Ομιλείτε την ελληνική;

Αυτό το «εκπτώσεις» στα ελληνικά καταστήματα τα τελευταία χρόνια έχει αντικατασταθεί από το sales, ειδικά στα μεγάλα μαγαζιά του κέντρου.
Φαίνεται ότι είναι εκτός μόδας τα ελληνικά. Εντάξει οι αλλαγές στα ονόματα και τις φίρμες είναι παλιό φαινόμενο. Συζητήθηκε για αρκετά χρόνια αλλά όπως φάνηκε οι λατινικοί χαρακτήρες δεν ήταν ένα απλό καπρίτσιο της εποχής αλλά χαρακτηριστικό μιας κοινωνίας που είχε κουραστεί από την ελληνοπρέπεια και θαμπωνόταν από τα μεγαλεία της δυτικής Ευρώπης την οποία επιδίωκε να μιμηθεί.
Σήμερα τα πράγματα είναι κάπως διαφορετικά από τα μέσα της δεκαετίας του ’80.
Τα παιδιά αρχίζουν τα μαθήματα αγγλικών από τα επτά, οι φθηνές πτήσεις επιτρέπουν τα ταξίδια στις κοντινές ευρωπαϊκές χώρες σε μια μέση ελληνική οικογένεια, κάποιες δεκάδες χιλιάδες νέων σπουδάζουν στην Αγγλία και να μην ξεχάσω πως επισήμως ανήκουμε στον στενό πυρήνα των δώδεκα πιο ανεπτυγμένων ΕΥΡΩΠΑΪΚΩΝ κρατών. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι χρησιμοποιούνται περισσότερες αγγλικές λέξεις γιατί τώρα πολύ απλά μπορούμε και τις καταλαβαίνουμε. Σωστά. Αν πριν καμιά δεκαπενταριά χρόνια έλεγες ότι δίπλα στο σπίτι σου άνοιξε lounge bar το πιθανότερο είναι να γινόντουσαν παραλληλισμοί με το γκέι μπαρ…
Τελικά τι γίνεται; Πολύ δεν κρατά αυτή η μόδα με την αγγλικοποίηση; Για να περάσει μια μόδα πρέπει να έρθει η επόμενη και εφόσον τα αγγλικά (όχι απαραιτήτως συγκεκριμένη γλώσσα αλλά σίγουρα οι λατινικοί χαρακτήρες) θεωρούνται πιο in, όλο και χρησιμοποιούνται περισσότερο από τα ελληνικά. Το «εκπτώσεις» παραπέμπει σε μαγαζιά τις γειτονιάς σε αντίθεση με το sales που παραπέμπει στο ΑΤΤΙΚΑ. Το ζήτημα είναι να γίνουν μόδα τα ελληνικά. Πώς μπορεί να γίνει αυτό; Στην εποχή της ελεύθερης αγοράς τίποτα δεν επιβάλλεται άρα σίγουρα όχι με τη βοήθεια του κράτους. Άλλο πράγμα η συστηματική κρατική προπαγάνδα άλλο η «μόδα». Το πασοκικό «επιμένων ελληνικά» σε μια εποχή που η ηγεσία ονειρευόταν αυτάρκεια και σοσιαλισμό δεν έπεισε πολλούς.
Οι ελληνικές επιχειρήσεις φαίνεται να έχουν πειστεί ότι η επιβίωση τους βρίσκεται σε άμεση συνάρτηση με την εξωστρέφεια τους και εκεί έξω μόνο η ελληνική παράδοση είναι που μας κάνει να ξεχωρίζουμε. Αν εκμεταλλευτούμε περισσότερο εμπορικά την ελληνικότητα μας ίσως πεισθούμε και μείς για τη χρήση περισσότερων ελληνικών λέξεων.

To νόημα της ζωής

Κάτι που διάβασα πρόσφατα και το βρήκα ιδιαίτερα ευφυές. Άντε γιατί πολύ άγχος μας έχει πιάσει...
Ένας καθηγητής φιλοσοφίας εμφανίστηκε στην τάξη του με ένα μεγάλο χάρτινο κουτί. Χωρίς να μιλήσει, πήρε από τη χάρτινη κούτα ένα άδειο γυάλινο βάζο κι άρχισε να το γεμίζει με μικρές πέτρες. Οι μαθητές τον κοιτούσαν με απορία. Όταν το βάζο δε χωρούσε άλλο, ρώτησε:- Είναι γεμάτο το βάζο;Και οι μαθητές απάντησαν:- Ναι, είναι γεμάτο.Αυτός χαμογέλασε και, χωρίς να μιλήσει, πήρε από τη χάρτινη κούτα ένα σακουλάκι με μικρά βότσαλα και άρχισε να γεμίζει το βάζο∙ το κούνησε λίγο και τα βότσαλα κύλησαν και γέμισαν τα κενά μεταξύ των πετρών. Όταν το βάζο δε χωρούσε άλλο, ρώτησε:- Είναι γεμάτο το βάζο;Και οι μαθητές απάντησαν:- Ναι, είναι γεμάτο.Αυτός χαμογέλασε και, χωρίς να μιλήσει, πήρε από τη χάρτινη κούτα ένα σακουλάκι με άμμο και άρχισε να την αδειάζει μέσα στο βάζο. Η άμμος χύθηκε και γέμισε όλα τα κενά μεταξύ των πετρών και των βότσαλων. Όταν το βάζο δε χωρούσε άλλο, ρώτησε:- Είναι γεμάτο το βάζο;Οι μαθητές δίστασαν λίγο, αλλά απάντησαν:- Ναι, είναι γεμάτο.Αυτός χαμογέλασε πάλι και, χωρίς να μιλήσει, πήρε από τη χάρτινη κούτα δύο μπουκάλια μπύρες και άρχισε να τα αδειάζει μέσα στο βάζο. Τα υγρά γέμισαν όλο το υπόλοιπο κενό του βάζου. Όταν το βάζο δε χωρούσε άλλο, ρώτησε:- Είναι γεμάτο το βάζο;Οι μαθητές αυτή τη φορά γέλασαν και είπαν:- Ναι, είναι γεμάτο.- Τώρα, λέει ο καθηγητής, θέλω να θεωρήσετε ότι το βάζο αυτό αντιπροσωπεύει τη ζωή σας:
1. Οι πέτρες είναι τα πιο σημαντικά στη ζωή σας: η οικογένεια, ο/η σύντροφός σας, τα παιδιά σας, η υγεία σας, οι καλοί σας φίλοι.
2. Τα βότσαλα είναι τα άλλα σημαντικά πράγματα στη ζωή σας, όπως οι σπουδές, η δουλειά, το σπίτι, το αυτοκίνητο. Αν αυτά τα βάλετε πρώτα στο βάζο, δε θα υπάρχει χώρος γιας τις πέτρες, τα σημαντικά της ζωής.
3. Η άμμος είναι όλα τα υπόλοιπα -τα πολύ μικρά- της ζωής.
Αν βάλετε πρώτα άμμο στο βάζο, δε θα υπάρχει χώρος ούτε για τις πέτρες ούτε για τα βότσαλα. Το βάζο είναι η ζωή σας. Αν ξοδεύετε χρόνο και δύναμη για μικρά πράγματα, δε θα βρείτε ποτέ χρόνο για τα πιο σημαντικά. Ξεχωρίστε ποια είναι τα πιο σημαντικά για την ευτυχία σας. Μιλήστε με τους γονείς σας, παίξτε με τα παιδιά σας, απολαύστε τον/τη σύντροφό σας, προσέξτε την υγεία σας, χαρείτε με τους φίλους σας. Πάντα θα υπάρχει χρόνος για γνώση και σπουδές, πάντα θα υπάρχει χρόνος για εργασία, πάντα θα υπάρχει χρόνος για να φτιάξετε το σπίτι σας, το αυτοκίνητό σας. Όμως να φροντίζετε για τις πέτρες πρώτα. Ξεχωρίστε τις προτεραιότητές σας.Οι μαθητές έμειναν άφωνοι. Ένας όμως ρώτησε:
- Καλά όλα αυτά, αλλά η μπύρα τι αντιπροσωπεύει;Ο καθηγητής γελώντας του απαντά:
- Χαίρομαι που ρωτάς. Είναι απλό: Δεν έχει σημασία πόσο γεμάτη είναι η ζωή σας, δεν έχει σημασία πόσο στριμωγμένος είσαι, γιατί πρέπει να ξέρεις ότι ΠΑΝΤΑ ΘΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΧΩΡΟΣ ΓΙΑ ΔΥΟ ΜΠΥΡΙΤΣΕΣ

Κίτρινη φυλή

Αυτή η κατάσταση με τα ταξί στην Ελλάδα δε λέει να καλυτερεύσει. Διπλοκούρσες (και βάλε…), απουσία κλιματισμού, ετήσια άνοδος της τιμής σημαίας χωρίς ιδιαίτερο λόγο, επιλογή δρομολογίων και άλλα έχουν κάνει τα πράγματα ανυπόφορα. Τι θα κάνεις όμως όταν θες να φτάσεις στη δουλειά σε ένα τέταρτο, βρέχει και τα λεωφορεία είναι πηγμένα; Χρόνια τώρα η ίδια ιστορία.
Εντάξει οι άθλιοι τρόποι είναι διεθνές χαρακτηριστικό του επαγγέλματος αλλά ρε παιδιά πρέπει και σεις να αρχίσετε να παίζετε με τους κανόνες. Εντάξει μη μου πεις ευχαριστώ όταν σε πληρώσω, ακόμα και για τα ρέστα, κράτα κανα λεπτό αλλά δεν μπορείς να με εκμεταλλεύεσαι τόσο βάναυσα όταν βιάζομαι και εσύ με πηγαίνεις με πενήντα για να ψαρέψεις κι άλλη πελατεία. Αυτό είναι εντελώς παράνομο. Ξεφεύγεις εντελώς από το επάγγελμα ταξί. Κάνεις κάτι άλλο αλλά ταξιτζής δεν είσαι.
Σύνηθες επιχείρημα του πρόεδρα είναι «ναιιιι, αλλά μην ξεχνάτε ότι έχουμε τα φτηνότερα ταξί στην Ευρώπη». Ρε πρόεδρα γύρισες όλη την Ευρώπη και το βρήκες αυτό; Αλλά ας το αφήσουμε αυτό. Σου ζήτησε κανείς να είσαι παράνομος και να φέρεσαι άθλια με τον όρο να είσαι φθηνός; Όχι αλλά θα ήθελα να ήμουν παρών στις διαβουλεύσεις. Φαίνεται θα ήμουν στο στύλο εκείνες τις μέρες και δε με βρήκες στο τηλέφωνο να με καλέσεις.
Τώρα τελευταία βέβαια σε ΄χω ακούσει να λες και το άλλο: «Όποιος παρανομεί να τον καταγγείλετε και εμείς θα του επιβάλλουμε κυρώσεις». Δηλαδή εσύ δεν έχεις δει κανένα να παίρνει διπλοκούρσες… Αλλά εντάξει αφού θα του επιβάλλεις κυρώσεις το έλυσες το θέμα, άλλα είναι τα σημαντικά. Πρέπει να αυξηθούν τα κόμιστρα γιατί ακριβαίνει το πετρέλαιο (να μια δικαιολογία που θα πιάσει), και η ζωή είναι δύσκολη και πώς θα τα φέρουμε βόλτα και τι να κάνουμε που δε μας αφήνουνε να μπούμε στις λεωφορειολωρίδες και έφαγα ρεβίθια το πρωί… Η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά. Μήπως η κατάλληλη φράση θα ήταν «αφού βρίσκεις και τα κάνεις…»;

Πρόσεχε που πατάς!

Τα πεζοδρόμια είναι για να περπατούν κατά κανόνα άνθρωποι και το χώμα ενδείκνυται για τα ζώα. Η κατάσταση γίνεται δύσκολη όταν ζώα σέρνονται από τα αφεντικά τους στα πεζοδρόμια. Το αποτέλεσμα είναι πάσης φύσεως ακαθαρσίες αλλά και άλλα προβλήματα σε οποιονδήποτε θέλει να περπατήσει για να πάει στη δουλειά του. Το ποιο γελοίο όμως είναι η συμπεριφορά των ‘φιλόζωων’( ο Θεός να τους κάνει αφού τη βρίσκουν με το να σέρνουν ζωάκια με αλυσίδες). Οι συγκεκριμένοι σπανίως ρίχνουν τον εγωισμό τους με το να ζητήσουν συγγνώμη και επειδή είναι μαθημένοι, όταν το σκυλάκι τα κάνει, ρίχνουν και ένα αγριεμένο βλέμμα τριγύρω στο στυλ ‘μην τυχόν και μιλήσει κανένας τον γ…..α’. Τι να κάνεις εκεί; Στις περισσότερες περιπτώσεις την κάνεις… Βέβαια άμα έχεις και τα νεύρα σου ρίχνεις και κανα μπινελίκι αλλά είπαμε ο προβληματικός θα σε νικήσει λόγω εμπειρίας…
Η λύση του προβλήματος θα απαιτούσε τα κλασικά- συνειδητοποιημένους πολίτες, εκπαίδευση και προπάντων λιγότερη επιθετικότητα (για σας το λέω φιλόζωοι!). Το θέμα είναι πώς γίνεται αυτό από τη μια μέρα στην άλλη. Δεν γίνεται. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να προσευχηθούμε μπας και μειωθεί το φαινόμενο κάπως. Μια καλή πρόταση θα ήταν να διαφημιστούν περισσότερο ως κατοικίδια οι γάτες που δεν καίγονται για βόλτες με τα αφεντικά τους (τις κάνουν μόνες τους) και έχουν την ευγένεια να σκεπάζουν τις ακαθαρσίες τους. Βέβαια έχουν το αρνητικό ότι λόγω της ικανότητας επιβίωσης που έχουν, οι ιδιοκτήτες τους δεν το πολυσκέφτονται όταν τις βαριούνται για να τις ξαμολήσουν στους δρόμους αδέσποτες. Υπάρχουν και άλλα ζωάκια βέβαια που δε ‘λερώνουν’ για όποιον δε έχει πρόβλημα να κρατάει φυλακισμένα άκακα όντα μόνο για τη δική του ευχαρίστηση αλλά άλλο πράμα τα ψαράκι άλλο ο σκύλος. Όσο πιο μεγάλο το ζώο τόσο μεγαλύτερη η σαδιστική ηδονή.

Πότε θα τελειώσουν οι διαφημίσεις;

Το πρόβλημα του πλήθους των διαφημίσεων δεν ενοχλεί μόνο τον δέκτη αλλά προκαλεί κόπωση σε ολόκληρο το σύστημα που τις παράγει.
Στην τηλεόραση, στο δρόμο, στο ραδιόφωνο (εκεί δεν επεμβαίνει ακόμα το ΕΣΡ οπότε τα πράγματα είναι χειρότερα), παντού κατακλυζόμαστε από μια ακατάσχετη φλυαρία που μόνο ζαλάδα και εκνευρισμό φέρνουν. Ακόμα και αυτές που η σύλληψη τους είναι έξυπνη και υπό τις κατάλληλες συνθήκες θα μπορούσαν να προκαλέσουν και γέλιο (ναι ναι έχει παρατηρηθεί και αυτό!) μετά τη χιλιοστή προβολή τους χάνουν κάθε περιεχόμενο.
Από την πλευρά του διαφημιζόμενου το μόνο που ενδιαφέρει είναι η μάρκα να καρφωθεί στο κεφάλι του πελάτη. Για να πετύχει κάτι τέτοιο η δική μου συμβουλή θα ήταν η εξής: Μη σας πιάνουν κορόιδα οι διαφημιστικές και το κύκλωμα με καναλάρχες κτλ, για να πετύχετε το σκοπό σας αρκεί μια μονοκόμματη επανάληψη. Τριντέντ τριντέντ τριντέντ… Τι δουλειά έχει ο Ροναλντίνιο με την τσίχλα; Κωστάκη και σένα έτσι θα γίνουν τα δόντια σου αν μασάς πολύ!
Τώρα για εμάς που απλώς τις ανεχόμαστε μέχρι να αποβλακωθούμε τελείως, το σίγουρο είναι ότι πρέπει να υπάρξει κάποια αντίδραση. Δεν πιστεύω σε μποϊκοτάζ και άλλες τέτοιου είδους μορφές διαμαρτυρίας. Αυτά έχουν αποτέλεσμα σε αυταρχικά και τριτοκοσμικά καθεστώτα που το ‘κοπάδι’ είναι πιο πειθαρχημένο (βλ. Τουρκία εναντίον γαλλικών προϊόντων). Εδώ το μόνο ίσως που θα μπορούσε να κάνει τους διαφημιζόμενους να αυτοσυγκρατηθούν είναι η προβολή με κάθε τρόπο της άποψης ότι αυτού του είδους η επένδυση δεν αποδίδει.
Άλλωστε είναι στατιστικώς αποδεδειγμένο ότι προϊόν που διαφημίζεται πολύ δεν διανύει και την καλύτερη περίοδο από άποψη επιτυχίας στο κοινό. Στη συνέχεια το κόστος της τεράστιας διαφήμισης γιγαντώνει τα χρέη της εταιρίας, αναγκαστικά μειώνεται η ποιότητα του προϊόντος και έρχεται το μοιραίο. Οι πολυεθνικές εξαιρούνται (αστείρευτα κεφάλαια γάρ). Γνωστός ασφαλιστής έλεγε πριν λίγο καιρό ότι προτιμά τη διαφήμιση που του γίνεται από τους υπάρχοντες πελάτες από την πολυέξοδη τηλεοπτική. Προσοχή η εν λόγω ασφαλιστική αποτελεί παράρτημα πολυεθνικής δηλαδή έχει ήδη μια κάποια εξασφαλισμένη αναγνωρισιμότητα…
Τελοσπάντων, αν όχι εμείς, ας ζήσουμε να δούμε το ‘αόρατο χέρι της αγοράς’ να μειώνει τις διαφημίσεις.

Μα γιατί να μην υπάρχουν εξωγήινοι...;

Ο Σιμόπουλος το είπε ξεκάθαρα, ακόμα και αν υπάρχουν εξωγήινοι, αυτοί είναι τόσο μακριά που δεν θα μπορέσουμε ποτέ να επικοινωνήσουμε μαζί τους. Πραγματικά πολύ καταθλιπτική σκέψη.
Δεδομένου ότι στον πλανήτη μας έχει εξερευνηθεί κάθε απομονωμένη κοινότητα ανθρώπων, τώρα βρισκόμαστε στο στάδιο της ενσωμάτωσης τους στο δυτικό κοινωνικοοικονομικό σύστημα –βλ.παγκοσμιοποίηση-. Έχουμε μπει δηλαδή στο δρόμο της δημιουργίας ενός όπως λέγεται ‘παγκόσμιου χωριού’. Από κοινωνικής άποψης το να ζει κάνει σε ένα οποιοδήποτε χωριό έχει τα θετικά του, όπως σύσφιξη των δεσμών των κατοίκων του με τις όποιες θετικές συνέπειες αυτό μπορεί να έχει στην καθημερινή ζωή αλλά έχει και αρνητικά. Το κυριότερο από αυτά είναι αυτό που συνδέεται και περισσότερο με την ψυχολογία των κατοίκων ενός ‘χωριού’ και δεν είναι άλλο από τη μιζέρια του απομονωτισμού.
Τι χειρότερο από το να ξέρεις ότι πλέον αυτών που γνωρίζεις –όχι απαραιτήτως προσωπικά- από τη στιγμή που γεννήθηκες δεν υπάρχει κανένας και τίποτα καινούργιο να ανακαλύψεις. Τι γίνεται όταν δεν υπάρχει η εναλλακτική της ‘φυγής στην πόλη’; Η γη δηλαδή δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια όαση στην καρδιά μιας κυριολεκτικά αδιάβατης ερήμου. Βέβαια θα πει κανείς τι σε νοιάζουν οι εξωγήινοι αν επιτευχθεί στη γη ένα ανεκτό επίπεδο διαβίωσης για όλους του κατοίκους της. Μα ποτέ δεν ήταν στις ανάγκες του ανθρώπου απλά και μόνο η επιβίωση αλλά και η ελευθερία και η επικοινωνία. Ο Ροβινσώνας Κρούσος στο τέλος τρελαίνεται.
Άραγε το ίδιο θα συμβεί και στους κατοίκους αυτού του πλανήτη;
Ίσως είναι ανάγκη να ‘δημιουργηθούν’ εξωγήινοι ακόμα και με την μετοίκηση ανθρώπων σε άλλους πλανήτες, κάτι που θα κάνει δυνατή την απόδραση μας κάποτε…

Τρίτος κόσμος

Η κατάσταση με τις πρώην αποικίες –νυν τρίτο κόσμο- οδηγείται χρόνο με το χρόνο σε αδιέξοδο αφού δε παρατηρείται βελτίωση στην ποιότητα ζωής ούτε διαφαίνεται τίποτα τέτοιο στο κοντινό μέλλον. Το θέμα λοιπόν είναι ΤΙ τελικά θα γίνει ή καλύτερα αν υπάρχει πιθανότητα να γίνει κάτι με τις συγκεκριμένες χώρες.
Η αλήθεια είναι ότι πολλές φορές βλέποντας εμείς στις ανεπτυγμένες χώρες, τις εκεί εξελίξεις μέσα από το ‘δυτικό’ μας πρίσμα δύσκολα κατανοούμε πως ένας λαός δεν προσπαθεί να βρει διεξόδους από την δύσκολη κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η χώρα του και υπομένει μια κατάσταση εμπλεκόμενος σε ανούσιες εμφύλιες διαμάχες. Δυστυχώς τέτοιου είδους απλουστευμένες αναλύσεις κυριαρχούν στους ‘έξω από τον χορό’ αφού κάτι τέτοιο βολεύει όλους μας. Τα παραδείγματα της Κίνας και της Ινδίας που δείχνουν να μπαίνουν σε μια τροχιά ανάπτυξης δεν είναι όμοιες περιπτώσεις με την Σομαλία και την Αιθιοπία. Μικρές αφρικανικές χώρες με πλούσιους όμως φυσικούς πόρους που έτυχαν σκληρής εκμετάλλευσης από οικονομικά τραστ τις δύσης από την πρώτη κιόλας στιγμή της σύστασης τους ως κράτος-έθνος με συγκεκριμένα σύνορα είναι αμφίβολο αν θα πετύχουν ποτέ έστω και μια στοιχειώδη εθνική ομοιογένεια αντέχοντας στις πιέσεις ισχυρών υπέρ του αντιθέτου.
Από την άποψη της οικονομίας τίθεται το ερώτημα αν οι φθηνοί πόροι που εξασφαλίζουν οι πολυεθνικές εταιρίες που δραστηριοποιούνται στον τρίτο κόσμο, είναι αυτοί που τελικά κρατούν ψηλά το επίπεδο ζωής στον ανεπτυγμένο κόσμο. Ασφαλώς αν θέλουμε καλύτερες τιμές για τα προϊόντα των φτωχών κρατών θα πρέπει και μείς να είμαστε προετοιμασμένοι να δεχτούμε πλήγματα όσον αφορά την ακρίβεια και τα εισοδήματα μας. Το πετρέλαιο είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα από τη στιγμή που ο έλεγχος των τιμών του πέρασε στον ΟΠΕΚ.
Υπάρχει τελικά μια κάποια λύση; Τέλεια λύση που να μπορεί να επιβληθεί άμεσα τα επόμενα ένα- δύο χρόνια και να βολέψει τους πάντες δεν υπάρχει. Με συντονισμένη προσπάθεια όλων όσων βρίσκονται σε θέση να βοηθήσουν θα ήταν δυνατή μια ενδυνάμωση των δημοκρατικών θεσμών και μείωση του αναλφαβητισμού τα επόμενα δέκα ή δεκαπέντε χρόνια, που αποτελούν τη βάση κάθε ανάπτυξης.

Ε.Ε.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση στην Ελλάδα φαίνεται από τις διάφορες σφυγμομετρήσεις που δημοσιεύονται κάθε τόσο να έχει σημαντική απήχηση στον κόσμο που θεωρεί την προσχώρηση της χώρας σε αυτήν μια από τις πιο επιτυχημένες πολιτικές κινήσεις.
Τα έχουμε μπερδέψει όμως λίγο όσον αφορά την έννοια και τους σκοπούς αυτού του διεθνούς οργανισμού. Για τους σκοπούς οι δυτικοί μας σύμμαχοι δεν έχουν σταματήσει εμμέσως αλλά και αμέσως να μας υπενθυμίζουν την οικονομική του κατεύθυνση. Εμείς αυτό το αντιλαμβανόμαστε βέβαια, όταν ακούμε για οικονομία, ως επιχορηγήσεις αλλά αυτό είναι μια άλλη συζήτηση. Στην χώρα μας θα προτιμούσαμε κυρίως πολιτική κατεύθυνση μιας και με την Τουρκία δίπλα έχουμε ανάγκη από συμμάχους αλλά ενδόμυχα μας αρέσει και η σκέψη να ομογενοποιηθούμε με τους πολίτες των μεγάλων χωρών της Δύσης. Αυτό τα τελευταίο δεν είναι κάτι κακό αφού και η παγκοσμιοποίηση έτσι και αλλιώς έχει διεισδύσει παντού και ο καθένας προσπαθεί να εξασφαλίσει το καλύτερο μέλλον προσκολλώντας σε δυνάμεις θα τον ισχυροποιήσουν.
Βέβαια οι δυτικές μεγάλες δυνάμεις δεν το βλέπουν ακριβώς έτσι αφού ήδη έχουν αρκετά μεγάλο πληθυσμό για να ενδιαφερθούν πολιτικά. Το μόνο που επιδιώκουν είναι διεξόδους για τις επιχειρήσεις τους έτσι ώστε να διασφαλίσουν την απασχόληση και γενικά την ευρωστία στο εσωτερικό τους. Σε αυτήν την περίπτωση τα υπόλοιπα μέλη της Ε.Ε. αποτελούν ασφαλή θύματα δυνατών οικονομιών (αγγλογερμανογάλλων) που θα διαθέσουν τα προϊόντα τους χωρίς διαφόρων ειδών περιορισμούς-δασμοί κτλ-.
Οι κινήσεις σε αυτή την κατεύθυνση στην Ελλάδα άρχισαν να πληθαίνουν τα τελευταία χρόνια. Το δυσάρεστο όμως είναι ότι τα Βαλκάνια προς τα οποία συνήθως επεκτείνονται οι ελληνικές επιχειρήσεις είναι ακόμα εκτός Ε.Ε. Ελπίζουμε όμως…
Τα οφέλη λοιπόν προς το παρόν περιορίζονται στις επιχορηγήσεις και στα κάθε είδους κονδύλια και καμιά φορά τους ευκαιριακούς εκβιασμούς προς την γείτονα που πασχίζει να γίνει και αυτή Ευρωπαία.

Μη κρατικά-ιδιωτικά...

Πολύ κουβέντα για μη κρατικά – ιδιωτικά πανεπιστήμια γίνεται τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα. Μετά και τις τελευταίες εξελίξεις στην Ε.Ε. δεν φαίνεται να το γλιτώνουμε αυτό το καινούργιο φρούτο. Με την συνήθη ταχύτητα που κινούνται γενικά ιδιωτικός και δημόσιος τομέας στην Ελλάδα δεν βλέπω άμεσα κανένα κοινωνικό σεισμό στην Ελλάδα ακόμα και αν το αρ. 16 Σ. αλλάξει αύριο. Ας μην ξεγελιόμαστε από τους ενθουσιώδεις λόγους. Κατά κάποιον τρόπο ιδιωτικά πανεπιστήμια λειτουργούν εδώ και κάμποσα χρόνια – όλοι ξέρουμε ότι οι καλύτερες σχολές λογιστικής είναι ιδιωτικές όπως και ότι αρκετές ειδικότητες ιδίως τεχνικού περιεχομένου μέχρι προσφάτως προσφέρονταν αποκλειστικά από τέτοιου είδους «επιχειρήσεις»(γραφίστες κτλ). Όσον αφορά τώρα τις περιζήτητες πανεπιστημιακές σχολές θα πρέπει να σκεφτούμε γιατί είναι περιζήτητες. Είναι στην πλειοψηφία τους γιατί εξασφαλίζουν επαγγελματική αποκατάσταση ή -για να το πούμε διαφορετικά- οι εργοδότες προτιμούν τους απόφοιτους τους. Μια ιδιωτική, νέα σχολή που ξεκινάει τη στελέχωση της από το μηδέν σε όλα τα επίπεδα ( από γραμματείς μέχρι καθηγητές) θα πρέπει να διαθέσει αρκετά αλλά πρώτα απ’όλα χρόνο μέχρι να πραγματοποιηθεί η μεταστροφή ικανού αριθμού εργοδοτών στους δικούς της αποφοίτους.
Η αλλαγή έτσι στον τρόπο αντιμετώπισης των δημοσίων πανεπιστημίων από την κοινή γνώμη δεν θα συμβεί άμεσα αλλά μετά από αρκετά χρόνια. Επειδή όμως και αυτό ίσως κάποτε συμβεί, αν συμπέσει και με την κατακόρυφη άνοδο του βιωτικού επιπέδου του μέσου Έλληνα τότε μόνο δεν θα έχουμε κοινωνικές εντάσεις. Άλλωστε αυτή δεν είναι και η πολυπόθητη «σύγκληση» και σ'αυτήν δεν σκοπεύει έμμεσα και η ίδρυση μη κρατικών πανεπιστημίων; Μακάρι να ζούμε να τα δούμε στην πράξη…
Όσο για το «μη κερδοσκοπικά», ωραία ακούγεται αλλά τι σημαίνει; Aυτή την απάντηση προσπαθούν να δώσουν αρκετό καιρό τώρα δικαστήρια που ασχολούνται με το ίδρυμα Ωνάση αφού καθένας δίνει και τη δική του ερμηνεία.
Σε μια εταιρεία- κερδοσκοπική- ένα ποσοστό των κερδών εναποθέτεται στα κάθε είδους αποθεματικά που θα τις εξασφαλίσουν μια συνέχεια και το υπόλοιπο διατίθεται στους μετόχους ως μέρισμα. Εάν λοιπόν η συγκεκριμένη εταιρία γίνει «μη κερδοσκοπική» το μέρισμα θα προσαρτηθεί στα αποθεματικά. Όμως στην ουσία κέρδος σημαίνει τσέπωμα και για να μην κοροϊδευόμαστε χωρίς τσέπωμα από τους μετόχους-ιδιοκτήτες επιχείρηση γιοκ! Οπότε ποιος θα εμποδίσει την καθιέρωση διανομής κερδών με τη μορφή όμως της «αύξησης» και του «μπόνους» στους μάνατζερ, τους διοικητές και τους κάθε εμπλεκομένους με τα ιδιωτικά πανεπιστήμια.
Όμως το «μη κερδοσκοπικά» ακούγεται ωραία στο αριστερό κοινό και θα το κατευνάσει, άλλωστε προτιμήθηκε το «μη κρατικά» από το ξεκάθαρο «ιδιωτικά». Η κατάσταση είναι για γέλια. Αν όμως θέλαμε το Σύνταγμα να διαβάζεται ευχάριστα θα ψηφίζαμε τον Νταν Μπράουν και όχι τον Προκόπη.