Αυτή είναι η ονείρωξη μας ως Έλληνες;
Περνάω έξω από μαγαζιά και βλέπω αραχτούς τους μεσήλικες μαγαζάτορες αραχτούς σε ένα γραφείο στο βάθος. Άσχετα με το πόσο αυτό μπορεί να βοηθήσει στην πελατεία τους, εμένα κάπως μου ξενίζει. Μου θυμίζει έντονα βαριοκώλη δημόσιο υπάλληλο. Εντάξει δεν υπονοώ οτι πρέπει να βρίσκονται συνεχώς όρθιοι με το ένα πόδι για να μας υπηρετούν. Εξίσου αποκρουστικούς βρίσκω τους κράχτες. Αν και ο τύπος που αράζει έχει συνήθως και κάποια κοπέλα πωλήτρια στημένη στην πόρτα.
Ο γραφειάκιας τελικά είναι κάποιος που συναντάς πολύ συχνά και σε δουλειές από αυτές που δεν τις λες ''γραφείου''. Στην Ελλάδα ψάχνουμε αφορμή για να στρωθούμε σε ένα γραφείο και να επιβλέπουμε. Ακόμα και αν δεν υπάρχει κανείς υφιστάμενος. Ίσως γι'αυτό έχουν τελικά οι νέες αλυσίδες καταστημάτων στη χώρα σχεδόν έχουν απαγορεύσει τα γραφεία. Ξέρουν την αδυναμία μας.
Θυμάμαι ένα τύπο που είχε φωτοτυπάδικο και μόλις πήρε σύνταξη πήγε ο αθεόφοβος και αγόρασε ένα διαμερισματάκι και το παρουσίαζε ως το ''γραφείο'' του. Σε τι του χρειαζόταν άγνωστο. Σε φίλους και γνωστούς ανακοίνωσε οτι θα μπορούσαν να τον βρουν από δω και πέρα στο ''γραφείο''.
Από την άλλη, μια μεγάλη μας αδυναμία είναι τα αυτοκίνητα. Ειδικά όταν συζητάμε για μεσήλικες, μιλάμε για μεγάααααλα -και δυσκίνητα- αυτοκίνητα. Συνήθως είναι σαράβαλα αλλά στην καρδιά λαμπορκίνι και άνω. Στις νεώτερες ηλικίες βέβαια έχουμενα κάνουμε συνήθως με ακριβότερα αυτοκίνητα που φυσικά δεν το δικαιολογεί το οποιοδήποτε προσωπικό εισόδημα αλλά ας όψεται ο έρωτα του ''πατέρα'' με το σαραβαλάκι του...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου