Led Zeppelin III: between two worlds

Όταν το 1970 κυκλοφόρησε το ''Led Zeppelin ΙΙΙ'' από το μεγαλύτερο (μιλώντας αντικειμενικά!) συγκρότημα που έχει βγει από τις Βρετανικές Νήσους, ήταν ίσως το άλμπουμ που αναμενόταν με τη μεγαλύτερη ανυπομονησία στον κόσμο της ροκ. Έχοντας ήδη τα φοβερά και τρομερά ''Led Zeppelin I'' (1969) και ''Led Zeppelin II'' (1969) στο ενεργητικό τους, και έχοντας ξεκινήσει περιοδείες στην Αμερική, οι Zep θεωρούνταν το πιο 'καυτό' όνομα στην παγκόσμια σκηνή. Το άλμπουμ που κυκλοφόρησε ωστόσο έτυχε ανάμεικτης κριτικής, διχάζοντας τόσο τους οπαδούς όσο και τους κριτικούς. Άλλοι θεωρούσαν το άλμπουμ διαμάντι και απόδειξη των δυνατοτήτων του συγκροτήματος να εξελιχθεί, ενώ άλλοι το βάφτισαν προχειρο-δουλειά, αντιγραφή και δείγμα ξεπουλήματος για εύκολα κέρδη. Ακόμα και σήμερα, είναι κατά γενική ομολογία από τους σκληροπυρηνικούς των Zep η πιο υποτιμημένη δουλειά τους - μέγα λάθος!

Το ''Led Zeppelin III'' πραγματικά αποκαλύπτει μία πιο μελωδική πλευρά σε σχέση με τα δύο προηγούμενα άλμπουμ που ήταν εμποτισμένα σε blues n' rock φόρμες. Οκ, κανείς δεν μπορεί να φανταστεί τον εαυτό του να χτυπιέται στα στάδια με αυτό το δίσκο, δεκτόν! Αυτό σημαίνει όμως ότι δεν αξίζει? Γιατί να μην κρίνουμε τα όμοια με τα όμοια? Επιχειρήματα του τύπου ''έλα ρε, με δουλεύεις? τί να μας πει το Tangerine μπροστά στο Communication Breakdown?'' που έλεγε παλιά ένας γνωστός μου, νομίζω δεν χωράνε στην περίπτωσή μας. Με πολλά από τα τραγούδια ηχογραφημένα μετά το πέρας Αμερικάνικης περιοδείας στις εξοχές και τα βουνά (οι Rolling Stones μάλιστα είχαν δανείσει για το λόγο αυτό το κινητό τους στούντιο ηχογραφήσεων στους Zep) και μία διάθεση επιστροφής στις ρίζες και την παράδοση, το άμπουμ αυτό είναι απλά ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟ! Ακουστικά μέρη, παντρεμένα με blues και folk, φτιάχνουν ένα αξεπέραστο σύνολο 10 κομματιών όπου περιέχονται όχι μόνο μπαλάντες αλλά και κομμάτια-δυναμίτες!
Πατώντας play λοιπόν, ξεκινάμε με Νορβηγική μυθολογία και το αξεπέραστο Immigrant Song, ένα από τα σήματα κατατεθέν των Zep, που έγινε το εναρκτήριο κομμάτι σε αμέτρητες συναυλίες. Στη συνέχεια χαλαρώνουμε λίγο με την υπέροχη ακουστική κιθάρα του Friends, για να έρθει να μας παρασύρει ο δυναμικός ρόκερ ρυθμός του Page στο Celebration Day. Για όσους νόμιζαν ότι τα blues απουσιάζουν, ακολουθεί το Since I've Been Loving You, ύμνος και υπέρτατη χαμουριά του Plant, που θα αντικαταστήσει σταδιακά το I Can't Quit You Baby στις live εμφανίσεις. Συνέχεια με το φοβερό Out on the Tiles, κομμάτι που προσωπικά λατρεύω για αυτά που κάνει ο Bonham και το συνδυασμό με το μπάσο του Jones, και μετά διασκευή του παραδοσιακού Gallows Pole (ηχογραφημένο τριάντα χρόνια παλιότερα από τον Lead Belly). Η μαγευτική μπαλάντα Tangerine μας μεταφέρει πίσω στο χρόνο και σε παλιές μας αγάπες, ενω σε παρόμοιες folk φόρμες κινείται και το That's the Way. Προτελευταίο κομμάτι το Bron-Y-Aur Stomp (στο Physical Graffiti (1975) βρίσκουμε και την παραλλαγμένη του βέρσιον ως Bron-Y-Aur) και οι Zep μας αφήνουν με ακόμη ένα blues διαμάντι, το Hats Off (to) Roy Harper. Τί άλλο να γράψω, κλασικό παράδειγμα αγνής 'εκκλησιαστικής' μουσικής!

Ελπίζω οι διστακτικοί να έχουν πλέον μεγαλύτερη περιέργεια. Δε λέω, τα γούστα είναι γούστα και πολλοί άλλωστε απλά δεν γουστάρουν πια να ακούνε 'δεινόσαυρους' (φτου αμαρτωλοί!) ... Για όσους πάντως το ξανασκέφτηκαν ή άλλους που θέλουν να το προσθέσουν στη συλλογή τους, μπορούν να το κατεβάσουν εδώ, δώρο από το Στύλο!

Ο Κύριος μεθ΄υμών,
Δόκιμος