληνής. Ιδού!

Λυχνία και κρανίο υπάρχουν μεν αλλά η προσοχή επικεντρώνεται στο μπεζ υπόδημα πάνω στο τραπέζι. Μην ήταν τούτη η μόδα του 17ου αιώνα; Ή μήπως το παράδειγμα της Μαγδαληνής παραμένει επίκαιρο και στο δικό μας αιώνα; Μετανοήστε και τη μόδα αψηφήστε!

Windows, δεν σας αλλάζω με τίποτα!

Αιώνιο το ερώτημα, με φανατικούς υποστηρικτές σε κάθε μεριά: ποιό λειτουργικό σύστημα είναι το καλύτερο, τα Microsoft Windows ή τα Mac OS?

Ο Δόκιμος, ως απλός και ταπεινός άνθρωπος του Θεού, έχει μάθει με τα Windows του, αυτά ξέρει, αυτά εμπιστεύεται. Του αρέσουν οι παραξενιές τους, το γεγονός ότι καμιά φορά κολλάνε, ότι κάποτε πρέπει να βγάλεις και τη μπαταρία για να φτιαχτεί το πρόβλημα. Είναι μαζόχας, ναι. Μπορεί να μην συμπαθεί τη μούρη του Bill Gates (και να ζηλεύει λίγο τα λεφτάκια του) αλλά τα προιόντα του τα προτιμά.

Ο Στηλίτης πάλι, ξεκίνησε κι εκείνος με Windows αλλά στην πορεία σαγηνεύτηκε από τα φανταχτερά φωτάκια, τους γρηγορότερους επεξεργαστές και τα design-άτα μοντέλα της Apple και πούλησε την ψυχή του στον Steve τον Jobs (R.I.P.)... Πλέον, έχει γίνει θιασώτης των Mac και προσπαθεί να με πείσει με διάφορα μέσα να γυρίσω κι εγώ την πλάτη στην τεχνολογία που με μεγάλωσε και με έκανε χρήσιμο άνθρωπο στην κοινωνία.

Αλλά όχι (ακόμα)! Δεν θα υποκείψω τόσο εύκολα! Ιδού μερικοί λόγοι που τα Windows παραμένουν για μένα πρώτα σε προτίμηση:

 

Οι μοναδικοί λόγοι που θα μας έκαναν ίσως να σκεφτούμε να αλλάξουμε λειτουργικό σύστημα είναι αυτοί:

Αν και κάτι τέτοια, στο χωριό μου τα λένε αθέμιτα μέσα... :)

Εσείς αλήθεια τί χρησιμοποιείτε?

11 / 11 / 11: Στύλος, η επιστροφή

Καλά ρε παιδιά, λείψαμε για λίγο από το Στύλο και ήρθαν τα πάνω-κάτω στην Ελλάδα! Τί πράμα και τούτο! Παρακολουθήσαμε, όσο ήτο δυνατό, τα ''πανηγύρια'' που στήθηκαν μέχρι να βγει ο Γιωργάκης (bye bye now) και να μπει ο νέος πρωθυπουργός Παπαδήμος (ο οποίος δήλωσε αμέσως ότι δεν είναι πολιτικός για να μην τον βάλουμε στο ίδιο σακί με τους υπόλοιπους), και θέλουμε να συνοδέψουμε την τραγελαφική κατάσταση και το αλαλλούμ που επικρατεί στη χώρα με το παρακάτω ντιπιντάι κομμάτι (όποιος δεν έχει δει την ταινία μπορεί να αποχωρήσει, είναι ο πιο αδύναμος κρίκος):



Ποστάρουμε μετά από καιρό στη βλογική μας γωνιά, κι ενω έχουν μεσολαβήσει 2 (!) ποστάκια του Δάσκαλου. Το δεύτερο μάλιστα για τις περιπέτειές του στου Περού ήταν όλα τα λεφτά και μας άνοιξε τα μάτια και την όρεξη για ταξίδια και εξερευνήσεις... Όσοι εντυπωσιαστήκατε και σκέφτεστε να μετοικήσετε εκεί για να γλυτώσετε από τα νέα μέτρα που γοργά καταφθάνουν στας Αθήνας, να λάβετε υπόψη και τη μεγάλη ανεργία που μαστίζει την πανέμορφη χώρα της Λατινικής Αμερικής. Πάντως, αν βρείτε δουλειά, ετοιμαστείτε για τρελά πρωινά! Για να σοβαρευτούμε λίγο, παιδικός μου φίλος την έκανε για Σουηδία - κίνηση καλή ή όχι, θα το δείξει ο καιρός.

Ποστάρουμε σήμερα, 11 Νοεμβρίου 2011. Δηλαδή 11/11/11. Ή 11.11.11. Ή 11-11-11. Τυχαίο? Ασφαλώς! Δεν είμαστε φαν της αριθμολογίας, ούτε προληπτικοί. Ούτε μας άρεσαν οι ψιλοηλίθιες διαφήμισεις της Cosmote που πριν λίγο καιρό έκαναν θραύση. Τέλος πάντων, το τέλος του κόσμου δεν ήλθε ακόμα (αν και το 12/12/12 καταφθάνει απειλητικά, μέχρι τότε ποιός ζει και ποιός πεθαίνει) και εμείς μπορούμε ήσυχοι να μ@λ@κοπιτουριάσουμε ιντερνετικώς για ακόμη μία χρονιά!

Από τον καιρό που έχουμε να τα πούμε, συνέβησαν πολλά. Και σε μένα και στο Δάσκαλο. Τα δικά του όμως δεν θα σας τα πω επειδή δεν είμαι μαρτυριάρης, όχι! Εγώ βασικά ξεσκίστηκα στη δουλειά. Και στο διάβασμα. Και στο φαγητό. Και ήπια πολλές νέες μπύρες. Και είδα αρκετές ταινίες. Και πήγα σε νέους τόπους. Ένας από αυτούς ήταν το Derby, όπου επισκέφτηκα έναν εγγλέζο φίλο, καλό παιδί. Με έπρηξε λίγο για την κατάσταση στην Ελλάδα, και με το δίκιο του. Πού αλλού γίνονται τόσα ''ωραία'' μαζεμένα? Πήγαμε που λέτε να φάμε σε μία πολύ καλή pub δίπλα στο ποτάμι και πέσαμε πάνω στα τελειώματα ενος ψευτο-Oktoberfest. Ρωτάμε την ωραιοτάτη barwoman αν έμεινε τπτ, και μας παρουσιάζει δύο επιλογές: Schlenkerla Marzen και St. Georgen Kellerbier. Την πρώτη ο Δόκιμος την ξέρει και η λατρεία του για κείνη είναι δεδομένη και ποσταρισμένη, οπότε παρήγγειλε τη δεύτερη. Υπέροχη μπύρα!

Κατόπιν περιπλανηθήκαμε στο κέντρο και μόλις βαρεθήκαμε, βγήκαμε προς την εξοχή του Derby ακολουθώντας τον ποταμό. Περάσαμε απλωσιές πράσινου και μεγάλα δέντρα και καταλήξαμε στο όμορφo προάστιο του Darley Abbey. Ε, περπατα-περπατα, διψάσαμε πάλι! Έτσι μπήκαμε σε μία πολύ γραφική pub με την ονομασία The Abbey.

Ο χώρος δεν έχει μόνο το όνομα μα και τη χάρη - και διαθέτει επίσης ιστορικό παρελθόν. Κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα, υπήρξε μοναστήρι! Το εσωτερικό πολύ όμορφο, το σέρβις μέτριο, η μπύρα (βασικά επιλογές από Samuel Smith's) φρέσκια. Τιμήσαμε Extra stout (καλή) και Taddy porter (εξαιρετική, σταθερή αξία) της ζυθοποιίας από το Tadcaster.

Δείτε τις φανταστικές επιγραφές στις τουαλέτες! Είναι να μην τραβήξω φωτογραφία? Τρία ολόκληρα λεπτά περίμενα υπομονετικά να σταματήσουν οι κατουρλήδες να ανοιγοκλείνουν τις πόρτες!

Αυτά για την ώρα από το Νησί (της υγρασίας και του ψοφόκρυου). Τα ξαναλέμε σύντομα. Παρεπιπτόντως, σας βρήκα ένα φανταστικό φωτογραφικό αφιέρωμα για το Β' ΠΠ! Κάντε μία χάρη στον εαυτό σας και δείτε το σιγα-σιγα. Το καλύτερο? Έχει μονάχα 20 μέρη!!

Καλό σας σου-κου, και καλώς σας ξαναβρήκαμε!


Υ.Γ: Αναφέραμε τί δισκάρα έβγαλαν πάλι οι Machine Head?  Όσοι εξακολουθείτε να μην πιστεύετε, ακούστε αυτό στο δυνατό...

Περού!

Όταν σε καλούν κάπου πρέπει να πηγαίνεις. Ιδίως όταν σε καλεί το πρόσωπο και αυτό το κάπου δεν είναι αυτό που λέμε προορισμός Σ/Κ.

Το πρόγραμμα ήταν σχεδιασμένο μέρα με τη μέρα ή καλύτερα ώρα με ώρα αφού ταξίδι χαράματα και άφιξη πρωί είναι ό,τι καύτερο για να μη χαραμίζεις ούτε δευτ/πτο.

Το ταξίδι δυστυχώς μεγάλο. Από Μαδρίτη απευθείας 12 ώρες... Το καλό είναι ότι τα αεροπλάνα με βάζουν οι εταιρείες για υπερατλαντικά έχουν και καθίσματα με ατομική τηλεόραση (ταινίες κατ'επιλογή κτλ) οπότε δε λιώνεις... Προσωπικά βέβαια έριξα κάτι ύπνους και στην ουσία κατάλαβα μόνο 4 ώρες ταξίδι...

Προσγείωση λοιπόν και ευτυχώς το Χόρχε Τσάβες είναι σύγχρονο αεροδρόμιο... Με όλα τα καλά αλλά και τα κακά δηλ. ατελείωτους ελέγχους ασφαλείας λες και έρχομαι να ανατινάξω τι χώρα ένα πράγμα. Φυσικά περιλαμβάνεται και συμπλήρωση κάρτας μετανάστευσης (μόνο σε χώρες Λατινικής Αμερικής ισχύει αυτό το βάσανο όπως μου είπαν) όπου ο μπατσοφύλακας αφού μπερδεύτηκε αρκετά προσπαθώντας να προφέρει ελληνικό επώνυμο με έστειλε στην ευχή της Παναγίας...
Ο δρόμος από αεροδρόμιο προς το κέντρο δε θα ενθουσιάσει για τα αξιοθέατα του αλλά είναι μια πρώτη εντύπωση... Κάτι από λεωφόρο Καβάλας μου θύμισε. Μετά λοιπόν από ένα 30λεπτο ταξιδάκι έφτασα στο παραθαλάσσιο προάστιο της Μιραφλόρες όπου φιλόξενοι άνθρωποι θα παρείχαν στην αγιότητα μου στέγη και κλίνη. Η θέα στον ωκεανό απίστευτη. Ιδιώς όταν ο γειτονικός λόφος σκεπαζόταν από ομίχλη, το τοπίο δε θύμιζε σε τίποτα κάτι που έχω δει στη Ευρώπη. Στη θάλασσα αν και χειμώνας και χαράματα οι σχολές σέρφιν δουλεύουν κανονικά.


Λίγα λόγια για τη Λίμα. Μεγάλη πόλη με ένα κέντρο που θέλει να μοιάσει σε αμερικανική μεγαλούπολη δηλ. ουρανοξύτες, malls, σικ καφετέριες και εστιατόρια, μεγάλοι και άνετοι δρόμοι. Φυσικά δε λοίπουν και παθογένειες αναπτυσσόμενων χωρών όπως οδηγοί δολοφόνοι, φτώχια στους δρόμους (καμία σχέση όμως με Ινδία, Αίγυπτο και λοιπά αφού στα ακριβά και δημοφιλή προάστια ούτε θα σου κολήσουν και κέρματα ούτε παίζει να σε κλέψουν στο ξέμπαρκο) αλλά και ανοργανωσιά... Από κει και πέρα υπάρχουν και φαβέλες λίγο έξω που όμως κανένας ξένος δεν υπάρχει περίπτωση να πατήσει αλλά και στο ιστορικό κέντρο, που πρόσφατα αυξήθηκε η αστυνόμευση όπως μου είπαν, δεν πας μόνος...

Το πρόγραμμα μετά έλεγε Μάτσου Πίτσου και παραμονή στο Κούσκο, την πρωτεύουσα των Ίνκας. Πραγματική περιπέτεια. Να είσαι ο μοναδικός Έλληνας της περιφέρειας παλεύεται αλλά όλοι οι υπόλοιποι της παρέας να είναι ισπανόφωνοι και τα αγγλικά τους να μην είναι αυτό που λέμε στρέιτ φρομ Λόντον ... εντάξει θέλει μια προσπάθεια ή με άλλα λόγια ΜΑΘΕ ΙΣΠΑΝΙΚΑ.

Λόγω του υψομέτρου οι ντόπιοι συνιστούν τσάι από φύλλα κόκας. Ναι το γνωστό αλλά καμία σχέση με τη σκόνη. Προσωπικά δε με οφέλησε και πολύ αφού δυο-τρεις ώρες από την προσγείωση ήμουν χάλια. Ευτυχώς υπάρχουν και κλασσικά φαρμακεία. Ούτε κατάλαβα τι είχαν τα χάπια αλλά την επόμενη μέρα ήμουν περδίκι...
Το Κούσκο βέβαια ως ένα από τα πιο ιστορικά μέρη στο Περού είναι τουριστικό μέρος οπότε τουλάχιστον οι αγγλόφωνοι ξεναγοί και ιδιοκτήτες καταστημάτων είναι πολλοί. Μέχρι και γυράδικο βρήκα αλλά όχι ελληνικό φυσικά. Απλά ο ιδιοκτήτης ήξερε ότι gyros και doner έχουν πέραση στους Ευρωπαίους τουρίστες...

Τα μέρη εντυπωσιακά και τα ιστορικά μνημεία το ίδιο. όλες ξεναγήσεις χωρίζονται σε τρεις μέρες. Πρώτη είναι η ξενάγηση της πόλης με κύριο σημείο το ιερό περίβολο με το ναό του Ήλιου και τα άλλα ιερά κτίσμα ή ότι έχει απομείνει από αυτά αφού οι Ισπανοί έχτισαν καθολική Μονή επάνω στα θεμέλια... Δεύτερη μέρα η ξενάγηση γίνεται στις γύρω ιερές πόλεις όπου έμαθα ότι οι φίλοι μας οι Ίνκας τη γούσταραν την ανθρωποθυσία αρκετά και την τρίτη μέρα τρενάκι από Ογιανταϊτάμπο για το μικρό χωριό στους πρόποδες του Μάτσου Πίτσου. Η διαδικασία είναι ως εξής: Ξυπνάς κατά τις έξη και παίρνεις λεωφορειάκι (άνετότατο) και σε ανεβάζει στην είσοδο. Είκοσι λεπτά κάνει να φτάσει αλλά είναι καλό να είσαι νωρίς. Μία η ώρα πρέπει να έχεις τελειώσει γιατί μετά λόγω του τροπικού κλίματος αρχίζει δυνατή βροχή και δεν είναι το καλυτερο μέρος για να βρίσκεσαι... Γενικά το βουνό θέλει πολύ περπάτημα. Αυτό σημαίνει καλές αντοχές αλλά και σταθερό ρυθμό γιατί το υψόμετρο είναι επικίνδυνο. Η ιστορία του μέρους εντυπωσιακή αλλά αυτό που κάνει εντύπωση είναι ότι ποτέ δεν καταλήφθηκε από τους Ισπανούς. Ίσως γιατί κανένας ίνκας δεν αποκάλυψε την τοποθεσία του. Βρέθηκε από έναν Αμερικάνό καθηγητή το 1911 αν και φήμες λένε ότι είχαν ήδη επισκεφτεί το μέρος Περουβιανοί καθηγητές αλλά no money no honey. Η φωτογραφική μαρτύρησε...

Ο τύπος μου χάλασε την τέλεια φωτογραφία την τελευταία στιγμή...

Ο Ναός της Αστραπής στο πεδίο όπου έγινε η πιο σημαντική μάχη των Ίνκας με τους κατακτητές.
Η κεντρική πλατεία του Cuzco με τον καθεδρικό στο κέντρο. Ο πρώτος ναός που έχτισαν οι Ισπανοί στο Περού. Φουλ στο χρυσάφι μέσα.
Και φυσικά εγευτήκαμεν cuy. Το τοπικό έδεσμα - ινδικό χοιρίδιο στα κάρβουνα.




Μετά από σύντομη επιστροφή στη Λίμα ήρθε η ώρα για Μάνκορα (Mancora)!!! Η παραλία που έχει πάντα καλοκαίρι, κέντρο για σέρφερς και μοναχούς που αναζητούν κοκταίηλς και καθαρά νερά...
Μετά από προσγείωση σε ένα μέτριο αεροδρόμιο και στριμωγμένος σε ένα βαν με άλλα 8 άτομα(!!) για ένα ταξίδι 4 ωρών μέσα στην έρημο ξεπρόβαλλε η θάλασσα και δε μπόρεσα να κρατηθώ! Θάλαττα Θάλαττα!!! Και νασου τα μαγαζάκια με τα τουριστά είδη, εξοπλισμό για σέρφ και φυσικά φαγάδικα με άφθονο σεβίτσε...
Εντελώς χίππικη κατάσταση και το ξενοδοχείο που διαλέξαμε μέσα στο κλίμα. Αιώρες παντού, δωμάτια και τοίχοι από μπαμπού αλλά όλα καθαρά και τέλεια και φυσικά ασύρματο ίντερνετ που πέταγε. Ενδεικτική τιμή 30 ευρώ η μέρα με πρωινό από χυμό φρέσκο μπανανας ή μαγκο φρουτοσαλάτα, αυγά, καφές και ποτάκι μετά για χαλάρωμα... Οι ντόπιοι το ίδιο χαλαροί όπως ο τόπος τους. Για μία μέρα μετακινηθήκαμε και σε μια άλλη παραλία με το όνομα Punta Sal . Κάπως έτσι πρέπει να είναι ο παράδεισος...

Punta Sal...
Καταπληκτικότατο σεβίτσε σερβιριμένο στην παραλία. Με φιλέτο γλώσσας... σλουρπ...
Ανετότατο...



Έπρεπε να ασκηθεί βία για να μπω πάλι στο αεροπλάνο της επιστροφής...
Αλλά πριν φύγω έπρεπε να δω και κάτι ακόμα...

Μια τελευταία (νόμιζα) εκδρομούλα πριν φύγω για να δω την Ica και το Paracas την άξιζα. Η μεν Ica για τους αμμόλοφους και την έρημα της που έμοιζε με Σαχάρα αλλά και τον αρχαίο πολιτισμό της και το Paracas για την φοβερή θαλάσσια ζωή του. Το σύστημα είχε οργανωθεί ως εξής: ταχύπλοα σε παίρνουν από την ακτή κατά την επτά το πρώι και αφού φοράς το σωσιβιάκι σου πάν για τα κοντινά βραχώδη νησιά όπου θαλάσσιοι λέοντες πουλιά και καμιά φάλαινα αν είσαι τυχερός κάνουν πάρτι. Στη διαδρομή βλέπεις και το Candelabra. Εγώ φάλαινες είδα στη Μάνκορα δε μπορώ να πω ότι αποφοητεύθηκα που δε με υποδέχτηκαν αλλά από τα υπόλοιπα δεν έχω παράπονο...Λεπτομέρεια: στην ακτή υπήρχε βίλλα χτισμένη σε ύφος ελληνικο νησιώτικο και στη είσοδο επιγραφή "Κόκκινος Πύργος"...





Και στηνεπιστροφή για Λίμα μου έκατσε... Lunahuana

Κανα τριωράκι από τη Λίμα με το αυτοκίνητο αν και το είχαμε προγραμματήσει για δύωρο με αποτέλεσμα να φτάσουμε κατά τα μεσάνυχτα, μετά από οδήγηση σε αυτοκινητόδρομους, στενά δρομάκια, στρογιλίκια σε βουνά και χωματόδρομους χωρίς σήμανση... Σε κάποιο σημείο χαθήκαμε κιόλας σταματήσαμε στη μέση του πουθενά να ρωτήσουμε προς τα πού κάποιους που έκαναν ωτοστόπ (στο Χάρο??) και δόξα τον Ύψιστο φτάσαμε κατά τα μεσάνυχτα στο χωριό που θύμιζε κάτι από Αράχωβα... Που να ζητάς τώρα όμως ζεστή σοκολάτα...
Το πρώτο ξενοδοχείο μας απέρριψε... Το δεύτερο δε μπορούσε. Αφού άφησα πράγματα βγήκα να δω τη θέα και λοιπόν όλο το χωριό ήταν χτισμένο στην όχθη ενός ορμητικού ποταμού και όλη η περιοχή είχε να κάνει με extreme sports... Το είχα ακούσει αλλά έκανα πως δεν καταλάβαινα.



Την επόμενη μέρα σκίσαμε το ποτάμι... Ορμή και ταχύτητα φοβερή. Τί να μας πουν οι βαρκάδες στο Λάιντεν... Ευτυχώς δεν τουμπάραμε (επιδέξιες κινήσεις μου φυσικά το πρόφτασαν)... Στα υπόλοιπα εξτρήμ δεν ακολούθησα... έχουμε και ένα θεματάκι με τα ύψη...

Επόμενη μέρα επιστροφή, φαγητό του σκασμού γιατί με περίμενε ταξίδι, πικρός αποχαιρετισμός και πτήση για το τρισάθλιο Μπαράχας (Μαδρίτη).
Θα ξαναγυρίσω συντόμως. Άφραγκος ή μη (πρώτα ο Θεός).