Ο ένας και μοναδικός Al Bundy!

Σήμερα είναι μία από αυτές τις μέρες που οι πειρασμοί σε γυροφέρνουν εντονότερα απ΄ότι συνήθως! Κάτι τέτοιες μέρες, πρέπει να δείξεις χαρακτήρα και να σταθείς ακλόνητος μπροστά στη δοκιμασία του Κυρίου! Μπορείς φυσικά να ενδώσεις και πολύ χαλαρά, να κυλιστείς στο βούρκο χωρίς αναστολές! Ο Κύριος είναι μεγάλος και συμπονεί, το πιο σημαντικό δε, συγχωρεί! Ε, σήμερα βρίσκομαι επάνω στη διαχωριστική γραμμή της αμαρτίας και ποιόν θυμήθηκα να μου δώσει κουράγιο?! Μία μεγάλη μορφή της τηλεόρασης, τον ανεκδιήγητο μα και αξεπέραστο...Al Bundy!
Όσοι δε θυμούνται το όνομα με την πρώτη, συγχωρούνται επειδή πάει κάποιος καιρός...Πρόκειται για το διάσημο πρωταγωνιστή της αμερικάνικης σειράς 'Married...with children' (στην ελληνική tv 'Παντρεμένοι με παιδιά'), το πραγματικό όνομα του οποίου είναι Ed O' Neill. Η σειρά, η οποία είχε γνωρίσει μεγάλη επιτυχία τόσο στις ΗΠΑ όσο και την Ευρώπη και άλλες χώρες παγκοσμίως, ξεκίνησε το 1987 και κράτησε 10(!) ολόκληρα χρόνια, μέχρι το τελευταίο επεισόδιο το 1997. Αφηγείται τη ζωή μίας τυπικής αμερικάνικης οικογένειας που κατοικεί στο Σικάγο και ακολουθεί τις τραγελαφικές ιστορίες και τα μπλεξίματα των μελών της: του πατέρα Al Bundy, παλιάς δόξας του κολλεγιακού ποδοσφαίρου αλλά πλέον πωλητή γυναικείων παπουτσιών, της γυναίκας του Peggy, αργόσχολης νοικοκυράς με σήμα κατατεθέν το 1960-look κόκκινο περμανάντ μαλλί, της sexy-αλλά θεόχαζης- κόρης Kelly και του μικρότερου γιου Bud, πάντοτε τρελαμμένου για κορίτσια και sex! Ανάμεσά τους μπλέκονται γείτονες, φίλοι, παππούδες, κ.α, δημιουργώντας ξεκαρδιστικές καταστάσεις!
Μορφή και κολώνα της σειράς ο Al Bundy, με θανατηφόρες ατάκες και αξεπέραστες γκριμάτσες! Προσπαθώντας να ικανοποιήσει τα θέλω του και παράλληλα τις ανάγκες της οικογένειας, να αποστομώσει τη γετόνισσα Marcy με την οποία έχουν αιώνια κόντρα, να ελέγξει τα έξοδα του σπιτιού και τα παιδιά του, βρίσκεται πάντα σχεδόν στο επίκεντρο της προσοχής! Αγαπημένες του ασχολίες το ραχάτι, η τηλεόραση, το μπόουλινγκ και οι άλλες γυναίκες! Ο τύπος έχει αφήσει εποχή στην οθόνη, γι΄αυτό σας αφήνω να θυμηθείτε μερικές από τις καλύτερες στιγμές του στα βίντεο που ακολουθούν..



Τελευταίο και καλύτερο, bonus βιντεάκι με τον Al να προσπαθεί να...αντισταθεί σε 3 πειρασμούς! Και με τη γυναίκα του πάνω απ΄το κεφάλι του! Πώς να μην παραδειγματιστεί κανείς?! Ο τύπος είναι ήρωας!!


Ο Κύριος μεθ΄υμών,
Δόκιμος.

Μεταπτυχιακά στην Ελλάδα

Σήμερα όποιος προτιμά να κάνει μεταπτυχιακό στην Ελλάδα απλά δεν έχει τίποτα καλύτερο να κάνει δηλ δεν έχει άμεση ανάγκη από εργασία/χρήματα και έχει άφθονο χρόνο να διαθέσει. Φυσικά υπάρχουν και οι πλανημένοι, οι μη έχοντες κτλ αλλά αυτοί αποτελούν εξαίρεση της εξαίρεσης.
Δεν είναι δυνατόν σε μια αγορά εργασίας όπως η ελληνική όπου κανένα πτυχίο δεν είναι αρκετό να απαιτείς κινέζικα βασανιστήρια από τους φοιτητές λες και η επιτυχία τους τους εξασφαλίζει την αιώνια ευδαιμονία. Δεν είναι δυνατόν για ένα ελληνικό master να χρειάζονται minimum δύο χρόνια παπαγαλίας και γλειψίματος όταν μπορείς να επιλέξεις ένα από τα εκατοντάδες προγράμματα του εξωτερικού -στους δημοφιλείς προορισμούς- που καλύπτει τις ανάγκες σου από όλες τις πλευρές χωρίς τις παραπάνω ελληνικές μπούρδες.
Καιρός να χωνέψουν και οι σχεδιαστές των ελληνικών προγραμμάτων οτι δυστυχώς τα ελληνικά πανεπιστήμια ΔΕΝ είναι σε πλεονεκτική θέση σε σχέση με τα άλλα Ευρωπαϊκά για να έχουν αυτές τις ανεξήγητες απαιτήσεις. Στην παγκοσμιοποιημένη κοινωνία που ζούμε, τα ελληνικά εκπαιδευτικά ιδρύματα βρίσκονται στον δικό τους παράλληλο κόσμο.
Τί φταίει λοιπόν; Εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις μπλα μπλα...
Αυτό που φταίει είναι η βαθιά πεποίθηση της πλειοψηφίας των ελλήνων πανεπιστημιακών οτι εργάζονται σε ένα αποστειρωμένο περιβάλλον. Το τέρας του δημοσίου βρίσκεται πάντα έτοιμο να κατασπαράξει οποιονδήποτε πάει απειλήσει την ασυδοσία τους. Τα λέμε και τα ξαναλέμε. Μονοπώλιο και άγιος ο Θεός. Όσο ποιο ''δυσκοίλια'' είναι τα προγράμματα τόσο ποιο μεγάλο είναι το περιθώριο για να πουλάμε ''διευκολύνσεις'' στους άτυχους που έπεσαν στα δίχτυα μας. Τί και αν οι περισσότεροι προτιμούν το εξωτερικό; Η Ελλάδα είναι το τσιφλίκι μας και όσο βγάζουμε κέρδος... εμείς στην τελική θα σώσουμε τον κόσμο;

Δύο Βελγίδες που αξίζουν της προσοχής μας!

Μην απατάσθε, αναφέρομαι φυσικά σε 2 γευστικότατες μπύρες και όχι σε αιθέριες υπάρξεις με καταγωγή από το Βέλγιο! Δόκιμος μοναχός άλλωστε, για τι άλλο να έγραφα! Είπαμε και επιμένουμε, οι πειρασμοί από μακριά και αγαπημένα, μην κολάζω και το δάσκαλο Στηλίτη!

Πρίν από λίγες ημέρες λοιπόν, είχα τη χαρά να δοκιμάσω δύο νέες μπύρες από τη μπυροχώρα του Βελγίου, τη Leffe Radieuse και τη Grimbergen Dubbel. Ανήκουν και οι δύο στις λεγόμενες ‘μοναστηριακές’ (abbey beers) και προέρχονται από ζυθοποιεία με μακρόχρονη παράδοση στο χώρο. Η Leffe είναι από τα γνωστότερες και παλαιότερες ετικέτες παγκοσμίως, με την ιστορία της να φτάνει πίσω στο 12^ο αι. (αξίζει να πάτε μία βόλτα και στην ιστοσελίδα της, www.leffe.be). Η Grimbergen, αν και όχι τόσο γνωστή, είναι εξίσου παλαιά (1128) και παρασκευάζει μπύρες εξίσου υψηλής ποιότητας (για περισσότερα, www.grimbergenbier.be).
Η πρώτη δοκιμή ήταν αυτή της Leffe Radieuse, για την οποία είχα ήδη ακούσει και διαβάσει πολύ καλά σχόλια, τα οποία επαλήθευσα. Πρόκειται για μία μπύρα υψηλής ζύμωσης, με περιεκτικότητα αλκοόλ 8.5%. Το χρώμα της ήταν χρυσο-κίτρινο προς το κόκκινο, με αφρό που κράτησε ελάχιστα. Άρωμα φρούτων, κάτι από κεράσι, και καραμέλας. Γεύση γεμάτη, επίσης φρουτώδης αλλά και λίγο γλυκιά μαζί. Αρκετά έντονη και ελάχιστα πικάντικη στο τελείωμα. Όπως μου αρέσει δηλαδή! Γνώμη μου, μπύρα που πίνεται μόνη της ή ως συνοδεία επιδόρπιου, σίγουρα μετά το φαγητό.

Αντίθετα, δοκίμασα τη Grimbergen Dubbel κατά τη διάρκεια ενός δείπνου μου και αποτέλεσε πολύ καλό συμπλήρωμα, όπως πιο παλιά η Affligem Dubbel, με την οποία μοιάζουν λίγο. Όπως μαρτυρεί και το είδος της, είναι μια μπύρα που έχει υποστεί διπλή ζύμωση, περιεκτικότητας 6.5% σε αλκοόλ. Χρώμα σκούρο καφέ, σχεδόν σοκολατί. Αφρός που διατηρείται, παχύς και στο ίδιο χρώμα. Άρωμα όχι τόσο έντονο όπως της Leffe και όχι τόσο φρουτένιο, μοιάζει περισσότερο με γλύκισμα. Γεύση επίσης γλυκιά, με έντονη τη σοκολάτα και την καραμέλα, χωρίς ωστόσο να χάνει τον αλκοολούχο χαρακτήρα της. Γενικά, η Grimbergen ήταν μία καλή επιλογή, με έπεισε να ψάξω να βρω και τις άλλες μπύρες της εταιρίας. Εσείς πάλι, αξίζει να δοκιμάσετε κάτι διαφορετικό, όποια και να βρείτε από τις δύο συνιστώ ανεπιφύλακτα!

Ο Κύριος μεθ΄υμών,
Δόκιμος

Beowulf, το έπος του Μεσαίωνα. Μία πρώτη γνωριμία

Επίκαιρο το σημερινό μας θέμα και πολύ ενδιαφέρον, καθώς ισορροπεί ανάμεσα στο μύθο και την ιστορία. Αναφερόμαστε στο μεσαιωνικό έπος Beowulf, το οποίο (ξανα)γυρίστηκε πρόσφατα σε ταινία και πρόσθεσε ακόμα ένα κρίκο στα έργα του κινηματογράφου που δανείστηκαν το θέμα τους από τη λογοτεχνία. Εδώ ωστόσο δεν θα μας απασχολήσει η ολοένα αυξανόμενη τάση του σινεμά για ανεύρεση θεματικών από την ιστορία-λογοτεχνία (όσο και να μπαίνω στον πειρασμό!) αλλά το ίδιο το έργο, επιχειρώντας μία μικρή παρουσίαση και τονίζοντας μερικά σημεία του.

Παρά το γεγονός πως μέχρι και σήμερα οι επιστήμονες ερίζουν για την καταγωγή του, το Beowulf θεωρείται αγγλικό έργο και μάλιστα το παλαιότερο και μία από τις αφετηρίες της αγγλικής λογοτεχνίας. Γράφτηκε τον 8ο αι. μ.Χ. (μεταξύ 700-750) από ανώνυμο συγγραφέα αλλά η βελτιωμένη μορφή του χρονολογείται στις αρχές του 11ου. Πρόκειται για ένα έπος 3,000 περίπου γραμμών που στην ουσία αφηγείται τα κατορθώματα του ήρωα Beowulf (Γοτθικής καταγωγής) εναντίον 3 τεράτων. Με σαφείς επιρροές από θρύλους και παραδόσεις της Β. Ευρώπης, τα γεγονότα εξελίσσονται στη Δανία και τη Σουηδία. Η ιστορία εν συντομία: η αυλή του Δανού βασιλιά Hroogar τρομοκρατείται από ένα τέρας, το Γκρέντελ. Ο Beowulf το μαθαίνει, ταξιδεύει στη Δανία και το σκοτώνει. Μετά το θάνατό του, ο ήρωας αντιμετωπίζει τη μητέρα του Γκρέντελ, την οποία επίσης σκοτώνει. 'Εχοντας λάβει πλούσια ανταμοιβή, επιστρέφει στην πατρίδα του και γίνεται βασιλιάς σε ένα μέρος της σημερινής Σουηδίας. Τέλος, η τρίτη αναμέτρηση του Beowulf με ένα δράκο, που λαμβάνει χώρα στο βασίλειό του, αποδεικνύεται μοιραία, καθώς ενώ καταφέρνει να τον σκοτώσει, τραυματίζεται θανάσιμα και βρίσκει έτσι και ο ίδιος το θάνατο.

Το έργο έχει τύχει - και ακόμα τυγχάνει - εξονυχιστικής ανάλυσης από πανεπιστημιακούς και μελετητές σε ολόκληρο τον κόσμο. Η ιστορία του Beowulf μπορεί να φαίνεται απλοική στο σημερινό αναγνώστη, αποτελεί ωστόσο το ''ζωντανότερο'' αρχείο για τη ζωή της μεσαιωνικής περιόδου. Η κοινωνική ατμόσφαιρα, τα κίνητρα, τα ήθη και τα ιδανικά των πρωταγωνιστών, σε συνδυασμό με τις αξίες που προβάλλονται, όπως το καθήκον, το κουράγιο, η πίστη και η έννοια της τιμής, κάνουν το έργο ένα από τα διαμάντια όχι μόνο της αγγλικής μα και της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Εμποτισμένο από τον ηρωισμό της εποχής εκείνης, φτάνει σε εμάς το διαχρονικό μήνυμα: ''Είναι το κουράγιο της προσπάθειας, όχι απλά η επιτυχία, που στο τέλος φανερώνει τον αληθινό ήρωα''.

Παρακάτω παραθέτω κάποια βιβλία για όσους επιθυμούν μία καλύτερη γνωριμία με το έργο. Για όσους έχουν ήδη γνώση, προτείνω τα 2 κεφάλαια του 'Καθηγητή' από το J.R.R. Tolkien, The monsters and the critics and other essays (Harper Collins, 1997).

- Alexander, M., Beowulf: A Verse Translation (Penguin Classics; Rev. ed., 2003)
- Liuzza, R. M., Beowulf: A New Verse Translation (Broadview Press, 2000)
- Swanton, M. (ed.), Beowulf (Manchester, 1997)
- Niles, J. D. (ed.), Beowulf: an illustrated edition (W. W. Norton, 2007)
- Orchard, A., A Critical Companion to Beowulf (Cambridge, 2003)

Ο Κύριος μεθ΄υμών,
Δόκιμος.

Status Quo - Paper Plane (Live 1972)

Status Quo - Creating music to last

Η στήλη επιμένει στον αγώνα της για προστασία των αξιών της σημερινής νεολαίας και όχι μόνο! Με γνώμονα τον ορθό μουσικό προσανατολισμό και κόντρα στις όποιες Σειρήνες των 'αμαρτωλών' πενταγράμμων που ακούμε παντού, φέρνουμε σήμερα στο προσκήνιο ένα δίσκο-κόσμημα, το 'Piledriver' (1972) των Status Quo. Ο Δάσκαλος μου έκανε ήδη την πάσα, αλλάζοντας τη μουσική υπόκρουση στο στύλο...

Οι Άγγλοι Francis Rossi και Alan Lancaster (τελικά το Νησί έχει ανεξάντλητη μουσική παράδοση), σχολιαρόπαιδα τότε, ξεκινούν ερασιτεχνικά ένα γκρουπάκι το 1962 στο οποίο προστίθενται σταδιακά και άλλα μέλη. Αλλάζουν διάφορα ονόματα - ένα από αυτά που σίγουρα θα δημιουργούσε σύγχυση εαν παρέμενε ήταν το The Scorpions! - μέχρι να καθιερώσουν το 1970 το γνωστό σε όλους Status Quo. Η αρχή έχει γίνει από το 1968 με το πρώτο τους άλμπουμ, όπου η μπάντα ακόμα ψάχνει τον ήχο της ανάμεσα σε ψυχεδέλεια και pop. Ακολουθούν 3 ακόμα άλμπουμ στην εταιρία Pye, ώσπου το 1972 υπογράφουν στη Vertigo και κυκλοφορούν τη δουλειά που έδωσε νέα ώθηση στην καριέρα τους, το 'Piledriver'. Ο δίσκος δεν έχει τα γνωστά κομμάτια όπως τη μεγαλύτερη ίσως επιτυχία τους 'Rockin' All Over the World' αλλά ''ροκάρει'' από την αρχή μέχρι το τέλος! Οκτώ κομμάτια (συμπεριλαμβανομένης της διασκεύης 'Roadhouse Blues' των Doors!) με μπροστάρηδες το hit-άκι 'Paper Plane' και το 'Don't waste my time', γεμάτα ένταση και επιτέλους, κατασταλαγμένο ήχο! Με άγριες διαθέσεις και σαφή blues-boogie στοιχεία, οι Status Quo γράφουν μία από τις ενδοξότερες σελίδες στην ιστορία τους και του R&R γενικότερα.

Το άλμπουμ αυτό σηματοδοτεί μία νέα στροφή στον ήχο τους, ο οποίος εξακολουθεί να δυναμώνει και να εμπλουτίζεται, γεγονός που φαίνεται και από τη συνέχεια της πορείας τους: 'Hello!' (1973), 'Quo' (1974) - ίσως το πιο 'βαρύ' άλμπουμ τους, 'Blue for you' (1976) και 'Rockin' All Over the World' (1977). Μαγική περίοδος για τους Status Quo, καθώς η συνέχεια θα είναι αρκετά διαφορετική, με συνεχείς αλλαγές στο line-up, μέτριους δίσκους και δικαστικές διαμάχες για το όνομα του συγκροτήματος...Αυτά όμως είναι μία άλλη ιστορία. Εσείς μπορείτε να ακούσετε το 'Piledriver' και να ευχαριστήσετε τον Ύψιστο που λείπουν οι γείτονες, δυναμώνοντας λίγο τον ήχο...

Ο Κύριος μεθ΄υμών,
Δόκιμος

Ναχαμε να λέγαμε...

Κάθε χρόνο ίδια εποχή τα ίδια και τα ίδια με τους ξεχασμένους ήρωες. Το τί ''πώς γίναμε τώρα'', ''πού πάει αυτή η γενιά'' και άλλες πικρόχολες κριτικές του παρόντος, ακούγονται... Είναι κάτι σαν την γιορτή του ''εθνικού καταντήματος''.
Μα ρε παιδιά τι συγκρίνετε; Είναι δυνατόν τότε να ήταν καλύτερα; Τότε είχαμε χούντα αν σας διαφεύγει και μετά από αυτήν μια δημοκρατία που δεν ήξερε που πατά και που βρίσκεται. Για ποιο ακριβώς κατάντημα μιλάμε; Φυσικά και σήμερα είμαστε σε καλύτερη κατάσταση. Ούτε λόγος. Μάλλον όλες αυτές οι σκέψεις έχουν περισσότερο να κάνουν με το προσωπικό κατάντημα του εκάστοτε ομιλούντος.

Λευκός Γραικός

Πρόσφατα έτυχε να χρησιμοποιήσω ΚΤΕΛ. Στο δρόμο της επιστροφής, είχα βγάλει εισητήριο και περίμενα στη στάση το πούλμαν. Δίπλα μου ήρθαν και περίμεναν μια παρέα νεαρών τσιγγάνων με μία ηλικιωμένη -πιθανότατα συγγενή τους. Ψιλοερημικό το μέρος, είχε νυχτώσει κιόλας και μαζεύτηκα. Μαζί καθόμουν με μια γνωστή μου.
Τα παιδιά μιλούσαν μεταξύ τους και συχνά πυκνά μας πέταγαν και καμιά ερώτηση σχετική πχ ''περιμένετε ώρα'' και τα σχετικά σε αυτές τις περιπτώσεις. Εγώ επειδή πολλά έχουν δει τα μάτια μου ήμουν πιο σφιγμένος και προτίμησα να μην άνοιξω κουβέντα. Ενώ λοιπόν πέρναγε η ώρα και το λεωφορείο αργούσε μάθαμε οτι και η παρέα το ίδιο περίμενε. Για να μην τα πολυλογώ μετά από κανα τεταρτάκι είδα το κάρο(οχι εντάξει σχετικά καινούργιο ήταν) να έρχεται. Σημειωτέον εγώ περίμενα σε μία μικρής σπουδαιότητας στάση ανάμεσα σε δύο κεντρικές όπου είχαν πρακτορεία για την έκδοση εισητηρίων για τον τελικό προορισμό. Γι'αυτό άλλωστε πολύ συχνά μπαίνω χωρίς να έχω βγάλει εισητήριο όταν υπάρχουν κενές θεσεις, και βγάζω στη δεύτερη στάση. Αυτή τη φορά είχα ήδη βγάλει.
Μπαίνω λοιπόν μέσα, δείχνω τυπικά στον οδηγό το απόκομα και κάθομαι. Μας ακουλουθούν οι τσιγγάνοι. Πριν όμως ανέβουν τις σκάλες τους ακούω να ρωτούν τον οδηγό αν έχει θέσεις. Γυρίζει τότε ο μαγκάκος της σφαλιάρας (ένα κουτσαβάκι 1,50) και λέει με μια μαγκιά ''οχι ρε φιλε δεν έχει να βγάλεις εισητήριο''. ''Μα μέχρι την άλλη στάση θέλουμε για να βγάλουμε'' -''Δε γίνεται είναι γεμάτο'' -''Μπορούμε να κάτσουμε και κάτω'' -''Τι λε ρε!''. Μέσα στην αναμπουμπούλα να τακτοποιήσω τα πράγματα δεν κοίταξα να δω αν όντως έλεγε την αλήθεια το κουτσαβάκι, ήταν και μαύρη νύχτα και το μόνο που με παραξένεψε ήταν ο ενικός και το αγενές ξεθάρρεμα του οδηγού. Αφού τακτοποιήθηκα διαπίστωσα οτι κατά τα 3/4 ήταν άδειο και δε γέμισε ούτε μετά το πέρασμα και από το δεύτερο πρακτορείο.
Πραγματικά μέχρι εκείνη τη στιγμή πίστευα οτι στην Ελλάδα τόσο καραγκιόζηδες και κολλημένοι μπορούν να είναι μόνο απαίδευτοι ηλικιωμένοι και τρελοί.
Θα μου πεις τώρα εσύ ρε Άγιε γιατί δεν εκανες τίποτα; Περιορίστηκα σε κάποια φωναχτά μπινελίκια-κριτικές αλλά... όπως οι περισσότεροι άγιοι ''μακριά από το πυρ της μάχης''...
Αξιοπρόσεχτη και η παρουσία των ''λευκών Γραικών'' συνεπιβατών μου. Φοιτητριες και τριαντάχρονα ζευγάρια... κραγιόν, mp3 και επικριτικά (αγριωπά θα έλεγα) βλέμματα. Πώς δε σηκώθηκαν να χειροκροτήσουν και το κουτσαβάκι(;).
Αναπόφευκτα κάνεις και συγκρίσεις. Λίγο καιρό πριν βρέθηκα πάλι στο νησί με τους κρύους. Για την ιεραποστολή στην οποία αναφέρθηκε στο προηγούμενο ποστ ο Δόκιμος.
Σε αστικά λεωφορεία και τραίνα το τι πρίξημο φάγανε από μας οδηγοί και ελεγκτές δε λέγεται. Και όμως. Πάντα με το χαμόγελο και με ευγένεια. Ακόμα και όταν ήταν πρωί πρωί και από πίσω περίμενε ουρά...
Δεν είναι θέμα πολιτικών επιλογών. Είναι θέμα επαγγελματικής συνείδησης. Όταν κάνεις τη δουλειά σου κανείς δεν ενδιαφέρεται να μάθει τις απόψεις σου για την κοινωνική θέση των μειονοτήτων. Όλοι όμως ενδιαφέρονται να κάνεις αυτό για το οποίο σε πληρώνουν.

Soilwork | As We Speak

Χαρακτηριστικοί Soilwork. Μέταλ θρασο-ντεθ με τα σχετικά φωνητικά. Ξεφεύγουν από τους κλασικούς του είδους (SLAYER, SEPULTURA, etc) καθώς έχουν μια μελωδική τάση-αρκετή για να παρεξηγηθούν- αλλα κρατώντας σε όλα τους τα αλμπουμ ένα στάνταρ απόδοσης, ανήκουν στους κορυφαίους.

Ο Στηλίτης και ο Δόκιμος επισκέπτονται το Κάρντιφ

Ιστορική εκδρομή στο ''αμαρτωλό'' Κάρντιφ της Ουαλίας συντελέστηκε πριν από λίγο καιρό από το δάσκαλο Στηλίτη και το μαθητή του Δόκιμο! Οφείλουμε λοιπόν να ενημερώσουμε τους εκατομμύρια (!) αδελφούς-αναγνώστες για τα κατορθώματά μας και την πρόοδο της ιεραποστολής στο εξωτερικό.

Η στήλη, παρά το βαρυσύννεφο, βροχερό καιρό (οι φωτο παρακαλώ να μη ληφθούν υπόψη, καθώς παραπλανούν!), κατόρθωσε μετά από πολλές κακουχίες (και πείνα) στο δρόμο, να φτάσει στο Κάρντιφ (άλλως Καρντίφιον ή απλοποιημένα Καρντίφι) στη νοτιοδυτική πλευρά της Αγγλίας. Πρώτες εντυπώσεις στο σταθμό του τραίνου θετικές, την προσοχή τραβούν φυσικά οι ταμπέλες οι οποίες αναγράφουν τα ονόματα όχι μόνο στην αγγλική μα και στα ουαλικά! Π.χ: Cardiff Central - Caerdydd Canolog. Την αρχική μας έκπληξη διαδέχτηκε μία χαρά δια τη διαφύλαξη της ιδιαιτερότητας της περιοχής, κάτι που υπάρχει σε όλη την Ουαλία. Πρώτη στάση ο ναός του Αγ. Ιωάννη στο κέντρο της πόλης, κτίσμα του 15ου αι. Η πρώτη φωτογραφία δείχνει μέρος του περίβολου με το παραδοσιακό νεκροταφείο εντός του. Επόμενη εικόνα μας από την πόλη η σκεπαστή αγορά πλησίον του ναού, η οποία σφύζει από κίνηση και μπορεί κανείς να βρει σχεδόν οτιδήποτε. Δεν μπορέσαμε εδώ να μην κριτικάρουμε μία κάποια αγένεια των ντόπιων, όχι βέβαια σε σημείο ενοχλητικό αλλά ωστόσο κατακριτέο. Τα βλέμματα δεν ήταν και τα πιο ευγενικά που έχουμε δει, έτσι αφήσαμε πίσω μας την αγορά και συνεχίσαμε την περιδιάβασή μας, κατευθυνόμενοι σε ένα συμπαθέστατο μικρό εστιατόριο. Εδώ ο Δόκιμος γεύτηκε σούπα για να ζεσταθεί ενώ ο δάσκαλος Στηλίτης προτίμησε μία τοπική λιχουδιά. Με νέες δυνάμεις λοιπόν κινήσαμε έπειτα για το ''στολίδι'' του Κάρντιφ, το Millennium stadium, όπου με λύπη πληροφορηθήκαμε ότι οι πόρτες είχαν κλείσει για το κοινό. Έτσι, μας έμεινε μόνο η παρακάτω φωτογραφία..
Είχαμε πολύ καλύτερη τύχη όμως στο διάσημο κάστρο της πόλης, στο κέντρο των εντυπωσιακών οχυρώσεων του οποίου δεσπόζει ένα Νορμανδικό οχυρό περιτριγυρισμένο από τάφρο. Στη δεξιά μεριά μπορείτε να δείτε μέρος της μπροστινής πλευράς του κάστρου, το οποίο είχε αποτελέσει την κατοικία μίας οικογένειας ευγενών από τη Σκωτία από το 18ο αιώνα και έπειτα. Σχετικά πρόσφατα περιήλθε στην ιδιοκτησία του κράτους, γεγονός που ανάγκασε το δάσκαλο να στηλιτεύσει για ακόμη μία φορά τα κακώς κείμενα του βρετανικού συστήματος, με τα διάφορα 'σερ' και 'λαίδη' να υπάρχουν μέχρι και σήμερα! Στην τελευταία φωτογραφία αυτής της μικρής παρουσίασης έχουμε άποψη της εσωτερικής αυλής του κάστρου και του Νορμανδικού οχυρού στο βάθος.
Γενικές εντυπώσεις: το Καρντίφι μας άρεσε αρκετά, έχει πολλά ενδιαφέροντα αξιοθέατα (άλλα τόσα είχαμε στη λίστα μας, συμπεριλαμβανομένου του λιμανιού αλλά δεν προλάβαμε) και παρά το γεγονός ότι αποτελεί κλασική βρετανική πόλη που συνδυάζει παράδοση και βιομηχανία, διατηρεί μία πιο ιδιαίτερη ατμόσφαιρα, τουλάχιστον στο κέντρο της πόλης. Μικρά στενά, πλακόστρωτα, πολύ πράσινο και παλιά κτίρια δημιουργούν ένα πολύ ελκυστικό σύνολο για τον ταξιδιώτη! Και αν αυτός τυχαίνει να είναι και λάτρης περασμένων εποχών, οι μεσαιωνικοί κόκκινοι δράκοι της πόλης που υπάρχουν παντού είναι ένας ακόμη λόγος για να το επισκεφθεί! Οι αμαρτίες είναι όμως κι εδώ παρούσες, γι' αυτό με προσοχή!

Ο Κύριος μεθ΄υμών,
Δόκιμος.

Όταν όλα πάνε στραβά: o νόμος του Μέρφι!

Οι μεταφυσικές ανησυχίες της στήλης συνεχίζονται! Σε αντίθεση με προηγούμενα πόστ, όπου εξερευνούσαμε π.χ. τη δυνατότητα για ταξίδια στο χρόνο, σήμερα θα μας απασχολήσει κάτι πιο ''χειροπιαστό'' και με πρακτικές εφαρμογές, ο νόμος του Μέρφι. Το θέμα φαντάζομαι είναι γνωστό στους περισσότερους και ειδικά στη νεολαία! Κυκλοφορούν μάλιστα βιβλία αφιερωμένα σε αυτό ενώ παλαιότερα είχα ακούσει και για κάποιο φοιτητή στο εξωτερικό που βάσισε την πτυχιακή του στο θεώρημα τούτο! Όπως το ακούτε, πτυχιακή για το νόμο του Μέρφι! Καταλαβαίνετε λοιπόν αδελφοί μου ότι η κατάσταση είναι σοβαρή! Όταν δε μπαίνει και η επιστήμη στο προσκήνιο, το θέμα χρίζει προσεκτικότερης αντιμετώπισης. Έλα όμως που το θεώρημα δεν αποδεικνύεται με βάση τους νόμους της Φυσικής, εξακολουθεί ωστόσο να συμβαίνει, δηλ. έχει αποτέλεσμα και αρα μπορεί να μελετηθεί. Μιλάμε πλέον για μετα-φυσικά πράγματα!

Προσωπικά, η πρώτη φορά που άκουσα για τον περίφημο νόμο ήταν από το μεγαλύτερο ξάδερφό μου πρίν πολλά, πολλά χρόνια (γεράσαμε Δάσκαλε!), ως πρωτοετής φοιτητής στην Αθήνα. Να πω την αλήθεια μου, δεν έδωσα και πολύ σημασία τότε. Μετά από τόσα που είδαν τα μάτια μου όμως τα κατοπινά χρόνια, όχι μόνο έδωσα βάση αλλά προσπαθώ να προειδοποιήσω τους πιστούς να μην αγνοούν τα του νόμου αξιώματα! Ο Μέρφι είπε πανω-κατω: "Ό,τι μπορεί να πάει στραβά, θα πάει στραβά, και τη χειρότερη δυνατή στιγμή με το χειρότερο δυνατό τρόπο''. Αισιόδοξο, έτσι?! Λίγα παραδείγματα:
- Αν μία βουτυρωμένη φέτα ψωμί πέσει από το τραπέζι, χαλαρά θα πέσει στο πάτωμα με τη μεριά που έχετε βουτυρώσει (οι πιθανότητες αυξάνουν εάν υπάρχει κιόλας ακριβό χαλί!)
- Στο σουπερ μάρκετ, το ταμείο που έχετε επιλέξει μπορεί να είχε τη μικρότερη ουρά, ωστόσο θα εξυπηρετηθείτε τελευταίοι στο τέλος
- Μπορεί να μην είχε ούτε σύννεφο στον ουρανό όταν πλένατε το αμάξι σας αλλά μόλις τελειώσετε είναι βέβαιο ότι θα αρχίσει να ρίχνει καρέκλες
- Αποφασίσατε μετά από δέκα λεπτά αναμονής στη στάση να περπατήσετε και αφού έχετε απομακρυνθεί αρκετά ώστε να μην προλαβαίνετε να γυρίσετε πίσω, φτάνει το λεωφορείο

Ο νόμος του Μέρφι έχει τις υποκατηγορίες του, όπως για παράδειγμα στον έρωτα (όλες οι καλές είναι πιασμένες), στα σπορ (οι άσχετοι στο γήπεδο έχουν τις καλύτερες θέσεις), κ.α. Κοινός παρανομαστής παραμένει η θεωρία πως εάν υπάρχει πάνω από ένας τρόπος να κάνουμε κάτι, και έστω ένας από αυτούς καταλήγει σε καταστροφή ή ανεπιθύμητο αποτέλεσμα, τότε αυτό θα συμβεί. Τί μπορούμε να κάνουμε εμείς θα μου πείτε, μπας και μπορέσουμε να γλιτώσουμε? Μάλλον τίποτα! Θα έλεγα να προσπαθήσουμε να μειώσουμε τις πιθανότητες εμφάνισης δυσμενών αποτελεσμάτων αλλά μοιάζει απίθανο. Ο νόμος του Μέρφι ξεπερνά την απλή κακοτυχία ή κοινώς ''γκαντεμιά'' και το μόνο που μπορώ να σας συμβουλεύσω να κάνετε είναι υπομονή και προσευχή! Να φανταστείτε, υπάρχει και ένα λιγότερο γνωστό θεώρημα παρόμοιας φύσεως, αυτό του Φλάναγκαν, που υποστηρίζει ότι ο Μέρφι ήταν οπτιμιστής!!! Θου Κύριε! Ανοίξτε κ κανένα βιβλίο μήπως βρούμε τπτ πρακτικές συμβουλές γιατί δε μας βλέπω καλά!

Ο Κύριος μεθ΄υμών,
Δόκιμος.

Jethro Tull - Singing by the fire

Οι Jethro Tull είναι από τα συγκροτήματα που δεν σε κερδίζουν με την πρώτη, αυτό πρέπει να το παραδεχτώ, τουλάχιστον όσον αφορά τους οπαδούς ενός σκληρότερου ήχου. Ακόμη κι αν διαφωνώ, το σημερινό διαμαντάκι της δισκοπαρουσίασης μας δικαιολογεί μία κάποια επιφυλακτικότητα από πλευράς ''άθεων'' ή άμαθων. Να πούμε ωστόσο δυο λόγια και ίσως πολλοί στο τέλος να αλλάξουν γνώμη. Το ροκ άλλωστε πάνω απ' όλα είναι συναίσθημα και πάντρεμα στοιχείων, μην ξεχνιόμαστε.

Το συγκεκριμένο δισκάκι των Jethro Tull ονομάζεται 'Songs from the Wood' και πρωτοκυκλοφορεί το 1977. Η μπάντα έχει ήδη υποστεί πολλές αλλαγές, όχι μόνο στα μέλη της αλλά και στον ήχο της. Ο ''πρωτομάστορας'' Ian Anderson, εν αντιθέσει με το punk ρεύμα που κυριαρχεί στα Βρετανικά νησιά εκείνη την εποχή, βγάζει ένα άλμπουμ με καθαρά folk ήχο, από την αρχή μέχρι το τέλος. Στην ηλεκτρική κιθάρα ο Martin Barre 'κόβει και ράβει' ανάλογα με τις περιστάσεις και κάπως έτσι οι Tull δημιουργούν μία από τις επιτομές της δισκογραφίας τους καθώς και του ροκ σύμπαντος γενικότερα. 11 συνθέσεις, με διασημότερους εκπροσώπους το ομώνυμο 'Songs from the Wood', 'Pibroch (Cap in hand)' και το 'Whistler', οι οποίες προσθέτουν μία βουκολική νότα στον ήδη ιδιαίτερο ήχο του συγκροτήματος. Μαντολίνα, ακουστικές κιθάρες, φλάουτο, εικόνες από την εξοχή, λίγη μυθολογία, λίγη μπύρα και το αποτέλεσμα? Τραγούδια από τα δάση, που -σύμφωνα με τα ίδια τα λόγια του τραγουδιού- μας κάνουν να αισθανόμαστε καλύτερα... Η μαγική, μεσαιωνική ατμόσφαιρα που κυριαρχεί είχε εμφανιστεί νωρίτερα και στο ευρύτερα γνωστό 'Minstrel in the Gallery' (1975) αλλά βρίσκει την πλήρη έκφρασή της στο 'Songs from the Wood'.

Το άλμπουμ αυτό συνήθως παραγκωνίζεται από το 'Aqualung' (1971) ή το 'Heavy Horses' (1978) στις προτιμήσεις των οπαδών, αν και δεν έχει να ζηλέψει τίποτα όσον αφορά τις συνθέσεις και τις μελωδίες. Κι αυτό επειδή είναι κάτι τόσο διαφορετικό που κάθε σύγκριση με άλλους Tull δίσκους καταλήγει άτυπη. Αναμφίβολα μία από τις κορυφαίες στιγμές της μπάντας και ένα τέλειο μείγμα folk-rock, που δημιουργεί η μοναδικότητα των Jethro Tull. Για μυημένους και όχι μόνο: για ακροατές με φαντασία!

Ο Κύριος μεθ΄υμών,
Δόκιμος

Jethro Tull - Songs from the Wood

Μια και ο Δάσκαλος ξέχασε να ανεβάσει το καθιερωμένο μουσικό βιντεάκι του Σαββάτου (ποιός ξέρει, μπορεί και να πίνει καμία St. Sebastiaan στο στύλο!), ορίστε ένα κομματάκι βγαλμένο από τα παλιά, το οποίο είναι η εισαγωγή-συνοδεία για την παρουσίαση δίσκου που ακολουθεί. Απολαύστε!

St. Sebastiaan Grand Cru σε μπυραρία της Κύπρου!

Τελικά η ιεραποστολή στο εξωτερικό δεν είναι μικρή υπόθεση! Ο δόκιμος μοναχός εκθέτει τον εαυτό του σε κάθε λογής κινδύνους, από μινι-φορούσες θηλυκές υπάρξεις -ικανές να κολάσουν άγιους πατέρες, βλ. Στηλίτη- μέχρι καβγάδες με μεθυσμένες παρέες και άθεους που αντιτάσσονται με σθένος στο έργο του Κυρίου! Γι' αυτούς κυρίως τους λόγους και οδηγημένος από τα ιδεώδη και τις αξίες της μοναστικής παράδοσης τόσων αιώνων (εδώ η ελληνική οφείλει να αντλήσει στοιχεία και από την αντίστοιχη ευρωπαική, βεβαίως βεβαίως!), ο εκάστοτε δόκιμος οφείλει να είναι προσηλωμένος στο στόχο του και να αντλεί δύναμη από την επιθυμία του για ένα καλύτερο κόσμο -και η καλή μπύρα δημιουργεί έναν καλύτερο κόσμο, έστω προσωρινά, πιστέψτε με!

Εμπνευσμένος λοιπόν από το αδελφό blog Greeks for Beer (όπως έχω πλειστάκις αναφέρει) και εμποτισμένος από την πολύχρονη διδασκαλία του πατέρα Στηλίτη, έχω ως έναν από τους στόχους της δικής μου ιεραποστολής τη γνωριμία με μπύρες χριστιανικές, αγνές και αμόλυντες, μακριά από Lucifer και συναφή διαβολικά παρασκευάσματα (συγνώμη παίδες, γούστα είναι αυτά)! Έτσι, η προσπάθεια για μπυρο-προσυλητισμό των ομοίων μου συνεχίστηκε σε ένα από τα πρόσφατα ταξίδια μου στην Κύπρο με τη δοκιμή της υπέροχης St. Sebastiaan Grand Cru, η οποία έκανε σε όλη την παρέα πολλή καλή εντύπωση!

Η μπύρα ετούτη αποτελεί τη χαρά του παιδιού ή μάλλον τη χαρά του μπυρόβιου! Από τη στιγμή που ήρθε στο τραπέζι μέχρι την τελευταία σταγόνα, ο Δόκιμος βρέθηκε ακόμη πιο κοντά στη θέωση (συγχώρα Κύριε την έπαρσή μου)! Σερβίρεται σε ένα φανταστικό, μεσαιωνικού τύπου, κεραμικό μπουκαλάκι των 500 ml, με τις ευλογίες του Αγίου Σεβαστιανού που ετοιμάζεται να τη γευτεί στο εξώφυλλο! Δυστυχώς το ποτήρι του μαγαζιού δεν ήταν το κατάλληλο (φαντάζομαι πως είναι απαραίτητο ένα ποτήρι-οσμιστής, όπως αυτό της Duvel) αλλά λίγο με πείραξε τη στιγμή εκείνη! Χρώμα βαθύ χρυσαφί, με πλούσιο αφρό που διατηρείται αρκετά και θυμίζει Duvel. Μυρωδιά μελιού και αποξηραμένων φρούτων, η οποία ήταν ιδιαίτερα έντονη. Καθώς πίνει κανείς, χαζεύει το συλλεκτικό μπουκαλάκι (το οποίο δικαιούται να κρατήσει μετά το πέρας της απόλαυσης) και μακαρίζει τη χριστιανική τέχνη! Θέλω να πιστεύω ότι δεν είναι απαραίτητο να μιλάμε για ναούς και αγιογραφίες για τη χρήση του όρου! Όταν γευτείτε (οι παλαιότεροι και πιο έμπειροι από εμένα σίγουρα ξέρουν) τη ελαφρώς γλυκιά γεύση της με μια αμυδρή πικράδα στο τέλος, μόνο ''τέχνη!'' μπορείτε να αναφωνήσετε! Να ξεκαθαρίσω εδώ ότι είχα και λίγο καιρό να πιω βελγίδα, ωστόσο νομίζω ότι άνετα θα δίναμε ένα 75-79/100 σε αυτήν εδώ. Οι πιο νηφάλιοι ας με διορθώσουν!

Τέλος, να κάνω μία ιδιαίτερη μνεία στο μέρος όπου δοκίμασα τη St. Sebastiaan. Βρίσκεται στο κέντρο της Λευκωσίας, πίσω από τη λαική γειτονιά και ονομάζεται Plato's (βλεπε φωτος). Πολύ εύκολα μπορεί κανείς να το βρει ρωτώντας και είναι μία από τις πλέον ενημερωμένες μπυραρίες του νησιού. Όποιον φέρει ο δρόμος κατακεί, ας πάει μία βόλτα!

Ο Κύριος μεθ΄υμών,
Δόκιμος.