Ο επίκαιρος Σουρής

Ο Γεώργιος Σουρής (1853-1919), ο μεγαλύτερος σατιρικός ποιητής της νεότερης Ελλάδας, έγραψε πρίν κανα αιώνα ένα ποίημα που είναι επίκαιρο ακόμη και στις μέρες μας, αφού περιγράφει στην εντέλεια την ευτέλεια και κατάπτωση της πολιτικής ζωής στη χώρα μας! Είναι βέβαιο πως εαν ζούσε σήμερα, η πένα του θα μας χάριζε αμέτρητα ''ανέκδοτα'' όπως το παρακάτω αφού δυστυχώς οι πολιτικοί μας συνεχίζουν να μας προμηθεύουν με άφθονο υλικό χαχάνου και λαικισμού...

Κερατολογία

Απ΄ τότε που ο Καλλιγάς επιάσθη με τα γίδια,

εξευγενίσθη στη Βουλή κι η φρασεολογία·

των κατσικιών τα κέρατα γινήκανε παιχνίδια,

και πήρε τον κατήφορο η κερατολογία.

Κι ακούς σπουδαίους ρήτορας στου λόγου των τη φούρια

να λεν και για τα κέρατα καμπόσα καλαμπούρια.

Τι πρόοδος αληθινή να βλέπεις εις το βήμα

ανθρώπους που εγήρασαν να κυβερνούν τον τόπο,

της ευγενούς σεμνότητος να λησμονούν το σχήμα,

και με τον πιο τραμπούκικο να ρητορεύουν τρόπο.

Καμμιά βουλή, μα το θεό, δεν έχει τέτοια χάρη,

οι ρήτορές της να μιλούν σαν μάγκες στο παζάρι.

Αφού του έθνους οι σοφοί και ευγενείς πατέρες

όλα τα λόγια ξόδεψαν του δρόμου τα χυδαία,

κάτι καινούριο γύρευαν στις ύστερες ημέρες,

κι ήτον ανάγκη να βρεθεί και μία ύβρις νέα.

Βαρέθηκαν να βρίζονται αισχροί και μασκαράδες,

έπρεπε τώρα να βρισθούν και λίγο κερατάδες.

Μέσα στα τόσα στέφανα της κλεφτουριάς εκείνης,

μέσα σε τόσα τρόπαια, θριάμβων πυραμίδας,

δεν λείπει άλλο προς τιμήν της νέας Ρωμηοσύνης,

παρά στεφάνι της βουλής με κέρατα της γίδας.

Να παύσουν πια οι ρήτορες με χέρια να κτυπιούνται,

και σαν θυμώνουν κάποτε μ΄ αυτά να κουτουλιούνται.

Καλύτερα με κέρατα απάνω στο κεφάλι,

παρά να κατακλέβουνε του έθνους τα Ταμεία·

αυτό τουλάχιστον, θαρρώ, το κράτος δεν προσβάλλει,

και ούτε μες στις τσέπες μας δεν φέρνει τρικυμία.

Και έπειτα το κέρατο για το συρμό αξίζει,

κι απ΄ όλα τα παράσημα βαρύτερα ζυγίζει.

Ας βασιλεύει στη βουλή το έγκλημα κι η φρίκη,

ό,τι χυδαίον ας μασούν των βουλευτών οι γλώσσες,

ας μην ακούμε τίποτα παρά κερατιλίκι,

βρισιές, γρονθοκοπήματα και μπαστουνιές καμπόσες.

Του Ρολογιού κρασοπουλιό και η Βουλή ας γίνει,

κανένα βήμα ιερό στο έθνος να μη μείνει.

Και για να μην παρεξηγιόμαστε, δεν φταίνε μόνο οι πολιτικοί μας. Αν και δεν είμαι απόλυτα σύμφωνος, υπάρχει και η θέση που λέει ότι τον κάθε λαό τον κυβερνούν αυτοί που του αξίζουν... Κάπως έτσι είναι το πράμα και με τον Έλληνα, διαβάστε μία ακόμα αθάνατη περιγραφή από το Σουρή

Ο Ρωμηός

Στὸν καφενὲ ἀπ᾿ ἔξω σὰν μπέης ξαπλωμένος,
τοῦ ἥλιου τὶς ἀκτῖνες ἀχόρταγα ρουφῶ,
καὶ στῶν ἐφημερίδων τὰ νέα βυθισμένος,
κανέναν δὲν κοιτάζω, κανέναν δὲν ψηφῶ.

Σὲ μία καρέκλα τὅνα ποδάρι μου τεντώνω,
τὸ ἄλλο σὲ μίαν ἄλλη, κι ὀλίγο παρεκεῖ
ἀφήνω τὸ καπέλο, καὶ ἀρχινῶ μὲ τόνο
τοὺς ὑπουργοὺς νὰ βρίζω καὶ τὴν πολιτική.

Ψυχή μου! τί λιακάδα! τί οὐρανὸς ! τί φύσις !
ἀχνίζει ἐμπροστά μου ὁ καϊμακλῆς καφές,
κι ἐγὼ κατεμπνευσμένος γιὰ ὅλα φέρνω κρίσεις,
καὶ μόνος μου τὶς βρίσκω μεγάλες καὶ σοφές.

Βρίζω Ἐγγλέζους, Ρώσους, καὶ ὅποιους ἄλλους θέλω,
καὶ στρίβω τὸ μουστάκι μ᾿ ἀγέρωχο πολύ,
καὶ μέσα στὸ θυμό μου κατὰ διαόλου στέλλω
τὸν ἴδιον ἑαυτό μου, καὶ γίνομαι σκυλί.

Φέρνω τὸν νοῦν στὸν Διάκο καὶ εἰς τὸν Καραΐσκο,
κατενθουσιασμένος τὰ γένια μου μαδῶ,
τὸν Ἕλληνα εἰς ὅλα ἀνώτερο τὸν βρίσκω,
κι ἀπάνω στὴν καρέκλα χαρούμενος πηδῶ.

Τὴν φίλη μας Εὐρώπη μὲ πέντε φασκελώνω,
ἀπάνω στὸ τραπέζι τὸν γρόθο μου κτυπῶ...
Ἐχύθη ὁ καφές μου, τὰ ροῦχα μου λερώνω,
κι ὅσες βλαστήμιες ξέρω ἀρχίζω νὰ τὶς πῶ.

Στὸν καφετζῆ ξεσπάω... φωτιὰ κι ἐκεῖνος παίρνει.
Ἀμέσως ἄνω κάτω τοῦ κάνω τὸν μπουφέ,
τὸν βρίζω καὶ μὲ βρίζει, τὸν δέρνω καὶ μὲ δέρνει,
καὶ τέλος... δὲν πληρώνω δεκάρα τὸν καφέ.