Μα γιατί να μην υπάρχουν εξωγήινοι...;

Ο Σιμόπουλος το είπε ξεκάθαρα, ακόμα και αν υπάρχουν εξωγήινοι, αυτοί είναι τόσο μακριά που δεν θα μπορέσουμε ποτέ να επικοινωνήσουμε μαζί τους. Πραγματικά πολύ καταθλιπτική σκέψη.
Δεδομένου ότι στον πλανήτη μας έχει εξερευνηθεί κάθε απομονωμένη κοινότητα ανθρώπων, τώρα βρισκόμαστε στο στάδιο της ενσωμάτωσης τους στο δυτικό κοινωνικοοικονομικό σύστημα –βλ.παγκοσμιοποίηση-. Έχουμε μπει δηλαδή στο δρόμο της δημιουργίας ενός όπως λέγεται ‘παγκόσμιου χωριού’. Από κοινωνικής άποψης το να ζει κάνει σε ένα οποιοδήποτε χωριό έχει τα θετικά του, όπως σύσφιξη των δεσμών των κατοίκων του με τις όποιες θετικές συνέπειες αυτό μπορεί να έχει στην καθημερινή ζωή αλλά έχει και αρνητικά. Το κυριότερο από αυτά είναι αυτό που συνδέεται και περισσότερο με την ψυχολογία των κατοίκων ενός ‘χωριού’ και δεν είναι άλλο από τη μιζέρια του απομονωτισμού.
Τι χειρότερο από το να ξέρεις ότι πλέον αυτών που γνωρίζεις –όχι απαραιτήτως προσωπικά- από τη στιγμή που γεννήθηκες δεν υπάρχει κανένας και τίποτα καινούργιο να ανακαλύψεις. Τι γίνεται όταν δεν υπάρχει η εναλλακτική της ‘φυγής στην πόλη’; Η γη δηλαδή δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια όαση στην καρδιά μιας κυριολεκτικά αδιάβατης ερήμου. Βέβαια θα πει κανείς τι σε νοιάζουν οι εξωγήινοι αν επιτευχθεί στη γη ένα ανεκτό επίπεδο διαβίωσης για όλους του κατοίκους της. Μα ποτέ δεν ήταν στις ανάγκες του ανθρώπου απλά και μόνο η επιβίωση αλλά και η ελευθερία και η επικοινωνία. Ο Ροβινσώνας Κρούσος στο τέλος τρελαίνεται.
Άραγε το ίδιο θα συμβεί και στους κατοίκους αυτού του πλανήτη;
Ίσως είναι ανάγκη να ‘δημιουργηθούν’ εξωγήινοι ακόμα και με την μετοίκηση ανθρώπων σε άλλους πλανήτες, κάτι που θα κάνει δυνατή την απόδραση μας κάποτε…