Δευτέρα 10 Ιουλίου 2006

Τρίτος κόσμος

Η κατάσταση με τις πρώην αποικίες –νυν τρίτο κόσμο- οδηγείται χρόνο με το χρόνο σε αδιέξοδο αφού δε παρατηρείται βελτίωση στην ποιότητα ζωής ούτε διαφαίνεται τίποτα τέτοιο στο κοντινό μέλλον. Το θέμα λοιπόν είναι ΤΙ τελικά θα γίνει ή καλύτερα αν υπάρχει πιθανότητα να γίνει κάτι με τις συγκεκριμένες χώρες.
Η αλήθεια είναι ότι πολλές φορές βλέποντας εμείς στις ανεπτυγμένες χώρες, τις εκεί εξελίξεις μέσα από το ‘δυτικό’ μας πρίσμα δύσκολα κατανοούμε πως ένας λαός δεν προσπαθεί να βρει διεξόδους από την δύσκολη κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η χώρα του και υπομένει μια κατάσταση εμπλεκόμενος σε ανούσιες εμφύλιες διαμάχες. Δυστυχώς τέτοιου είδους απλουστευμένες αναλύσεις κυριαρχούν στους ‘έξω από τον χορό’ αφού κάτι τέτοιο βολεύει όλους μας. Τα παραδείγματα της Κίνας και της Ινδίας που δείχνουν να μπαίνουν σε μια τροχιά ανάπτυξης δεν είναι όμοιες περιπτώσεις με την Σομαλία και την Αιθιοπία. Μικρές αφρικανικές χώρες με πλούσιους όμως φυσικούς πόρους που έτυχαν σκληρής εκμετάλλευσης από οικονομικά τραστ τις δύσης από την πρώτη κιόλας στιγμή της σύστασης τους ως κράτος-έθνος με συγκεκριμένα σύνορα είναι αμφίβολο αν θα πετύχουν ποτέ έστω και μια στοιχειώδη εθνική ομοιογένεια αντέχοντας στις πιέσεις ισχυρών υπέρ του αντιθέτου.
Από την άποψη της οικονομίας τίθεται το ερώτημα αν οι φθηνοί πόροι που εξασφαλίζουν οι πολυεθνικές εταιρίες που δραστηριοποιούνται στον τρίτο κόσμο, είναι αυτοί που τελικά κρατούν ψηλά το επίπεδο ζωής στον ανεπτυγμένο κόσμο. Ασφαλώς αν θέλουμε καλύτερες τιμές για τα προϊόντα των φτωχών κρατών θα πρέπει και μείς να είμαστε προετοιμασμένοι να δεχτούμε πλήγματα όσον αφορά την ακρίβεια και τα εισοδήματα μας. Το πετρέλαιο είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα από τη στιγμή που ο έλεγχος των τιμών του πέρασε στον ΟΠΕΚ.
Υπάρχει τελικά μια κάποια λύση; Τέλεια λύση που να μπορεί να επιβληθεί άμεσα τα επόμενα ένα- δύο χρόνια και να βολέψει τους πάντες δεν υπάρχει. Με συντονισμένη προσπάθεια όλων όσων βρίσκονται σε θέση να βοηθήσουν θα ήταν δυνατή μια ενδυνάμωση των δημοκρατικών θεσμών και μείωση του αναλφαβητισμού τα επόμενα δέκα ή δεκαπέντε χρόνια, που αποτελούν τη βάση κάθε ανάπτυξης.

1 σχόλιο:

Ανώνυμος είπε...

Den iparxei periptosi na lithoun tetoia zitimata distixos! Eidika ti stigmi pou oi anaptygmenes xores xodeuoun yperogka posa gia exoplismous k emporiki exaplosi.. Pes kati omos k gia tin kinisi tis Latinikis Amerikis!