Paradise Lost - Embers Fire

Η μελαγχολία σε όλο της το μεγαλείο σε αυτό το αξεπέραστο κομμάτι από ένα συγκρότημα που δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις... Έτος 1993 και οι Βρετανοί Paradise Lost κυκλοφορούν το Icon, έναν ακόμη δίσκο τους που θα γίνει κλασικός. Οι οπαδοί ωστόσο έχουν διαφορετική άποψη... Το ''σχίσμα'' για κάποιους σκληροπυρηνικούς έχει ήδη ξεκινήσει από το Shades of God (1992), όπου παρατηρείται μία σχετική απομάκρυνση από το death/gothic των προηγούμενων δίσκων. Για τους περισσότερους όμως το Icon είναι αυτό που σηματοδοτεί την έναρξη μίας νέας φάσης του συγκροτήματος, η οποία στοίχισε στους Paradise Lost μεγάλη μερίδα των οπαδών τους, με το Nick Holmes να δέχεται αργότερα τις (συνήθεις σε τέτοιες περιπτώσεις) κατηγορίες περί ''ξεπουλήματος''. Η άποψη του Στύλου είναι ότι φυσικά μιλάμε για δισκάρα και οι αλλόθρησκοι να πάνε να ......... τον ξανακούσουν - εναλλακτική πρόταση: να κοιτάξουν τα αυτιά τους σε κανένα γιατρό!
Πάντως μέχρι σήμερα ουδείς έχει τολμήσει να κριτικάρει το Embers Fire.. Κοινή παραδοχή μάλλον ότι βρίσκεται σε άλλο επίπεδο...


A fallen time that's bygone
A crude elite that's from a distant zone
You don't know if It's the truth you told

Anger looks on the quiet dreaming
Seals the sense incandescent ones

Hold back desire for danger
A bet you lose, you'll have no way to turn
I see the man who lives and breathes corruption
Into a circle that you call you own

Don't run away, from the pain, A claim that you deal with
A power game, from within, Impossible for you to see this

Laid down the laws of deceit
The ones who cherish are the ones who'll go
Into the ashes of a tortured world
Only in mind's eye can you see a light

Harmony breaks, dark awakes, in old eyes - the trouble, feel it
Here to stay, mark the way, improvise the judgment hearing

Anger looks on the quiet dreaming
Seals the scense incandescent ones

All remains of the glowing embers
is a bleak cold irrelevance