Οδηγώντας στη Δυτ. Πελοπόνησσο

Μετά από ολιγοήμερη παραμονή στις παραλίες της ανατολικής Πελοποννήσου, ο Στυλίτης μετά του Στύλου αποφάσισε μετά από πρόσκληση-πρόκληση να μετατοπισθεί και στην δυτική, πλησίον της γνωστής παραλίας Κουρούτα.
Έβαλε τα ροδάκια του, γύρισε στο πλάι και ξεκίνησε.
Τα της διαμονής εκεί θα ειπωθούν στο τέλος. Το διδακτικό μέρος βρίσκεται αλλού.

Τί δρόμοι σκοτώστρες υπάρχουν ακόμη στην Ελλάδα;;;
Από σχεδόν το ύψος του Κιάτου μέχρι την Πάτρα είναι το highway to hell -που είπε και συνοδοιπόρος μου-. Μία λωρίδα ανα κατεύθυνση, χωρίς νησίδα, ένας δρόμος γεμάτος νταλίκες, άσφαλτος με κλίσεις τραμπολίνου και φυσικά αναρίθμητοι Έλληνες γκαζόβιοι με ευτυχώς καλά αντανακλαστικά και τύχη, γιατί αλλιώς ο στύλος θα είχε γίνει οδοντογλυφίδες.
Μείγμα εκρηκτικό. Οι νταλίκες μονίμως στα δεξιά σε αυτό που σε άλλους κόσμους αποκαλούμε ‘’λωρίδα έκτακτης ανάγκης’’ και όλοι οι υπόλοιποι να πασχίζουμε να προσπεράσουμε προσευχόμενοι. Κάθε στροφή και κομποσκοίνι , κάθε σαμαράκι και προσευχητάρι. Το τελευταίο προς τιμήν των άτυχων…
Βέβαια το να πηγαίνεις τέρμα δεξιά δεν ήταν και τόσο παράλογο όπως διαπίστωσα αργότερα, μιας και από το αντίθετο ρεύμα γινόταν επίσης το σώσε.
Το καλό είναι ότι επιτέλους έφτασα και με το στύλο άθικτο.
Από την Πάτρα και μετά κάπως βελτιώνεται με δυο λωρίδες ανά κατεύθυνση για να επανέλθουμε στα ίδια μέχρι την Αμαλιάδα.

Στα της παραλίας τώρα. Ψιλή άμμος, εμπορικοποίηση όσο παίρνει και όχι πολλά λίπη. Θα αρέσει σε όσους παρακολουθούν δελτίο σταρ αλλά και ο Στυλίτης δεν πέρασε άσχημα. Αν το θέλει ο Θεός θα ξαναπάω. Από άλλο δρόμο.