Πέμπτη 28 Φεβρουαρίου 2008

Πρυτάνεις- ο καρκίνος των ελληνικών πανεπιστημίων

Πραγματικά έχω βαρεθεί να ασχολούμαι με την κατάντια των ελληνικών πανεπιστημίων. Αλλα δε με αφήνουν ν'αγιάσω.

Αντιγράφω από καθημερινή:

Τέσσερις βασικές αλλαγές στο νόμο-πλαίσιο προτείνουν οι πρυτάνεις των πανεπιστημίων. Στη Σύνοδό τους, που αρχίζει αύριο στην Κομοτηνή, αναμένεται να προτείνουν μία νέα, περιορισμένη εκδοχή του νόμου-πλαισίου, η οποία πλήττει τη βασική φιλοσοφία του, ακυρώνοντας ουσιαστικά την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση.

Οι πρυτάνεις ζητούν να μην εφαρμοσθεί η διάταξη για καθολική συμμετοχή των φοιτητών στις πρυτανικές εκλογές, αίτημα στο οποίο συγκλίνουν όλες οι φοιτητικές παρατάξεις, τα προνόμια των οποίων «ψαλιδίζονται» από την καθολική συμμετοχή των φοιτητών. Ζητούν, από την άλλη, να προβλεφθούν κυρώσεις για όσους -κυρίως μειοψηφικές ομάδες φοιτητών- βίαια διακόπτουν συνεδριάσεις ακαδημαϊκών οργάνων με μη... επιθυμητή ατζέντα.

Τα πολύ αργά βήματα στην αξιολόγηση των πανεπιστημίων -από τις 475 σχολές και τμήματα μόλις τα 104 έχουν προχωρήσει- προβληματίζει τους πρυτάνεις, πολλοί εκ των οποίων προκρίνουν αποσύνδεση της αξιολόγησης από τον τετραετή προγραμματισμό.

Η τέταρτη αλλαγή αφορά τη συμμετοχή εξωτερικών αξιολογητών στα εκλεκτορικά σώματα για την εκλογή ή την εξέλιξη των πανεπιστημιακών. Μία διάταξη που θεωρείται «δύσχρηστη», με αποτέλεσμα να προτείνεται η μείωση του αριθμού των εξωτερικών κριτών.


Το ψάρι βρωμάει απ'το κεφάλι. Ποιός γίνεται πρύτανης; Ο πιο βισματωμένος. Όπως σε όλες τις δημόσιες υπηρεσίες. Οι καθηγητές πανεπιστημίου όμως είναι μια φάρα πιο επικίνδυνη από τις υπόλοιπες. Γιατί οι προσβάσεις τους στην πολιτική εξουσία είναι απεριόριστες. Αναρίθμητοι οι βουλευτές που έχουν διατελέσει καθηγητές πανεπιστημίου. Όχι τυχαία άλλωστε, η ιδιότητα του καθηγητή παν. αποτελεί εξαίρεση στα ασυμβίβαστα του άρθρου 56 παρ. 2 του Συντάγματος.
Ποιός περίμενε οι κομματικά εξαρτώμενοι πρυτάνεις να εκδιώξουν από τη ''συνδιοίκηση'' τις παρατάξεις. Αυτούς ξέρουν αυτούς εμπιστεύονται. Από την ίδια πάστα είναι φτιαγμένοι.
Εδώ ακριβώς θα φανεί η αποτελεσματικότητα της εκτελεστικής εξουσίας. Κατα πόσο δηλ. οι ''καθηγητές της Βουλής'' θα πάρουν το μέρος των πολιτών που τους εξέλεξαν ή των κολλητών τους.



Ποιός θέλει να γίνει παρκινγκ-ούχος;


Λίγο πιο κάτω από το στύλο έκανε επιδρομή η τροχαία. Ό,τι εξείχε το σήκωσε. Είχε και γερανό μαζί. Είχαμε φωνές, ψευτοτσαμπουκάδες, πάθος, έρωτα και συγκίνηση. Πάνω που τελείωσε και το prison break... Μια φορά τη βδομάδα να περνάνε οι τύποι με τη διαγώνια λευκή ρίγα καλά είναι. Μην είμαστε και πλεονέκτες.
Οι υπόλοιποι ''παράνομοι'' που το βρίσκουν το κουράγιο να παίξουν στη σαπουνόπερα... Ατελείωτα αυτά τα ''για δουλειά είμαι δω ρε φίλε!''. Τί να γίνει; Σταματάς όπου γουστάρεις με το ρίσκο να σε πιάσουν. Αν χάσεις έχασες. Εγώ όταν με το Δόκιμο χάνω τα 20ευρα στο στοίχημα δε τρέχω στο προποτζή να του πω ''η γαλατασαράι με έχει κάψει δε μου δίνεις τα λεφτά;''
Τελικά όντως οι τηλεοπτικές σειρές είναι βγαλμένες από τη ζωή.
Ο Σκόφιλντ βρίσκει αφορμές για να μπαινοβγαίνει στις φυλακές.
Ο Τζακ Μπάουερ βρίσκει αφορμές για να ικανοποιεί το μαζοχισμό του (εντάξει να σώζει τον κόσμο ...)
Οι Λοστ .... εντάξει αυτοί είναι από άλλο σενάριο.

Τελοσπάντων το πιάσατε το νόημα.
Όλοι ψάχνουμε ευκαιρία για τσαμπουκάδες και μανούρες.
Σπάει τη μονοτονία δε μπορείς να πεις...

Nazareth - Hair of the dog (live)

Κάτι που χρώσταγε ο Δάσκαλος από το προηγούμενο ποστ, για να μην ξεχνάμε και τις ρίζες μας δηλαδή! Α, χθές έγινε και ο διαγωνισμός της Eurovision...

Κυριακή 24 Φεβρουαρίου 2008

Ακόμη ένα χρυσό κεφάλαιο της ροκ: Nazareth: Hair of the dog (1975)

Οι Σκωτσέζοι Nazareth είναι λιγο-πολυ γνωστοί στο ευρύ ελληνικό κοινό, αν και εντάσσονται σε εκείνη την κατηγορία συγκροτημάτων που όταν ρωτήσεις κάποιον να σου πει ποιό δίσκο τους προτιμάει, σου απαντά ''κοίτα, καλό γκρουπάκι αλλά μόνο λίγα τραγούδια τους θυμάμαι''... Οκ, δεκτά τα γούστα του καθενός, ο Δόκιμος πάντως θα παρουσιάσει ένα δισκάκι τους (κατά πολλούς το κορυφαίο τους), το οποίο θα έπρεπε να καταλαμβάνει περίοπτη θέση σε ένα 'ιδανικό' μουσείο της ροκ.

Το 1975 οι Nazareth βρίσκονται στο Λονδίνο και έχουν ήδη αρχίσει να δημιουργούν ένα όνομα, μετρώντας 5 δισκογραφικές δουλειές, με πλέον αξιοσημείωτα τα Razamanaz και Loud 'N' Proud. Το μεγάλο μπαμ για το συγκρότημα όμως θα έρθει με το φοβερό και τρομερό Hair of the dog, ένα δίσκο-κόσμημα για το σύμπαν της ροκ μουσικής. Ο τίτλος, σύμφωνα με τον αειθαλή τραγουδιστή των Nazareth Dan McCafferty, προέρχεται από τη φράση 'heir of the dog' (που σημαίνει son of a bitch), την οποία προόριζαν για τίτλο του δίσκου!! Για ευνόητους λόγους, η δισκογραφική εταιρία δεν τους άφησε και έτσι οι Nazareth παίζοντας με τα γράμματα κατέληξαν στο Hair of the dog! Το άλμπουμ είναι ό,τι καλύτερο έχει κυκλοφορήσει το συγκρότημα μέχρι τότε, με τραχύ χαρακτήρα καθαρόαιμου hard rock και δυναμικά riffs. Οι πωλήσεις απογειώνονται και μέχρι και σήμερα το Hair of the dog είναι το πιο εμπορικό τους άλμπουμ. Το ομώνυμο κομμάτι είναι από τις πιο κλασσικές ροκ συνθέσεις που έχουν γραφτεί ποτέ, και τοποθετώντας το ως εισαγωγή, οι Nazareth σε βάζουν για τα καλά στο κλίμα (δεν είναι τυχαίο ότι τα ''καλόπαιδα'' Guns n' Roses έχουν διασκευάσει το 'Hair of the dog' στο The Spaghetti incident? (1993). Τα υπόλοιπα τραγούδια που ξεχωρίζουν είναι η υπέρτατη καψουρομπαλάντα 'Love Hurts', το 'Miss Misery', το 'Beggar's Day' και το 'Please Don't Judas me'. Ο δίσκος περιέχει συνολικά 8 συνθέσεις (με το ορχηστρικό 'Rose in the Heather' μέσα), με τους Dan McCafferty (φωνητικά), Manny Charlton (κιθάρες), Pete Agnew (μπάσο), Darrell Sweet (ντράμς) και Max Middleton (πλήκτρα) να ακούγονται πιο ώριμοι από ποτέ. Αναμφισβήτητα από τα διαμάντια της ροκ μουσικής και η κορυφαία ίσως στιγμή των Nazareth.

Ο Κύριος μεθ΄υμών,
Δόκιμος

Παρασκευή 22 Φεβρουαρίου 2008

Στα Σκόπια σφάζουν αρνιά...

Γνωστά και χιλιοειπωμένα. Ξέρουμε πολλά πώς και γιατί με τους σκοπιανούς. Τα τελευταία δέκα-δεκαπέντε χρόνια τα έχουμε ακούσει όλα. Όλες τις απόψεις. Και καθένας έχει τη δική του.
Μετά από όλα αυτά λοιπόν, μπορούμε να έχουμε με πιο κριτική στάση σε αυτά που ακούμε από διάφορους πολιτικούς των μμε.
Αυτό όμως που έχει πλάκα είναι οτι ειδικά στο θέμα των Σκοπίων -αλλά και σε άλλα της εξωτερικής πολιτικής τελευταία- ΚΚΕ και ακροδεξιοί λένε τα ίδια. Συμφωνούν σε όλα! Για την κατάταση φταίνε οι Αμερικάνοι με τις συνωμοσίες τους. Μάλιστα. Ανεξάρτητα στο πόσο δίκιο έχουν είναι περίεργο έως γελοίο δύο ακραίες ιδεολογίες να υποστηρίζουν τα ίδια. Με φανατισμό.

Τετάρτη 20 Φεβρουαρίου 2008

Συνταγές από το Στύλο: Γαλοπούλα με ρύζι

Η κουζίνα του στύλου αγαπάει το φαγητό -πολύ! Ο Δάσκαλος ασφαλώς και συμφωνεί μαζί μου, μάλιστα σε παλαιότερες συζητήσεις μας έχουμε χαρακτηρίσει το φαγητό ως μία από τις μεγαλύτερες απολαύσεις της ζωής! Αφήστε που ο Κύριος δεν απαγορεύει και πολλά, με εξαίρεση τις περιόδους νηστείας (λέμε τώρα) και αυτοσυγκράτησης. Και μοσχαράκι δικαιούμαστε (δεν είμαστε Ινδουιστές), και χοιρινό (δεν είμαστε Μουσουλμάνοι), και απ' όλα (ΠΑΜΦΑΓΟΙ είμαστε)! Δε θα αναφερθώ σε θερμίδες και συναφή τεχνάσματα του Όξαποδω, τα οποία μοναδικό στόχο έχουν να αποτρέψουν τους πιστούς από την απόλαυση ενός περιποιημένου γεύματος...Το φαγητό είναι ευλογημένο λοιπόν και το ερώτημα που μένει είναι ''τί φαγητό θα φάμε?'' Μακριά από ορθόδοξα διαιτολόγια, τα οποία καταπιέζουν την ελεύθερη επιλογή με διαταγές όπως ''τάδε μέρα ψάρι'', θα σας πω πολύ απλά: το πιο νόστιμο φαγητό πρέπει να τρώμε! Και ορίστε ένα παράδειγμα!

Μετά από διάφορα πειράματα, ο Δόκιμος παρουσιάζει συνταγή εύκολη και κυρίως πεντανόστιμη. Όνομα (εν αναμονεί έγκρισης): galopoulo de Dokimos con rizo (δηλαδή γαλοπούλα με μανιτάρια, ντομάτα, κρεμμυδάκι και ρύζι). Προετοιμασία απλή: κόβετε κομματάκια φιλέτο γαλοπούλας, τα αλατοπιπερώνετε και τα σωτάρετε σε ελάχιστο λάδι στο τηγάνι σε μέτρια φωτιά. Στη συνέχεια κόβετε σε κομματάκια δύο ντομάτες, φρέσκο κρεμμυδάκι και μανιτάρια, κατά προτίμηση όχι τα κοινά λευκά της πίτσας αλλά τα μεγάλα με το πλατύ μαύρο καπέλο, τα οποία προσθέτετε στο τηγάνι. Έχετε φροντίσει να γυρίσετε τα κομμάτια γαλοπούλας προτού βάλετε και τα υπόλοιπα υλικά, κατόπιν ρίχνετε λίγη ρίγανη, λίγη πάπρικα, ανακατεύετε και χαμηλώνετε τη φωτιά (για να καραμελώσουν καλύτερα, στη μονή βάζουμε και ελάχιστη κανέλα). Σε λίγο, θα υπάρχει μία αυτοσχέδια σάλτσα από όλα τα καλούδια που σιγοβράζουν στο τηγάνι, απλά σβήνετε τη φωτιά όταν δείτε ότι από νερουλή αρχίζει να γίνεται πιο πηκτή. Σερβίρετε με ρύζι (αν βαριέστε να φτιάχνετε, μπορείτε να συνοδέψετε με τυρί φέτα και φρέσκο ψωμί) και, αν όλα πήγαν καλά, έχετε το παρακάτω αποτέλεσμα
Όλη η προετοιμασία δε διαρκεί περισσότερο από 45 λεπτά και μπορείτε να πιείτε μαζί και μία κατάλληλη βελγίδα (βλέπε προηγούμενο ποστ).

Ο Κύριος μεθ΄υμών,
Δόκιμος

Δευτέρα 18 Φεβρουαρίου 2008

Μπυροπαρουσίαση: St. Feuillien Brune

Επιστρέψαμε και πάλι στις καλές μπύρες! Μετά το πατατράκ της προηγούμενης μπυρο-δοκιμής, γεύτηκα μία St. Feuillien Brune, η οποία όχι μόνο απεκατέστησε την τιμή των ''Βελγίδων'' αλλά κατάφερε να μου φτιάξει και τη διάθεση! Μία καλή μπύρα εξάλλου οφείλει να προκαλεί ευδαιμονία και αγαλλίαση στον πότη!

Έχοντας ήδη δοκιμάσει τη St. Feuillien Blonde αλλά και τη St. Feuillien Triple, η οποία μου είχε κάνει πολύ καλή εντύπωση, αποφάσισα να αγοράσω και την ''καστανούλα'' της βελγικής ζυθοποιίας κατά τη διάρκεια της Χριστουγεννιάτικης ιεραποστολής στο Λονδίνο. Από τις παλαιότερες στο χώρο (1125 μ.Χ.), η ζυθοποιία St. Feuillien μπορεί να μην παράγει τραπιστικές μπύρες, τα προιόντα της ωστόσο είναι υψηλής ποιότητας και ιδιαίτερα γευστικά (για περισσότερες πληροφορίες και για τη γκάμα των μπυρών της δείτε την ιστοσελίδα: www.st-feuillien.com).

Η St. Feuillien Brune είναι μία abbey dubbel, δηλαδή μπύρα τύπου αββαείου διπλής ζύμωσης, με περιεκτικότητα αλκοόλ 7.5%. Είχε ένα πολύ όμορφο, σκούρο καστανό χρώμα αλλά ο αφρός της δεν κράτησε παρά μερικά δευτερόλεπτα. Το άρωμά της αντανακλά τα συστατικά που χρησιμοποιήθηκαν για την παρασκευή της, με κυρίαρχη τη μαγιά και τα φρούτα. Μπορώ να πω ότι υπήρχε και κάτι ακόμα που θύμιζε καφέ ή κάτι παρόμοιο. Η γεύση σαφώς φρουτώδης, με ζάχαρη-σταφίδα και διακριτά στοιχεία καραμέλας. Γεύση γεμάτη, αφήνει στο στόμα μία ελαφριά πικράδα, χαρακτηριστικό πολλών μπυρών αυτού του είδους - και αγαπημένο του Δόκιμου! Κατά τη γνώμη μου, η St. Feuillien Brune είναι καλύτερη από την Affliggem Dubbel και τη Leffe Brune, τις οποίες έχουμε παρουσιάσει και σε προηγούμενο πόστ. Δεν είναι τυχαία άλλωστε τα 92/100 που συγκεντρώνει στο RateBeer και το Β+ από το BeerAdvocate. Προτείνω να τη δοκιμάσετε συνοδεία φαγητού, κατά προτίμηση κρεατικού πιάτου.

Ο Κύριος μεθ΄υμών,
Δόκιμος

Κυριακή 17 Φεβρουαρίου 2008

Ο Τσίπρας είναι νέος. Ξεμπερδέψαμε και με αυτή την αλλαγή


Ανανεωτική αριστερά σύμφωνα με τα μουμουε ψηφίζουν οι παραγωγικές ηλικίες 25-40, ειδικά τώρα με τον Τσίπρα αρχηγό.
Τι σημαίνει όμως σήμερα ο Συνασπισμός όπως τον πρεσβεύουν οι πολιτευτές του;
Προάσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε πρώτο πλάνο δηλ. μια κοινωνία με ίσες ευκαιρίες, χωρίς διακρίσεις-ρατσισμό και ελεύθερες επιλογές. Δε νομίζω κανένας σύγχρονος πολίτης να διαφωνεί με αυτά. Εφόσον λέμε ότι ζούμε σε μια δημοκρατική ελεύθερη χώρα τα απαιτούμε.
Και ως προς την οικονομία; Αναδιανομή πλούτου μέσω του κρατισμού. Τα πάντα δημόσια. Αυτό σημαίνει στη υπηρεσία του πολίτη.
Ο Τσίπρας και οι συνοδοιπόροι του υπόσχονται σε όλους καλοπληρωμένη δουλειά. Πώς; Θα γίνουμε όλοι δημόσιοι υπάλληλοι.
Μάλιστα.
Ο στόχος του λοιπόν είναι να τον ψηφίσει η άνεργη, υπο-πληρωμένη νέα γενιά για να τους κάνει δημόσιους υπάλληλους.
Ποιά η διαφορά λοιπόν, του να είσαι κομματόσκυλο του Τσίπρα ή της ΝΔ ή του ΠΑΣΟΚ; Όλοι δημοσιο-υπαλληλίκι υπόσχονται. Ίσως πιο μαζικό ο μικρός γιατί ας μην ξεχνάμε οτι θα κάνει τα πάντα δημόσιο οπότε θα έχει απόθεμα. Πώς και από που θα βρεθούν όλα αυτά τα χρήματα από τα οποία θα πλρώνονται όλοι... άβυσσος. Και η ΝΔ αυτό πολεμάει τώρα. Πώς θα δημιουργηθούν λεφτά από το τίποτα. Μάλλον όχι από το τίποτα. Από τις ακατάπαυστες μπουρδολογίες των πολιτικών. Νέων και γέρων.
Παρεπιπτώντος στο κέντρο το έστρωσε.

Παρασκευή 15 Φεβρουαρίου 2008

Νεώτερο ανακοινωθέν από τα σουβλατζίδικα

Τελικά το ότι τα τα τελευταία 1-2 χρόνια κάθε γειτονιά έχει 2-3 σουβλατζίδικα -όπως και κομμωτήρια- έχει και ένα άλλο καλό εκτός από το προφανές (food! good!). O ανταγωνισμός επιτέλους τους έκανε να μειώσουν τις τιμές. Την περασμένη βδομάδα έπεσαν κοντά στο στύλο διαφημιστικά με το πιτόγυρο 1.50!! Μάλιστα!
Πάνω πούχαμε συνηθήσει το 1.70 και αρχίζαμε να χωνεύουμε το 1.75 ξέροντας οτι οι φίρμες του χώρου χτύπαγαν και 1.80...
Χθες έφτασαν κιάλλα διαφημιστικά με 1.60. Καλό και αυτό!
Τα 1.50αρια τα δοκίμασα κιόλας. Καινούργιο το μαγαζί και καμία έκπτωση στην ποιότητα.
Keep turning (the γύρο)!

Led Zeppelin - Stairway To Heaven

Γιατί πολύ Γιουροβίζιον έρχεται και πρέπει να παίρνουμε τα μέτρα μας.

Πέμπτη 14 Φεβρουαρίου 2008

Η ΕΡΤ απεργεί

Σήμερα το προσωπικό της ΕΡΤ απεργεί. Αλλά δεν αρκεί αυτό. Απεργούν και οι σειρές!! Όλο το πρόγραμμα άνω κάτω. Ακόμα και διαφημίσεις δεν παίζουν. Οι ταινίες διακόπτονται στα καλά του καθουμένου και πέφτει η ''αγωνιστική'' ανακοίνωση της ΠΟΣΠΕΡΤ για κανα δεκάλεπτο και μετά πάλι στο ξαφνικό ξαναρχίζουμε απο κει που μείναμε.
Στην ΕΡΤ δεν κάνουν απεργία. Πόλεμο νεύρων στους τηλεθεατές κάνουν. Όχι ρε δε θα δείτε! Δεν έχει τηλεόραση σήμερα και όποιος τολμήσει να την ανοίξει θα τον στείλουμε στο ψυχιατρείο.-
Αυτός είναι στόχος της απεργίας στην πολύπαθη ΕΡΤ. Κουράγιο...

Τρίτη 12 Φεβρουαρίου 2008

Το ''μυστήριο'' του Stonehenge

Και τί δεν έχουμε ακούσει για το μυστηριώδες Stonehenge, το διάσημο προιστορικό μνημείο που βρίσκεται στη νότια Αγγλία... Εξωγήινο κατασκεύασμα, τόπος συνάθροισης μαγισσών και πάει λέγοντας. Ως Δόκιμος, δεν μπορώ να αρνηθώ ότι ανέκαθεν με γοήτευαν οι 'ρομαντικές' προσεγγίσεις του θέματος, που συνδέουν το μνημείο με τους θρύλους του βασιλιά Αρθούρου. Συγκεκριμένα, ο μάγος Μέρλιν μετέφερε το Stonehenge στην τωρινή του τοποθεσία από την Ιρλανδία, όπου το είχαν κατασκευάσει γίγαντες που έφεραν τις πελώριες πέτρες από μία μακρινή χώρα, πιθανότατα την Αφρική. Εδώ ωστόσο τελειώνει ο ρομαντισμός του θέματος -και ο δικός μου- και ξεκινούν τα ορθολογικά ερωτήματα. Ποιός κατασκεύασε το μνημείο, πότε περίπου, πώς και γιατί; Μέχρι τώρα, οι επιστήμονες είχαν υπολογίσει πανω-κατω την ηλικία (μεταξύ 3.000-2.600 π.Χ.) και τους λόγους κατασκευής, οι οποίοι πρέπει να είναι θρησκευτικοί (ταφικό μνημείο ή χώρος λατρείας). Για τα υπόλοιπα ωστόσο, όλα παρέμεναν ανοιχτά...Ώσπου πρόσφατες ανακαλύψεις από αρχαιολόγους δίνουν κάποιες σχετικότερες απαντήσεις. Ανασκαφές στις γύρω περιοχές αποκάλυψαν ένα τεράστιο χωριό και άλλες σχετικές πληροφορίες, στο βίντεο που ακολουθεί:


Ωραία λοιπόν, μάθαμε και ποιοί πιθανότατα έχτισαν το Stonehenge (αν και είμαι βέβαιος ότι ο συμπαθής βιβλιο-ντελάλης Λιακόπουλος θα υποστηρίξει σύντομα σε νέο βιβλίο του ότι το μνημείο όχι απλά είναι ελληνικό κατασκεύασμα, αλλά φτιαγμένο από τους Ελ και έχει και μαιάνδρους κάπου κρυμμένους!), ο τρόπος όμως παραμένει άγνωστος. Γερανοί τότε δεν υπήρχαν και η τεχνική της ράμπας κύλισης που πιθανότατα χρησιμοποιήθηκε για τα μεγάλα βάρη στις πυραμίδες της Αιγύπτου δεν έχει εφαρμογή εδώ. Πώς λοιπόν κατόρθωσαν οι άνθρωποι να τοποθετήσουν κάθετα και να στηρίξουν αυτές τις πέτρες βάρους...τόνων; Δείτε και το δεύτερο βίντεο και θαυμάστε το ανθρώπινο μυαλό! Πραγματικά απίστευτο!



Ο Κύριος μεθ΄υμών,
Δόκιμος

Παρασκευή 8 Φεβρουαρίου 2008

In The Valley of Elah


Πολύ Ράμπο και υπνηλία (Jesse James...) έχει πέσει στο Χόλιγουντ τελευταία και μετά από κάποιες κριτικές που διάβασα μου φάνηκε ό,τι πιο ενδιαφέρον.
Μέσα έπεσα.
Η ιστορία έχει να κάνει με τον πατέρα ενός Αμερικανού στρατιώτη που δολοφονείται όταν επιστρέφει από το Ιράκ. Ξεκινά λοιπόν, με αναφορές στο στρατιωτικό πνεύμα και τον ηρωισμό, τη σημασία της σημαίας και τον εκδημοκρατισμό του Ιρακ...
Όσο εξελίσσεται όμως αποκαλύπτεται το διαχρονικά τραγικό πρόσωπο του πολέμου, όπως διαμορφώνεται από ανθρώπους παρασυρμένους από εθνικές φανατικές ιδεολογίες, και μετατρέπει απλούς καθημερινούς ανθρώπους σε περίεργα, αιμοδιψή όντα.
Ταινία που θυμίζει αρκετά μετα-βιετνάμ εποχή αλλά μένει στη βιαιότητα του πολέμου χωρίς να αναζητά πολιτικά και άλλα αίτια.
Επιλογή τους. Για αυτά βλέπουμε Μούρ και Zeitgeist και μας αρκούν.
Tommy Lee Jones αρκετά ενδιαφέρων στο ρόλο του πρώην στρατιωτικού πατέρα. Πιο κατάλληλο για το ρόλο δεν μπορώ να φανταστώ. Τον βοηθούν και τα χαρακτηριστικά του προσώπου του.
Susan Sarandon σε έναν μικροσκοπικό για το μέγεθος της ρόλο που όμως τον παίζει καραπληκτικά.
Charlise Theron πανέμορφη αλλά απλώς επαρκής για το ρόλο.
Δείτε την. Δεν είναι πεταμένα λεφτά.

Πέμπτη 7 Φεβρουαρίου 2008

Μας φταίει το κράτος; Ας το μειώσουμε

Εντάξει χιλιοειπωμένα πράγματα. Δε μας πληρώνουν, δε μας δίνουν συντάξεις δε δε δε... Γιατί; Γιατί κάποιοι έφαγαν και ήπιαν τσάμπα. Τί ΄χα Γιάννη δηλαδή...
Αυτοί που βρίζουν τώρα έτρωγαν κάποτε και το αντίστροφο. Αλλά όχι από μόνοι τους αφού εμείς τους προτιμάμε. Γιατί -για να τα λέμε όλα- κανείς δεν τρώει μόνος του αλλά πετάει και κόκαλα στους αυλικούς και μας αρέσει να είμαστε και ''αυλικοί'' γιατί αν σου κάτσει...
Μικρά και μεγάλα κόμματα.
Μόνο τα πολύ μικρά είναι ακόμα στην απέξω και οι λόγοι είναι γνωστοί.

Ένας γνωστός μου έλεγε οτι η μόνη λύση είναι να βρεθεί ένας εισαγγελέας με αρ....α. Θα τους βάλει μία δύο τρείς φορές φυλακή όσους μεγαλο-πολιτικούς και λοιπούς άρπαγες είναι στο κύκλωμα μέχρι να μάθουν. Ποτέ δηλαδή. Αυτή είναι η ανθρώπινη φύση και ειδικά σε ένα τέτοιο εύκρατο κλίμα σαν το δικό μας που ευνοεί τις έντονες προσωπικότητες. Η δημιουργία ενός τεράστιου απρόσωπου κράτους που θα φροντίζει για όλους και για όλα είναι μια μονοδιάστατη ουτοπία. Ή αλλιώς θα πρέπει να γεμίσουμε φυλακές.

Δευτέρα 4 Φεβρουαρίου 2008

Ο Rambo γιατί δεν έχει γκόμενα???

Οι απανταχού οπαδοί της ανυπέρβλητης κινηματογραφικής μορφής που ακούει στο όνομα John -δεν-πεθαίνω-με-τίποτα- Rambo έχουν φέτος τη χαρά να απολαύσουν το ίνδαλμά τους σε μία ακόμη υπερ-παραγωγή με το λιτό τίτλο ‘Rambo’. Σκηνοθετεί, πρωταγωνιστεί και καθαρίζει τους κακούς (μαζί με τα οχήματα, τα στρατόπεδά τους και ό,τι άλλο βρεθεί στο διάβα του) ο συνήθης ύποπτος Sylvester Stallone, ο οποίος θυμήθηκε τις παλιές δόξες και μετά τη συνέχεια του ‘Rocky’ έδωσε ξανά σάρκα και οστά στο χαρακτήρα του ‘Rambo’. Η νέα ταινία είναι η τέταρτη κατά σειρά και ακολουθεί τα ‘First Blood’(1982), ‘Rambo: First Blood II’(1985) και ‘Rambo III’(1988), τα οποία έχουν αγαπηθεί όσο λίγα από τον κόσμο – ειδικά στην Ελλάδα – και έχουν δημιουργήσει ‘μύθο’ γύρω από τον πρωταγωνιστή και τα κατορθώματά του. Παράδειγμα οι έκφραση που χρησιμοποιούμε ακόμη και σήμερα ‘Ποιός είσαι ρε, ο Ράμπο?’ για να δείξουμε ότι κάποιος είναι τσαμπουκάς ή έτοιμος για μάχη χωρίς να λογαριάζει τις συνθήκες.
Υπάρχει όμως ένα ζήτημα που κανείς δεν σκέφτηκε να θίξει τόσα χρόνια. Καλές οι μάχες και τα ξεκοιλιάσματα, αλλά γιατί ο Ράμπο να μην έχει γκόμενα σε ΚΑΜΙΑ από τις ταινίες του? Είναι δυνατόν ο μεγαλύτερος πολεμιστής επί γης να μην έχει ταίρι? Έστω κάποιο αίσθημα? Τί καλύτερο έχουν δηλαδή οι υπόλοιποι ‘σκληροί’ του σινεμά, π.χ Chuck Norris ή Jean-Claude Van Damme, οι οποίοι κάθε φορά μαζί με το ξυλίκι που ρίχνουν έχουν και τα τυχερά τους? Και εξηγούμαστε για να μην παραξεγούμαστε..
Οι ταινίες δράσης δεν έχουν απαραίτητα ερωτικές σκηνές αλλά κάποιο όμορφο κοριτσάκι θα υπάρχει, είτε για να το φλερτάρει είτε για να το σώσει ο ‘σκληρός’ άνδρας. Σε πολλές περιπτώσεις μάλιστα, η απαγωγή ή ο θάνατος της κοπέλας του πρωταγωνιστή αποτελεί κινητήρια δύναμη για την πλοκή του έργου. Ο τύπος τα παίρνει στην κράνα, ‘φορτώνει’ και πάει και πλακώνει συμμορίες ολόκληρες, κάνοντας τα πάντα καλοκαιρινά! Στην περίπτωση του Ράμπο όμως, δεν υπάρχει μία κοπέλα για την πάρτη του, να τον ξεκουράσει μετά από τις ολοήμερες μάχες του! Πολεμώντας ανάμεσα στα πολιτικά συμφέροντα και τις μνήμες του Βιετνάμ, ο στρατιώτης Ράμπο παρουσιάζεται να μην έχει χρόνο για τέτοιες πολυτέλειες. Τα ιδεώδη της τιμής και της δικαιοσύνης είναι αρκετά γι' αυτον, αφού παρά τις όποιες γυναικείες παρουσίες στις ταινίες του, δεν δείχνει σημάδια ούτε καν για καμάκι! Και ερωτώ γεμάτος απορία: ο Ράμπο δηλαδή στο πηγάδι κατούρησε? Γιατί ρε σεις δεν του δώσατε κι αυτού μία ομορφούλα να έχει να σκέφτεται? Και απαντώ: Να δεχτώ την προσπάθεια για τη δημιουργία της υπέρτατης ταινίας βίας ως επιχείρημα, αν και πάλι υπάρχουν παραδείγματα που το καταρρίπτουν, αφού πολλές ταινίες του είδους έχουν και γυναίκες στο background για τους ήρωες. Δηλαδή θα ήταν τόσο αταίριαστο να έχει και ο Ράμπο γκόμενα?! Ο Ρόκι όχι μόνο πηδ@ει (μέτρια μεν αλλά δεν έχει σημασία!) αλλά παντρεύεται κιόλας...Εκτός αν πια υπάρχει τόσο κόλλημα στο μυαλό του πρώην πεζοναύτη και η αποκτήνωσή του από τα βασανιστήρια και τους πολέμους τον έχει κάνει να βρίσκει ευχαρίστηση μονάχα αδειάζοντας τους γεμιστήρες από το αυτόματό του!
Α, ρε Ράμπο, παρθένος θα πας αγόρι μου...

Κυριακή 3 Φεβρουαρίου 2008

''Agents of fortune'', agents of hard rock

Οι Αμερικανοί Blue Oyster Cult αποτελούν ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα της θεωρίας που ονομάζω ''μουσική αδικία'', συγκροτήματα δηλαδή που για τον α ή β λόγο δεν κατάφεραν να πάρουν τη δόξα που τους άξιζε και να 'κολλήσουν' το όνομά τους δίπλα στους 'μεγάλους' της ροκ. Αφιερώνω λοιπόν λίγα λόγια στον διασημότερο ίσως δίσκο τους, 'Agents of Fortune', ίσως κάποιοι από εσάς να το ξανασκεφτούν και να ψάξουν λίγο την περίπτωσή τους...

Οι Blue Oyster Cult (το όνομα των οποίων σημαίνει 'Η θρησκεία/αίρεση του Μπλε Στρειδιού' και προέρχεται από ένα ποιήμα) ξεκινούν στη Νέα Υόρκη τα τέλη της δεκαετίας του '70, υπό τις οδηγίες του κριτικού-παραγωγού-στιχουργού Sandy Pearlman. Μετά από ένα σύντομο διάστημα στην Elektra Records, υπογράφουν το 1971 στην Columbia και μπαίνουν για τα καλά πλέον στο στούντιο.

Το 'Agents of Fortune', που κυκλοφορεί το 1976, είναι το τέταρτο κατά σειρά άλμπουμ τους και το πρώτο που έγινε πλατινένιο, κάνοντάς τους ευρύτερα γνωστούς. Έχοντας ήδη επιτυχίες όπως τα 'Cities on Flame with Rock and Roll', 'The Red and the Black' και 'Astronomy' (το τελευταίο έχει γίνει μάλιστα διασκευή από τους Metallica στο Garage Inc, 1998) στο ενεργητικό τους, οι Blue Oyster Cult κυκλοφορούν το δίσκο που έμελλε να τους καθιερώσει και να τους χαρίσει το διασημότερο και πιο αναγνωρίσιμο κομμάτι της μπάντας, '(Don't Fear) The Reaper'. Να σημειώσουμε εδώ και το θόρυβο που δημιουργήθηκε με την κυκλοφορία του single, το οποίο κατηγορήθηκε ότι εξωθεί τη νεολαία στην αυτοκτονία! Τι να πούμε, τουλάχιστον δεν ανέφεραν τίποτα από τα γνωστά για μαύρη μαγεία κτλ! Μαζί με το 'The Reaper' βρίσκουμε τα πολύ γνωστά 'This Ain't the Summer of Love', 'E.T.I' και 'The Revenge of Vera Gemini' με την Patty Smith στα φωνητικά. Αξιοσημείωτο επίσης ανάμεσα στα υπόλοιπα τραγούδια το 'Morning Final'. Οι Eric Bloom (φωνητικά, κιθάρα, πλήκτρα), Albert Bouchard (ντραμς), Joe Bouchard (μπάσο), Donald 'Buck Dharma' Roeser (κιθάρα) και Allen Lanier (πλήκτρα, κιθάρα) παίζουν καθαρόαιμο hard rock, συνδυάζοντας παράλληλα μελωδικά μέρη, με θέματα που αγκαλιάζουν από έρωτες και τα τοιαύτα μέχρι sci-fi και απόκρυφη φιλοσοφία.

Το 'Agents of Fortune' θεωρείται σύμφωνα με τους κριτικούς το ξεκίνημα μίας νέας περιόδου για τη μπάντα, ενώ συνάμα είναι και απο τους εμπορικότερους δίσκους της. Αποτελεί την αφετηρία της επιτυχίας των Blue Oyster Cult, που για την προώθηση του δίσκου εγκαινίασαν για πρώτη φορά τη χρήση λέιζερ στις συναυλίες τους, κάτι που αργότερα θα γίνει το σήμα κατατεθέν τους. Επίσης είναι κατά γενική ομολογία από τις ποιοτικότερες δουλειές των BOC και για πολλούς όχι απλά επιρροή αλλά από τους πρώτους 'μεγάλους' μέταλ δίσκους...Τί άλλο να πω πια για να σας πείσω!

Ο Κύριος μεθ΄υμών,
Δόκιμος

Παρασκευή 1 Φεβρουαρίου 2008

Αποτυχημένο πείραμα

''Ο φίλος μου Μπέιζιλ Ντέιβιντσον, ο οποίος έγραψε ένα θαυμάσιο αυτοβιογραφικό βιβλίο για τα χρόνια του με τους αντιναζιστές παρτιζάνους των Βαλκανίων, συμπέρανε από την εμπειρία του οτι είναι λάθος να ασπάζεται κανείς την παραιτημένη πρόταση οτι " δεν μπορείς να αλλάξεις την ανθρώπινη φύση". Πρώτα πρώτα, έλεγε, την είχε δει να αλλάζει -προς το χειρότερο. Δε θα έπρεπε να ισχύει και το αντίστροφο- οτι, αν μπορεί να αλλάξει προς τη μία κατεύθυνση, μπορεί σίγουρα να αλλάξει και προς την άλλη;
Όχι απαραίτητα: είμαστε θηλαστικά και (σε αναμονή τουλάχιστον της γενετικής μηχανικής) έχουμε υπερβολικά μικρό προμετωπιαίο λωβό αλλά υπερβολικά μεγάλο αδένα αδρεναλίνης. Μολαταύτα, ο πολιτισμός μπορεί να αυξήσει, όπως το έχει όντως κάνει κατά καιρούς, τον πειρασμό να φερόμαστε πολιτισμένα. Μόνο όσοι ελπίζουν να μεταμορφώσουν τους ανθρώπους καταλήγουν να τους καίνε, σαν απόβλητα ενός αποτυχημένου πειράματος.''

Γράμματα Σε Ένα Νέο Αντιρρησία, ΚΡΙΣΤΟΦΕΡ ΧΙΤΣΕΝΣ, μτφρ Γ. Θ. ΚΑΡΑΜΠΕΛΑΣ εκδόσεις Εστία σελ. 44