Λευκός Γραικός

Πρόσφατα έτυχε να χρησιμοποιήσω ΚΤΕΛ. Στο δρόμο της επιστροφής, είχα βγάλει εισητήριο και περίμενα στη στάση το πούλμαν. Δίπλα μου ήρθαν και περίμεναν μια παρέα νεαρών τσιγγάνων με μία ηλικιωμένη -πιθανότατα συγγενή τους. Ψιλοερημικό το μέρος, είχε νυχτώσει κιόλας και μαζεύτηκα. Μαζί καθόμουν με μια γνωστή μου.
Τα παιδιά μιλούσαν μεταξύ τους και συχνά πυκνά μας πέταγαν και καμιά ερώτηση σχετική πχ ''περιμένετε ώρα'' και τα σχετικά σε αυτές τις περιπτώσεις. Εγώ επειδή πολλά έχουν δει τα μάτια μου ήμουν πιο σφιγμένος και προτίμησα να μην άνοιξω κουβέντα. Ενώ λοιπόν πέρναγε η ώρα και το λεωφορείο αργούσε μάθαμε οτι και η παρέα το ίδιο περίμενε. Για να μην τα πολυλογώ μετά από κανα τεταρτάκι είδα το κάρο(οχι εντάξει σχετικά καινούργιο ήταν) να έρχεται. Σημειωτέον εγώ περίμενα σε μία μικρής σπουδαιότητας στάση ανάμεσα σε δύο κεντρικές όπου είχαν πρακτορεία για την έκδοση εισητηρίων για τον τελικό προορισμό. Γι'αυτό άλλωστε πολύ συχνά μπαίνω χωρίς να έχω βγάλει εισητήριο όταν υπάρχουν κενές θεσεις, και βγάζω στη δεύτερη στάση. Αυτή τη φορά είχα ήδη βγάλει.
Μπαίνω λοιπόν μέσα, δείχνω τυπικά στον οδηγό το απόκομα και κάθομαι. Μας ακουλουθούν οι τσιγγάνοι. Πριν όμως ανέβουν τις σκάλες τους ακούω να ρωτούν τον οδηγό αν έχει θέσεις. Γυρίζει τότε ο μαγκάκος της σφαλιάρας (ένα κουτσαβάκι 1,50) και λέει με μια μαγκιά ''οχι ρε φιλε δεν έχει να βγάλεις εισητήριο''. ''Μα μέχρι την άλλη στάση θέλουμε για να βγάλουμε'' -''Δε γίνεται είναι γεμάτο'' -''Μπορούμε να κάτσουμε και κάτω'' -''Τι λε ρε!''. Μέσα στην αναμπουμπούλα να τακτοποιήσω τα πράγματα δεν κοίταξα να δω αν όντως έλεγε την αλήθεια το κουτσαβάκι, ήταν και μαύρη νύχτα και το μόνο που με παραξένεψε ήταν ο ενικός και το αγενές ξεθάρρεμα του οδηγού. Αφού τακτοποιήθηκα διαπίστωσα οτι κατά τα 3/4 ήταν άδειο και δε γέμισε ούτε μετά το πέρασμα και από το δεύτερο πρακτορείο.
Πραγματικά μέχρι εκείνη τη στιγμή πίστευα οτι στην Ελλάδα τόσο καραγκιόζηδες και κολλημένοι μπορούν να είναι μόνο απαίδευτοι ηλικιωμένοι και τρελοί.
Θα μου πεις τώρα εσύ ρε Άγιε γιατί δεν εκανες τίποτα; Περιορίστηκα σε κάποια φωναχτά μπινελίκια-κριτικές αλλά... όπως οι περισσότεροι άγιοι ''μακριά από το πυρ της μάχης''...
Αξιοπρόσεχτη και η παρουσία των ''λευκών Γραικών'' συνεπιβατών μου. Φοιτητριες και τριαντάχρονα ζευγάρια... κραγιόν, mp3 και επικριτικά (αγριωπά θα έλεγα) βλέμματα. Πώς δε σηκώθηκαν να χειροκροτήσουν και το κουτσαβάκι(;).
Αναπόφευκτα κάνεις και συγκρίσεις. Λίγο καιρό πριν βρέθηκα πάλι στο νησί με τους κρύους. Για την ιεραποστολή στην οποία αναφέρθηκε στο προηγούμενο ποστ ο Δόκιμος.
Σε αστικά λεωφορεία και τραίνα το τι πρίξημο φάγανε από μας οδηγοί και ελεγκτές δε λέγεται. Και όμως. Πάντα με το χαμόγελο και με ευγένεια. Ακόμα και όταν ήταν πρωί πρωί και από πίσω περίμενε ουρά...
Δεν είναι θέμα πολιτικών επιλογών. Είναι θέμα επαγγελματικής συνείδησης. Όταν κάνεις τη δουλειά σου κανείς δεν ενδιαφέρεται να μάθει τις απόψεις σου για την κοινωνική θέση των μειονοτήτων. Όλοι όμως ενδιαφέρονται να κάνεις αυτό για το οποίο σε πληρώνουν.