Μετά από τη διπλή πρόσκληση για συμμετοχή στο ΄Παιχνίδι των 5΄, οφείλω να απαντήσω.
1) Εξαιτίας του μοναστηριού όπου διαμένω για την περίοδο της 'δοκιμασίας' μου, δεν αφιερώνω ποτέ όσο χρόνο θα ήθελα στο μπλόγκ του δασκάλου μου Στηλίτη. Πέφτει πολύ διάβασμα με τη μελέτη των χειρόγραφων και τις προσευχές..
2) Ακούω πολλή ροκ μουσική και είμαι πεπεισμένος πως όποιος δεν γουστάρει έστω και λίγο τους Zeppelin, έχει πρόβλημα (!), τι να πω.. Δεν αναφέρομαι στο είδος της μουσικής, μόνο στους προαναφερθέντες μάστορες από την Αγγλία.
3) Μ΄αρέσει πολύ η μπύρα και το κρασί και θα ήθελα να φτιάξω κάποτε τα δικά μου. Πρέπει να πείσω το Στηλίτη μου φαίνεται να αγοράσουμε μια πλαγιά σε κανά βουνό εκεί στα μέρη του, μπας και βγάλουμε το νάμα του Κυρίου.
4) Έχω μανία με την τακτοποίηση, σε τέτοιο βαθμό που μετράω με χάρακα ώστε τα βιβλία μου να στοιχίζονται στην ίδια σειρά και τα κέρματα σε ομάδες με το ίδιο ύψος. Μη ρωτάτε για το ψυγείο, it's a whole new world! Καμιά φορά τρομάζω κι εγώ..
5) Απολαμβάνω να αράζω σπίτι, ειδικότερα παρουσία γυναικείας συντροφιάς. Πειρασμός που μάλλον θα μου στοιχίσει αν μαθευτεί στη μονή αλλά δεν νομίζω ο ηγούμενος να παίρνει χαμπάρι.
Δεν θέλω να σταματήσω το παιχνίδι αλλά δεν επισκέπτομαι συχνά άλλους για να τους δώσω την πρόσκληση. Δεχτείτε λοιπόν τις σοφές επιλογές του δασκάλου μου, τον οποίο και εμπιστεύομαι.
Ο Κύριος μεθ΄υμών,
Δόκιμος.
Κυριακή 25 Φεβρουαρίου 2007
Metallica - The Other New Song
Πολύ πανκ μου ακούγονται. Ό,τι ακούσαμε από Μετάλικα, ακούσαμε. Μόνο οι Slayer κρατάνε...
Πέμπτη 22 Φεβρουαρίου 2007
Μπερδεμένη φιλελεύθερη δημοκρατία
Ο Francis Fukuyama στο πολυαναλυμένο ’’Τέλος Της Ιστορίας’’* διατυπώνει την άποψη του για το ορθότερο πολίτευμα στην περίπτωση που μοναδικός σκοπός είναι η οικονομική ανάπτυξη ενός τόπου. Αφού λοιπόν φέρνει τα παραδείγματα διαφόρων κρατών καταλήγει ότι ιδανική δεν είναι ούτε μία διακυβέρνηση φιλελεύθερης δημοκρατίας ούτε σοσιαλισμού λενινιστικού ή δημοκρατικού τύπου αλλά κάτι ανάμεσα. Ένας συνδυασμός φιλελεύθερης οικονομίας και αυταρχικής πολιτικής. Ο ίδιος το ονομάζει ‘’αυταρχισμό της οικονομίας της αγοράς’’.
Αυτές οι σκέψεις κάνουν το αναγνώστη να αναρωτηθεί για τα κίνητρα αυτής της μεταστροφής του μεγάλου θεωρητικού της φιλελεύθερης δημοκρατίας.
Αφού ξεκαθαρίσουμε πάλι ότι οι σκέψεις αυτές αφορούν ένα χ κράτος που έχει ως μοναδικό στόχο του την οικονομική ανάπτυξη (όχι και τόσο παράλογο ε;) ας δούμε πως στηρίζει ο ίδιος τις απόψεις του.
Ο Φουκουγιάμα επικαλείται έναν δαιμόνιο οικονομολόγο τον Γιόζεφ Σουμπέτερ ο οποίος στο βιβλίο του ΄΄Καπιταλισμός, Σοσιαλισμός και Δημοκρατία’’ εκφράζει μια αρκετά ξεκάθαρη θέση. Στις δημοκρατικές χώρες το εκλογικό σώμα ενώ έστω θεωρητικά, αποδέχεται τις αρχές της οικονομίας της αγοράς, πολύ εύκολα τις απορρίπτει όταν τα βραχυπρόθεσμα οικονομικά του συμφέροντα βρίσκονται σε κίνδυνο.
Πόση αλήθεια έχει αυτό και τι σχέση έχουμε με όλα αυτά στην Ελλάδα;
Σε μια χώρα που ο δημόσιος υπάλληλος είναι ο άρχοντας του τετραγώνου ήθελα νάξερα αν υπήρξε ποτέ κεντρικός στόχος η οικονομική ανάπτυξη την τελευταία εικοσαετία μέχρι το οικονομικό πατατράκ των Ολυμπιακών αγώνων. Με άλλα λόγια αρχίσαμε να σκεφτόμαστε το νοικοκύρεμα και τον εξυγχρονισμό των θεσμών μόνο όταν η θηλιά είχε πια σφίξει στο λαιμό.
Αλήθεια όμως ρε Francis όταν υπάρχει τόσο μεγάλη κομματικοποίηση, σε συνδυασμό με μια μανία καταδιώξεως του βολέματος, για τι είδους φιλελεύθερη δημοκρατία μιλάμε; Αυτός που έχει επιλέξει από τα γεννοφάσκια του πιο κόμμα θα τον βολέψει καλύτερα δε θα το σκεφτεί καν να αλλάξει πολιτικό προσανατολισμό μέχρι τα βαθιά γεράματα. Αυτή η τακτική χαρακτηρίζει μια πλειοψηφία.
Εδώ ο Σουμπέτερ πέφτει διάνα. Το βραχυπρόθεσμο οικονομικό όφελος κυβερνά στην Ελλάδα.
Ο Φουκουγιάμα πάλι νωρίτερα στο ίδιο βιβλίο, αναλύει τις ‘’αποτυχημένες δημοκρατίες κάποιων τριτοκοσμικών κρατών. Η εκεί κυριαρχούσα και οπισθοδρομική ελίτ των γαιοκτημόνων, ελέγχει το νομοθετικό σώμα μέσω των απολύτως εξαρτημένων οικονομικά αλλά και αναλφάβητών αγροτών.
Εμείς ευτυχώς προβλήματα επιβίωσης και έντονες δυσκολίες διαβίωσης δεν έχουμε άρα κανείς δεν θα μπορούσε να χαρακτηρίσει τη δημοκρατία μας ‘’αποτυχημένη’’. Επίσης το εκλεκτορικό σώμα δείχνει σταθερά την προτίμηση του σε πολιτικούς σχηματισμούς που, είτε το παραδέχονται είτε όχι, δεν είναι πολέμιοι της φιλελεύθερης δημοκρατίας. Το πρόβλημα όμως της στασιμότητας της οποιασδήποτε οικονομικής προόδου παραμένει για την πλειοψηφία των πολιτών.
Σε μια Ελληνική αντιστοιχία όπου όμως η μόρφωση είναι σε υψηλά επίπεδα, τη θέση των γαιοκτημόνων έχουν βολεμένοι κρατικοδίαιτοι δημοσιοεργοκαναλάρχες και των αγροτών οι χιλιάδες θαυμαστές της κρατικής αγκάλης.
Τελικά δεν έχουμε πρόβλημα πολιτεύματος αλλά ιδεολογικής απαγκίστρωσης των ψηφοφόρων από πολιτικές που τόσα χρόνια δεν προσφέρουν τίποτα.
*Francis Fukuyama, To τέλος ης ιστορίας και ο τελευταίος άνθρωπος, Εκδοτικός Οίκος Α.Α. Λιβάνη
Αυτές οι σκέψεις κάνουν το αναγνώστη να αναρωτηθεί για τα κίνητρα αυτής της μεταστροφής του μεγάλου θεωρητικού της φιλελεύθερης δημοκρατίας.
Αφού ξεκαθαρίσουμε πάλι ότι οι σκέψεις αυτές αφορούν ένα χ κράτος που έχει ως μοναδικό στόχο του την οικονομική ανάπτυξη (όχι και τόσο παράλογο ε;) ας δούμε πως στηρίζει ο ίδιος τις απόψεις του.
Ο Φουκουγιάμα επικαλείται έναν δαιμόνιο οικονομολόγο τον Γιόζεφ Σουμπέτερ ο οποίος στο βιβλίο του ΄΄Καπιταλισμός, Σοσιαλισμός και Δημοκρατία’’ εκφράζει μια αρκετά ξεκάθαρη θέση. Στις δημοκρατικές χώρες το εκλογικό σώμα ενώ έστω θεωρητικά, αποδέχεται τις αρχές της οικονομίας της αγοράς, πολύ εύκολα τις απορρίπτει όταν τα βραχυπρόθεσμα οικονομικά του συμφέροντα βρίσκονται σε κίνδυνο.
Πόση αλήθεια έχει αυτό και τι σχέση έχουμε με όλα αυτά στην Ελλάδα;
Σε μια χώρα που ο δημόσιος υπάλληλος είναι ο άρχοντας του τετραγώνου ήθελα νάξερα αν υπήρξε ποτέ κεντρικός στόχος η οικονομική ανάπτυξη την τελευταία εικοσαετία μέχρι το οικονομικό πατατράκ των Ολυμπιακών αγώνων. Με άλλα λόγια αρχίσαμε να σκεφτόμαστε το νοικοκύρεμα και τον εξυγχρονισμό των θεσμών μόνο όταν η θηλιά είχε πια σφίξει στο λαιμό.
Αλήθεια όμως ρε Francis όταν υπάρχει τόσο μεγάλη κομματικοποίηση, σε συνδυασμό με μια μανία καταδιώξεως του βολέματος, για τι είδους φιλελεύθερη δημοκρατία μιλάμε; Αυτός που έχει επιλέξει από τα γεννοφάσκια του πιο κόμμα θα τον βολέψει καλύτερα δε θα το σκεφτεί καν να αλλάξει πολιτικό προσανατολισμό μέχρι τα βαθιά γεράματα. Αυτή η τακτική χαρακτηρίζει μια πλειοψηφία.
Εδώ ο Σουμπέτερ πέφτει διάνα. Το βραχυπρόθεσμο οικονομικό όφελος κυβερνά στην Ελλάδα.
Ο Φουκουγιάμα πάλι νωρίτερα στο ίδιο βιβλίο, αναλύει τις ‘’αποτυχημένες δημοκρατίες κάποιων τριτοκοσμικών κρατών. Η εκεί κυριαρχούσα και οπισθοδρομική ελίτ των γαιοκτημόνων, ελέγχει το νομοθετικό σώμα μέσω των απολύτως εξαρτημένων οικονομικά αλλά και αναλφάβητών αγροτών.
Εμείς ευτυχώς προβλήματα επιβίωσης και έντονες δυσκολίες διαβίωσης δεν έχουμε άρα κανείς δεν θα μπορούσε να χαρακτηρίσει τη δημοκρατία μας ‘’αποτυχημένη’’. Επίσης το εκλεκτορικό σώμα δείχνει σταθερά την προτίμηση του σε πολιτικούς σχηματισμούς που, είτε το παραδέχονται είτε όχι, δεν είναι πολέμιοι της φιλελεύθερης δημοκρατίας. Το πρόβλημα όμως της στασιμότητας της οποιασδήποτε οικονομικής προόδου παραμένει για την πλειοψηφία των πολιτών.
Σε μια Ελληνική αντιστοιχία όπου όμως η μόρφωση είναι σε υψηλά επίπεδα, τη θέση των γαιοκτημόνων έχουν βολεμένοι κρατικοδίαιτοι δημοσιοεργοκαναλάρχες και των αγροτών οι χιλιάδες θαυμαστές της κρατικής αγκάλης.
Τελικά δεν έχουμε πρόβλημα πολιτεύματος αλλά ιδεολογικής απαγκίστρωσης των ψηφοφόρων από πολιτικές που τόσα χρόνια δεν προσφέρουν τίποτα.
*Francis Fukuyama, To τέλος ης ιστορίας και ο τελευταίος άνθρωπος, Εκδοτικός Οίκος Α.Α. Λιβάνη
Τρίτη 20 Φεβρουαρίου 2007
Παιχνιδάκι
Thanks για την πρόσκληση george@ πάνω στη στιγμή που σκεφτόμουν το επόμενο μπλογκο-δημιούργημα. Λοιπόν για να τα ξαναλέμε στους ακόμα μη-μυημένους το παιχνίδι λέγεται 'Το Παιχνίδι των Πέντε' και ζητά από τον προσκεκλημένο να γράψει πέντε προσωπικά χαρακτηριστικά και να προτείνει άλλους πέντε μπλογκάδες να κάνουν το ίδιο.
Άγιος άνθρωπος εγώ… θα προσέξω…
1. Ρίχνω πολύ προσευχή μπας και αποτρέψω τους πειρασμούς να μου πάρουν το μυαλό τελείως. Πιστεύω ότι αν αφήσω τον εαυτό μου τελείως ελεύθερο θα καταλήξω ή στο Δαφνί ή στη στενή. Έχω μια αίσθηση ότι δεν είμαι ο μοναδικός…
2. Το πατάω λίγο με το τέριος (γιατί είναι γερό αμάξι και γρήγορο:-ρ) όταν έρχομαι στα βουνά για να στήσω το στύλο.
3. Έχ μια αρρώστια να θέλω να σώσω τον κόσμο. Μάλλον προς ματαιοδοξία το κόβω, δηλαδή υπερβολική φιλοδοξία (για να γίνω διάσημος, να τα κονομήσω και να λέω στα εγγόνια μου ότι και γω κάτι έκανα).
4. Δεν μου πολυαρέσει η δουλειά (ίσως δεν έχω βρει την κατάλληλη ακόμα) και την έχω βρει με το στυλιτιλίκι. Ούτε τρέξιμο, ούτε άγχος αλλά αραλίκι, αμπελοφιλοσοφία και δίαιτα. Το τελευταίο κάποιες φορές δεν είναι και τόσο καλό αλλά είχα πάρει κάποια κιλά τελευταία.
5. Περιγράφω έναν ερημίτη γιατί έτσι ίσως ξεχαρμανιάσω και δεν την κάνω για τα βουνά πριν τα τριάντα μου.
Ωραία ας προτείνω τώρα:
Συντοπίτης dokimos
Greektrappist
Brutus_tribellius (το γαλανόλευκο δίδυμο του ζύθου)
Mafalda
Κασσιόπη
Άγιος άνθρωπος εγώ… θα προσέξω…
1. Ρίχνω πολύ προσευχή μπας και αποτρέψω τους πειρασμούς να μου πάρουν το μυαλό τελείως. Πιστεύω ότι αν αφήσω τον εαυτό μου τελείως ελεύθερο θα καταλήξω ή στο Δαφνί ή στη στενή. Έχω μια αίσθηση ότι δεν είμαι ο μοναδικός…
2. Το πατάω λίγο με το τέριος (γιατί είναι γερό αμάξι και γρήγορο:-ρ) όταν έρχομαι στα βουνά για να στήσω το στύλο.
3. Έχ μια αρρώστια να θέλω να σώσω τον κόσμο. Μάλλον προς ματαιοδοξία το κόβω, δηλαδή υπερβολική φιλοδοξία (για να γίνω διάσημος, να τα κονομήσω και να λέω στα εγγόνια μου ότι και γω κάτι έκανα).
4. Δεν μου πολυαρέσει η δουλειά (ίσως δεν έχω βρει την κατάλληλη ακόμα) και την έχω βρει με το στυλιτιλίκι. Ούτε τρέξιμο, ούτε άγχος αλλά αραλίκι, αμπελοφιλοσοφία και δίαιτα. Το τελευταίο κάποιες φορές δεν είναι και τόσο καλό αλλά είχα πάρει κάποια κιλά τελευταία.
5. Περιγράφω έναν ερημίτη γιατί έτσι ίσως ξεχαρμανιάσω και δεν την κάνω για τα βουνά πριν τα τριάντα μου.
Ωραία ας προτείνω τώρα:
Συντοπίτης dokimos
Greektrappist
Brutus_tribellius (το γαλανόλευκο δίδυμο του ζύθου)
Mafalda
Κασσιόπη
Σάββατο 17 Φεβρουαρίου 2007
The Stranglers - No More Heroes
Για να πάρω λίγο και τη δουλειά του Δόκιμου ας ασχοληθώ με τους καταπληκτικούς Stranglers. Προέρχονται από τη νότια Αγγλία και το χωριό(??!!) Chiddington, δίπλα στο Γκίλφορντ, εξού και το πρώτο τους όνομα Guilford Stranglers. Ξεκίνησαν να παίζουν στις τοπικές πάμπ όπου το στυλ της μουσικής τους θύμιζε πολύ τα ινδάλματα της εποχής Doors. Toν επόμενο χρόνο την κάνουν για Λονδίνο, κόβουν και το γκίλφορντ από το όνομα και αρχίζουν να παίρνουν την πάνω βόλτα.
Τα πρώτα τους τραγούδια εκπέμπουν τον ‘’πρωτογονισμό’’ της πρώιμης πανκ σκηνής. Άναρχοι και σκληροί ήχοι, γενικώς αντισυμβατικότητα "Peasant in the Big Shitty," "I Feel Like a Wog," "Down in the Sewer". Στα μέσα του ’76 ανοίγουν τη συναυλία των Ramones και φαίνεται ότι παίρνουν την έγκριση του πανκ κινήματος. Aυτά τα πρώτα τους άλμπουμ (Rattus Norvegicus, No More Heroes, Black and White) ήταν που τους έφτιαξαν όμως και το όνομα.
Το ’79 με το The Raven ρίχνουν τους τόνους και τη βλέπουν Νew Wave. Aργότερα βέβαια αφιερώνονται στους εξωγήινους με το The Gospel According to The Meninblack και λες ως εδώ αλλά… επανέρχονται! Το 1981 με το La folie και την επόμενη χρονιά με το Strange little girl, ας τα πούμε αγαπησιάρικα άλμπουμ που αντίθετα με τα δύο προηγούμενα πήγαν καλά. Το 1986 το Dreamtime που αυτή τη φορά είχε να κάνει με περιβαλοντολογικά θέματα ήταν το πρώτο και μοναδικό που έκανε κάποια βήματα και στο Αμέρικα.
Τον Αύγουστο του 90 ο Cornwell (επικεφαλής ας τον πούμε) σταματά να ασχολείται και εμείς τον ακολουθούμε.
Εντωμεταξύ αξίζει να αναφέρουμε ότι και σε αυτή την αγγλική μπάντα άρεσαν οι μανούρες και είχαν τα μπλεξιματάκια τους με το νόμο. Οι στίχοι τους , τους βοήθησαν να αποκτήσουν τη ρετσινιά του ρατσιστή και κυρίως μισογύνη ενώ και σε ένα ταξιδάκι στη Σουηδία το 1977 έπεσαν ψιλές… Επίσης σε μια συναυλία εκεί στα στα Λονδίνα ο Cornwell είχε την εντελώς πρωτότυπη ιδέα να ξεκινήσει με γυμνόστηθες κοπέλες πάνω στη σκηνή. Προβλέψιμα και κατανοητά για αγγλικό, πανκ (και όχι μόνο) συγκρότημα.
Πάμε μία και τα lyrics του από πάνω που ίσως μας λένε κάτι:
Whatever happened to Leon Trotsky?He got an ice pick
That made his ears burn
Whatever happened to dear old Lenny?
The great Elmyra, and Sancho Panza?
Whatever happened to the heroes?
Whatever happened to the heroes?
Whatever happened to all the heroes?
All the Shakespearoes?
They watched their Rome burn
Whatever happened to the heroes?
Whatever happened to the heroes?
No more heroes any more
No more heroes any more
Whatever happened to all the heroes?
All the Shakespearoes?
They watched their Rome burn
Whatever happened to the heroes?
Whatever happened to the heroes?
No more heroes any more
No more heroes any more
Παρασκευή 16 Φεβρουαρίου 2007
Αχ, πειρασμός...
Μετά από αρκετή περίσκεψη αποφάσισα να κυλιστώ στη λάσπη του πειρασμού. Οι σοφοί άνδρες της εσπερίας λένε κράτα τον φίλο σου κοντά και τον εχθρό σου κοντύτερα… Να ξεκαθαρίσω ότι η κάθοδος αυτή ήταν διανοητική αφού ως γνωστόν η μόνιμη σωματική κατοικία μου είναι στο στύλο. Ας είμαστε συνεπείς στις δηλώσεις μας.
Η πολυετής αποχή μου από τέτοιου είδους σωματικές απολαύσεις συνέβαλλε στην παντελή μου άγνοια για τις νέες μορφές που έχει πάρει το ‘’κακό’’. Οι μορφές λοιπόν αυτές είναι πραγματικά θαυμάσιες στην όψη. Η ανατολικό-ευρωπαϊκή προέλευση τους έχει χαρίσει όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που και μοναχούς ανασταίνουν ;) Απίθανα κορμιά που θα δώσουν, με το απαραίτητο αντίτιμο, στον κάθε ενδιαφερόμενο μια γεύση μουσουλμανικού παραδείσου (με τα μέλια τα γάλατα και τα άλλα…). Παρασύρομαι και περιγράφω πράγματα που οι περισσότεροι έχουν γευτεί αλλά συγχωρήστε με…
Στα ουσιώδη τώρα, αφού ξαναθυμηθήκαμε λίγο το κλίμα. Οι διαπιστώσεις μου λοιπόν για την πορεία του νεανικού πληθυσμού είναι κάπως δυσερμήνευτες. Αρχίζοντας ας πούμε ότι απλά σε αυτά τα ‘’διασκεδαστήρια’’ σχετικά δύσκολα βλέπεις άνθρωπο πάνω από τριάντα πέντε. Μα τι στην ευχή συμβαίνει…; Η απαισιόδοξη και πολύ διαδεδομένη άποψη λέει ότι οι πανέμορφες Ελληνίδες δεν το δίνουν εύκολα. Και πότε τό ΄διναν όμως. Οι Ελληνίδες έτσι ήταν, έτσι είναι και έτσι θάναι, που λέει και το τραγούδι. Αντίθετα ο Έλληνας εξυγχρονίζεται όσο εξυγχρονίζονται και τα θεάματα και απολαύσεις που του προσφέρονται. Δεν είναι εύκολο να πείσεις τον πιτσιρικά, που οι ορμόνες του βράζουν, να ρίξει χρόνο και χρήμα για μια καθημερινή κοπέλα όταν μπορεί να έχει αυτό ακριβώς που ζητάει την ίδια στιγμή, με ένα συγκεκριμένο ποσό, με παρτενέρ όπως τη ζητάει... Τα λεφτά άλλωστε δεν είναι εμπόδιο όταν το αποτέλεσμα είναι εγγυημένο.
Από εδώ ενισχύεται και η ιδέα της μοντέρνας γυναίκας-κυνηγού. Όταν ο άλλος έχει διεξόδους από την κατάσταση ΄΄λιγούρης-πειναλέος’’, πρέπει και συ να κουνήσεις το δαχτυλάκι σου για να τον προσελκύσεις.
Κατά τ’άλλα οι συγκεκριμένοι χώροι στην πλειοψηφία τους είναι καθαροί και αναδύουν ένα αέρα επαγγελματισμού, κάτι που ασφαλώς δεν περνά απαρατήρητο από κάποιον αμύητο…
Με λίγα λόγια ο ‘’πειρασμός’’ είναι όμορφος, λαμπερός και καμιά φορά συμφέρει γι’αυτό προσοχή.
Η πολυετής αποχή μου από τέτοιου είδους σωματικές απολαύσεις συνέβαλλε στην παντελή μου άγνοια για τις νέες μορφές που έχει πάρει το ‘’κακό’’. Οι μορφές λοιπόν αυτές είναι πραγματικά θαυμάσιες στην όψη. Η ανατολικό-ευρωπαϊκή προέλευση τους έχει χαρίσει όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που και μοναχούς ανασταίνουν ;) Απίθανα κορμιά που θα δώσουν, με το απαραίτητο αντίτιμο, στον κάθε ενδιαφερόμενο μια γεύση μουσουλμανικού παραδείσου (με τα μέλια τα γάλατα και τα άλλα…). Παρασύρομαι και περιγράφω πράγματα που οι περισσότεροι έχουν γευτεί αλλά συγχωρήστε με…
Στα ουσιώδη τώρα, αφού ξαναθυμηθήκαμε λίγο το κλίμα. Οι διαπιστώσεις μου λοιπόν για την πορεία του νεανικού πληθυσμού είναι κάπως δυσερμήνευτες. Αρχίζοντας ας πούμε ότι απλά σε αυτά τα ‘’διασκεδαστήρια’’ σχετικά δύσκολα βλέπεις άνθρωπο πάνω από τριάντα πέντε. Μα τι στην ευχή συμβαίνει…; Η απαισιόδοξη και πολύ διαδεδομένη άποψη λέει ότι οι πανέμορφες Ελληνίδες δεν το δίνουν εύκολα. Και πότε τό ΄διναν όμως. Οι Ελληνίδες έτσι ήταν, έτσι είναι και έτσι θάναι, που λέει και το τραγούδι. Αντίθετα ο Έλληνας εξυγχρονίζεται όσο εξυγχρονίζονται και τα θεάματα και απολαύσεις που του προσφέρονται. Δεν είναι εύκολο να πείσεις τον πιτσιρικά, που οι ορμόνες του βράζουν, να ρίξει χρόνο και χρήμα για μια καθημερινή κοπέλα όταν μπορεί να έχει αυτό ακριβώς που ζητάει την ίδια στιγμή, με ένα συγκεκριμένο ποσό, με παρτενέρ όπως τη ζητάει... Τα λεφτά άλλωστε δεν είναι εμπόδιο όταν το αποτέλεσμα είναι εγγυημένο.
Από εδώ ενισχύεται και η ιδέα της μοντέρνας γυναίκας-κυνηγού. Όταν ο άλλος έχει διεξόδους από την κατάσταση ΄΄λιγούρης-πειναλέος’’, πρέπει και συ να κουνήσεις το δαχτυλάκι σου για να τον προσελκύσεις.
Κατά τ’άλλα οι συγκεκριμένοι χώροι στην πλειοψηφία τους είναι καθαροί και αναδύουν ένα αέρα επαγγελματισμού, κάτι που ασφαλώς δεν περνά απαρατήρητο από κάποιον αμύητο…
Με λίγα λόγια ο ‘’πειρασμός’’ είναι όμορφος, λαμπερός και καμιά φορά συμφέρει γι’αυτό προσοχή.
Τρίτη 13 Φεβρουαρίου 2007
Το κυνήγι του χρήματος
Πολύ κόσμο βλέπω και ακούω καθημερινά με κατάθλιψη, μελαγχολία και τα λοιπά κατηφορικά αισθήματα… Δεν ξέρω αν αυτό είναι σημάδι των καιρών –που πιθανότατα είναι- αλλά πρέπει να κοπεί.
Αν υποθέσουμε ότι πάντα υπήρχαν ανεβασμένα ποσοστά καταθλιπτικών στις μετεφηβικές ηλικίες δηλαδή στις περιόδους των μεγάλων αποφάσεων, μια βόλτα έξω αρκεί για να πείσει τον καθένα για την επικρατούσα κατάσταση στους +/- 40. Μας πλάκωσε στα ξαφνικά η μανία της οικονομικής επιτυχίας στο Ελλάδα και τα έχουμε λίγο χάσει. Βάλε κιόλας ότι στην πατρίδα μας συνήθως αυτή είναι η ηλικία ‘’απεμπλοκής’’ από το πατρικό σπίτι, με ό,τι αυτό συνεπάγεται, και ορίστε φτάνουμε εύκολα στην ψυχολογική καταστροφή.
Συναγωνιστές ηρεμία. Η κατάσταση δεν είναι και η ευκολότερη αν έχεις σαν πρότυπο σου τον Ρίτσαρντ Μπράνσον ή τουλάχιστον πιστεύεις τα παραμύθια περί αυτοδημιούργητου… όλα γίνονται, αλλά… Το ζήτημα είναι να περνάμε εμείς καλά. Αν κάνεις κάτι που σιχαίνεσαι μόνο και μόνο γιατί νομίζεις ότι έτσι θα καταλήξεις ζάμπλουτος ξανασκέψου το. Γιατί θα πρέπει να το υποφέρεις μια ολόκληρη ζωή και αργά ή γρήγορα θα καταλήξεις να θες τη συντόμευση της. Μαζοχισμός είναι και αυτό. Μόνο που εδώ η ηδονή πηγάζει από την ελπίδα της ‘’μεγάλης κονόμας’’. Χ.. ψηλά και αγνάντευε.
Και επανέρχομαι. Η μιζέρια της μέσης ηλικίας στη χώρα μας πάει από το κακό στο χειρότερο. Τουλάχιστον οι αγγλοσάξονες είναι τίγκα στις πάμπ όπου ο καθένας κοινωνικοποιείται μπεκρουλιάζοντας και βγάζει και τα σώψυχα του. Εδώ η ‘’έξω διασκέδαση’’ αποσκοπεί αποκλειστικά στο νεανικό κοινό. Ας μην κρυβόμαστε, μεσήλικες μέσα σε μπαρ είναι σαν τη μύγα μεσ’το γάλα. Άσε που τους κοιτάζουν και όλοι οι υπόλοιποι με μισό μάτι του στυλ ‘’ρε τον πορνόγερο ήρθε να πάρει μάτι τις πιτσιρίκες’’ και για τις γυναίκες τα αντίστοιχα τα ξέρετε… Τα σκυλάδικα είναι άλλη ιστορία και δεν ενδείκνυνται για καθημερινό κραιπάλιασμα. Η κατάσταση βέβαια δείχνει να φτιάχνει όσο πιο δυτικοί γινόμαστε αλλά έχουμε αρκετό χρόνο ακόμα. Για ρωτήστε και τους εκτός Αθηνών…
Σχετικά που βρήκα στο google:
http://www.stress.gr/disorders/depression1.html
http://www.psyche.gr/depression.htm (διάγνωση και αντιμετώπιση)
http://www.medlook.net/category.asp?category=68 (ποικιλία μορφών)
Αν υποθέσουμε ότι πάντα υπήρχαν ανεβασμένα ποσοστά καταθλιπτικών στις μετεφηβικές ηλικίες δηλαδή στις περιόδους των μεγάλων αποφάσεων, μια βόλτα έξω αρκεί για να πείσει τον καθένα για την επικρατούσα κατάσταση στους +/- 40. Μας πλάκωσε στα ξαφνικά η μανία της οικονομικής επιτυχίας στο Ελλάδα και τα έχουμε λίγο χάσει. Βάλε κιόλας ότι στην πατρίδα μας συνήθως αυτή είναι η ηλικία ‘’απεμπλοκής’’ από το πατρικό σπίτι, με ό,τι αυτό συνεπάγεται, και ορίστε φτάνουμε εύκολα στην ψυχολογική καταστροφή.
Συναγωνιστές ηρεμία. Η κατάσταση δεν είναι και η ευκολότερη αν έχεις σαν πρότυπο σου τον Ρίτσαρντ Μπράνσον ή τουλάχιστον πιστεύεις τα παραμύθια περί αυτοδημιούργητου… όλα γίνονται, αλλά… Το ζήτημα είναι να περνάμε εμείς καλά. Αν κάνεις κάτι που σιχαίνεσαι μόνο και μόνο γιατί νομίζεις ότι έτσι θα καταλήξεις ζάμπλουτος ξανασκέψου το. Γιατί θα πρέπει να το υποφέρεις μια ολόκληρη ζωή και αργά ή γρήγορα θα καταλήξεις να θες τη συντόμευση της. Μαζοχισμός είναι και αυτό. Μόνο που εδώ η ηδονή πηγάζει από την ελπίδα της ‘’μεγάλης κονόμας’’. Χ.. ψηλά και αγνάντευε.
Και επανέρχομαι. Η μιζέρια της μέσης ηλικίας στη χώρα μας πάει από το κακό στο χειρότερο. Τουλάχιστον οι αγγλοσάξονες είναι τίγκα στις πάμπ όπου ο καθένας κοινωνικοποιείται μπεκρουλιάζοντας και βγάζει και τα σώψυχα του. Εδώ η ‘’έξω διασκέδαση’’ αποσκοπεί αποκλειστικά στο νεανικό κοινό. Ας μην κρυβόμαστε, μεσήλικες μέσα σε μπαρ είναι σαν τη μύγα μεσ’το γάλα. Άσε που τους κοιτάζουν και όλοι οι υπόλοιποι με μισό μάτι του στυλ ‘’ρε τον πορνόγερο ήρθε να πάρει μάτι τις πιτσιρίκες’’ και για τις γυναίκες τα αντίστοιχα τα ξέρετε… Τα σκυλάδικα είναι άλλη ιστορία και δεν ενδείκνυνται για καθημερινό κραιπάλιασμα. Η κατάσταση βέβαια δείχνει να φτιάχνει όσο πιο δυτικοί γινόμαστε αλλά έχουμε αρκετό χρόνο ακόμα. Για ρωτήστε και τους εκτός Αθηνών…
Σχετικά που βρήκα στο google:
http://www.stress.gr/disorders/depression1.html
http://www.psyche.gr/depression.htm (διάγνωση και αντιμετώπιση)
http://www.medlook.net/category.asp?category=68 (ποικιλία μορφών)
Σάββατο 10 Φεβρουαρίου 2007
Iron Maiden The Trooper By Gauchos
Τα πιτσιρίκια είναι άπαιχτα! Το κοριτσάκι όλα τα λεφτά με το χεντμπάνγκιν...
Παρασκευή 9 Φεβρουαρίου 2007
Άχ αυτό το ίντερνετ
Σε μια περίοδο που ακόμα και στην τουαλέτα πληρώνεις φαίνεται θαυμάσιο, σχεδόν απίστευτο οτι υπάρχει ένα μέσο που σου προσφέρει πληροφορίες δωρεάν. Ίντερνετ αδέρφια!! Ανοιχτός κώδικας, torrent, rapidshare και ό,τι άλλο δε σκέφτεται πρώτα πώς να βγάλει από τη μύγα ξίγκι. Βέβαια η μεγάλη πλειοψηφία του κόσμου ανακάλυψε όλα τα παραπάνω τα τελευταία πέντε ίσως και λιγότερα χρόνια. Σε αυτό το σημείο ας αναρωτηθούμε όλοι μαζί –κλαίγοντας- που σκορπίζαμε μέχρι την σπουδαία αυτή ανακάλυψη, τα ωραία μας λεφτάκια. Πόσοι κονομήσανε και ζήσανε βασιλικά χρεώνοντας πχ το κάθε κολοσιντί και την κάθε άχρηστη εφημερίδα (πώς αλλιώς θα ενημερωνόσουν εκείνες τις σκοτεινές ημέρες;) Το κουλό σε αυτή την περίπτωση είναι ότι υπάρχουν τύποι που ακόμα χρεώνουν κάμποσο τα παραπάνω αλλά πού θα πάει…
Όχι ο ανταγωνισμός και η ελεύθερη πρωτοβουλία με σκοπό την αύξηση των κερδών δεν είναι κάτι κακό. Είναι φυσιολογικό. Φτάνει όμως κάτι τέτοιο να μην επιδιώκεται μονοδιάστατα γιατί όσο έχεις εσύ την ελευθερία να πουλήσεις ό,τι θέλεις άλλο τόσο έχει και ο καταναλωτής την ελευθερία να αγοράσει ό,τι θέλει. Από την άλλη όλα τα δωρεάν του διαδικτύου από την ιδιωτική πρωτοβουλία προήλθαν.
Ας μην το ψάξουμε όμως κοινωνικο-οικονομικά. Ας το απολαύσουμε. Είναι το ίντερνετ μια ιδανική πολιτεία; Ίσως όχι στην ολότητα της αλλά μερικώς, στους τομείς που καλύπτει, ανοίγει νέους δρόμους. Χωρίς διόδια και αστυνομία μετά από κάθε στροφή. Και για τα τελευταία προπύργια ανοιχτός κώδικας. Παίρνεις ένα πρόγραμμα που γουστάρεις και του αλλάξεις τα φώτα για να καλύπτει μόνο εσένα.
Πραγματικά τέλειο.
Όχι ο ανταγωνισμός και η ελεύθερη πρωτοβουλία με σκοπό την αύξηση των κερδών δεν είναι κάτι κακό. Είναι φυσιολογικό. Φτάνει όμως κάτι τέτοιο να μην επιδιώκεται μονοδιάστατα γιατί όσο έχεις εσύ την ελευθερία να πουλήσεις ό,τι θέλεις άλλο τόσο έχει και ο καταναλωτής την ελευθερία να αγοράσει ό,τι θέλει. Από την άλλη όλα τα δωρεάν του διαδικτύου από την ιδιωτική πρωτοβουλία προήλθαν.
Ας μην το ψάξουμε όμως κοινωνικο-οικονομικά. Ας το απολαύσουμε. Είναι το ίντερνετ μια ιδανική πολιτεία; Ίσως όχι στην ολότητα της αλλά μερικώς, στους τομείς που καλύπτει, ανοίγει νέους δρόμους. Χωρίς διόδια και αστυνομία μετά από κάθε στροφή. Και για τα τελευταία προπύργια ανοιχτός κώδικας. Παίρνεις ένα πρόγραμμα που γουστάρεις και του αλλάξεις τα φώτα για να καλύπτει μόνο εσένα.
Πραγματικά τέλειο.
Πέμπτη 8 Φεβρουαρίου 2007
Υποχόνδριος
Μάλιστα υποχόνδριος.Αυτό που λέγεται και ως βρισιά αλλά για σκεφτείτε το καλύτερα, μήπως αυτό είναι ένα χαρακτηριστικό που τώρα πια έχουμε οι περισσότεροι...;
Δεν το εννοώ βέβαια με την αυστηρή ιατρική ερμηνεία του όρου σύμφωνα με τον οποίο, κύριο χαρακτηριστικό της υποχονδρίασης είναι ο φόβος του ατόμου ότι πάσχει από μια σοβαρή νόσο και η επιμονή και συνεχής ενασχόληση του με τη σωματική εμφάνιση του και τη φανταστική του ασθένεια. Εντάξει σε αυτή την περίπτωση μιλάμε για ψυχασθενή και νομίζω οτι απέχω αρκετά (αλλά υπάρχουν πολλοί τρελοί που το παραδέχονται...;)
Δεν ασχολούμαι με αυτούς που πιστεύουν οτι είναι μονίμως ασθενείς αλλά με αυτούς που ασχολούνται μονό με το πώς δε θα νοσήσουν γιατί αυτοί είναι τα μεγαλύτερα θύματα σήμερα της ρετσινιάς του ''υποχονδριακού''. Όταν βομβαρδίζεσαι όμως κάθε μέρα με πληροφορίες από παντού για τον θανατηφόρο κόσμο των μικροβίων τί θα κάνεις; Το άσχημο είναι ότι όλες αυτές οι πληροφορίες είναι αληθινές... Τρόπος διαφυγής λοιπόν δεν υπάρχει. Δεν πολυενδιαφέρεσαι για καθαριότητα; Ρισκάρεις εν γνώσει σου. Αυτό σημαίνει επιστήμη λοιπόν. Μας προειδοποιεί για τους κινδύνους που μας περικυκλώνουν. Η άγνοια είναι ευτυχία λέγαμε παλιά και είναι από της μεγαλύτερες αλήθειες της ζωής.
Αν δε σου αρέσει, τα αφήνεις όλα πας σε μια ερημιά, ένα ωραίο και πυκνό δάσος, πιάνεις ένα στύλο και την αράζεις...
Δεν το εννοώ βέβαια με την αυστηρή ιατρική ερμηνεία του όρου σύμφωνα με τον οποίο, κύριο χαρακτηριστικό της υποχονδρίασης είναι ο φόβος του ατόμου ότι πάσχει από μια σοβαρή νόσο και η επιμονή και συνεχής ενασχόληση του με τη σωματική εμφάνιση του και τη φανταστική του ασθένεια. Εντάξει σε αυτή την περίπτωση μιλάμε για ψυχασθενή και νομίζω οτι απέχω αρκετά (αλλά υπάρχουν πολλοί τρελοί που το παραδέχονται...;)
Δεν ασχολούμαι με αυτούς που πιστεύουν οτι είναι μονίμως ασθενείς αλλά με αυτούς που ασχολούνται μονό με το πώς δε θα νοσήσουν γιατί αυτοί είναι τα μεγαλύτερα θύματα σήμερα της ρετσινιάς του ''υποχονδριακού''. Όταν βομβαρδίζεσαι όμως κάθε μέρα με πληροφορίες από παντού για τον θανατηφόρο κόσμο των μικροβίων τί θα κάνεις; Το άσχημο είναι ότι όλες αυτές οι πληροφορίες είναι αληθινές... Τρόπος διαφυγής λοιπόν δεν υπάρχει. Δεν πολυενδιαφέρεσαι για καθαριότητα; Ρισκάρεις εν γνώσει σου. Αυτό σημαίνει επιστήμη λοιπόν. Μας προειδοποιεί για τους κινδύνους που μας περικυκλώνουν. Η άγνοια είναι ευτυχία λέγαμε παλιά και είναι από της μεγαλύτερες αλήθειες της ζωής.
Αν δε σου αρέσει, τα αφήνεις όλα πας σε μια ερημιά, ένα ωραίο και πυκνό δάσος, πιάνεις ένα στύλο και την αράζεις...
Σάββατο 3 Φεβρουαρίου 2007
Δελτία ειδήσεων; Καλό...
Τα δελτία ειδήσεων είναι κοινώς αποδεκτό ότι με τη λογική που προβάλλονται στην Ελλάδα δεν αρέσουν σε κανέναν. Τους τα χώνουν οι μπλόγκερς και γενικά όλοι οι ανεξάρτητοι αρθρογράφοι. Εντάξει το πιάσαμε. Η πραγματικότητα όμως λέει ότι εξακολουθούν να προβάλλονται και θα προβάλλονται. Τι τα κρατάει; Το λέμε και το ξαναλέμε ότι σε αυτή τη χώρα οι κρατικοδίαιτες πλάτες αρκούν για να κάνουν το άσπρο- μαύρο. Ναι οι ιδιοκτήτες τους έχουν μεγάλο μερίδιο ευθύνης. Δύναμη όμως δεν έχουν όση νομίζουν ότι έχουν. Δεν φτάσαμε ακόμα στην κόλαση που περιγράφει ο Όργουελ. Αν τα κανάλια και τα ΜΜΕ είχαν τη δύναμη που φοβόμαστε σίγουρα θα υπήρχε αντίδραση.
Η αλήθεια είναι ότι η πραγματική τους πελατεία είναι -δυστυχώς για τους μετόχους τους- μερικές χιλιάδες μόνων και εγκαταλελειμένων από φίλους και συγγενείς ηλικιωμένων με δυστυχώς πολύ περιορισμένη μόρφωση. Τα μέσα στη χώρα μας ούτε κατά διάνοια δεν μαγνητίζουν μεγάλες μάζες. Ναι όμως επηρεάζουν. Όταν έχεις τον άλλο πάνω από ο κεφάλι σου μπούρου μπούρου όλη μέρα να σου πιπιλίζει το μυαλό, όσο ναναι κάποτε θα αναρωτηθείς μήπως στην ευχή έχει δίκιο. Όχι βέβαια ότι είχε ποτέ αλλά… και το λόττο όλο και κάποιος κάποτε το κερδίζει…
Και επανέρχομαι, αν η κάτοικοι της χώρας μας διανοούνταν ποτέ ότι ο τύπος και η τηλεόραση ασκούσανε ουσιαστικό έλεγχο στις ζωές τους δε θα έμεναν όλα τόσο ήσυχα. Η τηλεόραση αποτελεί τον νέο ‘’τρελό του χωριού’’ που όλοι κάνουμε πως τον ακούμε με αδιαφορία και γελάμε με τις παρέες μας για την κατάντια του. Το τελευταίο τρικ της ριαλιτομανίας (κρυφές κάμερες κτλ) κατάφερε να τραβήξει το ενδιαφέρον του κόσμου για λίγο και αυτοί οι απίθανοι μεγαλοπαραγωγοί σκέφτηκαν γιατί να μην μετατρέψουμε ολόκληρο το πρόγραμμα σε ριάλιτι… Μα ρε παιδιά δεν έχετε καταλάβει ότι στον κόσμο αρέσει η ποικιλία. Βάλτε και τίποτα σοβαρό (και δεν εννοώ πρετεντέρηδες) έτσι για να σπάει η μονοτονία…
Τελικά όμως, ακόμα και έτσι, τι είναι αυτό που διατηρεί τα δελτία ειδήσεων…; Η δικιά μας αδιαφορία για αυτά που μας αραδιάζουν που καμιά φορά μας κρυφοδιασκεδάζουν κιόλας…
Η αλήθεια είναι ότι η πραγματική τους πελατεία είναι -δυστυχώς για τους μετόχους τους- μερικές χιλιάδες μόνων και εγκαταλελειμένων από φίλους και συγγενείς ηλικιωμένων με δυστυχώς πολύ περιορισμένη μόρφωση. Τα μέσα στη χώρα μας ούτε κατά διάνοια δεν μαγνητίζουν μεγάλες μάζες. Ναι όμως επηρεάζουν. Όταν έχεις τον άλλο πάνω από ο κεφάλι σου μπούρου μπούρου όλη μέρα να σου πιπιλίζει το μυαλό, όσο ναναι κάποτε θα αναρωτηθείς μήπως στην ευχή έχει δίκιο. Όχι βέβαια ότι είχε ποτέ αλλά… και το λόττο όλο και κάποιος κάποτε το κερδίζει…
Και επανέρχομαι, αν η κάτοικοι της χώρας μας διανοούνταν ποτέ ότι ο τύπος και η τηλεόραση ασκούσανε ουσιαστικό έλεγχο στις ζωές τους δε θα έμεναν όλα τόσο ήσυχα. Η τηλεόραση αποτελεί τον νέο ‘’τρελό του χωριού’’ που όλοι κάνουμε πως τον ακούμε με αδιαφορία και γελάμε με τις παρέες μας για την κατάντια του. Το τελευταίο τρικ της ριαλιτομανίας (κρυφές κάμερες κτλ) κατάφερε να τραβήξει το ενδιαφέρον του κόσμου για λίγο και αυτοί οι απίθανοι μεγαλοπαραγωγοί σκέφτηκαν γιατί να μην μετατρέψουμε ολόκληρο το πρόγραμμα σε ριάλιτι… Μα ρε παιδιά δεν έχετε καταλάβει ότι στον κόσμο αρέσει η ποικιλία. Βάλτε και τίποτα σοβαρό (και δεν εννοώ πρετεντέρηδες) έτσι για να σπάει η μονοτονία…
Τελικά όμως, ακόμα και έτσι, τι είναι αυτό που διατηρεί τα δελτία ειδήσεων…; Η δικιά μας αδιαφορία για αυτά που μας αραδιάζουν που καμιά φορά μας κρυφοδιασκεδάζουν κιόλας…
Παρασκευή 2 Φεβρουαρίου 2007
A Rainbow has just started rising...
Ένα από τα διαμάντια της ροκ δισκογραφίας είναι το ντεμπούτο των Rainbow, 'Ritchie Blackmore's Rainbow'(1975), το οποίο και θα παρουσιάσουμε εν συντομία σήμερα.Εισαγωγικά: Ο Blackmore έχει μόλις αποχωρήσει από τους Deep Purple το 1975, όταν συναντά το Ronnie James Dio και το bluesy hard rock συγκρότημά του Elf. Εντυπωσιάζεται τόσο πολύ από τον ταλαντούχο τραγουδιστή και τη μπάντα του που αποφασίζει να δημιουργήσει τους Rainbow από τους ίδιους τους Elf. Το ξεκίνημα είναι γεγονός με την κυκλοφορία του 'Ritchie Blackmore's Rainbow' τον ίδιο χρόνο.
Το περιεχόμενο: Το άλμπουμ θεωρείται ένα από τα πιο πετυχημένα ντεμπούτα στην ιστορία της ροκ και όχι άδικα. Εννιά δυναμικά κομμάτια, συμπεριλαμβανομένου του ορχηστρικού 'Still I'm sad' (διασκευή από Yardbirds), που δεν αφήνουν τον ακροατή σε ησυχία. Εδώ βρίσκουμε τα κλασικά 'Man on the Silver Mountain' (ίσως το πιο αναγνωρίσιμο riff μετά το 'Smoke on the water' των 'Deep Purple'), 'Catch the rainbow' και 'Temple of the King', που το ξέρουν πια και οι πέτρες! Ξεχωρίζουν επίσης το 'Self Portait' και το 'Black sheep of the family'. Καθ' όλη τη διάρκεια του δίσκου δεν μπορεί κανεις να μην θαυμάσει τα φοβερά φωνητικά του Dio καθώς και το βιρτουόζικο παίξιμο του Blackmore.
Επίλογος: Ο δίσκος έδωσε στους Rainbow φοβερή ώθηση και δημιούργησε τη βάση για την εξέλιξη της καριέρας τους. Καθιέρωσε επίσης το αρχικό ύφος της μουσικής τους (τα επόμενα χρόνια πολλά θα αλλάξουν), που κινείται ανάμεσα στο μυστικισμό και σε μεσαιωνικά θέματα, με έμφαση στις κιθάρες και τα πλήκτρα. Οι επιρροές αυτού του άλμπουμ μπορεί να μην είναι το ίδιο μεγάλες με αυτές των επόμενων ('Rising', 'Long live rock 'n' roll') αλλά παραμένουν εμφανείς σε πολλά ονόματα του σκληρού ήχου, ακόμη και σήμερα.
Ο Κύριος μεθ΄υμών.
Δόκιμος.
Ο Κύριος μεθ΄υμών.
Δόκιμος.
Πέμπτη 1 Φεβρουαρίου 2007
UFO in the sky!
Σήμερα η στήλη θα ασχοληθεί με μουσική και συγκεκριμένα με ένα από τα δυνατότερα άλμπουμ στην ιστορία της ροκ, το 'Phenomenon' των UFO (1974).Εισαγωγικά: Έχοντας ήδη δύο κυκλοφορίες στο ενεργητικό τους και μετά την αποχώρηση του Mick Bolton, οι UFO αποφασίζουν να ολοκληρώσουν τις live εμφανίσεις τους το 1973 με ένα νέο κιθαρίστα στη σύνθεσή τους, τον Michael Schenker ο οποίος μέχρι τότε έπαιζε στους Scorpions. Η χημεία μεταξύ του βρετανικού συγκροτήματος και του γερμανού κιθαρίστα ήταν κάτι παραπάνω από πετυχημένη και έτσι ένα χρόνο αργότερα, οι UFO θα κυκλοφορήσουν το 'Phenomenon', ένα δίσκο-σταθμό όχι μόνο για την πορεία τους αλλά και για την εξέλιξη του classic hard rock.
Το περιεχόμενο: Με το άλμπουμ αυτό οι UFO κατέθεσαν τα διαπιστευτήριά τους ως ένα από τα μεγάλα ονόματα της ροκ σκηνής. Μπορεί μέχρι τώρα να είχαν περάσει απαρατήρητοι από πολλούς, ο δίσκος αυτός όμως έκανε τους πάντες να τους προσέξουν! Υλικό με φοβερό ρυθμό και εξαιρετική απόδοση από την μπάντα (κιθάρα για σεμινάριο από πλευράς Schenker) μέσα σε ένα πακέτο δέκα κομματιών, το οποίο ξεκινά δυναμικά με το 'Oh my' και συνεχίζει στον ίδιο ρυθμό. Ξεχωρίζουν τα πασίγνωστα 'Doctor Doctor', 'Rock Bottom' και 'Too young to know' ενώ το 'Built for Comfor' με έντονες bluesy αναφορές θυμίζει πολύ Led Zeppelin. Το άλμπουμ κλείνει με ένα από τα δυνατότερα κομμάτια στην ιστορία του συγκροτήματος, το 'Queen of the Deep'.
Επίλογος: Το άλμπουμ εκτόξευσε την καριέρα του συγκροτήματος, δίνοντας τους τη δυνατότητα να κλείσουν πολλές εμφανίσεις και βαφτίζοντάς τους με το γνωστό προσωνύμιο 'Φαινόμενο'. Παράλληλα, γέννησε το ιδιαίτερο ύφος και τον χαρακτηριστικό ήχο των UFO που επηρέασε πολλούς και προετοίμασε το έδαφος για τον επόμενο μεγάλο σταθμό τους, το 'Force it' (1975). Τριαντατρία χρόνια μετά, θεωρείται αναπόσπαστο κομμάτι της ροκ κληρονομιάς. Τέτοια ακούει ο δάσκαλος πάνω στο στήλο και προσπαθεί να φέρει τον κόσμο στον ίδιο δρόμο...Όσοι δεν έχετε τίποτα από UFO, σπεύσατε! Καλύτερη αρχή δεν γίνεται!
Ο Κύριος μεθ΄υμών.
Δόκιμος.
Το περιεχόμενο: Με το άλμπουμ αυτό οι UFO κατέθεσαν τα διαπιστευτήριά τους ως ένα από τα μεγάλα ονόματα της ροκ σκηνής. Μπορεί μέχρι τώρα να είχαν περάσει απαρατήρητοι από πολλούς, ο δίσκος αυτός όμως έκανε τους πάντες να τους προσέξουν! Υλικό με φοβερό ρυθμό και εξαιρετική απόδοση από την μπάντα (κιθάρα για σεμινάριο από πλευράς Schenker) μέσα σε ένα πακέτο δέκα κομματιών, το οποίο ξεκινά δυναμικά με το 'Oh my' και συνεχίζει στον ίδιο ρυθμό. Ξεχωρίζουν τα πασίγνωστα 'Doctor Doctor', 'Rock Bottom' και 'Too young to know' ενώ το 'Built for Comfor' με έντονες bluesy αναφορές θυμίζει πολύ Led Zeppelin. Το άλμπουμ κλείνει με ένα από τα δυνατότερα κομμάτια στην ιστορία του συγκροτήματος, το 'Queen of the Deep'.
Επίλογος: Το άλμπουμ εκτόξευσε την καριέρα του συγκροτήματος, δίνοντας τους τη δυνατότητα να κλείσουν πολλές εμφανίσεις και βαφτίζοντάς τους με το γνωστό προσωνύμιο 'Φαινόμενο'. Παράλληλα, γέννησε το ιδιαίτερο ύφος και τον χαρακτηριστικό ήχο των UFO που επηρέασε πολλούς και προετοίμασε το έδαφος για τον επόμενο μεγάλο σταθμό τους, το 'Force it' (1975). Τριαντατρία χρόνια μετά, θεωρείται αναπόσπαστο κομμάτι της ροκ κληρονομιάς. Τέτοια ακούει ο δάσκαλος πάνω στο στήλο και προσπαθεί να φέρει τον κόσμο στον ίδιο δρόμο...Όσοι δεν έχετε τίποτα από UFO, σπεύσατε! Καλύτερη αρχή δεν γίνεται!
Ο Κύριος μεθ΄υμών.
Δόκιμος.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)